Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα…

6 Ιανουαρίου 1946, γεννήθηκε ο Ρότζερ Κιθ Μπάρετ, γνωστότερος ως Σιντ Μπάρετ, Άγγλος κιθαρίστας και συνθέτης, ιδρυτικό μέλος των «Pink Floyd». Η μητέρα του λέει πως μερικές φορές βγαίνει από το σπίτι για να πάει στον φούρνο ή στο μπακάλικο. Συνήθως ζωγραφίζει σιωπηλός στο δωμάτιό του, όπως λέει ένα παλιό ΚΛΙΚ, κι αρνείται να δώσει συνεντεύξεις, να γράψει μουσική, να εξηγήσει. Παραμένει η πιο αινιγματική φιγούρα του ροκ. Κανείς δεν ξέρει γιατί σταμάτησε, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι συνέβη. Πολλοί λένε ότι κάηκε το μυαλό του από το LSD, κανείς όμως ποτέ δεν θα μάθει την αλήθεια.
Αλλά έχει καμιά σημασία;

Επίσης 6 Ιανουαρίου, αλλά 18 χρόνια μετά, οι Rolling Stones ξεκινούν την πρώτη περιοδεία τους, ως πρώτο όνομα. Τις συναυλίες τους ανοίγουν οι «Ronettes».

Δεν ξέρω αν ήθελα να γράψω σ’ αυτό το ποστ για όλα εκείνα τα σπουδαία μυαλά που έσκασαν σαν βεγγαλικά από τα drugs। Πιθανώς να ήθελα να γράψω για όλους αυτούς που δεν λένε να γεράσουν. Που παραμένουν ακμαίοι και βγάζουν τη γλώσσα (των Stones) στο χρόνο.

Γιατί, έτσι κι αλλιώς, ζούμε την πρώτη γερασμένη εποχή. Μια νιου έιτζ κοινωνία μεσόκοπων. Ο μέσος όρος ηλικίας στην Αμερική, σύμφωνα με τους καλά γνωρίζοντες, ήδη είναι τα 40 χρόνια. Από την άλλη, ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων της Ευρώπης - το 2050 - θα είναι τα 55 χρόνια.
Γνωστοί μου 35ρηδες, που σε λίγο καιρό θα χρειαστεί να βάλουν χρυσά ρουθούνια, για να κάνουν sex παίρνουν Viagra, όπως, επίσης, και φίλοι του πατέρα μου που «τραβιούνται» με τις γραμματείς τους.

Ποιοι είναι «καλύτεροι» από τους παραπάνω; Θεωρώ ότι είναι οι φίλοι του πατέρα μου, όχι μόνο γιατί δεν πίνουν drugs, αλλά γιατί δεν το βάζουν κάτω. Γενικότερα προτιμώ αυτούς που στύβουν και πίνουν τη ζωή στο ποτήρι, από αυτούς που «πίνουν», σκέτο. Γουστάρω που ο Τζον Γκλεν πηγαίνει στο Διάστημα ξανά 77 χρονών, τρελαίνομαι με τους Rolling Stones που μπορούν ενώ χτυπιούνται στη σκηνή να γεμίζουν στάδια.
Θα μου πεις, κι οι Stones πίνουν. Ok, μου το είχε πει κι ο Τζάγκερ όταν του πήρα συνέντευξη μια φορά: «Γαμήστε τα όλα», μου είπε, «πάρτε γεύσεις από τη ζωή να θυμάστε, πιέστε και ναρκωτικά, κάντε ό,τι θέλετε, να ζείτε είναι το θέμα…».

Παρκάρω, μλιπ-μπλιπ ο συναγερμός, τα 450 άλογα που μόλις γήτεψα αναπαύονται, αισθάνομαι πιο νέος τώρα, δίπλα μου περνάει μια παρέα πιτσιρικάδων και σέρνονται αμίλητοι, ανεβαίνω τα σκαλιά δυο-δυο, πετάω κι ας τους ρίχνω στα χρόνια κι ας έχω τα διπλά τους έτη!
Ψοφόκρυο έχει αλλά δε με νοιάζει, σφυρίζω Cure – Love song - και το κάνω remix με αυτό που ακούγεται στο podcast του μπλογκ μου, μπαίνω στο σπίτι και στο κρεβάτι μου αναπαύεται ένα κορμί που έχει κρίση μέσης ηλικίας, όπως το ίδιο λέει.

Ανάβω τσιγάρο, γελάω μόνος μου και νιώθω ξαφνική επιθυμία να βάψω τα νύχια μου μαύρα, αλλά σοβαρεύω, γιατί σκέφτομαι ότι κάπως αλλιώς θα είναι η θεατρικότητα στη ζωή του 2008, με πολλούς τρόπους μπορείς να νιώσεις νέος και μου έρχεται στο μυαλό η ερώτηση:

Ποιος, ακριβώς, θεωρείται νέος και ποιος γέρος;

Υ.Γ.: Το ποστ στο χαρίζω, μπας και πας λίγο παρακάτω τη ζωή σου. Γυμνάσου, κάνε σεξ χωρίς αύριο, να χαίρεσαι με αυτό που έχεις και για αυτά που θα έρθουν, όπως, περίπου, το είπε κι ο Μικ.

Ξεμιζέριασε. Τώρα, όμως…