24.3.11

25η Μαρτίου 2011

Την ημέρα που θα γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου – να δείτε που κάποιοι θα θελήσουν να συσχετίσουν καταστάσεις με «θυσίες προγόνων, χαίρε, ω, χαίρε, ανδρειωμένη, των Ελλήνων τα ιερά, οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» κ.λπ. - η χώρα μας θα δίνει μια σύγχρονη μάχη, σύμφωνα με ένα από τα αγαπημένα, δημοσιογραφικά κλισέ. Στις 24 και 25 Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί η τακτική Σύνοδος Κορυφής των 27 ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως καταλαβαίνετε, τα σενάρια για το τι θα γίνει στη Σύνοδο αυτή, δίνουν και παίρνουν. Το σίγουρο, είναι ότι έχουμε κάποιες σταθερές, σύμφωνα με τις οποίες θα πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση. Μέχρι τώρα, έχουμε ακούσει κάποια καλά σενάρια – στο πλαίσιο πάντα της κυβερνητικής ρητορικής που έχει αναπτυχθεί εντός των συνόρων μας – σχετικά με την επίτευξη των βασικών στόχων που έχουν τεθεί. Κάποια από αυτά είναι η επιμήκυνση αποπληρωµής του δανείου των 110 δισ. ευρώ και, μάλιστα, µε αναθεώρηση προς τα κάτω του επιτοκίου αυτού του δανείου.

Ως εξαιρετικά πιθανό προβλήθηκε και το σενάριο της συνδροµής για επαναγορά χρέους, με τις σκέψεις να γυρίζουν επίμονα γύρω από τη δηµιουργία ενός µόνιµου µηχανισµού ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και, κατά συνέπεια, στήριξης.

Όμως, έπειτα από τη διµερή συνάντηση με τον Παπανδρέου και τη Μέρκελ, ποιος μπορεί να είναι υπερ-αισιόδοξος; Ταυτόχρονα, με φόντο πάντα τη Σύνοδο της 24ης-25ης Μαρτίου, είναι κάτι από παραπάνω ορατή η υπόθεση να απορριφθούν τα ελληνικά «θέλω» και να μπούμε στη διαδικασία να μας επιβάλουν (και) νέα μέτρα. Το επίσης σίγουρο είναι πως, το τι θα γίνει τελικά, θα εξαρτηθεί μέχρι και την τελευταία στιγμή, αφού το παζάρι των Ευρωπαίων για να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την Ελλάδα, θα παίζεται μέχρι την τελευταία ώρα.

Το θέμα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μην περιμένει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, αφού η απόφαση που θα παρθεί από τους Ευρωπαίους στις 25 Μαρτίου δεν θα συνιστά την καταστροφή μας, αλλά ούτε – σε άλλη περίπτωση – θα μας κάνει να πανηγυρίσουμε. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πει από τώρα σε όλους εμάς το τι θα (μας) συμβεί, σε κάθε περίπτωση, είτε μας εκχωρήσουν οι εταίροι μας ό,τι τους έχουμε ζητήσει, είτε μας ζητηθεί δέσμευση για νέα μέτρα.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει από τώρα στην ελληνική κοινή γνώµη τι θα επακολουθήσει και στη µία και στην άλλη περίπτωση, οφείλει να πει την αλήθεια που θα αφορά την επόμενη μέρα μας, όποια κι αν θα είναι αυτή, όσο «βαριά» ή όσο «ελαφριά».

Ας μας πουν, όμως, διάολε, για να ξέρουμε τι μας περιμένει. Για μια φορά, έστω...

8.3.11

Προτεραιότητες...

Τη στήριξη στην προσπάθεια της χώρας για να βγει από την κρίση ζήτησε, την Τρίτη 8/3/11, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από τους πολιτικούς αρχηγούς, τους οποίους συνάντησε λίγο πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της 24ης Μαρτίου.
Ο πρωθυπουργός, με την ολοκλήρωση των συναντήσεων, δήλωσε: «Βασική μας επιδίωξη, με όπλο τις θυσίες των πολιτών, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, είναι - από τα βαθιά και χρόνια προβλήματα - η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της».

Πρόεδρε, για να σταθεί, όμως, στα πόδια της, θα πρέπει να τα κλείσει, πρώτα...

1.3.11

Άγρυπνος στην Αθήνα

Από τότε που η πρωινή μου δουλειά γλεντάει με ολόκληρα κομμάτια επίσχεσης και από τότε που σταμάτησα τις πολύ πρωινές εκπομπές - ναι, πρέπει να διορθώσω αυτή τη φράση στο βιογραφικό μου στο www.protagon.gr – έχω μετατραπεί και πάλι σε νυχτοπούλι, αφού δεν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς. Είναι, λοιπόν, άλλο ένα βράδυ από αυτά που δεν κοιμάμαι, είμαι κι εγώ άλλος ένας άγρυπνος στην Αθήνα, ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, μη σου πω κι εκατομμύρια, στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και μπορεί να φιλιέται στο στόμα με αθεράπευτα κλισέ που βρίσκει στις σκοτεινές γωνιές του κάθε δρόμου. Mετά από ένα, περίπου, χρόνο, οι νύχτες φαίνονται να επιστρέφουν σε μένα, νιώθοντας ότι μου ανήκουν.
Είναι από αυτά τα βράδια, ανάμεσα σε πολλές σκέψεις, που παίζω το παιχνίδι των ερωτήσεων με μένα, σε mind games που, συνήθως, χάνω. Είναι από αυτά τα βράδια που ρωτάω τον εαυτό μου σαν παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού, ξεκινώντας με το ρήμα «ξέρεις;».

Ξέρεις ότι το αν εμμείνεις στο γιατί κάτι πήγε στραβά, πιθανώς και να μην κάνεις ποτέ το επόμενο βήμα;
Ξέρεις πότε να φεύγεις;
Ξέρεις να μαστορεύεις ζωές;
Ξέρεις τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου;
Ξέρεις ν΄ αγαπάς;
Ξέρεις ότι το πιο εύκολο για να εκφράσεις κάτι είναι να το γράψεις, αλλά το πιο δύσκολο είναι να το πεις face to face;
Ξέρεις πού πάει ο χρόνος όταν χάνεται;
Ξέρεις ότι η μεγαλύτερη επιθυμία είναι η επιθυμία να ζήσεις;
Ξέρεις ότι μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που καλούνται να παλέψουν οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι η δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης;
Ξέρεις;

Από τα ηχεία βαράνε οι Faithless - Insomnia και είναι από αυτά τα βράδια, ανάμεσα σε πολλές σκέψεις, που παίζω το παιχνίδι των ερωτήσεων με μένα, σε mind games που, συνήθως, χάνω. Για το μόνο που είμαι σίγουρος και βάζω και στοίχημα για να κερδίσω, είναι ότι η νύχτα αποτελεί το μοναδικό τρικ που μπορεί να τέμνει τις παράλληλες διαδρομές, τις παράλληλες ζωές των ανθρώπων. Που είναι άγρυπνοι (και) στην Αθήνα...

Kλείνω την τηλεόραση, δεν θέλω άλλο Καντάφι και λοιπούς μικρούς και μεγάλους δικτάτορες της ζωής μας, δεν θέλω άλλα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, άλλα μέτρα για την κρίση, κουράστηκα να μαθαίνω για απόψε, αποφασίζω να αλλάξω εποχή για την υπόλοιπη νύχτα, αρχίζω και νυστάζω, ξημερώνει. Πάω για ύπνο και μπορεί να ονειρευτώ ξανά ότι φτάνω νύχτα στο Ελ Πάσο για να περάσω το πρωί τα σύνορα πάνω από το Pίο Γκράντε, εκεί, στο φυλάκιο της γέφυρας.

Ξέρεις ότι ονειρευόμαστε κατά μέσο όρο 2 ώρες κάθε νύχτα; Αυτό μας κάνει, περίπου, 6 χρόνια συνολικών ονείρων στη διάρκεια της ζωής μας.

Αλλά πάντα η ζωή μπορεί να είναι ολόκληρη ένα όνειρο, το ξέρεις, έτσι δεν είναι;