Ήταν 31 Μαρτίου 1980, όταν ο Jesse Owens έφευγε από αυτή τη ζωή.Όλοι μας κάποια στιγμή ακούσαμε τους γνώστες του παγκόσμιου στίβου να μιλούν με τον γνωστό λυρισμό τους για τον μεγαλύτερο αθλητή της ιστορίας, ο οποίος όχι μόνο ταπείνωσε τον ίδιο τον Χίτλερ στους «ναζιστικούς» Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και τα κατορθώματα του οποίου θέλησαν όλοι οι μεταγενέστεροι να ξεπεράσουν. Και πραγματικά την καριέρα του νέγρου υπεραθλητή από την Αλαμπάμα (γιος τεχνίτη, γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1913) εξακολουθούν να στολίζουν τρία διαμάντια, δείγμα της τεράστιας αξίας του, που προκαλούν ακόμη και σήμερα το δέος και τον σεβασμό.
Κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του 1936, πέτυχε έξι παγκόσμια ρεκόρ σε μία ημέρα και είχε στην κατοχή του το ανθεκτικότερο παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία του στίβου, για 25 χρόνια και 79 ημέρες (άλμα εις μήκος). Στο Αν Αρμπορ, στις 25 Μαΐου 1935, σύμφωνα με την εφημερίδα Το Βήμα, ο 22χρονος τότε αθλητής έμελλε να γράψει ιστορία καθώς μέσα σε διάστημα μιας μόνο ώρας (από τις 15.15 ως τις 16.00) κατέρριψε πέντε παγκόσμια ρεκόρ (μήκος,
Αλλά η μοίρα αποφάσισε ότι το άστρο του Jesse θα έλαμπε για πάντα εξαιτίας των επιδόσεων που θα έκανε μία χρονιά αργότερα, το 1936, στο Βερολίνο, κάτω από τα μούτρα του υπερήφανου και αριόπληκτου Αδόλφου Χίτλερ, κερδίζοντας τέσσερα χρυσά μετάλλια στα
Αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι ναι μεν μπορεί ο Owens να έγινε διάσημος στην Αμερική επειδή ταπείνωσε τον Χίτλερ στη χώρα του αλλά, όπως παρατήρησε και ο ίδιος αργότερα, «δεν με κάλεσαν ούτε στη χώρα μου για να δώσω τα χέρια με τον πρόεδρό μας».
Αμέσως μετά την Ολυμπιάδα ο Jesse, σε ηλικία 23 χρόνων, για να συντηρήσει την οικογένειά του, εγκατέλειψε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Απουσίαζαν, βλέπετε, και οι σημερινοί δεκάδες χορηγοί. Έκτοτε αφιερώθηκε στη διάδοση του ολυμπιακού κινήματος ως το τέλος της ζωής του, στις 31 Μαρτίου 1980, σε ηλικία 67 ετών, χωρίς να προλάβει να δει τα κατορθώματα του «διαδόχου» του Καρλ Λιούις στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες, τέσσερα χρόνια αργότερα.
Με την αυγή του 20ού αιώνα, το πνεύμα του αθλητισμού είχε αρχίσει ήδη να παίρνει τη
μορφή που είχε διαλέξει λίγα χρόνια πριν ο Πιερ ντε Κουμπερτέν. Με την πάροδο των χρόνων όμως, αυτή η μορφή άρχισε να αλλοιώνεται, το πνεύμα «το αληθινό» χάθηκε, οι άνθρωποι έγιναν πιο εγωκεντρικοί κι ο αθλητισμός στράφηκε σε άλλες αξίες, γεμίζοντας «πληγές». Τα χρήματα έφεραν το ντόπινγκ, τη βία, την αλαζονεία πολλές φορές. Ακόμα κι η πολιτική τραυμάτισε αρκετές φορές το αθλητικό κίνημα.
Η ιστορία των σπορ είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες, γνωστές ή άγνωστες προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο τη δύναμη του ανθρώπινου χαρακτήρα. Στο μυαλό μου γυρίζουν άπειρες φιγούρες, απίστευτοι χαρακτήρες και προσωπικότητες που έγραψαν τη δική τους ιστορία εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, σε όλα τα αθλήματα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας αθλητής;
