13.7.07

5 λεπτά…


(βασικά, σόρι για το «σεντόνι». Οι ιστορίες της ζωής μας, όμως, δεν εξαντλούνται σε δυο γραμμές)

Ο φίλος μας ο Γιάννης, την ήθελε πολύ. Πολύ, όμως. Έλιωνε κάθε φορά που την έβλεπε. Και εκείνη, η Ευαγγελία, το ίδιο. Έβγαινε για λίγο στο μπαλκόνι της, στον πρώτο όροφο έμενε, τον χαιρετούσε, του έλεγε «σ’ αγαπώ» με τα ζουμερά χειλάκια της, αλλά έμπαινε πολύ γρήγορα μέσα, για να μην την πάρει χαμπάρι ο μπαμπάς που ήτο αυστηρός! Τότε ήταν και δεκαετία του ’80, υπήρχε – όσο να πεις – μια αυστηρότητα...
Και ο Γιάννης έλιωνε, αλλά κι εμείς μαζί του, δηλαδή ο Ηλίας κι εγώ, κολλητός μας ήταν.
- Ρε παιδιά, πρέπει να τη δω, έστω, για λίγο, μας ξεφούρνισε μια μέρα.
«Δηλαδή, πόσο λίγο;», είπαμε ο Ηλίας και εγώ με την αφέλεια του δεκαεπτάχρονου ζωγραφισμένη στα μάτια μας κι ενώ η αθωότητα, απλώς, δεν υπήρχε.
- Για 5 λεπτά. Πολλά ζητάω;

Τα πέντε λεπτά, όπως έμαθα αργότερα στη ζωή μου, μπορούν να κρίνουν πολλά. Τι πολλά, εκατοντάδες πράγματα. Χιλιάδες αλληλοεξαρτώμενα πράγματα και συνθήκες. Να καθορίσουν ή να… καθαρίσουν ζωές, να τις σημαδέψουν, να τις ποδηγετήσουν κι αυτά τα πέντε λεπτά να μείνουν χαραγμένα χνάρια στο μυαλό, για μια ζωή.

Δεν θέλαμε πολύ για να βάλουμε τα μυαλά μας να δουλέψουν, να οργανώσουν, να σκηνοθετήσουν, για να ξεπεράσουν το σκόπελο και το τείχος που είχε υψώσει ο μπαμπάς. (Αν με ακούγατε να προφέρω τη λέξη «μπαμπάς», θα το έκανα με πολύ έντονο το «μπ»!...)
Το σχέδιο ήταν ένα και μοναδικό: Να την απαγάγουμε, ναι, να την απαγάγουμε – με τη θέλησή της – για πέντε λεπτά.
Όλα οργανώθηκαν στην εντέλεια. Το μήνυμα για το όλο σκηνικό της το έδωσε ο Γιάννης στο σχολείο, κανονίστηκε ώρα, μέρα, τρόπος διαφυγής, κάλυψη-απόκρυψη, όλα. Εγώ θα έπαιρνα το αυτοκίνητο του πατέρα μου, κρυφά, βέβαια, ενώνοντας τα καλώδια της μίζας και βγάζοντας τις πινακίδες, ο Ηλίας θα έφερνε μια ψηλή σκάλα κι ο Γιάννης θα έκανε το μεγάλο σάλτο-ρεσάλτο.

Επίσης τότε, έμαθα ότι μπορεί να τα υπολογίζεις όλα, αλλά ποτέ μην ξεχνάς τον αστάθμητο παράγοντα…

Εκείνο το βράδυ στα Βριλήσσια έβρεχε πολύ, φυσούσε πολύ και έκανε και πολύ κρύο. Τα δέντρα λύγιζαν από το βάρος των καιρικών φαινομένων, έτσι, για να δέσει το θρίλερ. Φτάσαμε στην ώρα μας, φορούσαμε μαύρα ρούχα και σκούφους στο κεφάλι, καπνίσαμε τσιγάρο από ένα πακέτο που είχαμε πάρει ρεφενέ, και μόλις σήμανε η ώρα ήμασταν έξω απ’ το σπίτι της, κάτω από το μπαλκόνι της. Εγώ στη θέση του οδηγού, ο Ηλίας έστησε τη σκάλα και την κρατούσε και ο Γιάννης άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα, με πόδια τρεμάμενα από την αγωνία του για το εγχείρημα κι από τη λαχτάρα του να τη δει.

Λίγο πριν φτάσει στο ύψος του μπαλκονιού, ακούσαμε τη φωνή που είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μας και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Τη φωνή του αστάθμητου παράγοντα: «Πούστηδες, κωλοκλέφτες, θα πεθάνετε».
Ήταν ο μπαμπάς της Ευαγγελίας που την επόμενη μέρα μάθαμε ότι ήταν μπάτσος. (Και πολλά χρόνια αργότερα μάθαμε την έκφραση «δεν ήξερες, δε ρώταγες;»).
Μας είχε δει, που ήμασταν από κάτω, πήρε στα χέρια του έναν άλλο αστάθμητο παράγοντα, το υπηρεσιακό του περίστροφο, και, κραδαίνοντάς το, βγήκε στη βεράντα με την κραυγή «εππππππππππππππ», ρίχνοντας, για καλή μας τύχη, στον αέρα, πέντε πιστολιές. Όσα και τα λεπτά που είχαμε ορίσει, ως το χρόνο του κρυφού ραντεβού.
Ο Γιάννης πήδηξε από εκεί πάνω και ευτυχώς προσγειώθηκε στο γκαζόν του κήπου χωρίς να σπάσει τίποτε, ο Ηλίας έφυγε τρέχοντας σαν τον Κεντέρη παρά τα πολλά κιλά του κι εγώ εξαφανίστηκα σπινάροντας, αφήνοντας τα μισά λάστιχα στη βρεγμένη άσφαλτο.
Αυτό, με λίγα λόγια, ήταν μια απαγωγή… εις άτοπον!

Με τον Γιάννη, χρόνια αργότερα, σταματήσαμε να κάνουμε παρέα, τον Ηλία τον πάντρεψα (τον κρέμασα!) πέρυσι. Εμένα, μάλλον, από τότε μου έχει μείνει να τρέχω με τ’ αυτοκίνητα.
Κι όλα αυτά, για πέντε λεπτά της ώρας. Που σημάδεψαν τη ζωή μας, προτού μας σημαδέψει ο τύπος με το περίστροφο.

Πόσες φορές, η ζωή σας, έχει σημαδευτεί από κάποια λεπτά της ώρας;

42 σχόλια:

Εvgenia Tr είπε...

χαχα με τον γιάννη σταματήσατε να κάνετε παρέα , γιατί όλο κάτι τέτοια σας πετύχαιναν;; :Ρ
μ'αρέσει που βάλατε κ σκουφιά....πολλές αστυνομικές ταινιες που βλέπατε σας βγήκαν όντως σε αστυνομικές περιπέτειες χεχε

όταν θέτεις μια προθεσμία στον εαυτό σου , νομίζω δεν βγαίνει ποτέ...ο αστάθμητος παράγοντας...είναι ότι δεν θες προθεσμίες...

daydreamer είπε...

Παλια ελληνική ταινία θυμίζει!Αν έχεις και άλλες παρόμοιες γραψτες μας!!

Shades είπε...

Χαχαχα!!!
Τελειωμένη Αμερικανιά.. «απαγωγή στα Vrilissia».
Ποιους επώνυμους ηθοποιούς του Χόλυγουντ θα διαλέγαμε για τους ρόλους άραγε;
Χαχαχαχαχα και τώρα μου ήρθε στο μυαλό το καλύτερο Σπύρο μου.. που είσαι Sardo.. DiVa εδώ είναι το σενάριο για μια ακόμη επιτυχημένη παραγωγή της Clik@ films. Να το δω στο Youtube και τι στο κόσμο... μ’ ακούς Sardooooo

Emy είπε...

Όλα τα γεγονότα που σε σημαδεύουν στην υπόλοιπη ζωή σου, γίνονται πάντα τόσο μα τόσο γρήγορα... και απρόβλεπτα εντελώς...

Μου έχουν συμβεί κάποια πράγματα έτσι ... Ζήτημα 5 λεπτών... Να μην μπορέσω να ''κουμαντάρω'' εμένα... και να πω λόγια που δεν έπρεπε.. να κάνω κινήσεις που δεν έπρεπε και μετά να μην αλλάζει τίποτα... τίποτα όμως... να μην γίνεται να διορθωθεί...

Και μέσα σε 5 λεπτά να γίνονται απανωτές μαλακίες και να τις αντιλαμβάνεσαι αφού γίνουν...να μην μπορείς να κάνεις κάτι να τις αποτρέψεις... να μην φταις... να είναι όλα εναντίον σου...

Απλά όσο και να υπολογίζεις κάτι, πάντα κάτι άλλο δεν θα το έχεις υπολογίσει καλά ή μάλλον δεν θα θέλεις να το σκεφτείς να το υπολογίσεις, γιατί θα είναι αυτό που δεν θες να σου συμβεί... 5 λεπτά όμως και ακόμη λιγότερα φτάνουν να γίνουν όλα άνω-κάτω...

Καλό βράδυ!:)

Anti είπε...

Emy με κάλυψες απόλυτα...
Όσο διάβαζα το κείμενο σκεφτόμουν πως δεν μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο, μέχρι που διάβασα το σχόλιο σου...
Όντως δεν έχω κάνει πολλές βλακείες αλλα όσες χοντρές έκανα έγιναν ενώ δεν σκεφτόμουν μέσα ουτε σε 5 λεπτά, αλλά πολύ λιγότερα...
και δυστυχώς δύσκολα διορθώνονται...


Φιλικά
Άντη

Καλημερα σας!

Я верю в Сталина είπε...

ΣΥΝΤΟΜΑ, τις προσεχείς ημέρες δηλαδή,(Κυριακή) θα γράψω πόστ ανάλογο της ερώτησης. ΚΑλημέρα και με προσοχή. Ξέρεις εσυ...

Αλεξάνδρα είπε...

Τελικά η φαντασία της ζωής ξεπερνάει κάθε φαντασία!!! Να είσαι καλά, που ξεκίνησε η μέρα μου με γέλια....
Υπάρχει μια ιστορία απ την δική μου ζωή παρόμοια. Ξέρω ότι ούτε ο πατέρας μου δεν με πίστεψε όταν του είπα τι είχε συμβεί...
Προσοχή στα 5λεπτα! μπορούν να καθορίσουν τα πάντα....

kelly alamanou είπε...

Nα είσαι 17 χρονώνε να λιώνεις για τα μάτια της και να έχει Padre-padrone, ΜΠΑΤΣΟ!
Φτου! Γαμώ την ατυχία μου γαμώ!
sorry για τα γαλλικά αλλά μου βγήκαν αυθόρμητα..
πλάκα πλάκα φτηνά τη γλυτωσατε..
Φιλιά καλημέρας

an205 είπε...

Η ζωή του καθενός μας μπορεί να αλλάξει σε δευτερόλεπτα, ανάλογα με την εξέλιξη, με τις επιλογές (δικές μας ή άλλων) των "κρίσιμων" στιγμών σε εκείνα τα σταυροδρόμια της μοίρας...

Sardonian είπε...

"Πόσες φορές, η ζωή σας, έχει σημαδευτεί από κάποια λεπτά της ώρας;"
ουυυυυυ..μιλιούνια
τότε που με κυνηγούσε ο ασβός για την κυρά του
ο πόντικας για τη θεία του
ο μέρμηγκας για την κόρη του (ε, ψυχούλα έχουν και τα μυρμήγκια click-@)
τώρα τελευταία κάτι λεπτά με κυνηγά κι ο αετός αλλά κρύβομαι πάνω σε ντουλάπες
επ'ευκαρία
ξες click-@ πως το καλύτερο μέρος για προβληματισμό είναι στη ντουλάπα
πάνω, μέσα
δεν έχει σημασία
πέντε λεπτάααααααα μόοοοοοοοονο
να σε κρατάω αγκαλιάαααα
πέντε λεπτά μόοοονο
(ε, παραπάνω δεν μπορώ, βαριέμαι)
[Shades click-@ ο Πρόεδρος θα εξετάσει το αίτημα :-ΡρΡΡ]
Καλημέρα:-)

Я верю в Сталина είπε...

Τί είναι το "σεντόνι";

Φράνσις είπε...

Αυτη την ιστορια-καταδίωξη την εχεις ξαναπει στον red, αηδονακι μου. Και ετρεμες το ιδιο μου φαινεται ε;χιχιχιχ. Πολλα 5 λεπτα μου εχουν σημαδεψει τη ζωη. Μολις ενα τετοιο 5λεπτο ,χτες βραδυ μου εφτιαξε τη διαθεση και μ'΄εκανε να πιστεψω οτι ισως και το ξωτικο να εχει ακομη μαι καλη νεραιδα να του κανει τ χατηρια. Καλημερουδια tweety μου.

weirdo είπε...

Με guts η συμμορία των.. 3! (φτηνά τη γλιτώσατε :p)
Παρά τον αστάθμητο παράγοντα (αυτός δεν είναι που συνήθως φέρνει τα πάνω-κάτω;;) και μόνο ότι βάλατε σε εφαρμογή το σχέδιο της 'εις άτοπον' ήταν αρκετό..:)
Και δεν πειράζει, αν ο τολμών δεν νικά πάντα..
(5 λεπτά; the 5 hundred stories of my life..)
Καλημέρα, σπυράκο:)

Gogo είπε...

Pwpw, sas lipithika pragmatika!
telika o papakaliatis apo ti zwi ta vlepei kai ta grafei to palikari!

xaxaa!

Σπύρος είπε...

Πολλές!! ιδικά ότι δεχτείς βλέμμα κεραυνοβόλου έρωτα ο χρόνος σταματά!!

fevis είπε...

"πέντε λεπτά ακόμα..." Αυτό συνήθως με σημαδεύει, συχνότερα από ότι θα ήθελα ή ακόμα χειρότερα απ' ότι θα έπρεπε...

E είπε...

Απίστευτη ιστορία.... :)))

Πολλά λες 5 λεπτά... 5 δεύτερα πες κι είσαι μέσα... Όλα κρίνονται εκεί... στα δευτερόλεπτα...

Φιλια,
Ε.

Ανώνυμος είπε...

χα χα χα !Απίθανη ιστορία!
Άπειρες φορές η ζωή σε σημαδεύει
για πέντε δευτερόλεπτα, για πέντε λεπτά...

Εγώ ας πούμε, χρειάστηκα λιγότερο από 1'' για να ερωτευτώ, την πρώτη φορά που είδα ...το γιο μου!!!!

Καλημέρα.

Pan είπε...

Χαχαχαχα!

Από σχέδιο, πάντως, σκίζατε!

Αλήθεια, γιατί σταματήσατε να κάνετε παρέα με τον Γιάννη;

takis είπε...

Τι 5 λεπτά? απο την αιωνιότητα ή απο την καθημερινή βαρεμάρα?..

Αν σκεφτώ τη ζωή μου όλα είναι 5 λεπτά για να μη πώ στιγμές..
αλλά ετσι δεν ειναι η ζωή?..η μαγεία της στιγμής..όποιος καταφέρνει και ζει αυτές τις στιγμές εχει καταφέρει πολλά.
και μη φανταστείς μεγάλα πράγματα.. μία στιγμή π.χ. μπορεί να είναι και το χαμόγελο της ταμίας στο σούπερ μάρκετ οταν πείς μια μαλακία και γελάσει..λέμε τώρα.

JoaN είπε...

- το μπ έντονο και το α πλατύ;

- επ θ απω κι εγώ στοβ κλέφτη και άμα μου πει οπ θα πει πως με έπιασε στην τουαλέτα :P

-αχουυ τώρα μας βάζει να υπολογίζουμε κ να γυρνάμε πίσω...


αααα τα μυστικάαα σημάδιαααα τα μυστικάαα σαλαλαλα

Cle Petridou είπε...

Με φαντάζεσαι να κρατιέμαι από το χερούλι της πόρτας του τραίνου Παρίσι -Στρασβούργο, που είχε κάνει στάση στο Νανσύ όπου η δικιά σου, ανέκαθεν «λιξού»* κατέβηκα για να πάρω σοκολάτα; Την ώρα που πλήρωνα να ξεκινάει το τραίνο με την κιθάρα και τα πράγματα μου μέσα. Τρέχω, αρπάζομαι απ την πόρτα, η οποία βεβαίως ήτο ΚΛΕΙΣΤΗ. Και το τραίνο να παίρνει φόρα, να κοντεύει το τέλος της πλατφόρμας κι εγώ εκεί να κρατιέμαι απ το χερούλι της με το κορμί στο κενό…

Στο τέλος της πλατφόρμας ένα (άγιο) χέρι μ αρπάζει απ το γιακά και με κατεβάζει στα στερεά… κι αρχίζει τις φωνές γαλλιστί.

Έχω 4 – 5 τέτοια γεγονότα απίστευτα με παρ ολίγον τραγικές καταλήξεις και ίσως κλαποτε κάνω ένα ποστ για να τα ξορκίσω Πρέπει να έχω καλό άγγελο, τον οποίο φοβάμαι ότι παρακούρασα και αυτομόλησε…

*κυπριακο= λιχούδα

MARIA ANDREADELLI είπε...

Μιας και ρωτάς, μία φορά αλλά δεν είμαι σε φάση να μιλήσω.
Εκείνο όμως που μου θυμίζει το κείμενό σου είναι μια μικρή ιστορία που ετοίμασα πριν λίγες μέρες για το δεύτερο blog μου ως τελευταία ανάρτηση πριν τις θερινές διακοπές. Αφορά το πώς τυχαίες, απλές γνωριμίες μπορούν να αποδειχθούν σημαντικοί σταθμοί στη ζωή μας. Αν κάποιος ενδιαφέρεται λίγη υπομονή. Ο Αύγουστος πλησιάζει…
Καλό Σαββατοκύριακο με πολύ υψηλές πτήσεις σε καλά ελεγχόμενες ταχύτητες!

elafini είπε...

(βασικά, συγχωρεμένος για το σεντόνι)
...κα σκέφτομαι πως πολλά μπορούν να γίνουν όχι σε 5' αλλά σε δέκατα του δευτερολέπτου...κι ένα κλικ του μυαλού μας πόσο διαρκεί?

(αν κάνετε ταινία πάντως παίζω κι εγώ :P)

nakupenda είπε...

5 λεπτά είναι αρκετά για να ερωτευτείς, να χωρίσεις, να πονέσεις, να πληγώσεις, να φιλήσεις, να χαστουκίσεις, να πετάξεις, να καταστραφείς... ίσως και όλα αυτά μαζί!

christina είπε...

Χαχααααα!

Προφανώς δε βλεπατε 'καθαροαιμα' αστυνομικα θριλερ παρα μονο αυτα τα ξενερωτα που οχτω ατομα περικυκλωνουν τον καλο και τον βαρανε ενας-ενας....

Τελικα τη συναντησε η το βαλε στα ποδια γενικως;

tzotza είπε...

μετα απο μια μερα γεματη με διαφορα πενταλεπτα με ups and downs,γελασε απιστευτα τωρα που σε διαβασα!!! να'σαι καλα σπυρο μου!!!
:))))
βρε σταματας να κανεις παρεα με τετοιους φιλους σαν τον γιαννη???
why??

ποσα πενταλεπτα θα ηθελα πισω..ετσι απλα να τα ζουσα για ενα λεπτο ακομη..

καληνυχτα σπυρο μας..

Vrakas Kostas είπε...

5 Lepta..sto Blog..enos Filou!
Kalhspera Spuro!5

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ευγενία: ο αστάθμητος παράγοντας είναι πάντα ο κακός μας εαυτός, που δεν τα έχει υπολογίσει όλα...

@ daydreamer: Από ιστορίες άλλο τίποτε!

@ Shades: κι αν σκεφτούμε αυτό που λέγεται, ότι «ο καλός αμερικάνος είναι ο νεκρός αμερικάνος», ευτυχώς που όλα έληξαν αίσια(!).
Από ηθοποιούς, ο Γιάννης θα ήταν ο Νικ Νόλτε, ο Ηλίας ο Μπαντ Σπένσερ κι εγώ ο Μπρους Γουίλις, τι άλλο;
Έλα, Σαρντο, κανιβάλισε!

@ Emy: Αν αρχίσει και παίρνει φόρα το στόμα, άστο! Γιατί αν το ανοίξεις, δεν μαζεύονται μετά με τίποτε…

Я верю в Сталина είπε...

η ζωη ειναι μεγαλη πουτανα...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Anti: έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να κάνουμε πολλές βλακείες, δεν ανησυχώ!
Καλησπέρα σας!

@ Dimosthenis Syriopoulos: άντε, περιμένουμε το ποστ.
Θα προσέχω. Ξέρω εγώ…
(ευχαριστώ!)

@ adiple: να είσαι καλά και να γελάς πάντα!

@ rodoula-kelly: καλά που δεν πάθαμε τίποτε. Από τότε δεν πάω τους μπάτσους!

Я верю в Сталина είπε...

sorry αλλα η νυχτα μου προβλεπεται πολυ δυσκολη

Я верю в Сталина είπε...

πως το λενε; προσωπικα θεματα...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ an205: σ’ αυτά τα σταυροδρόμια της μοίρας γίνονται τα «πολύνεκρα»...

@ Sardonian: κατέβα, ρε σκιουρίδι, από την ντουλάπα. Θα πέσεις!

@ Dimosthenis Syriopoulos: Στη δημοσιογραφική γλώσσα, τα μεγάλα κείμενα

@ auburn Kate: Πού το θυμήθηκες, βρε θηρίο; Όποτε τη λέω τρέμω και δεν ντρέπομαι να το πω!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ weirdo: παραλίγο, όμως, να μην είχαμε guts!
Ο αστάθμητος παράγοντας, πάντα φέρνει τα πάνω-κάτω…
Καλησπέρες!

@ Gogo: όταν εμείς κάναμε Τέχνη στη ζωή μας, ο Παπακαλιάτης έπαιζε με τα στρατιωτάκια του!
xaxaa!

@ LOCKHEART: και δεν χρειάζονται πέντε λεπτά, κιόλας, Σπυράκο! Σε δευτερόλεπτα συμβαίνει!

@ fevis: και δεν γίνεται να το αποφύγεις κιόλας. Ξέρω τι λες…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Elena72: να το κλείσουμε στα 5 νανοσεκόντς, τελική προσφορά;
:)))
Καλησπέρες πολλές

@ natassaki: να σου ζήσει, νατασσάκι μου!

@ Pan: Τελικά, δεν ήταν πολύ καλό το σχέδιο, Pan μου!
Με το Γιάννη σταματήσαμε να κάνουμε παρέα γιατί το επέλεξε ο ίδιος…

@ takis: ακριβώς έτσι είναι η ζωή…
καλησπέρα

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ JoaN: Αυτά ακριβώς που είπε η Μουτσάτσου, Joan μου…

@ για την Αρλέτα: αν κάνεις το ποστ, θα τα ξορκίσεις σίγουρα… Τον καλό τον άγγελο τον έχεις ήδη. Για σκέψου λίγο…
:)

@ POETIC SIN: Καλό Σαββατοκύριακο!
Σόρι, αλλά θα επιμείνω στις χαμηλές πτήσεις που τις ξέρω καλύτερα!

@ elafini: θα κάνεις την ηρωίδα, το κλείσαμε!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ nakupenda: όλα αυτά μαζί! Αααακριβώς!
Καλησπέρες

@ passer-by: ποιος ήταν ο καλός και τον βαράγαμε; Ο μπάτσος με το κουμπούρι;
Τη συνάντησε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ποστ…

@ tzotza: τα πεντάλεπτα που θέλεις πίσω και τα αναπολείς, πέρασαν. Πάμε για άλλα τώρα!
Δεν σταματάω να κάνω παρέα με τέτοιους φίλους. Μπορεί να σταματούν εκείνοι.
Καληνύχτα, tzotza μας..

@ vrakas kostas: give me 5, Κώστα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Dimosthenis Syriopoulos: μην το σκέφτεσαι, γράψε ΤΩΡΑ ένα ποστ με όλα αυτά που νιώθεις και μη νοιαστείς για ορθογραφίες, συντακτικά, για τίποτε. Ό,τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Αντε!...

μαριάννα είπε...

Κι άλλο! Κι άλλο!
Υπέροχη ιστορία! Τί σεντόνι παιδί μου; Τρελαινόμαστε για τέτοια...
Υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στη ζωή από τα 5λεπτα που μένουν να θυμίζουν έρωτες, τρέλες και χτυποκάρδια;
Που να δεις μια δεκαετία πριν, αυτήν του '70, τί είχαμε ζήσει για ένα φιλί και μια βιαστική αγκαλιά!
Γελάω τώρα... Τότε όμως, ζούσαμε τραγωδίες. Να 'σαι καλά που αναμοχλεύεις μνήμες.

Ανώνυμος είπε...

Δηλωτικό της ταινίας ήταν: αν βαρ'ανε όλοι μαζί είναι από σκαρφέις και πάνω, αν βαράνε ενας ενας ειναι απο βαν νταμ και κατω.

Κι εδω που τα λεμε, αν ειχατε κουμπουρι, βλεπατε κλεφτες και εισασταν και ειδικευμενος σ'αυτους, τι θα κανατε; Δε λετε καλα που δεν ηταν αλλος, να ριξει πανω σας;

Ε μα κι εσεις ομως, κόρη Μανιατη και Κρητικιας με αδερφια χασαπηδες βρηκατε να απαγαγετε; :Ρ

Σοφία είπε...

Άκου κάτι πράγματα που σκέφτεται ο κόσμος... μα καλά, απαγωγή; Και σε σπίτι μπάτσου; Τσκ τσκ τσκ