Ηρεμία

Αυτό το διάστημα είμαι ασυνήθιστα ήρεμος και σταθερός. Από ψυχολογική άποψη, θα έλεγε κανείς ότι έχω αρχίσει να πλησιάζω το προσωπικό μου ζεν. Ή, μήπως, είναι το «ζην»; Τι σημασία έχει, μάλλον το ίδιο σημαίνουν και τα δυο, τα ταυτίζω στο μυαλό μου. Για να επιτύχω το ευ ζην. Για να έχω στη ζωή μου τα πάντα.

Σταματάω όταν η βελόνα δείχνει 260, ανασαίνω ακόμα βαριά καθώς η αδρεναλίνη κυλάει στις φλέβες μου ως το απόλυτο διεγερτικό, καθώς φρενάρω στη στροφή προς ΚΑΤ, σχεδόν κυλάω πια, ήρεμος, ο αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο, είναι ζεστός και υγρός. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, οι «γκρίζες» μέρες έχουν τελειώσει προ πολλού, αυτό το βράδυ είναι όλα ήρεμα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Βάζω έκτη και πατάω το γκάζι…
Στα ηχεία ακούγεται το Enjoy the silence από Depeche
All I ever wanted
All I ever needed
Is here in my arms
Κι αυτό με ηρεμεί κι άλλο. Έχω τη ζωή στα χέρια μου.

Ξαπλώνω στον καναπέ μόνος και ηρεμώ.

Είμαι τελείως ήρεμος αλλά συγχρόνως και σε απόλυτη εγρήγορση

Ηρεμώ όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Όταν βγάζω από μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Είναι η δική μου βαλβίδα ανακούφισης

Μου αρέσει η ηρεμία της θάλασσας, είναι σαν εμένα. Τώρα είναι ήρεμη, σε λίγο μπορεί να έχει φουρτούνα. Αντέχεις;

Νιώθω ήρεμος και δραπετεύω. Με το μυαλό μου πάω στην Πράγα. Πάμε μαζί;

Δώσε μου ηρεμία και το ανταλλάσσω με μια ζωή. Fair deal…

Τι χρώμα έχει η ηρεμία;