28.1.08

Λέξεις που κάνουν «τζιζ», από «Μ»

Τις τελευταίες ημέρες ακούμε ή λέμε λέξεις που έχουν τεράστια σημασία, που η κάθε μια από αυτές φέρουν – κρυμμένο στις συλλαβές τους - ένα ειδικό βάρος. Λέξεις που εκτοξεύονται δια στόματος, που γεμίζουν σελίδες – που συχνά «πρέπει» να γεμίσουν – να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο, να ακουστούν από τα ερτζιανά.
Λέξεις που τις περισσότερες φορές λειτουργούν ως καθρέπτης και παραμορφώνουν, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ή αναδεικνύουν μία πλευρά της, αυτή που συμφέρει, αποκρύβοντας κάποιες άλλες που, ίσως, έχουν και τη μεγαλύτερη αξία.

Τις τελευταίες ημέρες νομίζω ότι μας «στοιχειώνουν» οι λέξεις από «Μι»

Μητροπολίτες: Σαν τα κοράκια που ετοιμάζονται να ξεσκίσουν σάρκες…
Μπουρδέλο: Όταν ακούς αυτή τη λέξη, ξέρεις ποια χώρα εννοείται…
Μάκης: Τριανταφυλλόπουλος ή Κουρής; Διάλεξε…
Μολότοφ: Εσχάτως, πέφτουν παντού. Από ΑΤΜ, μέχρι Α.Τ…
Μέγαρο Μαξίμου: Πανικός στο Μάξιμουμ.
Microsoft: Παρουσία του – almost συνταξιούχου - Μπιλ Γκέιτς, εγκαινιάστηκε το Κέντρο Καινοτομίας Microsoft στην Αθήνα.
Μπένι: Όχι ο Μπένι Χιλ…
Μαγνητοσκόπηση: Με τα μηχανήματα του διαβόλου, βλέπεις πώς χαλάνε οι φιλίες;
Μύλος: Όχι στη Σαλονίκη, απλώς, μύλος γίναμε…
Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης: Περαστικά μας…
Μπανγκ: Όχι το
big, ούτε ο ήχος του κρότου, αλλά η τράπεζα. Και, μάλιστα, γαλλική…
Μακάκας: Ο αυτισμός της τηλεόρασης που δεν μπορεί να πει «μαλάκας».
Μέρες ’89: Όλα αυτά γύρω σου, δεν στο θυμίζουν;
Μπέγκιν: Μεγάλη επιτυχία που ακούς τώρα από τα ηχεία σου. Ή επειδή το πέφτω στα γόνατα αντικαταστάθηκε από το σε…
…Μονιμοποιώ. Η πλήρης έκφραση είναι: «να σου ρίξω μια μονιμοποίηση;».

Ποιες άλλες λέξεις από «Μι» σου έρχονται στο μυαλό;

24.1.08

Πάμε παρακάτω…

Είναι λίγο στενάχωρο να κάνεις απολογισμούς, το έχω ξαναπεί, μοιάζει σαν να θες να ξεμπερδέψεις με τα παλιά, να τα βάλεις στο πατάρι και να τα ξεχάσεις. Όμως δεν είναι τόσο εύκολο να τα ξεχάσεις. Ειδικά όταν έχεις γενέθλια, όπως εγώ καλή ώρα, κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 25 Ιανουαρίου...
Όπως αναγράφεται και στην καινούρια αστυνομική μου ταυτότητα, έχω τα γενέθλιά μου κι αυτό που θα μπορούσα να πω – στα 36 μου, πλέον – κάτι σαν το ρεζουμέ-απόσταγμα που μου έμαθε η ζωή, ανάμεσα στα άλλα, είναι πως ο μοναδικός - με νόημα - τρόπος για να αντιμετωπίζει κανείς το απρόοπτο της ζωής, τόσο το ευχάριστο όσο και το δυσάρεστο, είναι ο τρόπος του πολεμιστή. Αυτό σημαίνει ατάραχος, δυνατός και αποφασιστικός.
(Yπάρχουν και άλλοι τρόποι να αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή: ο τρόπος του «ευτυχή» ή ο τρόπος του «δυστυχή», που προσωπικά ξερνάω)

Γιατί σημασία δεν έχει το πώς στήνεσαι απέναντι στη ζωή, αλλά το πώς αντιδράς στα καμώματά της. Δηλαδή, να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Να ξέρεις ότι το θέμα είναι πως όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία (η δεύτερη, η τρίτη ή η τέταρτη, δεν έχει σημασία), να δώσεις το χτύπημα όπως ακριβώς έκανε και ο Tζέιμς Mπράντοκ που έγινε γνωστός και ως Cinderella Man, εξαιτίας του τρόπου που εκινείτο πάνω στο ρινγκ.
Να μη σε πάρει από κάτω όταν πιάσεις πάτο, σε όλους μπορεί να συμβεί, και να κάνεις τα πάντα για να ανέβεις στην κορυφή. Κι όταν λέω τα πάντα, εννοώ να κάνεις αυτό που δεν θα προσβάλλει εσένα ή άλλους ανθρώπους.
Παίρνω τη νέα BMW 135, ανοίγω την ηλιοροφή, στάλες βροχής μπαίνουν μέσα αλλά δεν με νοιάζει, σαν κάθαρση το βλέπω, ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι τη ζωή μου μέχρι τώρα.
Ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω, τι θέλω να κάνω, βγήκαν αλήθεια τα όνειρα που έκανα;
Τα λέω με μένα, χαλαρά, εύθυμα, πικρόχολα, οικογενειακά και λίγο βαριεστημένα, άρατα-κούρατα κουκιά μαγειρεμένα, δηλαδή, όπως πρέπει να είναι οι αληθινά εποικοδομητικές συζητήσεις μεταξύ φίλων.
Τα λιμανάκια στη Βουλιαγμένη έχουν κόσμο κι απόψε, βραδιά κόντρας στην Αθήνα, περνάω από μπροστά τους και κάποιοι πιτσιρικάδες θέλουν να με «μετρήσουν», κάτσε στ’ αυγά σου, πιτσιρίκο, δεν μπορείς να με έχεις με το ραλάκι σου, πρέπει να φας πολλά καρβέλια ακόμη και να έχεις πολλά κιλά άντερα για να μπεις στη στροφή δίχως αύριο.
Χαμογελάω, πάω παρακάτω, όπως πρέπει να πάει παρακάτω κι η ζωή, τελικά οι πολλοί απολογισμοί χαλάνε τη μαγιά της ίδιας της ζωής, "δες από δω και πέρα τι θα κάνεις Σπυράκο", σκέφτομαι, πατάω γκάζι και η ουρά της μπέμπας γλιστράει γλυκά στη στροφή για Λαγονήσι.

Πάμε παρακάτω…

Γιατί το καλό (ή το κακό) σ’ αυτήν τη μυστηριώδη ζωή είναι πως κανείς, όσο ψηλά ή όσο χαμηλά κι αν βρίσκεται, δεν μπορεί να γνωρίζει τι περιλαμβάνει η επόμενη χρονιά που θα γιορτάσει τα γενέθλιά του...

Αρκεί να είναι γεννημένος νικητής και όχι looser.

Να με χαίρεστε…

17.1.08

17 χρόνια μετά…

Ήταν ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου του 1991: Ξεκινά η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», κατά την οποία οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους επιτίθενται εναντίον του Ιράκ, που είχε καταλάβει και προσαρτήσει το Κουβέιτ. Το ίδιο βράδυ, το Ιράκ εκτοξεύει οκτώ πυραύλους Σκουντ εναντίον του Ισραήλ.
Ο πατήρ Μπους, χειραγωγώντας τον ΟΗΕ και επιτυγχάνοντας ευρύτατη συμμαχία, εισέβαλε στο Ιράκ. Έξι εβδομάδες αργότερα τα ιρακινά στρατεύματα αποχωρούσαν από το Κουβέιτ.

Όσα πρέπει να θυμόμαστε και να γνωρίζουμε

@ Οι Σύμμαχοι κινητοποίησαν 580.000 άνδρες, 750 αεροπλάνα, 60 πολεμικά πλοία και 1.200 άρματα μάχης. Απέναντί τους 350.000 Ιρακινοί στρατιώτες.

@ Στον πόλεμο του Κόλπου η Αμερική χρησιμοποίησε για πρώτη φορά όπλα, τους πυραύλους κρούζ, τα αεροπλάνα stealth και τα όπλα ακριβείας, τα λεγόμενα ΄΄έξυπνα΄΄ όπλα.

@ Τότε αποκλειστεί η διεθνής επικοινωνιακή κάλυψη, επρόκειτο για «υπερθέαμα χωρίς εικόνα», στο οποίο ο «θεατής» συμπλήρωνε με φαντασία τα κενά των επισήμων αφηγήσεων. Το CNN έκανε πάρτι δείχνοντας Αμερικανούς να τρώνε το παγωτάκι τους στα χαρακώματα. Ήταν ο «πόλεμος του καναπέ».

@ Το 1991, στην Καταιγίδα της Ερήμου, οι αμερικανοβρετανικές δυνάμεις είχαν περίπου 140 νεκρούς στρατιώτες. Από αυτούς οι 57 - κατ' άλλους οι 63 - οφείλονταν σε «φίλια πυρά»!

Το 8,6% των στρατιωτών ήταν γυναίκες. Η 32χρονη ταγματάρχης Μαρί Ρόσι ήταν η πρώτη γυναίκα πιλότος που σκοτώθηκε όταν το ελικόπτερο Σινούκ έπεσε σε ηλεκτροφόρα καλώδια στη Σ. Αραβία. Άλλες 15 σκοτώθηκαν, ενώ η γυναικεία παρουσία έγινε γνωστή από τις δύο πιο αναγνωρίσιμες αιχμάλωτες πολέμου. Η ιστορία της Ροντά Κόρνουμ γράφτηκε σε βιβλίο.

@ Ο πόλεμος διήρκεσε 6 εβδομάδες άλλα είχε καταστροφικές συνέπειες για τον αντίπαλο. Το Ιράκ είχε χάσει περίπου 4.000 άρματα μάχης, 240 αεροσκάφη, 1.856 οχήματα μεταφοράς στρατευμάτων και 50.000 έως 100.000 στρατιώτες, σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς ειδικών στη Δύση.

@ Αμερικανοί βετεράνοι, που είχαν πολεμήσει στο Ιράκ το '91, είχαν καταγγείλει ότι τους πρώτους Ιρακινούς αιχμαλώτους τους είχαν θάψει στην έρημο με τα κεφάλια έξω και οι περισσότεροι πέθαναν έτσι.

@ Στις 2 Μαρτίου 1991, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ανακοινώνει τους όρους για την κατάπαυση του πυρός: Το Ιράκ υποχρεωνόταν να καταστρέψει τους βαλλιστικούς του πυραύλους και κάθε είδος πυρηνικού ή βιολογικού όπλου που διέθετε.

@ Ο πόλεμος του κόλπου προκάλεσε μια από τις σοβαρότερες οικολογικές καταστροφές που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Οι βομβαρδισμοί των συμμαχικών δυνάμεων αλλά και η ανατίναξη πολλών πετρελαιοπηγών από την πλευρά των Ιρακινών διατάραξαν τις οικολογικές ισορροπίες της περιοχής. Το Ιράκ έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στον κόσμο, που οφείλεται εν μέρει στις καρκινογενέσεις.

@ Θύμα των μαζικών βομβαρδισμών δεν έπεσε μόνο ο ιρακινός πληθυσμός, αλλά και οι ίδιοι οι στρατιωτικοί των χωρών του ΝΑΤΟ. Μετά την επιστροφή των βετεράνων στις πατρίδες τους οι περισσότεροι από αυτούς παρουσίασαν προβλήματα υγείας. Τα κυριότερα συμπτώματα ήταν παράλυση, επίμονοι πονοκέφαλοι, συχνοί πυρετοί, αμνησία, στρες, αϋπνία, εξανθήματα, αιμορραγίες, ακόμα και λευχαιμία. Επίσης, πολλά νεογέννητα βετεράνων παρουσίασαν σοβαρές σωματικές ανωμαλίες. Η περίεργη και ανεξήγητη αυτή ασθένεια ονομάστηκε «σύνδρομο του Κόλπου» και σύμφωνα με ιατρικά συμπεράσματα οφείλεται στην έκθεση των στρατιωτών σε εξασθενημένο ουράνιο, το οποίο περιείχαν οι βόμβες που έριξαν οι ίδιοι.

Αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος πόλεμος που γνώρισα. Ήμουν δημοσιογράφος σε εφημερίδα και ήρθε ένα τέλεξ(!) από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων που έγραφε ότι ξεκινά ο πόλεμος… Eκείνο το βράδυ του Γενάρη, στη Βαγδάτη, επικρατούσε ησυχία.

Πού ήσουν, τότε, όταν ξέσπασε ο πόλεμος; Θυμάσαι;

Πηγές

Ελευθεροτυπία

Νέα

Το Βήμα

ΑΠΕ

12.1.08

Κατηγορώ

13 Ιανουαρίου 1898: Ο Εμίλ Ζολά γράφει και δημοσιεύει στην εφημερίδα «Ορόρ» το περίφημο «Κατηγορώ» σχετικά με την «Υπόθεση Ντρέιφους»

Ήρθε η ώρα για τα δικά μας «κατηγορώ», για να βγάλουμε από μέσα μας ό,τι μας τη σπάει θανάσιμα…

Κατηγορώ

Τις συμμορίες εμπρηστών, αυτούς που έκαναν τα πάντα για να έχουμε καμένα δάση, αυθαίρετα, πλημμύρες.
Το μαύρο χρήμα και τη μαφιόζικη εθνική μας οικονομία.
Την ανικανότητα, την αναξιοκρατία και τη διαφθορά ως μέσον πλουτισμού κάποιων, «ημετέρων».
Την εκάστοτε κυβέρνηση που κοιτάζει μόνο πώς θα τα αρπάξει, σαν ένας αποτυχημένος θίασος δρόμου που παίζει φαρσοκωμωδία κι εμείς είμαστε απλοί θεατές…
Τους δημοσιολόγους, μιντιατζήδες, μαϊντανούς και κατίνες, που όλοι βροντοφωνάζουν το απόλυτο τίποτα.
Αυτούς που μας έχουν κάνει να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ξεχνάμε να ζούμε.
Την κοινή γνώμη που βλέπει καραγκιόζ-μπερντέ στους παραμορφωτικούς καθρέφτες των media, που επηρεάζεται και μπερδεύεται και σταθερά ψηφίζει παρελθόν και «τζάκια».
Τους τσάμπα μάγκες που δεν θα ρωτήσω ποιοι είναι, αλλά ποιοι νομίζουν ότι είναι.
Αυτούς που έχουν ξεχάσει να ζουν και κάθε τρεις μέρες εφευρίσκουν έναν νέο εχθρό, ένα καινούριο «φάντασμα». Κινδυνεύουν τα παιδιά μας. H πατρίδα μας. O πολιτισμός μας. Oι περιουσίες μας. Η σημαία μας.
Αυτούς που ξεχνάνε, γενικότερα. Ειδικά από πού ξεκίνησαν και τα όσα έχουν υποσχεθεί. Που έχουν βάλει στον πάγο τις αναμνήσεις…
Αυτούς που διπλοπαρκάρουν για να κάνουν τη δουλίτσα τους, αγνοώντας ότι πρέπει κι εσύ να κάνεις τη δική σου.
Εκείνους που βρίζουν στο μποτιλιάρισμα, αλλά ποτέ δεν μπήκαν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Ναι, η ζωή είναι ωραία. Και θα ήταν καλύτερη χωρίς τα παραπάνω, θα ήταν όλα πιο όμορφα αν υπήρχε ένα κόκκινο φανάρι ζωής που θα τα πάγωνε όλα αυτά. Αν με μια υποτιθέμενη φωτιά μπορούσαμε να τα κάψουμε όλα.

Γι’ αυτό σου λέω. Αν μ’ ακούς, χτύπα…

9.1.08

Ήξερες;

Μου το έστειλε μια φίλη με mail και το εμπλούτισα...

Ήξερες ότι αυτοί που εμφανίζονται σκληροί στην καρδιά, είναι στην πραγματικότητα αδύναμοι και ευαίσθητοι;
Ήξερες ότι αυτοί που περνούν τον χρόνο τους προστατεύοντας τους άλλους, είναι που πραγματικά θέλουν κάποιον να τους προστατεύει;
Ήξερες ότι η μεγαλύτερη επιθυμία που μπορεί να σε πιάσει, είναι η επιθυμία για ζωή;
Ήξερες ότι τα τρία πράγματα που είναι πιο δύσκολο να ειπωθούν είναι:
«Σ' αγαπώ»
«Λυπάμαι»
«Βοήθησέ με»

Ήξερες ότι αν θυμάσαι πολλά πράγματα από την εφηβεία σου, τότε δεν την έζησες;
Ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται στο ηλιοβασίλεμα;
Ήξερες ότι αυτοί που ντύνονται στα κόκκινα είναι περισσότερο σίγουροι, με αυτοπεποίθηση για τον εαυτό τους;
Ήξερες ότι εκείνοι που ντύνονται στα κίτρινα, είναι εκείνοι που απολαμβάνουν την ομορφιά τους;
Ήξερες ότι η νύχτα ενώνει τις παράλληλες διαδρομές ανθρώπων;
Ήξερες ότι εκείνοι που ντύνονται στα μαύρα, είναι εκείνοι που θέλουν να περνούν απαρατήρητοι και χρειάζονται τη βοήθεια και την κατανόησή σου;
Ότι αν συνεχίσεις να αναρωτιέσαι για κάτι λάθος που συμβαίνει, δεν θα βρεις ποτέ τη λύση;
Ήξερες πως όταν βοηθάς κάποιον, η βοήθειά σου επιστρέφει πάλι σε σένα εις διπλούν;
Ήξερες ότι η τηλεόραση και ο έρωτας είναι χαρακώματα;
Ήξερες ότι είναι πιο εύκολο να πεις τι νιώθεις γράφοντάς το, παρά λέγοντάς το κατά πρόσωπο; Αλλά ήξερες ότι έχει μεγαλύτερη αξία όταν αυτό το λες κατά πρόσωπο;
Ήξερες ότι είναι πιο δύσκολο να βρεις πώς θα ζήσεις μια όμορφη ζωή, από το πώς θα έχεις έναν ωραίο θάνατο;

Τώρα ξέρεις…
Ξέρεις;

Ήρθε μια καινούρια, συναρπαστική χρονιά. Δυνάμωσε τον ήχο της ζωής σου…

5.1.08

Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα…

6 Ιανουαρίου 1946, γεννήθηκε ο Ρότζερ Κιθ Μπάρετ, γνωστότερος ως Σιντ Μπάρετ, Άγγλος κιθαρίστας και συνθέτης, ιδρυτικό μέλος των «Pink Floyd». Η μητέρα του λέει πως μερικές φορές βγαίνει από το σπίτι για να πάει στον φούρνο ή στο μπακάλικο. Συνήθως ζωγραφίζει σιωπηλός στο δωμάτιό του, όπως λέει ένα παλιό ΚΛΙΚ, κι αρνείται να δώσει συνεντεύξεις, να γράψει μουσική, να εξηγήσει. Παραμένει η πιο αινιγματική φιγούρα του ροκ. Κανείς δεν ξέρει γιατί σταμάτησε, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι συνέβη. Πολλοί λένε ότι κάηκε το μυαλό του από το LSD, κανείς όμως ποτέ δεν θα μάθει την αλήθεια.
Αλλά έχει καμιά σημασία;

Επίσης 6 Ιανουαρίου, αλλά 18 χρόνια μετά, οι Rolling Stones ξεκινούν την πρώτη περιοδεία τους, ως πρώτο όνομα. Τις συναυλίες τους ανοίγουν οι «Ronettes».

Δεν ξέρω αν ήθελα να γράψω σ’ αυτό το ποστ για όλα εκείνα τα σπουδαία μυαλά που έσκασαν σαν βεγγαλικά από τα drugs। Πιθανώς να ήθελα να γράψω για όλους αυτούς που δεν λένε να γεράσουν. Που παραμένουν ακμαίοι και βγάζουν τη γλώσσα (των Stones) στο χρόνο.

Γιατί, έτσι κι αλλιώς, ζούμε την πρώτη γερασμένη εποχή. Μια νιου έιτζ κοινωνία μεσόκοπων. Ο μέσος όρος ηλικίας στην Αμερική, σύμφωνα με τους καλά γνωρίζοντες, ήδη είναι τα 40 χρόνια. Από την άλλη, ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων της Ευρώπης - το 2050 - θα είναι τα 55 χρόνια.
Γνωστοί μου 35ρηδες, που σε λίγο καιρό θα χρειαστεί να βάλουν χρυσά ρουθούνια, για να κάνουν
sex παίρνουν Viagra, όπως, επίσης, και φίλοι του πατέρα μου που «τραβιούνται» με τις γραμματείς τους.

Ποιοι είναι «καλύτεροι» από τους παραπάνω; Θεωρώ ότι είναι οι φίλοι του πατέρα μου, όχι μόνο γιατί δεν πίνουν drugs, αλλά γιατί δεν το βάζουν κάτω. Γενικότερα προτιμώ αυτούς που στύβουν και πίνουν τη ζωή στο ποτήρι, από αυτούς που «πίνουν», σκέτο. Γουστάρω που ο Τζον Γκλεν πηγαίνει στο Διάστημα ξανά 77 χρονών, τρελαίνομαι με τους Rolling Stones που μπορούν ενώ χτυπιούνται στη σκηνή να γεμίζουν στάδια.
Θα μου πεις, κι οι
Stones πίνουν. Ok, μου το είχε πει κι ο Τζάγκερ όταν του πήρα συνέντευξη μια φορά: «Γαμήστε τα όλα», μου είπε, «πάρτε γεύσεις από τη ζωή να θυμάστε, πιέστε και ναρκωτικά, κάντε ό,τι θέλετε, να ζείτε είναι το θέμα…».

Παρκάρω, μλιπ-μπλιπ ο συναγερμός, τα 450 άλογα που μόλις γήτεψα αναπαύονται, αισθάνομαι πιο νέος τώρα, δίπλα μου περνάει μια παρέα πιτσιρικάδων και σέρνονται αμίλητοι, ανεβαίνω τα σκαλιά δυο-δυο, πετάω κι ας τους ρίχνω στα χρόνια κι ας έχω τα διπλά τους έτη!
Ψοφόκρυο έχει αλλά δε με νοιάζει, σφυρίζω
CureLove song - και το κάνω remix με αυτό που ακούγεται στο podcast του μπλογκ μου, μπαίνω στο σπίτι και στο κρεβάτι μου αναπαύεται ένα κορμί που έχει κρίση μέσης ηλικίας, όπως το ίδιο λέει.

Ανάβω τσιγάρο, γελάω μόνος μου και νιώθω ξαφνική επιθυμία να βάψω τα νύχια μου μαύρα, αλλά σοβαρεύω, γιατί σκέφτομαι ότι κάπως αλλιώς θα είναι η θεατρικότητα στη ζωή του 2008, με πολλούς τρόπους μπορείς να νιώσεις νέος και μου έρχεται στο μυαλό η ερώτηση:

Ποιος, ακριβώς, θεωρείται νέος και ποιος γέρος;

Υ.Γ.: Το ποστ στο χαρίζω, μπας και πας λίγο παρακάτω τη ζωή σου. Γυμνάσου, κάνε σεξ χωρίς αύριο, να χαίρεσαι με αυτό που έχεις και για αυτά που θα έρθουν, όπως, περίπου, το είπε κι ο Μικ.

Ξεμιζέριασε. Τώρα, όμως…

2.1.08

Ό,τι μου έμαθε και μου θύμισε το 2007


Διαβάστε και συγκρίνετε με αυτά που μάθατε ή θυμηθήκατε, τη χρονιά που έφυγε… Αυτή είναι η δική μου ανασκόπηση, σε πράγματα που είδα, σκέφτηκα, είπα και έγραψα μέσα στο 2007.

- Πολλοί είναι οργισμένοι, αλλά όχι πάντοτε για τους σωστούς λόγους. Όσοι βλέπουν πως η ζωή τους έγινε ναυάγιο, αρχίζουν το κυνήγι των ενόχων. Ένοχοι είναι πάντα οι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι.

- Tα πιο φανταχτερά «icons» επιτυχίας είναι αυτά που καταρρέουν πιο γρήγορα. Σαν αεροπλάνα. Γιατί είναι μικρομεσαίες προβολές επιτυχίας, όχι η ίδια η επιτυχία. H αληθινή δύναμη ποτέ δεν επιδεικνύεται.

- Mην κάνεις συνέχεια κάτι που θες να διαρκέσει. Εκτός κι αν μιλάμε για οδήγηση!

- Tο πιο υποχθόνιο, το πιο ύπουλο χαρακτηριστικό της «φτήνιας», είναι ότι τα πιο αδύνατα, τα πιο «μικρά» μυαλά, τη βρίσκουν αξιοθαύμαστη και άξια μίμησης.

- Δεν πρέπει να πληγώνεις τους ανθρώπους. Έτσι γίνονται χειρότεροι. Και επικίνδυνοι.

- Aκόμα και στους πιο τελευταίους, στους πιο «λίγους» ανθρώπους αυτού του κόσμου, βλέπεις έναν φευγαλέο πόνο και απόγνωση στο βλέμμα. Ό,τι κάνουν, από ανθρώπινη αδυναμία κινείται…

- Tα μυστικά τα μοιράζονται δύο. Μετά, απλώς, το μυστικό βγαίνει «πρόγραμμα».

- Kάθε μέρα συναντάς ανθρώπους με έπαρση, που δεν δικαιολογείται. Mη σου φαίνεται παράξενο, μη σε ξενίζει. Υπάρχει εξήγηση. H ταχύτατα ανερχόμενη αυτοεκτίμηση, είναι ιδίωμα ηλιθίων. Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά ισχύει.

- Kάθε μέρα συναντάς ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι ανίκητοι. Τελικά, μόνο η βλακεία είναι ανίκητη. Μην τα βάλεις ποτέ με έναν βλάκα. Θα σε ρίξει στο επίπεδό του και θα σε κερδίσει εντός έδρας.

- Nα δίνεις απλόχερα τη λύπησή σου σε όλους αυτούς που δηλώνουν ότι είναι winner, χωρίς να είναι. Το ομολογούν γιατί η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

- Πρόσεχε πολύ ποιοι είναι αυτοί που χωρίζεις. Μπορεί να γίνουν οι πιο επικίνδυνοι που έχεις γνωρίσει.

- Μάθε να λες όχι.

- H ασυμμετρία, σε όλα τα πράγματα, αυξάνει την ομορφιά. Ρίξε μια ματιά στα αυτοκίνητα που σου αρέσουν. Ή στους ανθρώπους που σου αρέσουν.

- Πρόσεχε τις λεπτομέρειες, σ' αυτές είσαι αιχμάλωτος. Όπως όλοι μας…

Καλή χρονιά!