Σαν παλιό σινεμά

Το άρωμα, απ’ τ’ αγιόκλημα στον κήπο μου, μπαίνει βαθιά στον εγκέφαλό μου, τον ενεργοποιεί, μου ξυπνάει το θυμικό.
Και όχι μόνο το θυμικό. Το μυαλό δεν ξεχνάει, αλλά δεν ξεχνάει ούτε το σώμα σου, ούτε το αίμα σου.
Πώς να ξεχάσει, ξεχνιούνται τα παραμύθια της Χαλιμάς;


Ιούνιος ήταν και πάλι, όπως τώρα. Έρωτας τρελός, αήττητος. Μαλλιά ξανθά, μάτια χαμένες ατλαντίδες, κορμί σμιλευμένο. Τα μαλλιά να ανεμίζουν στο ανοιχτό διθέσιο, τα φώτα να χαϊδεύουν τα ατελείωτα λεία πόδια, βλέμματα να διασταυρώνονται για να χαμογελούν τα μάτια, να βλέπει το φεγγάρι και να χαίρεται.
Για στιγμές μυστικές, για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές, για νύχτες φωτεινές…

Το μυαλό είναι το πιο μεγάλο, παλιό σινεμά. Συνεχίζει να προβάλει αέναα εικόνες πολύτιμες από το χθες.

Φιλί κι άλλο φιλί, φιλιά κι άλλα φιλιά, ανάσες, αγγίγματα, αγκαλιές, σφιχτά κορμιά σε ένα, ποτέ μην ξαπλώσεις γυναίκα σε καπό αυτοκινήτου που μόλις έχει σβήσεις τον κινητήρα, θα αναρωτιέται τι την καίει πιο πολύ: Η λάβα της μηχανής ή το κορμί σου που είναι μόνο η αφορμή;

Για περισσότερες αισθήσεις και παραισθήσεις αγκάλιασέ τη στο σκοτάδι, τύλιξέ τη μ’ ένα χάδι. Τώρα είσαι γυμνός, νιώθεις σαν θεός, φωτεινός, δυνατός, μπορεί να σ' αγαπήσει, μπορεί να σου φωτίσει μια στιγμή. Και για μουσική υπόκρουση βάλε τον παφλασμό των κυμάτων να μπερδεύεται με τις ανάσες σας. Και φώτισέ τη κι εσύ με μια βαρκάδα με την πανσέληνο. Άρχισε να τη φιλάς και να έχει την πλάτη της σε έναν τοίχο, δίπλα από ένα αγιόκλημα, μέσα σε ένα θερινό, παλιό σινεμά.

Να φεύγεις μετά για να γυρίσεις σπίτι σου, να θυμάσαι τα όσα περάσατε αυτό το βράδυ μαζί και να μυρίζουν τα ρούχα σου από τ’ άρωμά της. Να μυρίζεις και αγιόκλημα, σαν θερινό, παλιό σινεμά. Να ακουμπάς το τσεπάκι απ’ το πουκάμισό σου, να πιάνεις κάτι, να βάζεις το χέρι μέσα και να πιάνεις ένα κλωναράκι αγιόκλημα που σου είχε βάλει εκείνη, χωρίς να το καταλάβεις, για να σε φυλάει στη διαδρομή.

Το μυαλό είναι το πιο μεγάλο, παλιό σινεμά. Προβάλει εικόνες πολύτιμες απ’ το χθες. Κρατάει ενθύμια καλοδιατηρημένα, σου φυλάει αρώματα, μυρωδιές που θα κουβαλάς μια ζωή μαζί σου, που δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ και που νιώθεις ότι τις έχεις τώρα στα ρουθούνια σου.
Το μυαλό είναι σαν παλιό σινεμά. Προβάλει το έργο των αισθήσεων και των παραισθήσεών σου, την ταινία που έχεις παίξει και ήσουν ο πρωταγωνιστής. Για να μην ξεχνάει και το κορμί.

Υ.Γ.: Υποκλίνομαι ταπεινά στο μεγαλείο των στίχων σου, Άρη…