15.8.16

Είπαν για το ταξίδι



Η ραστώνη συνεχίζει να κερνά ανεμελιά, βάζοντας λουκέτο στη χώρα, ενώ οι βαλίτσες με τα καλοκαιρινά πιάνουν λιμάνι στην πόλη ή συνεχίζουν τις διακοπές τους. Η Ελλάδα σε κίνηση και είναι ώρα να δούμε τι έχουν πει-γράψει για το ταξίδι…

Ο Δεκαπενταύγουστος αποτελεί το ορόσημο του ελληνικού καλοκαιριού. Για κάποιους οι διακοπές τελειώνουν και -κατά το αιώνιο κλισέ- γίνεται η επιστροφή εντός των τειχών, ενώ ακριβώς σε αυτό το χρονικό σημείο «αδειάζουν την πόλη και οι τελευταίοι αδειούχοι».
Οι διαδρομές συνεχίζονται, η χώρα ταξιδεύει, με τις στάλες του ιδρώτα στο μέτωπο, με μια βαλίτσα στο χέρι, εκεί που τα μεσημέρια θυμίζουν λιωμένους πίνακες του Νταλί, εκεί που το ηλιοβασίλεμα φέρνει γραφικό χειροκρότημα, σε μέρη που πηγάζει η αποσυμπίεση από τον χειμώνα.
Οι ράμπες των πλοίων βουλιάζουν από το βάρος των ταξιδιωτών, τα τέρμιναλ στα αεροδρόμια γεμίζουν κόσμο που θέλει να πετάξει σε άλλους τόπους, οι φιδίσιοι δρόμοι σε επαρχιακές διαδρομές αντιλαλούν τα γκάζια μιας μηχανής τροχοφόρου. 
Το βλέμμα και οι σκέψεις χάνονται στο πέλαγος και στον ορίζοντα - αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ…
ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ / INTIMENEWS
Η Ελλάδα επιστρέφει στο κλεινόν άστυ -να άλλο ένα υπέροχο κλισέ- ή φεύγει από αυτό με εισιτήριο, μετ’ επιστροφής, προτού ξεκινήσει άλλο ένα φθινόπωρο στις ζωές μας. 

Εδώ είναι το ταξίδι και είναι η καλύτερη στιγμή να μάθουμε ή να θυμηθούμε τι εμβληματικό έχει ειπωθεί και τι έχει γραφεί περί ταξιδιού και ταξιδευτών… 

«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι / Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο / Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια» - Κωνσταντίνος Καβάφης (από την «Ιθάκη»)

«Η Πηνελόπη ήταν η τελευταία δοκιμασία του Οδυσσέα στο τέλος του ταξιδιού του» - Ζαν Κοκτώ, γάλλος καλλιτέχνης

 «Ενα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα» - Λάο Τσε, κινέζος φιλόσοφος

 «Ασάλευτη δεν είναι καμιά ζωή / Λογής ταξίδια μ’ έχουν τρικυμίσει / μ’ είδαν τόποι, μου ανοίξανε ναοί / και τέχνες με περπάτησαν και η φύση» - Κωστής Παλαμάς.

(Όπως δημοσιεύτηκε στο protagon.gr. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ)

11.8.16

Το σταριλίκι των Περσείδων στον ουρανό




Από αργά τη νύχτα της Πέμπτης 11 Αυγούστου θα κορυφωθεί στον ελληνικό ουρανό η «βροχή» από Περσείδες - οι διάττοντες αστέρες που πήραν το όνομά τους από τον Περσέα. Τα κεφάλια ψηλά, λοιπόν, για την εθιμοτυπική πασαρέλα που προσφέρει καλοκαιρινή μαγεία και κουβαλά (αστρικούς) μύθους...
Δίχως υπερβολές, οι Περσείδες αποτελούν μια από τις πιο φαντασμαγορικές και λαμπρές βροχές μετεωριτών του χρόνου και διαρκούν, περίπου, από τα μέσα Ιουλίου έως τα τέλη Αυγούστου. Ονομάζονται έτσι επειδή το ακτινοβόλο σημείο τους προβάλλεται σε αυτόν τον αστερισμό και φαίνονται σαν να έρχονται συστημένα από εκεί.

NASA
Εφέτος, στο διάστημα μεταξύ 12 και 14 Αυγούστου 2016, οι επιστήμονες προέβλεπαν έξαρση της βροχής αυτών των αστεριών, λόγω των βαρυτικών δυνάμεων του πλανήτη Δία που τα ωθούσε προς τη γήινη ατμόσφαιρα. Αυτό σήμαινε ότι τα μετέωρα θα έπεφταν με μεγαλύτερη πυκνότητα – κάτι που είχε να συμβεί από το 2009. Ναι. Από τότε που άρχισε να βρέχει Μνημόνια στη χώρα, τα οποία χάλασαν όλη τη μαγεία. Στον ελληνικό ουρανό το σόου θα ξεκινήσει από αργά τη νύχτα της Πέμπτης, 11 Αυγούστου.
Συγγνώμη, ξέχασα τις συστάσεις. Οι Περσείδες είναι βροχή μετεώρων, όχι απαραίτητα αστεριών. Στην πλειονότητά τους είναι μικρά κομμάτια αστρικής ύλης, ακόμη και σε μορφή σκόνης, και είναι απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τατλ (109P/Swift-Tuttle). Οταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης, με μεγάλες ταχύτητες, καίγονται εξαιτίας της τριβής, μέσα σε δευτερόλεπτα. Αλλα είναι αρκετά μεγάλα και όταν φτάνουν στην επιφάνεια της Γης ονομάζονται «μετεωρίτες», ενώ όσα είναι τόσο λαμπρά, που φαίνονται σαν να διαρρηγνύουν τον ουρανό, ονομάζονται «βολίδες». Φέτος, η NASA υπολογίζει ότι θα πιάσουν, περίπου, τα 60 χιλιόμετρα ανά ώρα.

Λίγη (αστρική) ιστορία


Τον 3ο αιώνα π.Χ., ο ποιητής Αρατος αναφερόταν στα ποιήματά του στον μυθικό Περσέα, ο οποίος, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο-καλοκαιριάτικα, περπατά πάνω στον Γαλαξία ρίχνοντας τα αστέρια μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης με τα βαριά, αντρίκια του πόδια. Βλέπεις, σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Περσέας πέθανε, οι θεοί δεν τον έστειλαν στον Αδη, αλλά στα άστρα. Μαζί του καταστέρισαν την Ανδρομέδα και τους γονείς της -Κηφέα και Κασσιόπη- και έτσι δημιουργήθηκαν οι αντίστοιχοι αστερισμοί, αποτυπώνοντας την ιστορία τους στον ουράνιο θόλο.

Η «βροχή» ξέσπασε ήδη. Νύχτα 10ης Αυγούστου στον ουρανό του Φενεού Κορινθίας (INTIMENEWS)
Το φαινόμενο των Περσείδων πρώτος φέρεται ότι το παρατήρησε ένας κινέζος αστρονόμος το 36 μ.Χ., ενώ από τον 8ο έως και τον 10ο αιώνα υπάρχουν αναφορές στο φαινόμενο από την Κίνα, την Ιαπωνία και την Κορέα. Εδώ, δηλαδή, και -σχεδόν- 20 αιώνες.
Αντίστοιχα, στα λημέρια τα δικά μας, τα δυτικά, πρώτη φορά εξέτασε το ίδιο φαινόμενο ο βέλγος αστρονόμος Αδόλφο Κετελέ, τον Αύγουστο του 1835. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο ιταλός αστρονόμος Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι διατύπωσε μια θεωρία για τη γένεση των Περσείδων. Μία λαϊκή ονομασία της βροχής αυτής, σε ρωμαιοκαθολικές χώρες, είναι τα «Δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου», καθώς στις 10 Αυγούστου τιμάται η μνήμη του μαρτυρίου του.

Ετσι, λοιπόν, το τριήμερο 12-14 Αυγούστου, αν βρεθείτε μακριά από την πόλη -σε σημείο, τέλος πάντων, που δεν επηρεάζεται από τη φωτορύπανση, σηκώστε το βλέμμα στον βραδινό ουρανό, κατά προτίμηση μετά τις 22:30. Τότε, το ακτινοβόλο σημείο θα κορυφωθεί, σύμφωνα με τους αστρονόμους της NASA, και τα μετέωρα θα πέφτουν με μεγαλύτερη πυκνότητα.

Προαιρετικά, μπορείτε να κάνετε και όσες ευχές θέλετε. Ο άγραφος κανόνας αναφέρει ότι δεν πιάνουν εκείνες που έχουν μέσα τους ολόκληρα κομμάτια υλισμού -να κερδίσετε λαχείο, για παράδειγμα- αλλά όσες είναι έμπλεες συναισθήματος. Τα αστέρια κουβαλάνε τόση μαγεία μέσα τους και -λόγω… ετυμολογίας!- τόσο σταριλίκι, που μπορούν να ξεπλένουν τις μύχιες επιθυμίες μας, ακόμα κι αν αυτές δεν γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Κι αν εκείνο το βράδυ, λόγω καιρικών συνθηκών, δεν μπορέσετε να δείτε το φαινόμενο να εκτυλίσσεται στον καλοκαιρινό βραδινό ουρανό, η απόλυτη συμπαντική αλήθεια θα εξακολουθήσει να ισχύει: ακόμα κι αν δεν τη βλέπεις, είναι πάντα εκεί…

(όπως δημοσιεύτηκε στο protagon)

5.8.16

H νύχτα στην πόλη πριν από τις διακοπές



Το καλοκαίρι στο μυαλό τού εργαζόμενου δεν ορίζεται, εδώ και χρόνια, ημερολογιακά - το θέρος ξεκινά από τη στιγμή που θα πάρει άδεια. Η τελευταία νύχτα στην πόλη -πριν από την ολιγοήμερη απουσία- είναι, ίσως, η πιο δύσκολη… 

Τα παλιά τα χρόνια, προτού ξεσπάσει η παλιοκρίση και μεταλλάξει τις συνήθειες των ανθρώπων, υπήρχαν κάποιες σταθερές. Μία από αυτές ήταν και οι καλοκαιρινές διακοπές που έρχονταν στις ζωές μας με μια κανονικότητα, στην ώρα τους, αφού όλον τον χειμώνα γύριζαν μέσα σε μυαλά σαν τις παχιές μύγες του Αυγούστου γύρω από ένα καρπούζι. «Πότε θα πάρετε άδεια; Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου; Α, εμείς, το πρώτο τού Αυγούστου». Τώρα, πια, το δεκαπενθήμερο συνεχόμενων διακοπών σε κάποιο εξοχικό μέρος είναι μια ανάμνηση γλυκιά, από τις 20τόσες ημέρες της άδειας άντε να φύγουν κάποιοι για κάνα επταήμερο – και, ίσως, να είναι και υπερβολή.
Σε κάθε περίπτωση, είτε πας πολλές ή λίγες ημέρες κάπου εκτός πόλης, φιλοξενούμενος σε κάποιο σπίτι συναδέλφων-κουμπάρων-συγγενών, αυτό που ποτέ δεν θα αλλάξει είναι η τελευταία νύχτα στην πόλη και τα όσα εκείνη γεννοβολά στο μυαλό σου.

Menelaos Myrillas / SOOC
Αυτές οι στιγμές είναι από τις πιο δύσκολες της σεζόν που αφήνεις πίσω σου, μαζί της κλείνει μια περίοδος που πέρασες πολλά στο ταλαιπωρημένο κορμί σου, άλλο ένα κεφάλαιο της ζωής σου ρίχνει αυλαία, η παράσταση για φέτος τελείωσε, ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε. Κι εσύ, ως ο κύριος πρωταγωνιστής της, ανάμεσα σε κλειστές βαλίτσες, έτοιμες για αναχώρηση, προσπαθείς να δεις -ως θεατής, πια- τα όσα έζησες, εκείνα που σκηνοθέτησες, πόσα σου βγήκαν και πόσα όχι, και σε ποια σκηνή πήρες χειροκρότημα.
Η τελευταία νύχτα στην πόλη έχει πολύ ζύγισμα, πολύ παλάντζο, όπως κι εσύ παλαντζάρισες ανάμεσα σε καταστάσεις που η απόφαση για το παρακάτω της ζήσης σου δεν ήταν προφανής και έκρυβε και τη μοναξιά του σχοινοβάτη. Ποια ήταν τα σωστά σου, πού έκανες λάθος, ποιους αδίκησες, πώς διόρθωσες τα λάθη που έκανες και πόσο γρήγορα; Αυτή η εξίσωση μπορεί να μην έχει πολλούς αγνώστους, αλλά ίσως είναι εκείνη που δυσκολεύεσαι να βγάλεις το αποτέλεσμα επειδή γνωρίζεις ότι, πιθανώς, θα παραμείνει ηθικά λειψό – και όχι από δική σου υπαιτιότητα.   
Το βράδυ πριν από τις διακοπές -νομοτελειακά, και δίχως να το θες- στο μυαλό σου έρχονται στιγμές από τη χρονιά που τελείωσε, με συναδέλφους που ανακάλυψες από την αρχή και ήταν έκπληξη, με ερωτικές σχέσεις που δεν τράβηξαν κι ας είχες επενδύσει σε αυτές. Τη νυχτιά προτού να φύγεις, με ένα ποτήρι-κάτι από ποτό, θυμάσαι σχέσεις με φίλους που τελείωσαν σαν ένα μοχίτο σε κάποιο μπαρ και έμεινε μόνο το λάιμ. Μια γεύση παράξενη και σίγουρα όχι γλυκιά, με κύματα συναισθήματος ανεκπλήρωτου που σκάνε μέσα στην προκυμαία του μυαλού σου. Με ηθικές υποχρεώσεις που δεν έκλεισες τους προηγούμενους μήνες, δίνοντας γενναίες υποσχέσεις -στον εαυτό σου, βασικά- που θα τηρήσεις από φθινόπωρο μεριά. 

Και κάπως έτσι ίσως να περνά η τελευταία βραδιά σου στην πόλη, με το κλιματιστικό των απέναντι να βαρά υπερωρίες, προτού σηκωθείς το πρωί, φορτωθείς τα μπαγκάζια σου και φύγεις σε μέρη που έχουν αρμύρα ή παχύ, βουνίσιο ίσκιο.
Ο,τι και να έζησες το προηγούμενο διάστημα, άστο πίσω σου, έτσι κι αλλιώς έμεινε από μόνο του – και δεν σε ρώτησε, κιόλας. Ναι, η τελευταία νύχτα στο κλεινόν άστυ είναι δύσκολη, αφού κουβαλά στις ώρες της απολογισμό, αλλά θα περάσει. Κι αν νιώθεις ρετάλι από όσα έγιναν το προηγούμενο διάστημα, να θυμάσαι πάντα ότι το καλοκαίρι είναι το καθαρτήριο των ψυχών μας, ο καλύτερος τρόπος να κάνεις reset στην προηγούμενη ζωή σου και να αρχίσεις, από τον Σεπτέμβριο, μια νέα πίστα. Τώρα, η νέα παράσταση που θα πρωταγωνιστήσεις θα παιχτεί δίπλα σε κρύες πηγές, μέσα σε καμπίνες αυτοκινήτων, σε σέλες μηχανών ή επάνω σε καταστρώματα πλοίων, εκεί που καταστρώνονται μυστικά σχέδια που έχουν ως στόχο την ανατροπή της χειμερινής, καθεστηκυίας σου κατάστασης. Εκεί  που είναι ήδη γραμμένο -και όχι απαραίτητα από σένα- το σενάριο για να διώξει από το κορμί σου τον μεσαιωνικό, τον απέραντα γοτθικό παλιοχειμώνα.

Ναι, η τελευταία νύχτα στην πόλη είναι δύσκολη, αλλά θα περάσει, πιθανώς με λίγες πληγές παραπάνω στην ψυχή σου.

Κλείσε τα μάτια, πήγαινε για ύπνο -έχεις ταξίδι αύριο- και ονειρέψου: όταν θα γυρίσεις στους ίδιους τέσσερις τοίχους, όλα θα έχουν αλλάξει. Ή ότι θα κάνεις τα πάντα για να αλλάξουν.
Καλές διακοπές…

(όπως δημοσιεύτηκε στο protagon.gr)