Το Μανιφέστο των blogs

Εάν ορισμένα μπλογκ θεωρούνται ειδησεογραφικά και αντίστοιχα οι μπλόγκερ δημοσιογράφοι, έστω και ερασιτέχνες, θα έπρεπε να διαθέτουν έναν κώδικα δεοντολογίας, παρόμοιο με αυτό της παραδοσιακής δημοσιογραφίας; Το ερώτημα έχει τεθεί επανειλημμένες φορές στο Διαδίκτυο, χωρίς όμως να έχει δοθεί απάντηση.
Το πρώτο εγχειρίδιο δεοντολογίας, όπως έγραψε η Ελευθεροτυπία, εκδόθηκε το 2002 από την Αμερικανίδα συγγραφέα και μπλόγκερ Ρεμπέκα Μπλουντ, με τίτλο «Weblog Handbook». Το ζήτημα, πάντως, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στις ΗΠΑ και ύστερα από χρόνια συζήτηση αρκετοί έχουν αποφασίσει να ακολουθούν τον επίσημο κώδικα δεοντολογίας που ορίζεται και για τους επαγγελματίες δημοσιογράφους.
Στην Ελλάδα έχει γίνει λόγος για τη σύνταξη ενός κώδικα δεοντολογίας και τη θέσπιση ενός αυτορυθμιστικού οργάνου, όμως είναι δύσκολο να βρεθεί μία κοινή γραμμή. Παρ' όλα αυτά, τις τελευταίες μέρες, με αρχή την υπόθεση του press-gr.blogspot.com, ορισμένοι χρήστες προχώρησαν στην αναδημοσίευση ενός Μανιφέστου των μπλογκ, το οποίο συνέταξε το nylon.gr. Στόχος του να διαδοθεί η ιδέα τού τι πραγματικά είναι ένα μπλογκ, με τελικούς αποδέκτες όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και την Πολιτεία και τα μίντια:

1 Τα μπλογκ είναι διάλογος -ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.

2 Τα μπλογκ είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία και επικοινωνία.

3 Τα μπλογκ δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.

4 Τα μπλογκ είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν «ενημερωτικά» και «μη ενημερωτικά» μπλογκ. Μέσα από τον διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.

5 Τα μπλογκ δεν τα γράφουν επαγγελματίες -τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.

6 Ο μπλόγκερ δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες) και συνεπώς, δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. Ο μπλόγκερ αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.

7 Η Πολιτεία, τα μίντια, οι επιχειρήσεις και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της ελληνικής κοινωνίας αξίζει να παρακολουθούν τους μπλόγκερ και τον διάλογό τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτό τον διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.

8 Το δικαίωμα του μπλόγκερ να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για τη δίωξή του.

9 Στον βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του μπλόγκερ.

316 χρόνια από το πρώτο κυνήγι μαγισσών

Τον κρύο χειμώνα του 1692, στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης, δύο κορίτσια, η κόρη του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πάρις, Μπέτι, και η κηδεμονευομένη του, Άμπιγκειλ Ουίλιαμς, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργη συμπεριφορά. Μιλούσαν παράξενα, κρύβονταν κάτω από πράγματα και σέρνονταν στο πάτωμα. Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει τα συμπτώματα, μέχρι που ένας εξ αυτών απεφάνθη στις 28 Φεβρουαρίου ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Έτσι ο πάτερ Σάμιουελ και άλλοι ευλαβείς συμπολίτες του άρχισαν να πιέζουν τα δύο κορίτσια - και άλλα παιδιά που αργότερα παρουσίασαν ανάλογη συμπεριφορά - να κατονομάσουν τους ανθρώπους που τους οδήγησαν στα μονοπάτια του διαβόλου.

Οι τρεις πρώτες γυναίκες που κατηγορήθηκαν ήταν η Σάρα Γκουντ, η Σάρα Όσμπορν και η Τιτούμπα. Η Σάρα Γκουντ ήταν επαίτης, κόρη ενός γάλλου ξενοδόχου, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν έφηβη ακόμα. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μία κατάκοιτη ηλικιωμένη γυναίκα, που άρπαξε την περιουσία του πρώτου συζύγου της από τα παιδιά του και την έδωσε στον δεύτερο σύζυγό της. Η Τιτούμπα ήταν η ινδιάνα σκλάβα του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πάρις.

Οι τρεις αυτές γυναίκες κατηγορήθηκαν για μαγεία και την 1^η Μαρτίου οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ακολούθησαν δεκάδες ακόμα, και καθώς οι φυλακές του Σάλεμ, της Βοστόνης και των γύρω περιοχών γέμιζαν σιγά - σιγά, προέκυψε ένα νέο πρόβλημα: Λόγω της έλλειψης νομοθετικού πλαισίου, όλοι αυτοί οι κρατούμενοι δεν ήταν δυνατόν να δικαστούν. Τη λύση έδωσε στα τέλη Μαΐου ο βασιλικός κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, σερ Ουίλιαμ Φιπς, αποφασίζοντας τη συγκρότηση ενός ειδικού δικαστηρίου για την περίπτωση.

Με συνοπτικές διαδικασίες, όλοι οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Μόνο όσοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους και κατέδωσαν άλλους, γλίτωσαν την εκτέλεση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού απαγχονίστηκαν συνολικά 19 άτομα, μεταξύ των οποίων ένας σεβαστός υπουργός κι ένας πρώην αστυνομικός που αρνήθηκε να συνεχίσει τις συλλήψεις υποτιθέμενων μαγισσών. Από αυτούς, μόνον οι έξι ήταν άνδρες.

Πηγές

Βήμα

Νέα

Σαν σήμερα.gr

«Μαγικές» λεπτομέρειες

@ Οι δίκες μαγισσών είχαν σημαντικές επιπτώσεις σ' όλη την περιοχή. Οι σοδειές αφέθηκαν στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα, όσοι φοβούνταν μήπως συλληφθούν εγκατέλειψαν την περιοχή με τα υπάρχοντά τους και κατέφυγαν στη Νέα Υόρκη, το εμπόριο οπισθοδρόμησε, ενώ υπήρχαν και πληροφορίες ότι οι Ινδιάνοι ετοιμάζονταν να εξεγερθούν.

@ Οι δίκες σταμάτησαν στις 3 Οκτωβρίου του 1692, με απόφαση του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης, μετά από έφεση ομάδας κληρικών από τη Βοστόνη. Ωστόσο, όσοι είχαν ήδη φυλακιστεί δεν αφέθηκαν ελεύθεροι πριν από την επόμενη άνοιξη.

@ Τα ανατριχιαστικά εκείνα περιστατικά, ενέπνευσαν τον Άρθουρ Μίλερ ώστε να δημιουργήσει μια αλληγορία για τη μακαρθική εποχή και τις δραστηριότητες της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών που αντιπροσώπευε τη σύγχρονη Αμερικανική Ιερά Εξέταση, όπως έκτοτε συνηθίζουν να την αποκαλούν οι ιστορικοί και οι μελετητές. Ο Μίλερ επισκέφθηκε το Σάλεμ και μελέτησε τα αρχεία. Το απόγευμα που έφευγε από την πόλη άκουσε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του ότι ο παλιός του φίλος και σκηνοθέτης των θεατρικών έργων του Ηλίας Καζάν έδωσε στην Επιτροπή ονόματα ανθρώπων που ήταν, υποτίθεται, κομμουνιστές. Η κατάθεση αυτή σημάδεψε το τέλος της μακράς φιλίας του συγγραφέα με τον σκηνοθέτη. Οι μάγισσες του Σάλεμ ανέβηκαν το 1953 στο Μπρόντγουεϊ και από εκεί μεταφέρθηκαν στις θεατρικές σκηνές όλου του κόσμου με τεράστια επιτυχία. Ήταν σαν να αποκτούσαν ξανά φωνή τα θύματα των διώξεων αλλά και σαν να άρχιζε να πέφτει η αυλαία μιας σκοτεινής και παρανοϊκής εποχής διωγμών, αναξιοπρέπειας και χαφιεδισμού.

@ Τα αίτια που οδήγησαν το 1692 στις δίκες του Σάλεμ, αυτής της μικρής πόλης της Νέας Αγγλίας, έχουν ερευνηθεί επισταμένως από τους μελετητές. Αποτελούν τον θλιβερό επίλογο στο κυνήγι των μάγων και των αιρετικών που εξαπέλυσε η Καθολική και Προτεσταντική Εκκλησία σε όλη την Ευρώπη και στοίχισε τη ζωή 200.000 αθώων. Αν όμως, μέσα στο παραλήρημα και στην τρέλα που έφτανε συχνά στο σημείο της ομαδικής παράκρουσης, από την οποία είχε καταληφθεί η θεοκρατική Δύση του 16ου και του 17ου αιώνα, οι δίκες του Σάλεμ είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι συνιστούν την ωμότερη απόδειξη του ψυχρού και ωφελιμιστικού χαρακτήρα μιας υπόθεσης που δεν ήταν μόνον έκφραση του αντιμεταρρυθμιστικού σκοταδισμού αλλά και μια καλοστημένη και προσοδοφόρα επιχείρηση.

@ Στις δίκες εναντίον των μάγων και των αιρετικών οι υπόδικοι ή οι συγγενείς τους πλήρωναν όλα τα έξοδα: τους δικαστές, τους ενόρκους, το κόστος της φυλακής, αυτούς που κατασκεύαζαν το ικρίωμα και την αγχόνη ή έστηναν την πυρά, εκείνους που έκοβαν τα ξύλα για τη φωτιά, τον δήμιο, τους ιερείς και τους γραμματείς των δικαστηρίων. Επιπλέον, η περιουσία του καταδικασθέντος κατασχόταν από τις τοπικές αρχές, τον επίσκοπο, τον βασιλιά ή την Ιερά Εξέταση. Όταν μάλιστα η περιουσία ήταν μεγάλη, οι κοσμικές τη μοιράζονταν εξ ημισείας με τις εκκλησιαστικές αρχές.

Η έκφραση «κυνήγι μαγισσών» αναφέρεται σήμερα σε μαζικές διώξεις με ανυπόστατες ή προσχηματικές κατηγορίες. Και δεν είναι, απλώς, έκφραση, αφού, εν έτει 2008, το κυνήγι μαγισσών συνεχίζεται. Έχετε προσέξει σε πόσες περιπτώσεις και ποιοι είναι εκείνοι που κυνηγάνε «μάγισσες», κάτι που – κατ’ ουσίαν – δεν (πρέπει να) υφίσταται;

Λεξικό όρων...

Κυκλοφορεί μέσω mail, έχω προσθέσει ήδη τα δικά μου

* ΜAKEΔONIKO: Γνωστό πρόβλημα που αφορά ονομασία γειτονικής χώρας, αλλά θα μας μείνει να το λέμε μόνο για χαλβά ή για τυρί.

* ΘΕΣΗ ΠΑΡΚΙΝΚ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ: Είναι σαν το Τζόκερ. Αν σου κάτσει, σου αλλάζει τη ζωή.

* ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ: Ένας τύπος που δεν είναι αρκετά αρρενωπός για να γίνει μηχανικός, αλλά ούτε και αρκετά gay για να γίνει στυλίστας.

* ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: Αυτή που καταφτάνει, μετά τη μάχη με τις ζαρντινιέρες, και μαζεύει τους τραυματίες.

* ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Είναι αυτό με το οποίο παντρεύονται όλες οι γυναίκες, χωρίς να το ξέρουν.

* ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ: Αυτός που σου λέει να πας να γ@@@θείς, με τέτοιο τρόπο, που εσύ δεν βλέπεις την ώρα να το κάνεις.

* ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ: Ο ειδικός που θα ξέρει αύριο για ποιο λόγο, αυτό που προέβλεψε, δεν έγινε σήμερα.

* ΕΥΚΟΛΗ: Λέγεται η γυναίκα που έχει τη σεξουαλική ηθική του άντρα.

* HARDWARE: Τμήμα του υπολογιστή, το οποίο δέχεται τα χτυπήματά μας, όταν το software παρουσιάσει πρόβλημα.

* ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ: Συμπεριφορά της γυναίκας απέναντι σε έναν άντρα που δεν την ενδιαφέρει, η οποία μεταφράζεται από τον άντρα ως «κάνει τη δύσκολη».

* ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ: Άτομο ικανό να σκέφτεται για περισσότερο από δύο ώρες κάτι που δεν έχει σχέση με το σεξ.

* ΟΜΑΔΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Δυνατότητα να ρίξεις τις ευθύνες στους άλλους.

* ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ: Το αντισυλληπτικό που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τις γυναίκες, κατά τη δεκαετία του ‘90.

* ΜΟΝΟΓΑΜΙΚΟΣ: Καταπιεσμένος πολυγαμικός.

* NANOSECOND: Κλάσμα του χρόνου μεταξύ της στιγμής που θα ανάψει πράσινο, μέχρι τη στιγμή που θα ακουστεί η κόρνα από το πίσω όχημα.

* ΝΥΜΦΟΜΑΝΗΣ: Όρος με τον οποίο ο άντρας χαρακτηρίζει μια γυναίκα που θέλει να κάνει σεξ πιο συχνά από αυτόν.

* ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ: Αισιόδοξος με εμπειρία.

* DVD: Αναπαράγει ήχο και εικόνα μιας ταινίας, αποκαλύπτει καταθέσεις σε γαλλική τράπεζα, ενώ οι πρωταγωνιστές του μπορεί να βρεθούν στο νοσοκομείο ή στη φυλακή.

1 χρόνος (πολύ) Χαμηλές Πτήσεις

Το παρόν μπλογκ έχει γενέθλια. Έκλεισε, κιόλας, ένας χρόνος από τότε που έγραψα εδώ το πρώτο μου κείμενο.

«Άργησα λίγο, αλλά το αποφάσισα: Είναι άλλος ένας τρόπος να λες αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που αισθάνεσαι, μια άλλη δίοδος να επικοινωνείς με ανθρώπους που, πιθανώς, να μη γνωρίσεις ποτέ σου. Μια καλή αφορμή για να διαβάζεις απόψεις που μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με αυτές που κουβαλάς εσύ στο μυαλό σου.

Καλώς ήρθατε, καλώς βρεθήκαμε, για την ακρίβεια. Καλά να 'μαστε, να τα λέμε… (πολύ) Χαμηλές Πτήσεις είναι και ο τίτλος της στήλης μου στο περιοδικό CAR. Είναι επιλογή, είναι στάση ζωής να είσαι σπουργίτι και όχι γεράκι ή κάποιο άλλο αρπακτικό. Έτσι, βέβαια, ως σπούργος, κινδυνεύεις περισσότερο, αλλά μόνο έτσι έχει πλάκα. Είναι εντελώς λυτρωτικό να νιώθεις την αδρεναλίνη να κυλάει στο κορμί σου, να κυριεύει κάθε εκατοστό του εγκεφάλου σου. Είναι αρρώστια να πραγματοποιείς Χαμηλές Πτήσεις - σε ασφαλείς συνθήκες, για τους άλλους και για σένα – με ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Fly with me…».

Αυτά έγραφα τότε, ακριβώς ένα χρόνο πριν. Από τότε μεσολάβησαν 231 κείμενα, αφιερώματα, «χώσιμο», γκάζια, ανάποδα τιμόνια, ιστορίες με πολλά βογκητά, φωτιές, πλημμύρες, αντίο Αμαλία, μαύρα ρούχα στο Σύνταγμα, χαβαλές, πού να τα θυμάσαι όλα.
Τα γενέθλια ενός μπλογκ, τελικά, δεν απέχουν από τα γενέθλια ενός έμβιου όντος. Έτσι κι αλλιώς κι αυτό ψυχή έχει και παίρνει περισσότερη ζωή όσο εμπλέκονται με αυτό άνθρωποι, με τα σχόλιά τους.
Μέσω του μπλογκ είχα την ευκαιρία να σκεφτώ περισσότερο, να γνωρίσω αγαπημένους ανθρώπους που παίζουν – πλέον - σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, να έρθω πιο κοντά τους, να τους γνωρίσω από κοντά. Με άλλους «χάθηκα», μάλλον πήραν προσωπικά την απουσία μου από το σχολιασμό των κειμένων τους, κάποιοι άλλοι με έβγαλαν κι από το blog roll τους. Δεν κατάλαβαν, βέβαια, ποτέ ότι το blog roll ουδεμία σχέση έχει με το Ρολ, το γνωστό απορρυπαντικό, με το μπολγκ ρολ δεν μπορείς να «καθαρίσεις» ανθρώπους από τη ζωή σου. Κι αυτό είναι συμβουλή…

Οι άπειρες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δε με αφήνουν, όπως παλιά, ούτε να παρακολουθώ τι γράφετε, αλλά ούτε και να ανεβάζω κείμενα. Πλέον, το μπλόγκιν είναι σαν ένα χόμπι για μένα. Σαν ένα αυτοκινητάκι καρτ που δεν κυκλοφορείς με αυτό κάθε μέρα στους δρόμους της πόλης, αλλά το έχεις στο γκαράζ σου και όποτε κάνεις κέφι το βγάζεις και βολτάρεις.
Γιατί στα πιο ωραία πράγματα σε αυτή τη ζήση, κατά ένα μαγικό τρόπο, δεν μπορείς να ορίσεις εσύ τη συχνότητα επαφής μαζί τους. Γιατί αν θέλεις κάτι να διαρκεί πολύ, μην το κάνεις συχνά…
Εδώ είμαι, όποτε μπορώ. Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε, όσο κι αν προλαβαίνετε, σας ευχαριστώ που σχολιάζετε.

Χρόνια μας πολλά…

Ευτυχία

Όταν το κεφάλι μου κοντεύει να εκραγεί από την ένταση της ημέρας – πολλές φουρτούνες – έλεγε η γιαγιά μου, πολλές φορτούνες λέω εγώ – από το αγγλικό fortune – προσπαθώ να σκεφτώ θετικά. Δεν είναι αμερικανιά, του στυλ «σκέφτομαι θετικά», «think positive» κι άλλα τέτοια ομοειδούς χαρακτήρα, είναι αυτό που πάντα πιάνει με μένα.
Σκέφτομαι ότι αυτό που συμβαίνει και με απασχολεί είναι παροδικό, ότι σύντομα θα περάσει, αν αναλογιστώ ότι – κατά βάθος – είμαι ευτυχισμένος.
Υπάρχουν τόσα πράγματα γύρω μου που δεν μπορούν παρά να με κάνουν ευτυχισμένο.
Έχω ανθρώπους γύρω μου να με αγαπούν ή να με λατρεύουν, έχω την υγεία μου, έχω τις δουλειές μου, έχω μια ζωή που διαβιώ πάρα πολύ καλά. Και, επίσης, υπάρχουν τόσα πράγματα σ’ αυτή τη ζήση που επιβάλλεται (ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι πώς το εννοώ) να με κάνουν ευτυχισμένο. Να μου προσφέρουν γενναίες δόσεις ευτυχίας. Αυτό, αυτομάτως, όμως, δεν με καθιστά και αναίσθητο, ξέρω ότι υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο. Πολλή, όμως…

Ο Σταμάτης, ο Κραουνάκης ντε, είχε πει σε μια συνέντευξή του στο ΚΛΙΚ, ότι «ο άνθρωπος αγοράζει τις μηχανές της ευτυχίας, αλλά όχι και την ευτυχία. H ευτυχία θέλει ανθρώπους, θέλει κέφι – κέφι μπορεί να κάνει και μια πολύ φτωχή οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι...».
Πόσο δίκιο έχει.

Ξημερώνει πάλι, αυτό πρέπει να είναι χιονόνερο που πέφτει πάνω στο παρμπρίζ, τα φώτα της πόλης χαϊδεύουν τη λαμαρίνα που φιλοξενεί τα 3.2 κυβικά εκατοστά του αυτοκινήτου που οδηγώ, ευτυχία κι αυτή, που μπορώ και βλέπω όλα αυτά τα χρώματα γύρω μου, ανάβω τσιγάρο και κολλάω το γκάζι στο πάτωμα.
Αν και όπως έχει πει ο Mποντριγιάρ, ευτυχία είναι, απλώς, να οδηγείς ένα supercar, όχι να έχεις. Γιατί επιτυχημένος είναι αυτός που απολαμβάνει, όχι αυτός που έχει.
Το κεφάλι μου δεν με πονάει πια, πηγαίνω για ύπνο χαρούμενος, αν και δεν έκανα κάτι εξαιρετικά σπουδαίο για την ανθρωπότητα σήμερα, δεν έσωσα τον κόσμο - ούτε ξέρω αν μπορώ ή αν πρέπει, ευτυχία είναι να μπορείς και να αναρωτιέσαι - και στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει πάντα η πραγματικότητα που λέει ότι η αυθεντική ευτυχία σίγουρα δεν βασίζεται στη δυστυχία των άλλων…
Κάποιος μου έχει κλείσει τη θέση parking και δεν τον βλέπω τριγύρω. Γελάω μόνος μου, παρκάρω αλλού, αρχίζω και σφυρίζω…

Τι είναι ευτυχία για σένα;

Μακεδονικό, 16 χρόνια μετά

10 Φεβρουαρίου 1992: Συγκαλείται το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, για το Μακεδονικό. Ο υπουργός Εξωτερικών, Αντώνης Σαμαράς, εισηγείται να μη γίνει αποδεκτή από την Ελλάδα καμία ονομασία που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή τα παράγωγά της. Το Συμβούλιο επικυρώνει την εισήγηση Σαμαρά…

Τελικά, ξεχάστηκε το Σκοπιανό, όπως είχε προβλέψει ο κ. Κ. Μητσοτάκης όταν ήταν πρωθυπουργός; Αν κρίνει κάποιος από τις αντιδράσεις, τις οξείες αντιπαραθέσεις και τις «κορόνες» που συνεχίζουν να εκτοξεύονται από πολλές πλευρές, τότε σίγουρα όχι. Το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, για το οποίο σπαταλήθηκε τόσο διπλωματικό κεφάλαιο από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1991 ως και σήμερα, εξακολουθεί να διχάζει. Με το πέρασμα του χρόνου όμως ελάχιστοι πλέον θυμούνται τις... στροφές του δρόμου τον οποίο «πήρε» η Ελλάδα πριν από 16 χρόνια, το τέλος του οποίου εξακολουθεί να χάνεται μέσα σε πυκνή ομίχλη.
Η άκρη του νήματος του Σκοπιανού βρίσκεται στις αρχές της δεκαετίας του 1990 - συγκεκριμένα στις ωδίνες του τοκετού από τον οποίο προέκυψαν τα ανεξάρτητα κράτη που ιδρύθηκαν στις στάχτες της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.
Τυπικά, η ιστορία ξεκινά στις 25 Ιανουαρίου 1991, όταν η Βουλή της τότε «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» εκδίδει Διακήρυξη Κυριαρχίας, το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτησία, η οποία ανακηρύσσεται επισήμως στις 17 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους.

Η γιουγκοσλαβική κρίση

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, και ενώ η γιουγκοσλαβική κρίση βράζει, λαμβάνει χώρα στις Βρυξέλλες έκτακτο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της τότε ΕΟΚ. Την προεδρία ασκεί η Γερμανία και στο Συμβούλιο προεδρεύει ο πολύπειρος Χανς-Ντρίτριχ Γκένσερ.
Στο Συμβούλιο «επισημοποιείται» η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τη σύμφωνη γνώμη του τότε Έλληνα υπουργού Εξωτερικών κ. Α. Σαμαρά. Συγκεκριμένα, «η Κοινότητα και τα κράτη-μέλη της συμφώνησαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία όλων των γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών που πληρούν όλους τους όρους που καθορίζονται παρακάτω. Η απόφαση αυτή θα τεθεί σε εφαρμογή τη 15η Ιανουαρίου 1992».
Όσον αφορά δε τους όρους που έπρεπε να πληρούν οι πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες, πριν από την αναγνώριση, ζητήθηκε από καθεμιά εξ αυτών «να δεσμευθεί ότι θα υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις που εξασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις κατά γειτονικού κράτους-μέλους της Κοινότητας και ότι δεν θα διεξάγει εχθρική προπαγάνδα εναντίον γειτονικού κράτους-μέλους, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις».

Η επιτροπή Μπατεντέρ

Τις λεπτομέρειες των νομικών και πολιτικών πτυχών της αναγνώρισης των νέων κρατών ανέλαβε να μελετήσει μια Επιτροπή Διαιτησίας υπό τον Ρομπέρ Μπατεντέρ, τότε πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γαλλίας. Η Επιτροπή θα εκδώσει τη θετική γνωμοδότησή της για αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Σκοπίων στις 11 Ιανουαρίου 1992.
Η απόφαση της Επιτροπής Μπατεντέρ πυροδοτεί έντονες αντιδράσεις στην Ελλάδα. Στις 14 Φεβρουαρίου 1992 πραγματοποιείται μεγάλο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες ζητούν να μην αναγνωριστεί το νέο κράτος με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Η πορτογαλική προεδρία της ΕΟΚ αναλαμβάνει προσπάθεια εξομάλυνσης της κατάστασης. Στις 17 Φεβρουαρίου 1992 το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Κοινότητας αναθέτει στον προεδρεύοντά του, Πορτογάλο υπουργό Εξωτερικών Ζοάο Πινέιρο, την αποστολή εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης για το όνομα και προτάσεις για την αναγνώριση των Σκοπίων.

Το «πακέτο Πινέιρο»

Από αυτή την εντολή θα προκύψει το γνωστό «πακέτο Πινέιρο», το οποίο παραδίδεται στην ελληνική πλευρά την 1η Απριλίου 1992. Σε αυτό, ο Πορτογάλος υπουργός περιλαμβάνει:

α) ένα κείμενο συμφωνίας για την επιβεβαίωση των υφισταμένων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων και

β) ένα σχέδιο επιστολής της σκοπιανής κυβέρνησης με το οποίο δηλώνει ότι θα απέχει «από κάθε απαίτηση ή ενέργεια κατάληψης και σφετερισμού της επικράτειας της Ελληνικής Δημοκρατίας» και ότι «θα αποθαρρύνει κάθε πράξη εχθρικής δραστηριότητας ή προπαγάνδας». Σύμφωνα επίσης με δηλώσεις του κ. Πινέιρο, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (5 Ιουλίου 1993), ο Πορτογάλος υπουργός είχε προτείνει ως συμβιβαστική λύση την ονομασία «Νέα Μακεδονία» (New Macedonia).
Το «πακέτο Πινέιρο» απορρίπτεται όμως από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στις 13 Απριλίου 1992. Από τότε χρονολογείται και η κατευθυντήρια θέση της Αθήνας στο ζήτημα της ονομασίας, σύμφωνα με την οποία δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κράτος στην ονομασία του οποίου θα υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» ή παράγωγά του. Στη συνάντηση αυτή θα έλθει στην επιφάνεια και η σύγκρουση Μητσοτάκη - Σαμαρά, η οποία θα οδηγήσει στην αποπομπή του δευτέρου και στην ανάληψη των καθηκόντων του από τον πρώτο.

Το συμβούλιο της Λισαβόνας

Στο Συμβούλιο Κορυφής της Λισαβόνας, τον Ιούνιο του ίδιου έτους, οι ηγέτες της ΕΟΚ επαναβεβαιώνουν τους όρους του Δεκεμβρίου του 1991 και σε μια κίνηση αλληλεγγύης προς την Αθήνα ζητούν την ανεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης στο θέμα της ονομασίας χωρίς τη χρήση του όρου «Μακεδονία».
Τα Σκόπια καταθέτουν στις 9 Ιανουαρίου 1993 αίτηση για να γίνουν μέλος των Ηνωμένων Εθνών με τη συνταγματική τους ονομασία. Τον Απρίλιο γίνονται δεκτά με την προσωρινή ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (πΓΔΜ). Έναν μήνα αργότερα οι διαμεσολαβητές του ΓΓ του ΟΗΕ για την πρώην Γιουγκοσλαβία Σάιρους Βανς και λόρδος Όουεν, καταθέτουν σχέδιο συμφωνίας προτείνοντας την ονομασία «Nova Makedonija», η οποία απορρίπτεται.

Η έλευση του ΠαΣοΚ στην εξουσία φέρνει αλλαγές. Η πρώτη εξ αυτών είναι η επιβολή εμπορικού εμπάργκο στη γειτονική χώρα, τον Φεβρουάριο του 1994.

Η ενδιάμεση Συμφωνία

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, υπογράφεται στη Νέα Υόρκη η Ενδιάμεση Συμφωνία. Η συμφωνία υπήρξε αποτέλεσμα έντονου διπλωματικού παρασκηνίου, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε η Ουάσιγκτον, ιδιαίτερα δε ο Αμερικανός μεσολαβητής στη Βοσνία, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.

Τα βασικά σημεία της συμφωνίας είναι:

1. Κάθε πλευρά θα σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία της άλλης. Επιβεβαιώνεται το απαραβίαστο των διεθνών συνόρων τους.

2. Προβλέπεται περαιτέρω αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδος της πΓΔΜ ως ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας και δημιουργία γραφείων συνδέσεως στις αντίστοιχες πρωτεύουσες των δύο χωρών.

3. Η πΓΔΜ θα παύσει να χρησιμοποιεί καθ' οιονδήποτε τρόπο το σύμβολο που έχει ως σημαία της (το αστέρι της Βεργίνας).

4. Επίσης, προβλέπονται συγκεκριμένες και δεσμευτικές διαβεβαιώσεις της πΓΔΜ ότι το Σύνταγμά της θα είναι συνεπές με τις αρχές του διεθνούς δικαίου και της καλής γειτονίας.

5. Καθιερώνεται η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ των δύο χωρών.

Από εκείνη τη στιγμή η υπόθεση εξεύρεσης οριστικής και μόνιμης λύσης στο θέμα της ονομασίας ουσιαστικά πάγωσε ως το 2001. Τότε σημειώθηκε και πάλι μια κινητικότητα για πιθανή επίλυση της εκκρεμότητας του ονόματος (προτάθηκε η ονομασία «Άνω Μακεδονία»). Ωστόσο, δεν ευοδώθηκε κυρίως εξαιτίας της κρίσης που ξέσπασε στην πΓΔΜ μεταξύ Σλαβομακεδόνων και Αλβανών και οδήγησε στη Συμφωνία της Οχρίδας.

Η αναγνώριση των ΗΠΑ

Ο τροχός τέθηκε πάλι σε κίνηση όταν το 2004 οι ΗΠΑ προχώρησαν, λίγο μετά την επανεκλογή του προέδρου Τζορτζ Μπους, στην αναγνώριση της γείτονος ως «Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Ακολούθησε, τον Απρίλιο του 2005, πρόταση του Μάθιου Νίμιτς, ειδικού διαμεσολαβητή του ΓΓ του ΟΗΕ, για υιοθέτηση του ονόματος «Republika Makedonija - Skopje» για τη διεθνή παρουσία της πΓΔΜ, ενώ ταυτόχρονα τα Σκόπια θα διατηρούσαν τη συνταγματική τους ονομασία, τόσο για εσωτερική χρήση, όσο και για τις διμερείς διπλωματικές σχέσεις που έχουν συνάψει με όσες χώρες τα είχαν αναγνωρίσει ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ο κ. Νίμιτς κατέθεσε νέα πρόταση που «έκλινε» προς τις σκοπιανές θέσεις. Ήταν η διπλή ονομασία «Republica Makedonija - Republica Makedonija-Skopjie». Σύμφωνα με την πρόταση αυτή, η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιεί το δεύτερο όνομα στη διμερή της επικοινωνία με τα Σκόπια, ενώ η πΓΔΜ θα αναφερόταν στους διεθνείς οργανισμούς με το πρώτο (στη λατινική γραφή) ως το 2008 και ακολούθως με το συνταγματικό της όνομα «Republic of Macedonia» (στα αγγλικά και μεταφρασμένο). Η ελληνική πλευρά απέρριψε την πρόταση.

Λεπτομέρειες ουσίας

@ Τον Απρίλιο του 1992, ο Αντώνης Σαμαράς, έμαθε για την αποπομπή του από το ραδιόφωνο. Μόλις είχε βγει από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Φλωράκης) υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν άκουσε ότι αποπέμφθηκε. Έναν χρόνο πριν, το 1992, στο Γκιμαράες της Πορτογαλίας, η Βρετανία και η Γαλλία αποφάσισαν να αναμειχθούν πιο αποφασιστικά στη διαμόρφωση της «νέας τάξης» στα Βαλκάνια, για να ανακόψουν το προβάδισμα της Γερμανίας. Οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο αυτών χωρών εμφανίστηκαν στο άτυπο Συμβούλιο με ταυτόσημες θέσεις υπέρ της αναβάθμισης των σχέσεων με την Τουρκία και κατά της αναγνώρισης της «Μακεδονίας των Σκοπίων». H Ελλάδα, τότε, διατηρούσε το βέτο στο Δ' Χρηματοδοτικό Πρωτόκολλο EE - Τουρκίας, διασυνδέοντας την άρση του με την αποδοχή της αίτησης της Κύπρου για την ένταξη στην EE.

@ Από το 1945 μέχρι το 1991, ουδείς διεθνώς αμφισβητούσε την ύπαρξη της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας εντός της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Η δε Ελλάδα, μέχρι και τα τέλη Σεπτεμβρίου 1991 (συγκεκριμένα στη Διάσκεψη της ΔΑΣΕ στη Μόσχα) μιλούσε με όρους Σλαβομακεδόνων ή Σ/Μ για συντομία. Όσο για τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες της Αθήνας στον Τίτο (κυρίως τη δεκαετία του 1950 και 1960), ήταν προσεκτικές για να μη διαταραχθεί η πολύτιμη τότε ελληνογιουγκοσλαβική φιλία εν μέσω Ψυχρού Πολέμου.

@ Το ουσιαστικότερο επιχείρημα της πΓΔΜ, που κάνει αίσθηση διεθνώς, είναι το εξής: ότι εκείνοι, όπως δηλώνουν, είναι «εθνοτικά/εθνικά Μακεδόνες», στη βάση και της αρχής του αυτοπροσδιορισμού της εθνικής ταυτότητας κάθε έθνους. Οι Έλληνες δεν αποκαλούνται εθνικά/εθνοτικά Μακεδόνες αλλά Έλληνες, υπάρχουν μάλιστα Έλληνες (Έλληνες Μακεδόνες) που ζουν στη γεωγραφική περιοχή της Ελλάδας που αποκαλείται Μακεδονία (στην οποία, σημειωτέον, αποτελούν την πλειοψηφία μόνο μετά τη Λωζάννη το 1923, δηλαδή μετά την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών). Πού υπάρχει το ασυμβίβαστο; Άλλωστε η πΓΔΜ, όπως δήλωσε και πρόσφατα, δεν αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να ονομάζει τη Βόρεια Ελλάδα, Μακεδονία.

@ Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας καταπιέζει τις μειονότητες στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Από τότε που ανεξαρτητοποιήθηκε από το Βελιγράδι, το 1991, η χώρα αυτή ακολουθεί αντιαλβανική πολιτική και εφαρμόζει διακρίσεις κατά των μουσουλμάνων, των βουλγαρόφιλων σλαβόφωνων, των Τούρκων και των Τσιγγάνων. Στην Ελλάδα, ίσως, δεν είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα: Υπάρχει έντονος ρατσισμός, ξενοφοβία – σύμφωνα με διεθνείς δημοσκοπήσεις – απάγονται Πακιστανοί και φοιτητές προσκρούουν σε ζαρντινιέρες.

@ Οι ΗΠΑ δεν έχουν επεξεργαστεί πρόταση για την ονομασία της ΠΓΔΜ, δήλωσε πρόσφατα εκπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης, διαψεύδοντας δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις, σκοπεύει να παρουσιάσει πρόταση για λύση με διπλή ονομασία κατά τη συνάντηση που θα έχει με την Ελληνίδα ομόλογό της Ντόρα Μπακογιάννη, στις 14 Φεβρουαρίου 2008, στην Ουάσιγκτον.

@ Η κυβέρνηση των Σκοπίων όχι μόνο δεν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω στο θέμα του ονόματος, αλλά απειλεί την Ελλάδα με καταγγελία της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1993 στα Ηνωμένα Εθνη, που σημαίνει αίτημα για αναγνώριση της συνταγματικής ονομασίας της χώρας, δηλαδή «Μακεδονία»...
Επιπλέον, μιλά για κυβέρνηση μικρής πλειοψηφίας στην Ελλάδα, η οποία δεν πρέπει να χρησιμοποιεί το θέμα του ονόματος για να συγκαλύπτει εσωτερικά σκάνδαλα, εννοώντας προφανώς την υπόθεση Ζαχόπουλου...

@ Αποφασισμένη να επιμείνει στη θέση της ότι η εκκρεμότητα της ονομασίας των Σκοπίων πρέπει να λυθεί άμεσα αλλά και έτοιμη να ασκήσει το ύστατο διπλωματικό όπλο του βέτο, ώστε να εμποδίσει την πρόσκληση ένταξης της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) στο ΝΑΤΟ, παραμένει η Αθήνα.

Πηγές

Σαν σήμερα.gr
To Βήμα
Νέα
Ελευθεροτυπία
CNN
BBC

Ανούσιες ερωτήσεις…

…για ανούσιες απαντήσεις…

- Πού πας;
- Πουθενά…
- Να έρθω κι εγώ;

- Νιώθεις έτοιμος;
- Όχι, εσύ;
- Ok, φύγαμε!

- Τι σκέφτεσαι;
- Τίποτα…
- Ωραία. Θες να το συζητήσουμε;

- Ναι;
- Έλα, κοιμάσαι;
- Όχι πια…

- Καλά, καπνίζεις;
- Όχι, κρατάω τσιγάρο για να κάνω εφέ καπνού…

- Τι γίνεται, ρε, στον κόσμο;
- Τι γίνεται;

- Ποιος θα είναι ο νέος αρχιεπίσκοπος;
- Η νύχτα βγάζει επίσκοπο κι η αυγή μητροπλίτη;
- Άρα, ο νέος αρχιεπίσκοπος, θα βγει μεσημέρι ή απόγευμα;
- …

- Η Καλομοίρα θέλει να πάει Eurovision;
- Και δεν πάει να γαμηθεί, κιόλας;

- Βρέχει έξω;
- Όχι, έχω wet look σήμερα..

- Θέμος ή Μάκης;
- Πειράζει που δεν ξέρω;
- Πειράζει που απαντάς με ερώτηση…

Για ρώτα – απάντησε κι εσύ τώρα…

Cry for love

Καθόλου δεν δυσκολεύτηκα να βάλω τίτλο σε αυτό το ποστ.
(Όχι ότι δυσκολεύομαι ποτέ, αλλά - λόγω εφημερίδας - πάντα πίστευα στον τίτλο ενός κειμένου και πάντα την ψάχνω με αυτό το θέμα, όπως και με τη φωτο κάθε κειμένου)

Μια μέρα στο Red 96,3, όταν έπαιζε αυτό το κομμάτι - που θα ήθελα να ακούτε στα ηχεία σας - ταυτόχρονα, με έναν συνάδελφο, κοιταχτήκαμε και, με μια φωνή, είπαμε, λες και το είχαμε κάνει πρόβα: «Κομματάρα, μαλάκα μου!». Γιατί ο έφηβος που θα ροκάρει πάντα, ο Ίγκι, ντε, είπε με τρεις λέξεις όσα μπορεί να νιώθει ένας άντρας όταν πονάει η καρδιά του από αγάπη.
Σε μια συνέντευξη, κάποτε, μου είχε πει δυο λόγια για την αγάπη, ότι «...οι άνθρωποι θέλουμε να μας αγαπάνε, αλλά εμείς δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο για να αγαπήσουμε πραγματικά τους άλλους...».

(Κι έμεινα να κλαίω μέσα σ’ ένα Renault Megane Cabriolet, με ανοιχτή την κουκούλα, στη μεσαία λωρίδα της Β. Σοφίας, ακούγοντας αυτό το κομμάτι και καπνίζοντας…)

Τις τελευταίες μέρες, οι άνθρωποι γύρω μου κλαίνε από αγάπη, κλαίνε για την αγάπη, κάποιοι άλλοι κλαίνε για την αγάπη που ακόμη δεν γνώρισαν στην πραγματική της μορφή.
Στον Angel, κάθε απόγευμα, το 100% των μουσικών προτιμήσεων είναι τραγούδια που έχουν αγάπη μέσα τους. Στο ασανσέρ, στις δουλειές που πηγαίνω, για την αγάπη μιλάνε όλοι. Όχι, όμως, για αυτή που θα έπρεπε να βιώνουν, αλλά για την άλλη, αυτή την ξένη, αυτή που δε σου λέει τίποτε.
Στα στατιστικά του μπλογκ, βλέπω ότι στο 80%, έρχονται εδώ αναγνώστες γιατί στο google έβαλαν ως λέξη αναζήτησης τη λέξη «αγάπη».
Όπως ακριβώς το διαβάζετε. «Αγάπη», εντός εισαγωγικών. Όταν ξεκινάς να ψάχνεις την αγάπη και μόνος σου το βάζεις μέσα σε εισαγωγικά, το περιχαρακώνεις, δηλαδή, με τα ίδια σου τα χεράκια, πώς είσαι σίγουρος ότι θα βρεις αυτό που ψάχνεις; Πώς είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι ψάχνεις;
Μη στενοχωριέστε, όμως. Όλοι, συχνά, κάνουμε το ίδιο λάθος: Ψάχνουμε την αγάπη με λάθος τρόπο…

Όσοι, λοιπόν, ήρθατε σε αυτό το site μέσω αναζήτησης των γραμματικών εκδοχών της αγάπης (αγαπη, αγάπη, αγαπης, αγάπης, με ή χωρίς εισαγωγικά «αγάπη»), σας εύχομαι να βρείτε πολύ σύντομα την αγάπη που ψάχνετε. Αρκεί να ξέρετε τι θέλετε να βρείτε.
Ξέρω ότι η εισαγωγή του τραγουδιού σάς έσπασε τη χολή, αλλά έτσι ορμητική δεν είναι η αγάπη; Πάντα δεν είναι έτοιμη να παρασύρει τα πάντα στο διάβα της;

Όποιος ξέρει τι είναι – ακριβώς, όμως – η αγάπη, να σηκώσει το χέρι του…