24.5.08

Χρόνια πολλά, Λένι

Ήταν 26 Μαΐου 1964 όταν γεννήθηκε ο Λένι Κράβιτς, Αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, πριν από, περίπου, 4 χρόνια. Τότε ήμουν στον Red 96,3 και είχα χορηγό την Vodka Absolut.
Ο Lenny είχε γράψει αποκλειστικά για την Absolut το τραγούδι "Breathe". 10 κορυφαίοι παραγωγοί–djs σε όλο τον κόσμο – κι ανάμεσά τους κι ένας δικός μας, ο κορυφαίος Νίκο Πατρελάκης, έκαναν remix το κομμάτι αυτό. Ο Κράβιτς είχε έρθει τότε στην Αθήνα προκειμένου να παραστεί στην παρουσίαση αυτού του κομματιού στο ελληνικό κοινό. Ο χορηγός μου, κανόνισε μια μίνι συνέντευξη κι έτσι τον γνώρισα.

Πιο απλό άνθρωπο, βάσει του πόσο σταρ είναι, δεν έχω γνωρίσει ξανά. Απάντησε σε όλα όσα τον ρώτησα με σαφήνεια, με απλότητα και είχε όρεξη να μάθει πολλά για την Αθήνα και τον τρόπο της ζωής μας.
Μου είπε για τη ζωή του, για τις επιλογές του, για τα συναισθήματά του.
Στο τέλος της κουβέντας και λίγο πριν φύγω, πρόσεξα ότι φορούσε μια ζώνη με μια τεράστια αγκράφα που έγραφε «
Absolut».
«Σου αρέσει;», με ρώτησε, έγνεψα «ναι», την έβγαλε με ορατό τον κίνδυνο να του πέσει το παντελόνι και μου τη χάρισε.
- «Μα, γιατί», τον ρώτησα;
«Επειδή πέρασα καλά», μου απάντησε, άναψε τσιγάρο και με κοίταξε μέσα στα μάτια.
«Μη διστάζεις στη ζωή σου να δίνεις πράγματα, είτε αυτά είναι πολύτιμα, είτε είναι ευτελή για εσένα, εάν πρόκειται να κάνεις κάποιον άνθρωπο έστω και για λίγο χαρούμενο. Αντίο και χάρηκα που σε γνώρισα. Α, και πού ‘σαι, μάγκα! Να μην ξεχνάς να σκέφτεσαι…».

Υ.Γ.: Το 1998 ο Lenny Kravitz ηχογράφησε το πέμπτο του άλμπουμ «5». Σ’ αυτό το άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται το τραγούδι που φαντάζομαι να ακούτε από τα ηχεία σας τώρα. Ο Lenny το έγραψε στη μνήμη της μητέρας του...

Εγώ αυτήν την ώρα σκέφτομαι θάλασσα, άμμο κι αλάτι, οι σκέψεις μου μπερδεύονται από την ένταση του περιοδικού που κλείσαμε την ύλη του για το τεύχος Ιουνίου, προσπαθώ να αποσυμπιεστώ, σκέφτομαι πάλι καράβια, φρέντο στο κατάστρωμα, ξανθά μαλλιά να χαϊδεύουν τον λαιμό μου, στο γκαράζ του πλοίου με περιμένει το αυτοκίνητο που θέλω να πάρω, αρχίζω τα mind games με τον εαυτό μου. Δεν θα είσαι, πια, κυκλοθυμικός. Δεν θα καπνίσεις. Θα αρχίσεις, πάλι, να τρέφεσαι σωστά. Αρχίζω τα παιχνίδια, δηλαδή, που συνήθως χάνω.

Τι σκέφτεσαι τώρα;

8.5.08

Δες καθαρά…

Θυμάμαι τα πάντα καθαρά. Από την παραμικρή λεπτομέρεια, μέχρι τα πιο σημαντικά της ζωής μου. Όλα αυτά που συνέβησαν στην παιδική μου ηλικία από τότε που μπορώ να θυμάμαι, μέχρι τις λέξεις που ειπώθηκαν σε μια συζήτηση. Αυτό, βέβαια, δεν με κάνει να βλέπω τα πράγματα καθαρά, καθώς πόσα, αλήθεια, είναι τα καθαρά πράγματα στη ζωή μας; Με μια γρήγορη σκέψη, ελάχιστα.
Ίσως δεν μπορώ να δω τα πράγματα καθαρά, γιατί ίσως δεν είναι από τη φύση τους καθαρά.

Ζούμε σε μια εποχή γενικότερης βρώμας και δυσωδίας. Από τα πεζοδρόμια της πόλης, μέχρι τις ψυχές κάποιων ανθρώπων. Εντάξει, έτσι ήταν πάντα, απλώς – λόγω συνθηκών – τη βρώμα στην πιο απλή μορφή της τη βλέπεις όταν λερωθείς. Εντός ή εκτός εισαγωγικών το ρήμα λερωθείς.
Πέρασα μια μέρα που αρκετά πράγματα γύρω μου όχι μόνο δεν ήταν καθαρά, αλλά ήταν «λερωμένα» όσο δεν πάει. Και είναι νόμος, το έλεγε η γιαγιά μου:
Όταν πιάσεις σκατά, θα λερωθείς.
Έπειτα, λοιπόν, από τις λογής μάχες της ημέρας, με αυτά που δεν ήταν καθόλου καθαρά, για άλλη μια φορά στη ζωή μου, αποφάσισα ότι θα συνεχίσω να κάνω αυτό που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου και η ηθική μου, η όποια συνείδησή μου, η όποια ηθική μου. Αυτά που έχω στο μυαλό μου ως καθαρά και τα έχω οριοθετήσει ως αξίες ζωής. Με όποιο τίμημα. Καμία υπαναχώρηση, όποια κι αν είναι η συνέπεια.
Όχι από εγωισμό ή υπερευαισθησία, αλλά από στάση ζωής.

Το αυτοκίνητο ρολάρει στους βρεγμένους δρόμους της πόλης, τούτος ο Μάης είναι κι αυτός μπερδεμένος, καθόλου καθαρά δεν τα βλέπει. Στο φανάρι είναι η Μαρία από την Αλβανία, με πλησιάζει, «κάνω καθαρά τζάμια σου, για να βλέπεις καθαρά;».
Γελάω δυνατά, είναι η πρώτη φορά μέσα στη μέρα που γελάω με την καρδιά μου και κοντεύουν μεσάνυχτα.
Και όταν διαπιστώνεις ότι έχει περάσει μια μέρα και δεν έχεις γελάσει πραγματικά και όχι από υποχρέωση και επειδή πρέπει, κάτι βρώμικο παίζει. Στους άλλους, ή μέσα σου. Νόμος.
Η Μαρία μού πλένει τα τζάμια, σε λίγο το βρώμικο φανάρι της παραλιακής θα ανάψει πράσινο, βάζω πρώτη, ξεκινάω, χαμογελάω, η Μαρία όντως τα έκανε όλα να φαίνονται πιο καθαρά, να τα βλέπω πιο καθαρά, πιο αισιόδοξα.
Το μέλλον μας θα γίνει πιο καθαρό, οι λέξεις μας θα γίνουν πιο ακριβείς, δίχως «πρέπει», δύσκολα πια θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους με ταμπέλες που δεν σημαίνουν πια τίποτα.
Θα είναι όλα καθαρά. Αν εμείς το επιλέξουμε.
Δες καθαρά…

4.5.08

Έλα απόψε στου Θωμά…

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά.
Μια - εκ προοιμίου - παράξενη μέρα, όπως έγραφα και πέρυσι. Όπως είναι γνωστό, ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή του, επισκέφθηκε τους μαθητές του στο υπερώο όπου ήταν συναγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να τον δει και να ψηλαφίσει τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και τα πλευρά του. Όταν, τελικά, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση αυτή μετά από οκτώ ημέρες, ο Θωμάς τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του.
Από τη μία, λοιπόν, ήταν η απιστία του Θωμά κι από την άλλη το «Ω, καλή απιστία του Θωμά, βεβαίαν πίστιν εγέννησεν». Κι ας μην ξεχνάμε κι αυτό που είπε και ο Ιησούς: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες», βγάζοντας "λάδι" τον Θωμά.

Ο άπιστος Θωμάς ανέκαθεν ασκούσε μια γοητεία πάνω μου. Δύσπιστος... Υποψιασμένος... Έτοιμος να ψάξει τον τύπο των ήλων κι ας τον κακοχαρακτηρίσουν. Άπιστος... Δύσπιστος ... Ολίγον μπουχτισμένος από hi teck θαύματα και, κυρίως, πρόθυμος να πεισθεί μόνο με αποδείξεις, αυτές που είναι καλά διασταυρωμένες.

Σήμερα είπα να ασχοληθώ με την απιστία. Όχι του Θωμά. Την άλλη, στα ερωτικά. Το κορμί σου προδοσία, που λέει κι ο Κότσιρας.
Στα ζωικά είδη η συντροφική αφοσίωση είναι εξαιρετικά σπάνια, το λέει συνέχεια κάθε ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, το εμπεδώσαμε. H φύση έχει προγραμματίσει τα είδη της να είναι άπιστα, για τον απλούστατο λόγο ότι η μονογαμία θα δυσκόλευε πάρα πολύ την ανταλλαγή γενετικού υλικού και, κατά συνέπεια, την επιβίωσή τους. H μονογαμία και η συζυγική πίστη ήρθαν πολύ αργότερα, με τον πολιτισμό και τη Xριστιανική Hθική (που θυμίζει τρελά τη Χούντα και ξερνάω) - κι αυτό βέβαια όχι παντού.
Στους Tροπικούς, ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μονογαμικές κοινωνίες. Ωστόσο και στις σύγχρονες κοινωνίες η απιστία είναι κάτι το συνηθισμένο κι αυτό διαπιστώνεται από πολλές έρευνες. Tι συμβαίνει, λοιπόν; Mήπως η απιστία έχει βιολογικά αίτια; Mήπως φταίει η χημεία; «Nαι», απαντάνε ορισμένοι ερευνητές. Στον εγκέφαλο του ερωτευμένου εκκρίνονται αμφεταμίνες, όπως η φαινυλαιθυλαμίνη, που ευθύνονται για την κατάστασή του. Δυστυχώς, το χημικό ελιξίριο του έρωτα δεν κρατάει πολύ, συνήθως από 2 έως 4 χρόνια. Για την ανθρωπολόγο Φίσερ αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί ένα μηχανισμό που ανέπτυξε η εξέλιξη προκειμένου να κρατάει μαζί ένα ζευγάρι, τουλάχιστον τον χρόνο που απαιτείται για να αναπτυχθεί αρκετά ο απόγονός τους.

Mετά υποχωρεί η επήρεια των ερωτικών ουσιών και αντί για αμφεταμίνες στο αίμα κυκλοφορούν ενδορφίνες. Στη θέση του πάθους αναπτύσσονται τώρα συναισθήματα συμπόνιας, φροντίδας και αγάπης. Aν αυτά δεν είναι ικανά να σε κρατήσουν, τότε ξεκινάς χωρίς ενοχές την αναζήτηση νέου συντρόφου. Kαι όταν συλληφθείς για τις απιστίες σου, θα ξέρεις - πια - και τη δικαιολογία: «Δεν φταίω εγώ, αγάπη μου, η φαινυλαιθυλαμίνη μου μ’ εξουσιάζει».

Πέραν της πλάκας, τώρα έρχονται οι ερωτήσεις.
Ποιος θα κοστολογήσει σοβαρότερη την απιστία από τη συντροφικότητα; Ποιος θα δώσει τον ορισμό της οικογένειας του 21ου αιώνα; Mπορεί να είναι άλλος εκτός από αυτόν που λέει ότι οικογένεια είναι άνθρωποι που αγαπιούνται και δεν κάνουν «στραβές» ο ένας στον άλλο; Από την άλλη, όμως, τι σημαίνει η «αλήθεια και μόνον η αλήθεια» στον έρωτα; Πόσες φορές η αγάπη δεν επιβάλλει μικρά ψέματα για να μην πληγωθεί ο άλλος; Ποιος είναι αυτός που θα απαιτήσει από τον οποιονδήποτε να λέει την «αλήθεια» για τις ερωτικές του δραστηριότητες, εξαιρώντας τους παντρεμένους και μιλώντας για μια απλή σχέση; Tι μπορεί να σημαίνει διαφάνεια στο σεξ; Η απιστία είναι, τελικά, σαρκική ή εγκεφαλική;

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά.
Γιατί τον άπιστο πολλοί εμίσησαν, την απιστία, όμως πόσοι; Μήπως ήταν πολύ λιγότεροι; Γράφω σήμερα γιατί του το χρώσταγα του Θωμάκου. Μια καλή κουβέντα, μια συγγνώμη γιατί το θρησκευτικό «πρέπει» τον έβαλε στα «μαύρα πρόβατα». Και, εν τέλει, ίσως μας έφτιαξε και μια γιορτή.
Έτσι, για να λέμε και σήμερα «χρόνια πολλά» και η «κανονική ζωή» να ξεκινά από αύριο.

Υ.Γ.: Ο Απόστολος Θωμάς, είχε μαρτυρικό τέλος. Καταρχάς ρίχτηκε στη φυλακή. Ύστερα παραδόθηκε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι τον ανέβασαν πάνω σε ένα βουνό και τον θανάτωσαν, αφού κατατρύπησαν το σώμα του με λόγχες. «Ο Θωμάς, ο οποίος ζητούσε να βάλη το χέρι του στην πλευρά Σου, για σένα νύττεται (του ρήματος νύττω - νύσσω: κεντώ, τρυπώ, πλήττω) την πλευράν του».
Μήπως την πλήρωσε, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που βασανίστηκε ο Χριστός, για αυτό που είχε πει, το «εάν μη ίδω... ου μη πιστεύσω»;
Είναι τιμωρός ο Θεός; Το σταματάω εδώ με τις ερωτήσεις. Άλλωστε, μόλις τέλειωσε και το Living in sin των Bon Jovi

So baby, can you tell me just where we fit in
I call it love they call it living in sin
Is it you and me or just this world we live in
I say we're living on love they say we're living in sin