- Προσθέστε τις δικές σας (μας) -Προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο για το Πολυτεχνείο. Βαριέμαι. Όχι το Πολυτεχνείο, για όνομα, αλλά αυτός ο καιρός με έχει διαλύσει. Μας έχει διαλύσει. Ζέστη το πρωί, υγρασία το απόγευμα, κρύο το βράδυ. Και μύγες. Πού σταδιάλα, βρέθηκαν τόσες μύγες; Έχω πάρει συνεντεύξεις από Ντόρα, Αντώνη και Ζορρό (aka Πανίκα) το CAR με πολιτική παρέμβαση, κύριοι, ημιανάς. Η πύλη του Πολυτεχνείου εκεί, το αφιέρωμα (με) περιμένει, εγώ περιμένω Χριστούγεννα και μαζεύω λέξεις. Δικές μου και των άλλων. Και τις δικές σας.
Λέξεις που έχουν μέσα τους μπόλικα φωτάκια στα μπαλκόνια, νύχτες με μυρωδιές καμένης ζάχαρης, περισσότερο μελομακάρονο, καθόλου κουραδιέ. Δεν έκανα λάθος typing, για μένα είναι κουραδιές. Είναι προ-χριστούγεννα, γαμώ τα τέλη κυκλοφορίας μου μέσα, έρχονται τα «δεκεμβριανά». Έρχονται βροχές, έρχονται μπόρες, έρχεται κρύο, κοίτα να ντύνεσαι καλά. Έρωτες, κολλητοί πάνε Ελάτη τα γαμόπαιδα, γιατρέ μου βρίζω πολύ τελευταία, είμαι Αριστοφανικός. Ναι, καπνίζω και πολύ, εσένα τι σε νοιάζει; Βλέμματα έξω από το παράθυρο, μουσικές ήσυχες και dvd τα βράδια, να ανάψω το τζάκι; Γαλλικός στην καφετέρια, ο Μαλτέζος ο Μιλού θέλει αντικαβλέ κολάρο, η Πόλυ ψωνίζει στο ebay, η πόλη ψωνίζεται με τις εορταστικές βιτρίνες, τα Αγγλόνια στόλισαν, εμείς θα στολίσουμε, στολίδι είμαι μόνος μου, πανάθεμα το μπόι μου.
Μελαγχολία-Του-Νοέμβρη με διπλό εσπρέσο, με μονές αναμνήσεις σε σύννεφα μαύρα κι άραχλα, στο βάθος «φως».
Τώρα είμαι καλύτερα, οι λέξεις δεν τελειώνουν ποτέ, ευτυχώς. Συνεχίζω να γράφω για Πολυτεχνείο.
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω / τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν...
