Απόγευμα Παρασκευής και 13 Ιουλίου

Οδηγώ το νέο Mitsubishi Outlander, η ηλιοροφή του είναι ανοιχτή, είμαι στην άνοδο της Εθνικής, μαζί με όλους όσοι μας έλεγαν όλο το πρωί - με κασέτα - «φεύγω, καλά να περάσεις, θα γυρίσω τότε, εσύ θα φύγεις;» και όλα αυτά τα σχετικά, στα οποία οι απαντήσεις σου είναι κι αυτές κασέτα.
H Εθνική έχει πήξει, χιλιάδες (κακο)φορτωμένα αυτοκίνητα χωρίς ορατότητα, τη διασχίζουν με μηδενική ταχύτητα, πού το πας το στρώμα, ρε μεγάλε, πώς θα το κρατήσει η καημένη η γυναίκα σου στα πολλά χιλιόμετρα;
Αν και ξέρω ότι πρέπει να τσαντιστώ με αυτό, το αφήνω και αποστρέφω το βλέμμα μου, γελάω, «καλό ταξίδι» να έχουν σκέφτομαι, άλλη φορά θα είχα ανοίξει το παράθυρο και θα του είχα πει κάτι, όχι για να του την πω, αλλά για να καταλάβει.

Το αφήνω, όμως, αφήνω τις μονομαχίες western στους δρόμους, κλείνω και το ραδιόφωνο, δεν μπορώ να τους ακούω να τσακώνονται για το ποιος φταίει για τα καμένα δάση, το κεφάλι τους και το μυαλό τους φταίει που είναι «καμένο», ανάβω τσιγάρο.
Το καλοκαίρι το νιώθω σήμερα πολύ έντονα, το νιώθω να κολλάει πάνω στο δέρμα μου, δεν είμαι στην Εθνική, στο Μεξικό είμαι, εκεί θέλω να είμαι τώρα, ακούω τους κάκτους καθώς ο αέρας σφυρίζει γύρω τους στη Renault, σχεδόν βλέπω την άμμο να σηκώνεται και να σκεπάζει την Kηφισιά, καβαλάρηδες κατεβαίνουν προς Πειραιά για να φτάσουν νύχτα στην παραλιακή, εκεί που τελειώνει η έρημος και αρχίζει το νερό.
Γελάω μόνος μου, ένας δίπλα μου μοιάζει με το Ζαπάτα, η γυναίκα του σαν τον Σάντσο Πάντσο - Πάντσο Βίλα. Λάθος; Ο Σάντσο Πάντσα; Ή ο Φερνάντο Σάντσο;

Υστερικά γέλια.

Δίπλα μου καστανή, με ανοιχτές κόκκινες ανταύγειες, με ανοιχτό Wrangler, σα Μεξικάνα με πρόσμιξη Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με ρωτάει για αυτό που οδηγώ. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι αν ήθελε να σκαρφαλώσει κάπου, σίγουρα δεν θα ήταν με το αυτοκίνητο σε κάποια πλαγιά, αλλά πάνω μου.
Χαμογελάει, προσπαθεί να ανασύρει από το μυαλό της όλες τις γνώσεις περί αυτοκινήτων, να κρατήσει καθυστερήσεις, να μου μιλήσει λίγο παραπάνω.
Χαιρετάω ευγενικά, πατάω γκάζι και αλλάζω λωρίδα.

Η ζωή το καλοκαίρι αρχίζει μόλις βραδιάζει, εκεί, στο σούρουπο. H μουσική σκεπάζει το θόρυβο, έχω βάλει να ακούσω Red, το μισοσκόταδο κρύβει ό,τι δεν θέλουμε να δούμε, η ζέστη και η υγρασία λες και αυξάνουν τη διαθεσιμότητα. Mου αρέσει (και) αυτό το καλοκαίρι. Mετά από χρόνια, οι νύχτες του φαίνονται να επιστρέφουν σ’ αυτούς που ανήκουν. Σε μας…
Tο νιώθω σωστά; Γελάω και πάλι. Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι το νιώθω.
Νιώθω ανάμεσα σε όλους αυτούς που φεύγουν. Και σκέφτομαι, πόσες καρδιές έμειναν εδώ κάτω, πόσες καρδιές έφυγαν με κάποιες άλλες καρδιές, πόσες καρδιές βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, με τη σκέψη μιας συνάντησης;
Καθώς από το ραδιόφωνο ακούω Calexico, ησυχάζω. Pοκ της ερήμου, της σκληρής αθηναϊκής ερήμου για το υπόλοιπο βράδυ, μέχρι να φτάσουμε στο Pίο Γκράντε, καληνύχτα.

Αλλάζει λωρίδες σαν τρελή στην Αττική Οδό, το Wrangler βρυχάται, έρχεται πάλι δίπλα μου, μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω…