Τρένο…

Σταθμός τρένου. Ή, τραίνου, αν και δεν γράφεται έτσι, πλέον. Ζευγάρι που περιμένει και σπάει όλο το γκρίζο της αποβάθρας. Κάθονται σε ένα σίδερο, αλλά δεν τους νοιάζει τίποτε. Βάζουν και βγάζουν τα γυαλιά ηλίου τους και κοιτάζονται μέσα στα μάτια. Και όχι μόνο στα μάτια, ο ένας κλέβει τις λεπτομέρειες του άλλου, κάνει δικές του τις επιθυμίες του άλλου. Αυτό είναι το «κοίτα με στα μάτια και θα καταλάβεις, όλα όσα θέλω να σου πω. Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα, στο δικό μου δρόμο να βρεθείς. Θα 'ναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα, που δεν θα ξεχάσεις όσο ζεις».

Γιατί όλα μπορούν να τα πουν τα μάτια. Fair deal…

Δεν κοιτάζονται, όμως, μόνο. Φιλιούνται συνέχεια. Αυτά τα μικρά φιλιά που είναι όλο γλύκα, μα και πάθος μαζί, γιατί «κολλάει» το φιλί τους. Τα χείλια τους έχουν γεννηθεί για να γίνονται ένα. Και κοιτάζονται και χαμογελάνε τα χείλια και τα μάτια και λένε όσα τα λόγια δεν μπορούν να πουν.
Τα μάτια του ενός, τα χείλη του άλλου χαϊδεύουν κι έρωτα γυρεύουν. Γιατί η ανία της μέρας μόνο έτσι νικιέται, έτσι κατατροπώνεται της νύχτας η μανία. Κι η μοναξιά μαζί.
Εκείνη ανακαλύπτει ότι το τρένο δεν θα φύγει την ώρα που νόμιζε, είχε κοιτάξει λάθος, εκείνος την πειράζει με ένα αυτοσχέδιο τραγούδι για τις ξανθές! Δεν πειράζει, καλύτερα που έγινε λάθος, θα μείνουν λίγη ώρα παραπάνω μαζί. Ο έρωτας κρατάει καθυστερήσεις.
Στα μεγάφωνα ακούγονται δυνατά ανακοινώσεις. Ο έρωτας, όμως και η αγάπη τους μπορεί να σκεπάσει οποιαδήποτε βουή και οχλαγωγία. Όλοι τούς κοιτάζουν και τους ζηλεύουν, με την καλή έννοια. Έχουν καταφέρει και έχουν σπάσει τη μονοτονία ενός σταθμού τρένων, κάποια άλλα ζευγάρια νιώθουν κι εκείνα τον πόθο και τον κάνουν δικό τους, αρχίζουν και εκείνα να φιλιούνται και να κοιτιούνται τρυφερά.

Το «δικό μας» ζευγάρι, κάπου-κάπου, το προχωράει πάντα ένα βήμα μπροστά. Φιλιέται με πάθος, οι γλώσσες τους συχνά μπερδεύονται, να και τα χάδια, τι κάνει μέσα στον κόσμο, τη δαγκώνει, κιόλας; Είναι τρελός. Ναι, τη δαγκώνει στους ώμους. Γιατί, τι είναι το κορμί;

Ένα τρένο δίχως φρένο στη γραμμή. Απ' το χάδι στο φιλί, κι απ' το λίγο στο πολύ, έτσι γεννιούνται όλα. Απ' την αρχή. Λες και πριν δεν υπήρχε καμία άλλη, κανένας άλλος στις ζωές τους.

Ανακοίνωση κι άλλη, το τρένο έρχεται, ήρθε. Την ανεβάζει πάνω στο τρένο, της κουβαλάει τη βαλίτσα, έχει ιδρώσει, όχι μόνο από τη ζέστη, από την αγωνία του αποχωρισμού. Εκείνος κατεβαίνει, την κοιτάζει από το παράθυρο κι εκείνη του χαμογελάει. Κατεβαίνει πάλι κάτω, φιλιούνται ξανά και ξανά, «could i have this kiss forever», αγκαλιάζονται σφιχτά. Ανεβαίνει πάλι στο τρένο εκείνη. Κοιτάζονται ακόμη, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ αρχίζουν να κλείνουν τις πόρτες, «προσοχή, παρακαλώ, σε λίγο αναχωρεί το τρένο».
Τα χείλια τους σχηματίζουν χιλιάδες «σ’ αγαπώ» που τα χωρίζουν ένα τζάμι. Όλος ο σταθμός, όλη η αποβάθρα έχει βουρκώσει, κανείς δεν αποχαιρετά τους οικείους του, όλα τα βλέμματα πάνω τους είναι, είναι αγάπη που ξεχωρίζει αυτή.
Το τρένο ξεκινά, εκείνος με μάτια όμορφα και θλιμμένα κάνει πως πηγαίνει στην έξοδο, αλλά γυρίζει να δει το τρένο να χάνεται στον ορίζοντα, σαν ένα ιστιοφόρο σε μια θάλασσα έρωτα.
Το τρένο έφυγε και παίρνει μια αγάπη μακριά. Ποιος στεναχωριέται περισσότερο; Αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει; Έχει σημασία όταν χωρίζει, έστω και για λίγο, ένας έρωτας; Καμία σημασία...

Ο έρωτας περνάει σα φασαριόζικο τρένο και κάνει στάσεις πολλές στη σαγήνη, ζωγραφίζει το ειδύλλιο. Δεν υπάρχει περίπτωση στη μέση της διαδρομής να πεις «εδώ, όπου μπορείτε, αφήστε με». Όταν μπεις στο τρένο του έρωτα, θα το κάνεις όλο το ταξίδι και θα το ζήσεις, σα να είναι «το μόνο της ζωής σου ταξίδιον».
Απλώς, κοίτα να προλάβεις της χαράς το τρένο, όταν πάνω στο εισιτήριο γράφει «σ' αγαπώ». Και μη στεναχωριέσαι όταν φεύγει για λίγο αυτό το «τρένο». Τέτοιες υπερταχείες έρωτα, πάντα γυρίζουν. Οι γραμμές αυτού του «τρένου» πάντα γυρίζουν στον ίδιο σταθμό, γιατί έχει κι από την άλλη πλευρά σιδηροτροχιές, για να υπάρχει πάντα επιστροφή. Και σ’ αυτή την επιστροφή, καμία τροχοπέδη δεν μπορεί να σταματήσει τίποτε...

Αυτά τα «τρένα» κουβαλάνε τις ζωές μας, μεταφέρουν ιστορίες για μια ζωή, είναι ικανά να εκτροχιάσουν μια ζωή. Κι ας μένουν τα δάκρυα, του προσωρινού αποχωρισμού, να ποτίζουν τον έρωτα…