29.8.07

Και τώρα οι εκλογές

Τώρα που έσβησαν οι φωτιές (δεν το γράφω με τεράστια σιγουριά) ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τις εκλογές, αφού έχουμε αποδείξει ότι, πολύ γρήγορα, όλα μπορούμε να τα ξεχάσουμε, ειδικά αν κάτι δεν μας αφορά άμεσα.
(Την καλύτερη μνήμη τη διαθέτουν, τελικά, οι πληγέντες.
Από τους σεισμοπαθείς στην Αθήνα εκείνο το μαύρο Σεπτέμβρη, που μένουν ακόμη σε τροχόσπιτα-παραπήγματα, μέχρι τους πνιγμένους στο Σαμινα και ούτω καθ’ εξής)

Εκλογές, λοιπόν, από τα τηλεοπτικά παράθυρα, με φόντο τα καμένα και τους διαξιφισμούς για την απόδοση ευθυνών, μέχρι τα καφέ σε όλη τη χώρα, όπου - με όλους όσοι το έχω συζητήσει – έχουμε το ίδιο πρόβλημα. Θα ψηφίσουμε; Α, ναι, σε ποιον θα τη ρίξουμε την ψήφο μας;

Οι (πολύ) Χαμηλές Πτήσεις, (να 'ναι καλά οι φίλοι μου που τις έστειλαν) δίνουν τη δική τους ψήφο, παρουσιάζοντας τις αφίσες (by kaltsovrako) που θα έπρεπε να δούμε όλοι. Για να μην ξεχνάμε...
Για να τις δείτε καλύτερα, κάντε κλικ πάνω τους για μεγέθυνση...
Κακό ψόφο να έχουν
(ξέρουν αυτοί για ποιους λέω…)





























































































































































































































































28.8.07

Υπάρχει ελπίδα...






Δείτε και μόνοι σας και σταματήστε να κατηγορείτε τους πάντες. Αυτό είναι λαϊκισμός. Δουλειά γίνεται και μάλιστα σοβαρή, με την ίδια λογική τα ίδια θα γίνουν και στην Πελοπόννησο. Η αναδάσωση στην Πάρνηθα ήδη ξεκίνησε...

27.8.07

Μακαριότητα…

Οι μεγάλες συμφορές χρειάζονται ένα μεγάλο εχθρό, ένα πανούργο σχέδιο που όλοι το αναφέρουν αλλά κανείς δεν κατονομάζει τους ενόχους.
Είναι αόρατος αυτός ο εχθρός, είναι «ασύμμετρη απειλή».
Και δεν είναι ένας, είναι πολλοί. Οι Τούρκοι, οι οικοπεδοφάγοι, τα Εξάρχεια, ο Διεθνής Σιωνισμός, η Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα, οι Ουτσεκάδες, οι Πασόκοι, οι φασίστες, οι χασίστες, οι φουντικοί, ο Γιωτόπουλος και η παρέα του, η CIA, η Μοσάντ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η ομάδα της Μακ Λάρεν, ο Σουμάχερ, ο Μπατσινίλας, οι Lakers, οι κάτοικοι της Τανγκανίκα.
Όλα αποτελούν παγκόσμια συνομωσία κατά της Ελλάδας. Όλοι έχουν βαλθεί να μας καταστρέψουν.

Ξυπνήστε, ρε. Συνέλθετε. Σκεφτείτε.

Ο «εχθρός» είμαστε εμείς. Ναι, ρε, εμείς. Εμείς είμαστε τα κόμματα, οι νομαρχίες, οι δήμοι, οι πολεοδομίες, οι εμπρηστές. Εμείς είμαστε το Σύστημα, οι λακέδες, η διαπλοκή, τα λειψά μέτρα προστασίας, οι δημοσιογράφοι που δείχνουν καμένα πτώματα για να βγάλουν φράγκα.

Τώρα, πολύ απλά και εύκολα, θα καταραστούμε τους εμπρηστές, το Σύστημα, όλους τους άλλους, όλους τους προαναφερθέντες, πλην ημών, για να αποσείσουμε τις ευθύνες μας.
Ένα μόνο δεν θα κάνουμε:
Να ελέγξουμε ψύχραιμα την κατάσταση, να δούμε πού υπήρξαν λάθη και παραλείψεις και να τα διορθώσουμε.
Να τα αλλάξουμε όλα και, για παράδειγμα, να μην ψηφίσουμε κανέναν καριόλη απ’ αυτούς που εκλέγεται και γράφει στα αρχίδια του τη χώρα, που πατάει τον όρκο που δίνει ότι θα προασπίζεται τη χώρα σε κάθε κίνδυνο.
Γιατί, για όσα ζήσαμε φέτος το καλοκαίρι, για όλα αυτά που έγιναν και δεν θα διορθωθούν ούτε μέσα στα επόμενα 40 χρόνια, ΕΜΕΙΣ είμαστε οι υπαίτιοι, εμείς είμαστε οι φορείς της βαριάς κι ανίατης ασθένειας που θερίζει εδώ στην Ελλάδα και έχει μόνο μία λέξη:
ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ…

24.8.07

Μαύρο…

Ένα post για το χρώμα που αρνείται να πεθάνει. Γιατί το μαύρο είναι ένα χωνί που ρουφάει όλο το μουλτικολόρ της Φύσης. Kαταβροχθίζει όλα τα χρώματα, ως άλλος Kρόνος, και τα ξαναβγάζει ένα.
Tο Mαύρο είναι το πρώτο πράγμα που θυμόμαστε.
Tο δεύτερο είναι ένα δυνατό λευκό φως...
Oι μαύροι κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια
Mαύρο τσάι από την Iνδία
Film noir
Οι μαύρες, δερμάτινες πολυθρόνες
Τα μαύρα εσώρουχα (πάνω σε λευκά δερμάτινα καθίσματα αυτοκινήτου)
Tα μεσάνυχτα
Τα σαρανταπεντάρια (δισκάκια εννοώ!)
Μαύρη μουσική
Μαύρα σατέν σεντόνια
Το μαύρο της στολής του Zορρό

Tα μαύρα ηχεία Boss
Τα μαύρα αυτοκίνητα και οι μαύρες κουκούλες των cabrio
Τα μαύρα, δερμάτινα μπουφάν

Ο Mάικλ Tζάκσον (μέχρι το «Thriller», γιατί μετά άσπρισε)
Tο μαύρο χιούμορ
Οι μαύρες ηλεκτρικές συσκευές
Tο μαύρο της ζήλιας που θολώνει το μυαλό σου, σαν βογκητό μεγάλου πόνου
Το μαύρισμα του καλοκαιριού σε κοντράστ με τα άσπρα μέρη κάτω απ’ το μαγιώ.
Ο Mάρτιν Λούθερ Kινγκ
Mαύρα γυαλιά
Το σκοτάδι
Mαύρο χαβιάρι
Το «Paint it black» των Rolling Stones
«Δέκα μικροί νέγροι»
Mαύρο ψωμί
Μαύρο στους Μαυρογυαλούρους
«Μαύρα μάτια» έκανα να σε δω…


Το μαύρο Σαββατοκύριακο που θέλουν οι βάζελοι να περάσουν οι γαύροι…
(Αστειεύομαι, βέβαια!)

Y.Γ.: Τραγικός είναι ο απολογισμός από τις πυρκαγιές σε όλη τη χώρα. Αυτό το μαύρο-γκρι που μένει στα αποκαϊδια, είναι το χειρότερο χρώμα που έχω δει ποτέ μου...

22.8.07

True colors

Το «γκρεζ» και το «μπλοβ» είναι τα χρώματα στα οποία επιμένουν οι τηλεοπτικοί στυλίστες, είναι αυτά που τους έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο σαν τσίχλα (ή σα φαρδύ λάστιχο που έχει καεί και έχει μείνει στην άσφαλτο έπειτα από σπινιάρισμα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα).
Nαι. Τους έχουν κολλήσει, τα βλέπουμε κάθε στιγμή στο χαζοκούτι.
Tο «γκρεζ» είναι το γνωστό… σκονί χρώμα με μια εσάνς θλιμμένης(!) ώχρας προς το εκρού του νεκρού και δύο κόκκους μολυβί (αυτό που βγάζει η Audi το TT) – ενώ το «μπλοβ» είναι το χρώμα του μαυρισμένου ματιού έπειτα από μπουκέτο, ενώ περιέχει και σκιές ώριμου μελιτζανί από ποστάνι και μια γερή υποψία Μεγάλης Παρασκευής, ω γλυκύ μου έαρ, επιταφίου, λιλά και όλα αυτά τα «η ζωή εν τάφω».
Γιατί τα γράφω αυτά; Λοιπόν… Στα αγόρια ταιριάζει το μπλε, στα κορίτσια το ροζ, όπως υπαγορεύει μία από τις πρώτες έρευνες του είδους.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Νιουκάσλ στη Βρετανία ζήτησαν από, περίπου, 200 άνδρες και γυναίκες να διαλέξουν τα αγαπημένα τους χρώματα σε μια οθόνη υπολογιστή, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα αναφέρει το Reuters, που πάντα το διαβάζω στην ενσωματωμένη οθόνη - μέσα στα πλακάκια του μπάνιου μου - κάθε πρωί, λίγο πριν από τα φρου-φρου (όχι αυτό με τον ξυλουργό, αυτό με τα αρώματα).
Η ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι, ενώ οι άνδρες προτιμούσαν το μπλε, οι γυναίκες έδειχναν προτίμηση για τους κοκκινωπούς τόνους, λίγο έξω από το μπλε τμήμα του φάσματος.
Παλαιότερες μελέτες είχαν δείξει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, προτιμούν το μπλε. Αυτό, σχολιάζουν οι ερευνητές στο BBC, ίσως συμβαίνει επειδή ο μπλε ουρανός σημαίνει καλό καιρό, ενώ το μπλε συνδέεται επίσης με το νερό.
Στην πορεία της εξέλιξης οι γυναίκες - ίσως - απέκτησαν μια βιολογική προτίμηση στο κόκκινο επειδή το χρώμα αυτό συνδέεται με τους ώριμους καρπούς και τα υγιή πρόσωπα, εικάζει η Δρ Χούμπερτ, που ξέρει από ώριμους καρπούς και υγιή πρόσωπα. Για τους άνδρες, πιστεύει η κυρά Δρ Χούμπερτ, το χρώμα ίσως δεν είχε τόση σημασία, επειδή κύριο μέλημά τους ήταν το κυνήγι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;

Υ.Γ.1: «Black & Blue»: Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Stones. Tο βινύλιο έχει γίνει σαν νταντέλα της πάλαι ποτέ (αλλά ποτέ, όμως!) προίκας μου, από τα πολλά παιξίματα.
(Θα μου πεις, «μεγάλε, φανερώνεις τα φετίχ και την ηλικία σου».
Ok, το δέχομαι! Μέσα στις επόμενες μέρες θα γράψω ένα κείμενο για το μαύρο, γενικώς…)


Υ.Γ.2: Μου αρέσει το μαύρο, το μπλε και το κόκκινο. Το… Φεραρί!

20.8.07

Welcome Back

Μετά γύρισα σπίτι. Το καλοκαίρι τέλειωσε. Τέλειωσε; Όχι. Συνεχίζεται ανάμεσα σε ζεστά Σαββατοκύριακα που θα συντηρήσουν το μαύρισμα, την αρμύρα στο κορμί, για να υγραίνονται οι γλώσσες. Το καλοκαίρι δεν τελειώνει έτσι γρήγορα, οι νύχτες του φαίνεται να επιστρέφουν σ’ αυτούς που ανήκουν.
Όταν ήμουν μικρός, περίμενα όλο το χειμώνα το καλοκαίρι, τους τρεις μήνες του, τώρα σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι πόσα χρόνια έχω να κάνω τρεις μήνες διακοπές.
Kι όταν το καλοκαίρι τελείωνε, επέστρεφα στην Aθήνα το Σεπτέμβριο.
Ήμουν πιτσιρικάς, αλλά καταλάβαινα ότι η περίοδος της αταξίας τελείωνε, άρχιζε πάλι η δύσκολη σεζόν των υποχρεώσεων της ζωής. Της «κανονικής» ζωής. Δεν το αντιλαμβανόμουν, αλλά η ζωή μου ήταν χωρίς πολλές κοινωνικές συμβάσεις, ήμουν ανένταχτος και χωρίς πιέσεις, χωρίς σκοπό, χωρίς ανάγκη απόδρασης.

Τώρα, πια, πιεσμένοι οργανώνουμε την απόδρασή μας κάθε Σαββατοκύριακο, περιμένουμε τον Aύγουστο. Eπειδή δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε πολλά πράγματα στην καθημερινή μας ζωή, επενδύουμε πολλά σ’ αυτές τις ημέρες των διακοπών. Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι «οι διακοπές σημαίνουν «ευτυχία», έτσι, όταν φτάσει η ώρα, φορτωμένοι από υπερβολικές ελπίδες, συχνά απογοητευόμαστε, καθώς αυτές οι ελπίδες είναι φρούδες. Πιθανώς επειδή νιώθουμε ότι κάνουμε video clip το μύθο του Παραδείσου, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Παράδεισος είναι βαρετός, αλλά δεν πρέπει να το λες.
Αν θέλουμε να το αναλύσουμε σε βάθος, το καλοκαίρι δεν είναι πρόβλημα διακοπών. Είναι πρόβλημα ζωής.
Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ζούμε δύο ζωές, μια κανονική μέσα στις κοινωνικές συμβάσεις και μια ξένοιαστη, καλοκαιρινή, έξω και πριν απ’ αυτές, λίγοι μπορούν να αντιληφθούν πόσο αλληλένδετα είναι αυτά τα δύο. Ελάχιστοι μπορούν να οδηγηθούν στο συμπέρασμα ότι δεν ήρθε το τέλος του καλοκαιριού, αλλά η αρχή μιας νέας εποχής, εκεί όπου ο Κόρτο Μαλτέζε δεν ναυαγεί στα ρηχά νερά της ρηχής πραγματικότητας, αλλά ανοίγει τα πανιά του για νέα λιμάνια. Για νέα ζωή. Για ένα διαρκές καλοκαίρι, όχι απαραίτητα με ψάθες στην άμμο και ηλιοθεραπεία, αλλά για αυτό που πρεσβεύει το καλοκαίρι και πολλές φορές το ξεχνάμε.

Κι αν θέλω να σκέφτομαι καλοκαίρι, σκέφτομαι Σαμόα. Tα νησάκια της Σαμόα έχουν πάντα καλοκαίρι, τα σπίτια έχουν μόνο πάτωμα και σκεπή, χωρίς τοίχους, χωρίς παράθυρα, χωρίς καμία αίσθηση ιδιωτικότητας. Όλα χύμα. Εκεί που δεν παίρνεις σοβαρά τον εαυτό σου, εκεί που μπορείς να σκέφτεσαι ό,τι θες και να το κάνεις πράξη, κιόλας.

Πάντοτε σιχαινόμουν την ευχή «καλό χειμώνα» που ακούγεται αυτές τις μέρες. Επειδή αν πρέπει να δώσω μια ευχή, αυτή είναι η «καλή μας εποχή».
Ξεκινάει μια νέα εποχή, μια καινούρια σεζόν, αλλά δεν φοβάμαι, χαίρομαι, έχω στόχους, όνειρα. Ανάμεσα στα άλλα, θα περάσω καλά, ξένοιαστα, χαρούμενα, με εκπλήξεις και απρόοπτα. Γιατί, πλέον, ξέρω - καλά, όμως - ότι θα περνάμε πραγματικά καλά, αν όλα αυτά που ζούμε συνήθως τον Αύγουστο, δεν είναι μόνο ένα καλοκαιρινό διάλειμμα, θα περνάμε πραγματικά καλά αν είναι έτσι ολόκληρη η ζωή μας, αν η ζωή μας ξαναγίνει πολλές, αδιαίρετες σπουδαίες στιγμές, γεμάτη και με συμβάσεις και με απρόοπτα και με τάξη και με αταξία ταυτοχρόνως, με ανατροπές και ανοιχτά αποτελέσματα όλο το χρόνο:
Δηλαδή, ένα καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα.
Κι αυτή είναι η δεύτερη ευχή μου:
Να έχουμε ένα καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα…