Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις κοιμόταν στην «Οδό Ονείρων» και όλα τα ραδιόφωνα έπαιζαν τα τραγούδια του. Κι εγώ έκανα εκπομπή και έκλαιγα στον αέρα, με το μικρόφωνο ανοιχτό, γιατί δεν μπορούσα την αδικία, δεν μπορώ να αντέξω να φεύγουν απ’ τον κόσμο το φθαρτό οι άνθρωποι που αγαπάω τόσο πολύ.
΄Ο,τι έμαθες γι΄ αυτόν, το άκουσες στις μουσικές του. Ό,τι γνώρισες ήταν οι μελωδίες του, τα τραγούδια του, τα έργα του, οι παράλληλες δραστηριότητές του.
Ο ίδιος υποστήριζε ότι η ζωή του δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού.
΄Ο,τι έμαθες γι΄ αυτόν, το άκουσες στις μουσικές του. Ό,τι γνώρισες ήταν οι μελωδίες του, τα τραγούδια του, τα έργα του, οι παράλληλες δραστηριότητές του.
Ο ίδιος υποστήριζε ότι η ζωή του δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού.
Ήταν περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου κι ανήσυχου νέου που η μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει «κατ' επιφάνειαν νόμιμον».
Να τον θυμόμαστε. Και να τον αγαπάμε. Ο Μάνος έδωσε προίκα στη ζωή μας.
Μας χάρισε παιδεία, αισθητική κι ευαισθησία...
Δείτε και διαβάστε εδώ ένα Πορτραίτο κι ένα Γράμμα για το Μάνο Χατζιδάκι, από το Λουκά Αθανασίου και τον Άρη.
Να τον θυμόμαστε. Και να τον αγαπάμε. Ο Μάνος έδωσε προίκα στη ζωή μας.
Μας χάρισε παιδεία, αισθητική κι ευαισθησία...
Δείτε και διαβάστε εδώ ένα Πορτραίτο κι ένα Γράμμα για το Μάνο Χατζιδάκι, από το Λουκά Αθανασίου και τον Άρη.
Ο αγαπημένος Μάνος. Το συναίσθημα που έγινε παρτιτούρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια;
Αχ αυτός ο θάνατος, ο άρπαγας ανθρώπων που αγαπούμε.
Να ΄ναι καλά η μνήμη μας και η καρδιά μας. Ολους τους χωράει, τίποτα δεν ξεχνάει.
ΔΕν θα πω για τη μουσική του..εχουν ειπωθεί τα πάντα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο το κείμενο του στο Τέταρτο του 86(;)- Μια μωβ σκιά Μαϊου- με συγκινεί ακόμη βαθιά....
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ.
Εκ των υστέρων λέω πως ο Μάνος έφυγε την καλύτερη εποχή. Διαφορετικά τώρα θα του έκανε αφιέρωμα η Πάνια, θα παρακαλούσε τον Κυριακού για έναν δίσκο και θα τον βάζαν να φωτογραφίζεται με τον Χριστόδουλο σε τηλεμαραθωνίους. Ο Χατζιδάκις πέθανε για αυτούς που ήθελε να τον ξεχάσουν και ζει για αυτούς που ήθελε να τον θυμούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραιο θεμα Σπύρο..Αξέχαστος Ο Μάνος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω περασει παθιασμενο έρωτα με τις Μπαλαντες της Οδού Αθηνας και τον Μεγαλο Ερωτικο. Τον αγαπώ πολύ, κι ας ήταν αυστηρός.Ξερεις τι είχε πεί για την εκπαίδευση; οτι πρεπει να δημιουργεί ερωτήματα κι όχι να δίνει απαντήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακια γλυκε μου Σπυρουλίνο, θα'θελα να σ' εχω ακουσει να κλαίς στον αέρα. Στον red δεν το έκανες ποτέ! μουτς μουτς.
σε λίγο ανεβαζω "σεντόνι", αν το παρεις να τυλιχτεις για να μην κρυώνεις Σπυρούλη μου. Και θα ε΄χει και μία τρυπα στο πίσω μερος για να βγαινει η φουντωτη σου ουρα! κουναβι ευαίσθητο που κλαί; στον αέρα.Ομως τα δάκρυα τα στεγνώνει ο αέρας ε;
ΑπάντησηΔιαγραφή...κι ολοι μαζι πανε στην ακρογιαλια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπεροχο να μη ξεχνας
και να παραμενεις ευαίσθητος...
Η λατρεμένη μουσική, που με ακολουθεί σ' ό,τι κάνω, που έχει σφραγίσει τις πιο όμορφες ώρες της ζωής μου και που την έβαζα στα παιδιά μου απ' όταν ήταν μωρά, για να μάθουν να ακούνε: Το χαμόγελο της Τζοκόντας (κι όχι της Τζοκόντα, όπως το βλέπουμε από διάφορους "φιλόμουσους").
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσα χρόνια πέρασαν ε;
Πότε ήταν που τον βλέπαμε στον Μαγεμένο Αυλό, πότε μάθαμε για τον θάνατο του, πότε πέρασαν τόσα χρόνια..
Μεγάλη μορφή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ζει..
Γειά σου, σπυράκο
Δεν ξέρω τι είναι σημαντικότερο: η μουσική του ή η στάση του έναντι της ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε χρόνο τέτοια μέρα, νιώθω πιο πολύ ακόμη την αίσθηση της απώλειας, της εγκατάλειψης, σαν να «φταίει» που έφυγε, ή μάλλον που δεν είν εδώ πια για να μας δανείζει το βλέμμα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως, ένα του τραγούδι είναι ικανό για να τον «συγχωρήσω» και να του πω: «Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό»
Καλά να σαι Σπύρο να τον θυμόμαστε
ε καλός ήταν :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναχώρησε πλήρης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μουσικές και εμπειρίες.
Έζησε χωρίς δήθεν...
κι έμειναν πίσω πολλοί να τον θυμούνται.
Δεν είναι και λίγο.
Άκου τώρα συνειρμός. Αν κάνω την προσθαφαίρεση, συμπαιρένω ότι ήταν το 1997. Δουλεύω για κάτι (χλωμά) φεγγάρια στην πάλαι ποτέ "Αθηναϊκή", που είχε (ξανα)ανοίξει -επίσης για κάτι φεγγάρια- ο Σπύρος Καρατζαφέρης. Εννοείται βέβαια ότι γι αλλού ξεκίνησε το θέμα κι αλλού η ζωή (και ο εκδότης φυσικά) το πήγε. Τέλος πάντων. Είμαι στο τηλεοπτικό-μιντιακό, αριστερά του εισερχομένου ο Αντώναρος και εγώ και δεξιά ο Δημήτρης Κωνσταντάρας και δύο συνάδελφοι, το τιμ του. Ο Αντώναρος γράφει μια στήλη την οποία έχει ονομάσει "η ώρα του Λένον" για λόγους που ξέρω αλλά δεν θα σας πω... Χα, χα. Εγώ γράφω κάτι άλλα, ειδησάρια και σχολιάκια και γενικώς διάφορα τηλεοπτικά. Και, καλή ώρα σαν σήμερα, αποφασίζω να γράψω κι εγώ για τον Χατζηδάκι. Τι το 'θελα; Ο "δαίμων" κάνει τα "τρία χρόνια χωρίς το Μάνο", "ένας χρόνος χωρίς το Μάνο". Την επόμενη μέρα απολύθηκα. Επισήμως για τα δύο χρόνια ζωής που χάρισα στο Μάνο Χατζηδάκι. Στην πραγματικότητα διότι το εγχείρημα πήγαινε ήδη κατά διαόλου και κάθε δραχμή που γλίτωνε ο "εκδότης" ήταν καλοδεχούμενη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τότε πάντως είπα να μην βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τις ημερομηνίες και τις επετείους...
Δεν υπάρχουν λόγια.. Τα έχουν πει όλα οι μουσικές...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ adiple: η καρδιά μας δεν ξεχνάει αυτούς που αγαπάει...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ rodoula-kelly: Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΑΠΕΙΡΩΤΑς: Ο Χατζιδάκις πέθανε για αυτούς που ήθελε να τον ξεχάσουν και ζει για αυτούς που ήθελε να τον θυμούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μεγαλύτερη αλήθεια που άκουσα έως τώρα σήμερα
@ LOCKHEART: θέμα από μόνος του ο Μάνος...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ auburn Kate: όλοι έχουμε περάσει παθιασμένους έρωτες με τις Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς, γιατί η μουσική του Μάνου μας έκανε Μεγάλους Ερωτικούς...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ etalon: μακάρι να μην το ξεχνάει κανείς μας…
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρες!
@ Μαριλένα: Το χαμόγελο της Τζοκόντας. Σωστά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ weirdo: φυσικά και θα ζει. Γεια σου, weirdo μου
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Pan: μάλλον, Pan μου, το ένα συμπλήρωνε το άλλο. Έτσι νομίζω…
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Για την Αρλέτα: ήταν παιδί σαν το Χριστό…
ΑπάντησηΔιαγραφή@ YO!Reeka's: α, ρε, George!...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ monaxikoslikos: Δεν είναι καθόλου λίγο…
ΑπάντησηΔιαγραφή@ MariaDedoussi: α, ρε, Μαράκι μου. Σε «έφαγε» ο Μάνος. Κι εγώ, μη νομίζεις, σε μια εφημερίδα πήγα να κάνω αφιέρωμα στον Ανδρέα Παπανδρέου και έκανα λάθος. Έκτοτε, το υπολογίζω πάντα με calculator για να είμαι βέβαιος!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ fevis: «Εφυγε, σκίζοντας τ' όνειρο στα δυο τραγουδιστά
ΑπάντησηΔιαγραφήμαζί του πήρε δυο παιδιά
να του μαζεύουνε πουλιά»
13 χρόνια μετά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μιλάς στα παιδιά που κάνεις μάθημα (14,15 ετών) και σε κοιτάνε δίχως να καταλαβαίνουν, δίχως να ξέρουν, δίχως να έχουν ακούσει ποτέ ξανα το όνομα αυτό.
Κρατήστε τον ζωντανό!
Για τη μουσική του δε νοείται να κάνει κανείς σχόλιο. Περισσότερο με εντυπωσίασε η στάση ζωής του, το θάρρος και η συνέπεια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δυστήχημα είναι που πολλά ραδιόφωνα περιμένουν τη σημερινή μέρα για να παίξουν τα έργα του και μετά...του χρόνου πάλι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας αφήνω, πάω να βολτάρω στην Οδό Ονείρων!!
@ Aposperitis: το ευχάριστο είναι ότι τους μιλάς εσύ για το Μάνο. Δύσκολα τα πράγματα, βέβαια, όταν στα charts είναι στην κορυφή ο Βας Βας και τα λοιπό τσόλια…
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Specter: συνέπεια στον εαυτό του και στην Τέχνη του...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ daydreamer: εγώ, πάντως, που ακούω Δίεση και Μελωδία, παίζουν πολύ συχνά. Αλλά αντιλαμβάνομαι τι λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρες!
Είχε πει κάτι που το έχω στο γραφείο ακριβώς πίσω μου: "Αν δεν φοβόμαστε τα τέρατα είναι γιατί τους μοιάσαμε..." τρομερή κουβέντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τι δεν είχε πει... και τι δεν είχε κάνει μουσική. Το βιογραφικό στο site του είναι καταπληκτικό.
Μάνοοοοο μας λείπεις!!!
@ adiple: όλη του τη ζωή την έκανε μουσική, την έκανε ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα από την άλλη δεν μου λείπει. Σου λείπει κάποιος που δεν είναι διαρκώς δίπλα σου και εγώ τον έχω συνέχεια δίπλα μου. Απλώς, κάθε χρόνο, εκεί, 14 και 15 Ιουνίου, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Γι' αυτό και αφιέρωσα το προηγούμενο ποστ από αυτό στον Άρη.
Απόψε θα πιω ένα ποτήρι κρασί για να είναι καλά κι αύριο θα συνεχίσω να ζω με την ανάμνησή του και τα τραγούδια του...
Συμφωνώ. Αλλά να, είναι αλλιώς να έχεις την παρουσία κάποιου. Να ξέρεις πως είναι ανάμεσά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως κάποια στιγμή θα πάρει το μικρόφωνο και θα καυτηριάσει τα γεγονότα...
Κι ύστερα, όσο περνάει ο καιρός αυτή η σιωπή, δεν ξέρω με πονάει περισσότερο.
Στην υγειά μας! Να τον θυμόμαστε!
Ανρωτιεμαι αν η απουσία ειναι αισθητη γιατι ο απων ηταν αυτος που ηταν ή επειδή το κενο παραμένει κενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ adiple: ξέρω τι λες, ακριβώς. Αλλά αυτό έχει σηαμσία, όπως το είπες: Να τον θυμόμαστε…
ΑπάντησηΔιαγραφή@ passer-by: και τα ίδια είναι το ίδιο επώδυνα, νομίζω
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβή παρακαταθήκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκεί να σταθούμε αντάξιοί της...