Σάββατο βράδυ, ξημερώματα Κυριακής, στην Αθήνα

Σε μια πόλη που έχει (ψιλο)αδειάσει λόγω 25^ης Μαρτίου. Βόλτα με τον Δημήτρη Γρ. στα παλιά τα στέκια. Μαύρα κορμιά προσφέρουν σεξ μισοτιμής με σπαστά ελληνικά. Στην κυριολεξία, τη σήμερον ημέρα, γαμιέσαι για να επιβιώσεις. Νέον φώτα σε ταμπέλες για να λάμπουν τα μάτια και να θυμίζουν ότι το βράδυ, το σκοτάδι, κρύβει αυτά που δεν θέλουμε να δούμε και μένει η ομορφιά μόνη της.

Κάποιοι προσεύχονται για να μπορέσουν να κλέψουν λίγη απ’ αυτή την ομορφιά. Κάποιοι άλλοι, λιωμένοι στην πρέζα, προσεύχονται για να ζήσουν. Σου ζητάνε ψιλά από ευρώ, δευτερόλεπτα ζωής ζητάνε στην ουσία, παράταση για να ζήσουν λίγο παραπάνω τρέμοντας. Κι εσύ, αν θες, μπορείς να τους κάνεις ό,τι θες...
Παρέες ανθρώπων βγαίνουν για να διασκεδάσουν, στην ουσία για να διασκευάσουν τη ζωή τους την καθημερινή και μπλέκονται μπουλούκια μποτιλιαρισμένα στη λεωφόρο της ξενοιασιάς.
Ύστερα Mercedes στα Β.Π. όπου η Sigma Events κάνει πάρτυ και παίζει η Ισαβέλλα μας. Πάρτα κι έτσι, πάρτα κι αλλιώς. O ήχος γκαζώνει, beat σε υπερπλήρωση, φευγάτα samples, «ωχ, New Order-True Faith-γεια σου-εκτέλεση» που βαράει, turbo 280 αλόγων. Φλασάτα zoom σε λαμπερές φατσούλες ακολουθούν, οθόνες κινητών αστράφτουν, «κοίτα τι μου έγραψε», γέλια, όταν τέτοια ώρα κάποιος-κάποια σε ψάχνει, είσαι ζωντανός, αυτό είναι το beat στις δικές μας ιστορίες.
Στη δική μας, beat(en) generation, στα δικά μας αγγίγματα (ξένων) αγκώνων στον συνωστισμό της μεγάλης ανοιξιάτικης νύχτας.
Αρχίζει και ξημερώνει. Πρέπει να γυρίσουμε, Κυριακάτικα έχουμε να κλείσουμε τεύχος Απριλίου, πονοκέφαλος, πού είναι τα κλειδιά μου;

Tο παρόν δεν μου αρκεί. Επιστροφή στο μέλλον. Διακτινιστήκατε, κύριε Σπύρο. In The City Of Blinding Lights.

Όπου το soundtrack της επιβίωσης, σήμερα, αλέθει την καθημερινότητα με τα deadlines και τα meetings, στους δρόμους της πόλης, κάθε βράδυ.
Στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται…
Καληνύχτα. Ή καλημέρα. Ό,τι θες.