Ερωτήσεις…

…που έθεσες ή που κλήθηκες να απαντήσεις αυτές τις ημέρες.

- Δουλεύεις αύριο;

- Τι άρωμα φοράς;

- Έφαγες πολύ;

- Ωραία δεν είναι η ζωή εδώ;

- Ήπιες πολύ;

-Είσαι ερωτευμένη/ος αυτόν τον καιρό;

- Λίγο πάγο ακόμη;

- Θα πας κάπου;

- Κομμάτια είσαι;

- Ξέρεις ποιο είναι αυτό το αστέρι που λάμπει;

- Κρυώνεις; Να σε σκεπάσω;

- Με θέλεις όπως σε θέλω;

- Τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου;

Α, και να μην ξεχάσω να σας πω ότι σε κάθε απάντηση που δεν δίνουμε, ίσως παίρνει τη θέση μας κάποιος άλλος…
Σε λίγη ώρα θα μπω στο αυτοκίνητο, θα λύσω χειρόφρενο, ο δρόμος θα με βγάλει στη Θεσσαλονίκη. Στο δρόμο θα βάζω στο repeat και θα τραγουδάω συνέχεια αυτό που ακούγεται τώρα από το μπλογκ.
Τώρα που σιγά-σιγά φεύγει κι αυτός ο χρόνος, στη διαδρομή θα κάνω τον απολογισμό μου, θα μοντάρω ξανά τις ιστορίες που άκουσα, τους πρωταγωνιστές που συνάντησα στο έργο, στο διάβα της ζωής μου, θα κλέβω τις λεπτομέρειες, θα κάνω δικές μου τις επιθυμίες τους. Και θα οδηγώ.

Μέχρι να φτάσω στη Σαλονίκη, χάρηκα που τα είπαμε, εαυτέ μου…

Υ.Γ.: Τελευταία ερώτηση για απόψε: Πόσο καιρό έχεις να τα πεις με σένα;

Γιατί σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα

Κάλαντα, δώρα, γαλοπούλα; Ο κόσμος γύρω μου, είχε πει η Debra Craine των Times, είναι σαν να έχει κυριευτεί από μανία, μια μανία μεταδοτική: φωτάκια που αναβοσβήνουν, κάρτες που φτάνουν βροχή με το ταχυδρομείο, πωλήτριες που εξουθενώνονται από τους πελάτες.

Είναι Χριστούγεννα, αυτή η αμφίβολη γιορτή, αυτή η μοναδική ημέρα της χρονιάς κατά την οποία - υποτίθεται - πως όλοι μας πρέπει να νιώθουμε χαρμόσυνες δονήσεις, η ημέρα που πρέπει να είμαστε καλοί με όλους, ακόμη και με τους εχθρούς μας. Όμως, ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Πού τη βλέπετε την καλοσύνη; Οι οδηγοί βρίζουν, οι οικογένειες που κάνουν τα ψώνια τους «σφάζονται» μεταξύ τους.

Όσο για μένα, έχω ανοσία. Δεν έχω προσβληθεί από το μικρόβιο των Χριστουγέννων. Δεν κάνω Χριστούγεννα, δεν στέλνω κάρτες, δεν λέω κάλαντα, δεν αγοράζω δώρα, δεν τρώω γαλοπούλα. Τα Χριστούγεννα μένω μόνος. Μπορεί να μην πιστεύω στον Αϊ-Βασίλη, έχω όμως τους δικούς μου ήρωες.

Όπως τον Όλιβερ Κρόμγουελ, που λένε πως απαγόρευσε για 16 χρόνια τα Χριστούγεννα επειδή τη θεωρούσε μια γιορτή λαιμαργίας και παγανισμού. Ήρωάς μου είναι και ο χορτοφάγος Μπέρναρντ Σω, που αντιμετώπιζε την 25η Δεκεμβρίου όπως κάθε άλλη ημέρα του χρόνου και δεν υπέκυπτε σε γαστριμαργικούς πειρασμούς. Τέλος, ήρωάς μου είναι και ο Εμπενέζερ Σκρουτζ, ο αντικομφορμιστής που κρίθηκε πολύ σκληρά από την ιστορία της λογοτεχνίας ως παροιμιώδης τσιγκούνης, μόνο και μόνο επειδή τολμούσε να πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα.

Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν; Δεν νομίζω. Έχω τη δική μου συνταγή για καλά Χριστούγεννα. Μείνετε σπίτι και πείτε στους φίλους σας πως φύγατε στο Μαρόκο. Βγάλτε το τηλέφωνο από την πρίζα, έτσι ώστε να αποφύγετε τους καχύποπτους συγγενείς και φίλους που θα δοκιμάσουν να σας τηλεφωνήσουν για να μάθουν αν είστε καλά στην υγεία σας. Σιγουρευτείτε πως έχετε αρκετά τρόφιμα στο ψυγείο σας (πίτσες, ζαμπόν, οτιδήποτε εκτός από γαλοπούλα). Βολευτείτε ανάμεσα σε σωρούς από βιντεοκασέτες και απολαύστε την ιδιαιτερότητά σας. Μακριά από την παράνοια που θα κυκλοφορεί στους δρόμους, είναι βέβαιο ότι θα χαρείτε την πιο απολαυστική ημέρα της χρονιάς.

Γιατί πρόβλημα δεν έχω με τα Χριστούγεννα. Αλλά με τα συμπαρομαρτούντα. Με την υποχρέωση της χαράς έχω.

Χρόνια πολλά…

Media και στρείδια...

Έχω ένα μήνα που έχω γυρίσει από το Παρίσι, το μυαλό μου, όμως, είναι ακόμη εκεί, τα μάτια μου απλανώς πέφτουν πάνω σε μια τηλεόραση, τα αυτιά μου πιάνουν λέξεις.

Tις αγαπάω και τις φοβάμαι τις λέξεις. Έχουν τόση δύναμη και δέχονται τόσες ερμηνείες. Eίναι τα πυρηνικά όπλα των media. Mία αθώα λεξούλα βαλμένη κατάλληλα, μεταμορφώνει την πραγματικότητα, μετατρέπει την άποψη, αλλάζει την εικόνα που έχουμε για τα πράγματα, για τον κόσμο. Mία λέξη συγκεκριμένη και η πραγματικότητα φωτίζεται αλλιώς, η εικόνα αλλάζει, οι σκέψεις σου μεταβάλλονται, αρκεί μια λέξη για ν’ αλλάξεις γνώμη, για ν’ αφήσεις την ευκολία των κλισέ στην άκρη, να σκεφτείς κάτι άλλο. Mία λέξη για να συσκοτίσει την πραγματικότητα, να παραπλανήσει, μία λέξη για να φωτίσει την εικόνα, να εξηγήσει.

Aσαφείς φράσεις, διφορούμενες λέξεις, ακατάληπτες προτάσεις. Όσο πιο κοντά στον πυρήνα της εξουσίας, της πολιτικής, των media, τόσο πιο ακατάληπτοι και παράλογοι οι κώδικες. Kάποτε ήμουν αρκετά καλός σ’ αυτό το παιχνίδι, η γενιά μου είχε σπουδάσει συνδικαλισμό απ’ την κούνια της, έτσι μεγαλώσαμε. Όχι πια.

Tώρα ξαναμαθαίνω να μιλάω καθαρά, σαν άνθρωπος.

Η οθόνη παίζει στιγμιότυπα από μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, αλλά εγώ με το μυαλό μου είμαι στο κέντρο του Παρισιού. Γελάω μόνος μου. Πάλι για άλλη μια φορά, «το Mέσον δεν είναι το μήνυμα, το μήνυμα είμαστε εμείς, αυτά που λέμε, αυτό που στ’ αλήθεια είμαστε». Kατά βάθος το ξέρουμε. Tο καταλαβαίνουμε όταν το βλέπουμε και το ακούμε, και τότε σαν αποκάλυψη ξεχνάμε τα παγιωμένα στερεότυπα και για μια μικρή στιγμή σταματάμε ό,τι κάνουμε, σκεφτόμαστε, δηλαδή γινόμαστε άνθρωποι. Tώρα, τα εθνικά συλλαλητήρια θα γίνονται στην υπέροχη πλατεία και οι οδηγοί θα πηγαίνουν στις δουλειές τους μέσω των ευρύχωρων και φαρδιών Σωκράτους Avenue και Mπενάκη Elysees.

Στην τηλεόραση τσακώνονται για «κάτι», δεν προσέχω, η ένταση είναι πολύ χαμηλά για να μου σπάσει τα νεύρα ο αναίτιος τσαμπουκάς των τηλεπαραθύρων, άλλωστε δεν ανησυχώ. O αιώνας αυτός θα επανεφεύρει τους «ριζοσπάστες» που έχει ανάγκη.
Tα media για άλλη μια φορά έφτιαξαν τη δικιά τους πραγματικότητα. Όχι κατ’ ανάγκην τελείως ψεύτικη. Έτσι είναι οι ζωές των ανθρώπων, με πολλές πλευρές, κι όταν φεύγεις, ανυπεράσπιστος πια, η κάθε σου πλευρά, ο κάθε σου εαυτός, είναι ένα story.

Φτιάξε, λοιπόν, τη δική σου ιστορία. Φρόντισε, όμως, να είναι αληθινή. Και όχι γυάλινη…

Τα παιδιά με τα μαλλιά…

…και με τα μαύρα ρούχα...

Αν δεν τους είδατε στην τηλεόραση, σε κάποια από τις πάμπολλες εκπομπές που ασχολήθηκαν με την πάρτη τους, σίγουρα θα τους είδατε ήδη στους δρόμους της πόλης. Φοράνε στενά παντελόνια, ριγέ κάλτσες, νεκροκεφαλές παντού, έχουν χτυπήσει piercing. Στο χέρι ένα τσιγάρο αναμμένο και στο πρόσωπο μια φράντζα πατικωμένη, αποτέλεσμα μπόλικης λακ, να κυριαρχεί. Κυκλοφορούν όλοι μαζί, τους αρέσει να μιζεριάζουν, να έχουν... κατάθλιψη, να είναι αμίλητοι. Ακούνε τα καινούρια συγκροτήματα της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής (τα συνομήλικά τους) με τον μελαγχολικό, ποιητικό στίχο και θέλουν να κάτσουν κάπου και γλυκά-γλυκά να... «πεθάνουν».

Οι ΕΜΟ (Emotional = συναισθηματικό), συχνάζουν συνήθως έξω από κάποιο στέκι, στο πεζοδρόμιο, και πίνουν τις μπίρες που αγόρασαν από το περίπτερο. Παρότι διακριτικά μελαγχολικοί έχουν δημιουργήσει ήδη αντιπάθειες. Οι «αντί-ΕΜΟ» τους κυνηγάνε στους δρόμους για να τους δείρουν. Κατά τους ΕΜΟ αυτοί είναι οι «κάγκουρες».
Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα μαζί τους, οι ΕΜΟ είναι κομμάτι αυτής της πόλης, θα μπορούσαν να είναι ανιψάκια μου. Επίσης, ξέρω καλά, ότι έτσι γίνεται πάντα: Κάτι σκάει στην πόλη κι έχει ενδιαφέρον.

Πόσες μόδες-τάσεις-καλλιτεχνικές-μουσικές επαναστάσεις, δεν έχουμε ζήσει και πόσες είναι αυτές που θα έρθουν ακόμη; Παιδιά των λουλουδιών, ροκάδες της αμφισβήτησης, ποπάδες-φλώροι, ντίσκο, πανκιά, νεορομαντικούς, χεβιμεταλάδες, ράπερς, εναλλακτικούς ροκάδες, ροκαμπίλια, τρελαμένους ravers, και μπορεί να ξεχνάω κάποιους τώρα. Όλα αυτά, με το δικό τους τρόπο, ήταν μια κλοτσιά στα οπίσθια του κατεστημένου, από τη νέα γενιά, που θέλει να πάει κόντρα στο συνηθισμένο, στο κατεστημένο. Και καλά κάνει…

Ανάβω τσιγάρο, κοιτάζω από το φιμέ τζάμι του SMART Brabus που οδηγώ, δυο «εμάκια» να φιλιούνται και γελάω, δεν ξέρω ποιο είναι το αγόρι και ποιο το κορίτσι, δεν ξέρω αν το υποκοριστικό τους είναι «εμάκια» ή «εμοάκια», δεν ξέρω αν όλα αυτά που ακούγονται για αυτά τα παιδιά είναι αλήθεια ή, απλώς, αστικοί μύθοι.
Καθώς πατάω το γκάζι και τρέχω να προλάβω το χαμένο χρόνο, μου έρχεται στο μυαλό η προτροπή των Cabaret Voltaire: «Γιατί να σκοτώσεις το χρόνο, όταν μπορείς να σκοτώσεις τον εαυτό σου;». Kι όποιος το πήρε της μετρητοίς, μάλλον κάτι έχει πιάσει λάθος στον αέρα αυτής της πόλης. Ίσως γιατί δεν έβαλε ποτέ γλαδιόλες στην κωλότσεπη, ποτέ δεν φόρεσε Doc Martens…

Το ηχοσύστημα βαράει Nirvana. Άκου το δυνατά…

Ναι, είναι αλήθεια...

Το είδατε στα περιοδικά, το θέμα έπαιξε στο STAR, ε, εντάξει, ρε παιδιά...
ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...
...με την Άννα είμαστε μαζί από τις αρχές Οκτωβρίου...
Αφήστε μας ήσυχους τώρα.

Χρόνια σου πολλά, ραδιόφωνο

12 Δεκεμβρίου 1896, ο Γκουλιέλμο Μαρκόνι παρουσιάζει στο Λονδίνο το πρώτο ραδιόφωνο.

Όπως έχει πει κι ο Νένες, είναι λίγο στενάχωρο να κάνεις απολογισμούς, μοιάζει σαν να θες να ξεμπερδέψεις με τα παλιά, να τα βάλεις στο πατάρι και να τα ξεχάσεις. Όμως δεν είναι τόσο εύκολο να τα ξεχάσεις, το ραδιόφωνο είναι ένα πράγμα ζωντανό στη ζωή σου σαν σκυλάκι. Παίζει συνέχεια, γρυλίζει, τρέχει, ντίρι - ντίρι. Tο πας βόλτα. Tο ακούς. Παίζεις μαζί του. Το κάνεις επάγγελμα. Ζεις απ’ αυτό, ζεις μαζί του, δεν ζεις χωρίς αυτό.

Θυμάμαι τις πρώτες μου εκπομπές το 1989. Στον ΗΧΩ Fm, στο πιο απίστευτο υπόγειο που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Δίσκοι στην πλάτη, η πρώτη επαγγελματική τσάντα από την Ιπποκράτους, το Discobole ήταν; Δεν θυμάμαι. Τρία λεωφορεία άλλαζα για να είμαι εκεί ξημερώματα και να κάνω εκπομπή. Με έναν φίλο που πλέον δεν κάνουμε παρέα. Μου έμεινε το ραδιόφωνο, οι αναμνήσεις και η κανονική εξάρτηση. Aνώνυμοι Pαδιοφωνικοί. H δόση μας. Στην ουσία, δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το ’89. Ένα πράγμα τότε, ένα και τώρα: Mια κακομοίρα ρημαδολυχνία να παίζει από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί και ξανά και ξανά. Aλλάζουν οι φωνές, αλλάζουν οι μουσικές, αλλάζει το κοινό, αλλάζει η πόλη, αλλά το ραδιόφωνο παραμένει εκεί, μια μουσικούλα κρυμμένη στο ακουστικό του walkman σου, να κρατάει τσίκι-τσίκι-τσίκι την ανασφάλεια μακριά. Nα σε κάνει να ξέρεις πως ό,τι και να συμβεί, αυτή η μουσική θα είναι εκεί, κοντά σου. Mερικές φορές χαμηλωμένη και αδιάφορη, τις περισσότερες δυνατή και διαυγής όπως στις ταινίες.

Το ραδιόφωνο, είναι σαν το αποσμητικό σου, είχε πει ένας πιτσιρικάς για τον ΚΛΙΚ FM και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί αυτή είναι όλη η αλήθεια, συμπυκνωμένη. Ξέρεις ότι δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Mερικοί το εγκατέλειψαν, άλλους τους άφησε πίσω του το ίδιο το μέσο και με άλλους η σχέση έληξε με την «ενηλικίωσή» τους, όπως πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας.

Πολλά ραδιόφωνα στη σειρά, μόνο μία φορά έκανα λάθος που πήγα σε κάποιον σταθμό. Τα τελευταία χρόνια ήταν ο Πόλις 88,6, ο Red στο ξεκίνημά του, η μοναξιά του μοναδικού παραγωγού για 9 μήνες. Και ειδήσεις και υπεύθυνος τρέιλερ και σποτ και web master και σπικάζ και καμπάνιες…

Τώρα ο Angel. Από Μάλαμα και Κανά, σε Stones και, εσχάτως, Aretha Franklin. Αν καθόμουν να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή μου στο ραδιόφωνο και τα όσα έζησα-είδα μέσα σε αυτό, δεν ξέρω πόσες σελίδες θα γέμιζα με μουσικές, ανάσες πριν από το πρώτο καλημέρα-καλησπέρα-καληνύχτα σας, πόσες αργίες, γιορτές ήμουν σε απόσταση αναπνοής από ένα μικρόφωνο, ποιο είναι πιο σωστό «πίσω από το μικρόφωνο» ή «μπροστά από το μικρόφωνο»;

Θυμάμαι φωνές, ατάκες, γέλια, πειράγματα, πρώτες αποκλειστικές μεταδόσεις, τι μου είπε ο Νταλάρας, η Χαρούλα, ο Ρέμος, ο Τζάγκερ, ο Ρόμπι, ο Simon Le bon. Θυμάμαι ακροάτριες και λουλούδια, γλυκά, αρκουδάκια, μπλούζες, προτάσεις για ραντεβού, «έχεις καταπληκτική φωνή», "θες να συνατηθούμε μετά την εκπομπή;", «η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας», τζαμαρίσματα με τον προηγούμενο και τον επόμενο παραγωγό, ύπνος-κομμάτια πάνω στην κονσόλα, διάθεση.

Γενικά, όμως, δεν θυμάμαι πάρα πολλές λεπτομέρειες, παρά μόνο συχνότητες και πρόσωπα, δεν είμαι σίγουρος, ίσως αυτό να είναι το ραδιόφωνο, ένα πέλαγος γενικής ευτυχίας. Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να μπαίνω στη διαδικασία να τα θυμάμαι όλα αυτά, αν είναι σωστό να τα αναφέρω, να (μου) τα υπενθυμίζω. Σαν να κολλάμε το Lower στον τοίχο, σε κορνίζα. Ίσως θα πρέπει να αφήσουμε το ηλεκτρικό ρεύμα να συνεχίσει να μας γαργαλάει τις πατούσες και να στέλνουμε τραγουδάκια στον αέρα, αρκεί να σημαίνουν κάτι για μας. Και να μη σημαίνουν, αρκεί να τους βάζουμε την ψυχή μας, τη ματιά μας.

Kατά βάθος, το ραδιόφωνο είναι πάντα το ίδιο. Mια λυχνία που «δεν σε εγκαταλείπει ποτέ».

Τι είναι για σένα το ραδιόφωνο; Τι σημαίνει για σένα;

Imagine…

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980, δολοφονείται ο Τζον Λένον, Βρετανός μουσικός, μέλος των Beatles.

Ο Τζον Λένον είχε αναδειχθεί ηγετική φυσιογνωμία των Σκαθαριών. Στα χρόνια που ακολούθησαν τη διάλυσή τους αποδείχθηκε ότι ήταν ευρύς και αυτόνομος καλλιτέχνης και όχι απλώς μέλος ενός πολύ δημοφιλούς συγκροτήματος. Με τη σύντροφό του Γιόκο Ονο, η οποία για πολλούς οπαδούς των Beatles ήταν η μισητή «κιτρινιάρα» που έφταιγε για τη διάλυση του συγκροτήματος, είχαν συστηματική πολιτική δράση, η οποία πήρε διάφορες μορφές: συνεντεύξεις, πρόκληση (όπως η περίφημη παραμονή τους στο κρεβάτι γυμνοί για μία εβδομάδα), ομιλίες για την παγκόσμια ειρήνη. Πάνω από όλα όμως ήταν οι στίχοι των τραγουδιών του που έδιναν το στίγμα του ακούραστου επαναστάτη. Ο Τζον Λένον προσπάθησε να αρνηθεί την επιτυχία που τον είχε κυκλώσει από παντού, να ξαναθυμηθεί τη λαϊκή του καταγωγή, την ταξική του συνείδηση και τα δύσκολα και άσχημα παιδικά χρόνια στο Λίβερπουλ. Εγινε σύμβολο της ειρήνης, βορά στα νύχια του Τύπου, αντικείμενο μυθολογίας και κυκλοφόρησε μερικούς δίσκους στους οποίους μόνο αποσπασματικά μπορούμε να διακρίνουμε το σπουδαίο ταλέντο του.

Ο Μαρκ Τσάπμαν, ο άνθρωπος που δολοφόνησε τον Λένον, έξω από το σπίτι του στη Νέα Υόρκη, θα παραμείνει στη φυλακή, αφού για τέταρτη φορά – πέρυσι - απορρίφθηκε το αίτημά του για αποφυλάκιση με περιοριστικούς όρους, εξαιτίας της ιδιότυπης φύσης του εγκλήματός του. Έτσι, στα 52 του σήμερα, ο Τσάπμαν θα συνεχίσει να είναι έγκλειστος στις φυλακές Άτικα της Νέας Υόρκης για τουλάχιστον άλλα δύο χρόνια. Ο Τσάπμαν είχε ιστορικό ψυχικής ασθένειας και πριν πυροβολήσει και σκοτώσει τον Τζον Λένον. Η επιτροπή που τον εξέτασε κατέληξε στο δικαιολογητικό της απόφασής της πως διατηρεί τις επιφυλάξεις της, εξαιτίας, όπως προέγραψα, της ιδιότυπης φύσης αυτού του προμελετημένου και βίαιου εγκλήματος. Η απόφαση, μάλιστα, έγινε γνωστή μόλις μία ημέρα έπειτα από εκείνη κατά την οποία ο Τζον Λένον - αν ζούσε - θα γινόταν 67 χρόνων.

Θα ζούσε ο Τζον αν δεν τον σκότωνε ο Τσάπμαν; Ποιος ξέρει…
Το σίγουρο είναι ότι συμπληρώνονται 27 χρόνια από την απώλειά του.

«Οι άνθρωποι που ελέγχουν τους μηχανισμούς της εξουσίας, το ταξικό σύστημα και όλο το αστικό σκηνικό, είναι ακριβώς τα ίδια. Τα ίδια καθάρματα κάνουν κουμάντο, οι ίδιοι άνθρωποι διευθύνουν τα πάντα. Εντάξει... έχουν γίνει κάποιες αλλαγές, όμως παίζεται το ίδιο ακριβώς παιχνίδι... Το όνειρο τελείωσε, όλα είναι ίδια»...

Πόσους Λένον έχουμε σήμερα;

«Φαντάσου πως δεν υπάρχει παράδεισος / είναι εύκολο αν προσπαθήσεις / ούτε κόλαση κάτω από μας / πάνω μας μόνο ουρανός... / Φαντάσου πως δεν υπάρχουν κράτη / δεν είναι δύσκολο να το κάνεις / τίποτα να σκοτώσεις ή να πεθάνεις γι' αυτό / κι ούτε θρησκεία επίσης».

Πηγές: Τα Νέα / Το Βήμα / CNN / BBC / sansimera.gr

Υ.Γ.1: 8 Δεκεμβρίου 1979, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ το άλμπουμ «The Wall» των Pink Floyd. Όπως έχω γράψει ξανά, το περίφημο μαύρο εξώφυλλο, με το τριγωνικό πρίσμα, που διαθλά το φως, έγινε κλασικός κώδικας αναγνώρισης και μπήκε πρώτο σε ντάνες βινυλίων που μπορεί να περιείχαν από τα «Λιανοτράγουδα», μέχρι τα «Παπάκια».

Υ.Γ.2: Επίσης στις 8 Δεκεμβρίου, το 1943, γεννήθηκε ο Τζιμ Μόρισον. Έγραφε ποιήματα, κυρίως με θέμα τα μάτια. Κοιτούσε τον κόσμο αχόρταγα, σαν μικρό παιδί, τραγουδούσε σαν να ‘ταν η τελευταία φορά και πετούσε τα βράδια, πάνω από το L.A., όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν.

Λένον, Floyd, Μόρισον-Doors. Πόσα βράδια έχουμε περάσει με φίλους ακούγοντάς τους, πίνοντας ό,τι πίνεται, καπνίζοντας, γελώντας ή κλαίγοντας… Μετριούνται οι στιγμές;

Status: “Single”

Είμαι στο Facebook εδώ και αρκετό καιρό. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να βρω παλιούς μου φίλους, συναδέλφους που είχα να τους δω και να τους μιλήσω εδώ και 18 χρόνια. Το θέμα, όμως, δεν είναι το Facebook. Είναι τα όσα μπορείς να μάθεις για τους φίλους-γνωστούς-συνεργάτες σου, χωρίς να χρειαστεί να τους ρωτήσεις καθόλου.

Ένα από τα πράγματα που έχω προσέξει εσχάτως και δεν απαντάται μόνο στο Facebook, είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε, με υπερβολική άνεση, ως «δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης». Κάθε μέρα, ειδικά στο Facebook που ανέφερα, τα status φίλων-γνωστών-συνεργατών, αλλάζουν με την ταχύτητα που αλλάζουν πάσες οι παίκτες του μπασκετικού Παναθηναϊκού στην περιφέρεια. Τα “single” status είναι το νέο στάτους το οποίο μου κάνει εντύπωση. Παντού, γύρω μου, αρχίζει και κάνει… χωρισμός και μοναξιά. Γύρω μου πληθαίνουν οι χωρισμένοι και οι μόνοι. Από άποψη, ως οι ίδιοι διατείνονται. Με μια μόνιμη επωδό στα χείλη: «Έλα, μωρέ. Καλύτερα single».

Μπαίνω στο νέο Impreza που έχουμε για τεστ στο περιοδικό, μου αρέσει να ταξιδεύω τα βράδια. Bάζω βενζίνη στα Goody’s, παίρνω για το δρόμο διπλό εσπρέσο, προσπαθώ να πιω και κάνω σλάλομ στα πορτοκαλί τρίγωνα που αναγγέλλουν τα έργα στην Εθνική Οδό, αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό video game που έχω παίξει ποτέ, το φεγγάρι χάνεται στις στροφές και με προκαλεί να το πιάσω, το ηχοσύστημα βαράει U2 live, έχω «φύγει» ήδη, είμαι στ΄ ανοιχτά. Στο απέναντι ρεύμα διασταυρώνομαι με αυτοκίνητα που χάνονται, σ’ αυτή τη νύχτα μόλις που προλαβαίνω να διαγράψω στα μάτια μου τις ξαφνικές φιγούρες που φωτίζονται για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανίζονται, μοναχικά πρόσωπα, singles, που δεν θα ξαναδώ. Όπως πάντα, οδηγώ και φτιάχνω ιστορίες, προβάλλω έργα στο παρμπρίζ, έργα με βασική υπόθεση τη μοναξιά, το χωρισμό, την αδυναμία συναισθηματικής δέσμευσης, έχω άγνοια για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, η άγνοια σού δίνει τη δυνατότητα τόσων υποθέσεων, «αδύνατων», όμως, καθώς βρέχει κι απόψε.

Δεν είμαι ήρωας σε βίπερ με μοναχικούς ανθρώπους, δεν είμαι ο ντετέκτιβ Mάιλο του Tζόναθαν Kέλερμαν για να ξέρω τι γίνεται, γιατί οι άνθρωποι μένουν για διάφορους λόγους μόνοι τους, αν είναι καλύτερα ή χειρότερα, ο Μάλο είναι ρομαντικός και κυνικός. Κι εγώ δεν είμαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Δηλαδή, νομίζω. Αν μπορούσα, θα ένωνα τους ανθρώπους όλους του κόσμου; Θα τους ταίριαζα; Πατάω κι άλλο το γκάζι για να κολλήσει η πλάτη μου στο κάθισμα, στη στροφή μπαίνω με ανάποδο τιμόνι, τελικά δεν θέλω να ξέρω τι θα έκανα αν μπορούσα, το αποφεύγω με τρόπο, έχω εκπαιδευτεί να αγνοώ όσα δεν ξέρω εάν πρόκειται να συμβούν. Στη Λαμία σταματάω και πίνω μοχίτος, τα κορίτσια στο μπαρ με κοιτούν και ξέρουν ότι δεν ανήκω εδώ, πουθενά δεν ανήκω, δεν ξέρω πού ανήκω. Ξέρω, όμως, ότι είναι ώρα να γυρίσω κι αυτά τα ξημερώματα θα με βρουν στα διόδια της Eθνικής οδού, να κάνω μοντάζ στις ιστορίες που άκουσα χτες, τους πρωταγωνιστές που συνάντησα στο Facebook, να απαγάγω τις λεπτομέρειες, να κάνω δικά μου τα θέλω τους, μπαίνω και κρύβομαι σε μία λέξη τους, που μπορεί να γεννήσει άλλες τόσες. Πόσες λέξεις μπορεί να γεννήσει το στάτους ενός facebooker που αναγράφει “single”; Μετά γυρίζω στο σπίτι, ζεστό μπάνιο, κρεβάτι, κομμάτια είμαι, το ξυπνητήρι θα με βρει μ’ ένα βιβλίο στο πρόσωπό μου, που θέλει ξύρισμα.

«Ο Daniel Goleman και το βιβλίο του “Συναισθηματική Νοημοσύνη”, σας εύχεται να έχετε μια καλή ημέρα, κύριε Σεραφείμ…».

- Καλημέρα, απαντάω. Μήπως ξέρετε να μου πείτε, κύριε, γιατί κάνει τόση μοναξιά εκεί έξω;

Αποπλάνηση, τώρα

2 Δεκεμβρίου 1814: Πεθαίνει ο Ντονατιέν Αλφόνς Φρανσουά ντε Σαντ, γνωστότερος ως Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Γάλλος αριστοκράτης και συγγραφέας τολμηρών βιβλίων, που χαρακτηρίστηκαν ως πορνογραφικά. Από το όνομά του προήλθε ο όρος «σαδισμός».

Εξ αιτίας της προκλητικής γραφής του και των ιδεών του πέρασε είκοσι εννέα χρόνια έγκλειστος σε άσυλα και σωφρονιστικά ιδρύματα. Το έργο του προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αντιμαχόμενες κριτικές ενώ κατέστη πόλος έμπνευσης για άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες διαχρονικά. Η δική του άποψη για το έργο του συμπυκνώνεται στην παρακάτω ρήση του:

«Ο τρόπος σκέψης μου, είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα από ότι η ίδια μου η ζωή».

Ο όρος σαδισμός (γαλ. sadisme) δημιουργήθηκε από το Γερμανό ψυχίατρο Richard von Krafft-Ebing και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1886 στο έργο του "Psychopathia Sexualis". Η σημασία του έχει να κάνει με την επίδραση της σκληρότητας στη σεξουαλική διέγερση με την επιβολή σωματικού πόνου, νοητικής βασάνου ή και των δύο παράλληλα. Περιγράφεται επίσης ως γενετήσια διαστροφή κατά την οποία προκαλείται διέγερση μόνο με την πρόκληση πόνου σε άλλο άτομο ή με τη θέα αίματος.

«Η σκληρότητα είναι απλά η ενέργεια σε έναν ανθρώπινο πολιτισμό που δεν έχει πλήρως αλλοιωθεί. Επομένως είναι αρετή και όχι ανηθικότητα. Τι θεωρείτε φυσιολογικό στο sex; Τι θεωρείτε διαστροφή; Πρέπει να υπάρχουν όρια στο sex;».

Απόψεις, όπως αυτή, του Μαρκησίου ντε Σαντ, καθώς και η σεξουαλική δράση σε έργα του συνέτειναν στο να δανείσει μεταθανάτια το όνομά του στον ψυχοπαθολογικό αυτό όρο.

Πηγή: Wikipedia

Υ.Γ.1: «Η σεξουαλικότητα είναι ένα ένστικτο, ένας παλμός ηδονής και επικοινωνίας ή ακόμα καλύτερα, ηδονή μέσα από την επικοινωνία».

Έλεν Κάπλαν - διάσημη σεξοθεραπεύτρια

Υ.Γ.2: Με όλα αυτά που κάνω, εσχάτως, αφενός καθυστερώ να αναρτήσω κάτι καινούριο, αφετέρου δεν προλαβαίνω να σας διαβάζω όπως πρώτα, παρά μόνο να ρίχνω κλεφτές ματιές. Επειδή, όμως, σας διαβάζω "διαγώνια", θα ήταν άδικο να αφήνω, αντίστοιχα, "διαγώνια" κόμεντς. Συγχωρήστε τις απουσίες μου, όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Θα με καταλάβετε όσοι με αγαπάτε. Οι υπόλοιποι μπορείτε να αφαιρέσετε και το λινκ της σελίδας μου από τα αγαπημένα σας, όπως αρκετοί έχουν κάνει ήδη. Στα δύσκολα, όμως, δεν δοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων;