Πίπες…

"Στην Αθήνα θα βρεθεί το απόγευμα της Παρασκευής ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπιλ Κλίντον, προκειμένου να μιλήσει σε εκδήλωση στην οποία αναμένεται να παραστούν σημαντικές προσωπικότητες του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου.
O 42ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έρχεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά το πέρας της θητείας του, το 2001". (πηγή: in.gr)

Έτσι, το μυαλό μου πάει λίγο πίσω…

Εκείνη την εποχή είχα καταλήξει σ’ ένα «βαρύ»συμπέρασμα: ότι η εποχή μας είναι μάλλον άδικη με τον έρωτα. Είναι αρκούντως βιαστική, μέσα στο άγχος, βαρύτατα στρεσαρισμένη.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είχαν να ασχοληθούν με τα ροζ σκάνδαλα του Λευκού Οίκου. Εδώ, στην Ελλάδα, με «τα όργια της Λάρισας», όπως αναμετέδιδαν τα κανάλια.
Κατά βάθος, όλοι ξέραμε ότι πρόκειται για δύο ανύπαρκτης σημασίας - για την πραγματική ζωή - περιπτώσεις που έγιναν θέματα τεράστια για τα media, λες και είναι τόσο τρομερό ένας πρόεδρος να τσιμπουκώνει τη γραμματέα του, όλοι ξέρουμε ότι η Αμερική χρόνια γαμάει ολάκερο τον πλανήτη, μια πίπα μας χάλασε;
Στις δημοσκοπήσεις ο Κλίντον ανέβαζε, κάθε μέρα τα ρεκόρ δημοτικότητας. Κι όχι μόνο γιατί στη θητεία του μειώθηκε η ανεργία, αλλά γιατί και ο κόσμος άρχισε να κουράζεται με την κατασκευή σκανδάλων.
Εδώ, στην Ελλάδα, στις συζητήσεις εκείνων των ημερών περί της γαμω-γκαρσονιέρας της Λάρισας, βλέπαμε πονηρά, κρυφά χαμόγελα κατανόησης. Εντάξει, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι «σεξουαλικά ορθοί», θεματοφύλακες της ηθικής και της οικογένειας, αλλά οι περισσότεροι καταλήξαμε (για άλλη μια φορά) στο συμπέρασμα ότι ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση! Τα media έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να κάνουν ρόμπα μερικές ζωές παραπάνω, στη μικρή κοινωνία της Λάρισας, όμως το σκάνδαλο δεν πέρασε έτσι όπως θα πέρναγε πριν λίγο καιρό. Και όπως τα media θα ήθελαν: Να μετατρέψουν τον έρωτα σε σκάνδαλο.
Γιατί τα πονηρά, κρυφά χαμόγελα κατανόησης, συναινούσαν, ατύπως, σε ένα πράγμα: Άσε τον κόσμο να κάνει έρωτα, σβήστε τις γαμω-κάμερες απ’ τα κρεβάτια μας.
Γιατί σχεδόν όλοι αντιληφθήκαμε ότι ο έρωτας έχει καταντήσει σκάνδαλο, σελίδες περιοδικών, ζωντανό και σπαρταριστό ρεπορτάζ δελτίων ειδήσεων, «Αποκάλυψη, τώρα», μετρήσεις τηλεθέασης. Έρωτας όπως «εμπόρευμα». Όπως «πουλάω».

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα 'θελαν να σφίξουν το χέρι του Κλίντον, μάλλον θα με λέρωνε. Γιατί μου είναι αδύνατο να παραβλέψω και να ξεχάσω ότι, αυτός ο ψηλός και γοητευτικός άντρας, με το παιδικό, συχνά, χαμόγελο, πριν από μερικά χρόνια, εδώ, δίπλα μας, έσβησε απ’ το χάρτη μια χώρα, διαμέλισε με τις βόμβες του καραβάνια προσφύγων, «καθάρισε» γυναίκες παιδιά και γέρους και ώθησε τα Βαλκάνια στην αποσταθεροποίηση.
Δεν μπορώ, όμως, και να σφίξω το χέρι σ’ αυτούς, τους «απόλυτα σωστούς», που ασχολούνται μόνο με πίπες, με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου και όχι με τις πολιτικές του, με τη στάση του. Με όλους αυτούς που «πρέπει» να μάθουν – με τη λαχτάρα του ηδονοβλεψία – για τις ερωτικές συνήθειες του Κλίντον, για το λεκιασμένο φουστάνι της Μόνικα, να δουν όλα τα βίντεο της οδού Μανδηλαρά στη Λάρισα και να καταδικάσουν τις «παντρεμένες που γαμιούνται». Μάλλον τους διαφεύγει ότι ίσως και η γυναίκα τους τον παίρνει και δεν το έχουν καταλάβει.
Αυτούς, τους και καλά σωστούς, ποτέ μου δεν τους συμπάθησα.
Έτσι κι αλλιώς, όπως συμβαίνει και στον ίδιο τον έρωτα, οι απόλυτα σωστοί είναι μάλλον αφόρητα πληκτικοί.
Όπως, από την άλλη, πληκτικοί είναι και οι πραγματικά διεστραμμένοι…