2.7.07

Τρένο…

Σταθμός τρένου. Ή, τραίνου, αν και δεν γράφεται έτσι, πλέον. Ζευγάρι που περιμένει και σπάει όλο το γκρίζο της αποβάθρας. Κάθονται σε ένα σίδερο, αλλά δεν τους νοιάζει τίποτε. Βάζουν και βγάζουν τα γυαλιά ηλίου τους και κοιτάζονται μέσα στα μάτια. Και όχι μόνο στα μάτια, ο ένας κλέβει τις λεπτομέρειες του άλλου, κάνει δικές του τις επιθυμίες του άλλου. Αυτό είναι το «κοίτα με στα μάτια και θα καταλάβεις, όλα όσα θέλω να σου πω. Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα, στο δικό μου δρόμο να βρεθείς. Θα 'ναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα, που δεν θα ξεχάσεις όσο ζεις».
Γιατί όλα μπορούν να τα πουν τα μάτια. Fair deal…

Δεν κοιτάζονται, όμως, μόνο. Φιλιούνται συνέχεια. Αυτά τα μικρά φιλιά που είναι όλο γλύκα, μα και πάθος μαζί, γιατί «κολλάει» το φιλί τους. Τα χείλια τους έχουν γεννηθεί για να γίνονται ένα. Και κοιτάζονται και χαμογελάνε τα χείλια και τα μάτια και λένε όσα τα λόγια δεν μπορούν να πουν.
Τα μάτια του ενός, τα χείλη του άλλου χαϊδεύουν κι έρωτα γυρεύουν. Γιατί η ανία της μέρας μόνο έτσι νικιέται, έτσι κατατροπώνεται της νύχτας η μανία. Κι η μοναξιά μαζί.
Εκείνη ανακαλύπτει ότι το τρένο δεν θα φύγει την ώρα που νόμιζε, είχε κοιτάξει λάθος, εκείνος την πειράζει με ένα αυτοσχέδιο τραγούδι για τις ξανθές! Δεν πειράζει, καλύτερα που έγινε λάθος, θα μείνουν λίγη ώρα παραπάνω μαζί. Ο έρωτας κρατάει καθυστερήσεις.
Στα μεγάφωνα ακούγονται δυνατά ανακοινώσεις. Ο έρωτας, όμως και η αγάπη τους μπορεί να σκεπάσει οποιαδήποτε βουή και οχλαγωγία. Όλοι τούς κοιτάζουν και τους ζηλεύουν, με την καλή έννοια. Έχουν καταφέρει και έχουν σπάσει τη μονοτονία ενός σταθμού τρένων, κάποια άλλα ζευγάρια νιώθουν κι εκείνα τον πόθο και τον κάνουν δικό τους, αρχίζουν και εκείνα να φιλιούνται και να κοιτιούνται τρυφερά.

Το «δικό μας» ζευγάρι, κάπου-κάπου, το προχωράει πάντα ένα βήμα μπροστά. Φιλιέται με πάθος, οι γλώσσες τους συχνά μπερδεύονται, να και τα χάδια, τι κάνει μέσα στον κόσμο, τη δαγκώνει, κιόλας; Είναι τρελός. Ναι, τη δαγκώνει στους ώμους. Γιατί, τι είναι το κορμί;

Ένα τρένο δίχως φρένο στη γραμμή. Απ' το χάδι στο φιλί, κι απ' το λίγο στο πολύ, έτσι γεννιούνται όλα. Απ' την αρχή. Λες και πριν δεν υπήρχε καμία άλλη, κανένας άλλος στις ζωές τους.

Ανακοίνωση κι άλλη, το τρένο έρχεται, ήρθε. Την ανεβάζει πάνω στο τρένο, της κουβαλάει τη βαλίτσα, έχει ιδρώσει, όχι μόνο από τη ζέστη, από την αγωνία του αποχωρισμού. Εκείνος κατεβαίνει, την κοιτάζει από το παράθυρο κι εκείνη του χαμογελάει. Κατεβαίνει πάλι κάτω, φιλιούνται ξανά και ξανά, «could i have this kiss forever», αγκαλιάζονται σφιχτά. Ανεβαίνει πάλι στο τρένο εκείνη. Κοιτάζονται ακόμη, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ αρχίζουν να κλείνουν τις πόρτες, «προσοχή, παρακαλώ, σε λίγο αναχωρεί το τρένο».
Τα χείλια τους σχηματίζουν χιλιάδες «σ’ αγαπώ» που τα χωρίζουν ένα τζάμι. Όλος ο σταθμός, όλη η αποβάθρα έχει βουρκώσει, κανείς δεν αποχαιρετά τους οικείους του, όλα τα βλέμματα πάνω τους είναι, είναι αγάπη που ξεχωρίζει αυτή.
Το τρένο ξεκινά, εκείνος με μάτια όμορφα και θλιμμένα κάνει πως πηγαίνει στην έξοδο, αλλά γυρίζει να δει το τρένο να χάνεται στον ορίζοντα, σαν ένα ιστιοφόρο σε μια θάλασσα έρωτα.
Το τρένο έφυγε και παίρνει μια αγάπη μακριά. Ποιος στεναχωριέται περισσότερο; Αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει; Έχει σημασία όταν χωρίζει, έστω και για λίγο, ένας έρωτας; Καμία σημασία...

Ο έρωτας περνάει σα φασαριόζικο τρένο και κάνει στάσεις πολλές στη σαγήνη, ζωγραφίζει το ειδύλλιο. Δεν υπάρχει περίπτωση στη μέση της διαδρομής να πεις «εδώ, όπου μπορείτε, αφήστε με». Όταν μπεις στο τρένο του έρωτα, θα το κάνεις όλο το ταξίδι και θα το ζήσεις, σα να είναι «το μόνο της ζωής σου ταξίδιον».
Απλώς, κοίτα να προλάβεις της χαράς το τρένο, όταν πάνω στο εισιτήριο γράφει «σ' αγαπώ». Και μη στεναχωριέσαι όταν φεύγει για λίγο αυτό το «τρένο». Τέτοιες υπερταχείες έρωτα, πάντα γυρίζουν. Οι γραμμές αυτού του «τρένου» πάντα γυρίζουν στον ίδιο σταθμό, γιατί έχει κι από την άλλη πλευρά σιδηροτροχιές, για να υπάρχει πάντα επιστροφή. Και σ’ αυτή την επιστροφή, καμία τροχοπέδη δεν μπορεί να σταματήσει τίποτε...

Αυτά τα «τρένα» κουβαλάνε τις ζωές μας, μεταφέρουν ιστορίες για μια ζωή, είναι ικανά να εκτροχιάσουν μια ζωή. Κι ας μένουν τα δάκρυα, του προσωρινού αποχωρισμού, να ποτίζουν τον έρωτα…

75 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Τη μισή μου ζωή έχω αφήσει στις αποβάθρες.
Αυτός έφευγε για τη μονάδα του κι εγώ έμενα, αφού είχε φύγει το τραίνο (ναι, με αι πάντα).
Ολη σου τη ζωή, να τη ζεις στο μισάωρο της αναμονής, μέχρι να φύγει..
Συμπυκνωμένος χρόνος, συμπυκνωμένος πόνος..

Specter είπε...

Γυρίζουν, γυρίζουν Σπύρο γιατί έτσι έχουν μάθει και δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Είναι σπουδαίο να παίρνεις την ταχεία του έρωτα..
...Της χαράς το τραίνο τρέχα να προλάβεις...
Εκτός και είναι το τραίνο της μεγάλης φυγής οπότε παίρνει μαζί του έρωτες και τους κάνει αναμνήσεις.
(αντε πάλι, λάθος το έγραψα το τραίνο; Ε ας μου μαθαίνανε άλλη γραμματική).. Καλό μήνα :)

Ανώνυμος είπε...

τι να πω τωρα, οτι δεν έκλαψα που το διαβασα; με συγκινησες πολυ, τα δακρυα ακομα τρεχουν
να εισαι καλα

Ανώνυμος είπε...

Παρόμοιες στιγμές και σκέψεις είχα σε πρακτορεία υπεραστικών λεωφορείων, κάποτε όμως έγραψα ένα τραγουδάκι που είχε το εξής ρεφρέν:

Δεν είναι μάτια μου οι αγάπες
ταξίδια δίχως τελειωμό
Μοιάζουν με τρένων επιβάτες
που κατεβαίνουνε στον πρώτο τον σταθμό...

kelly alamanou είπε...

Πάει έφυγε το τραίνο ..έφυγες και σύ ,σε γαλανό νησί ,σταλαγματιά χρυσή..
Σπύρο βόηθα σε ποιά ελληνική ταινία και από ποιάν ειπωθηκε το παραπάνω ωραιότατο κομμάτι;
Είναι 4.30 έχω αυπνίες και δεν θυμάμαι κιόλας! Φτου!

an205 είπε...

Τρένο στην κορυφογραμμή
Φοίβος Δεληβοριάς

Έρχονται μέρες που αυτός ο πόνος σφάζει
κι αναρωτιέμαι στους συντρόφους τι να συμβαίνει
Είν' αλλού ή έχουν βρεθεί βρήκαν λες να ναύλα για την διαδρομή
μακριά απ' την γη κι απ' το χανγκόβερ της την Ειμαρμένη;

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Είχα μια ωραία από την Καλαμάτα
με κλειστή προφορά που όμως αλήθεια μου ‘λεγε μονάχα
Μου λέει μην αμφιβάλλεις μια στιγμή μέσα σου υπάρχει μια ευθεία γραμμή
Που αν δεν την πάρεις γίνεσαι ακόμα ένα τροχαίο το Πάσχα

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Τούρκοι αγάδες και χαρντροκάδες
καίνε τα δάση μου και θέλουν να μου γδύσουν τα κορίτσια
Κερνάν τους φίλους μου νόθο κρασί μου λεν ποιοι στίχοι μου είναι σωστοί
Κρίνουν το μέλλον με σκόνες για να αντέχουνε στα βίτσια

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Το εγώ φουσκώνει τους νόμους συμπληρώνει
και συ που πίστεψες στην σάλα κάθεσαι και περιμένεις
Στριφογυρνάει στο μνήμα ο ποιητής
που δεν τον εμπιστεύτηκε κανείς
θυμάται το άρωμα το σώμα ελλήνων της αντρειωμένης

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Άλλοι μιλάν για τέχνη για ρεύματα και τάσεις
Περνάει μια όμορφη και λένε: κοίτα την καριόλα
Μιλάν για τους αυτόχειρες πολύ
Τον Παύλο τον Κομπαίην μ' αν κάποιος ζει
και λέει: αγάπη μου 'του λένε μην μου κάνεις πως τα ξέρεις όλα

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Μ' άφησε το γλυκό μου το μωρό για κείνον με το μαύρο το παλτό

Ζούνε καπνίζοντας και κρύβουν απ' τα τζάμια τους τα χιόνια
Και δεν το λέω φιλοσοφικά και δεν το λέω καν ποιητικά
μα με πονάει οι άνθρωποι που αγάπησα να γίνονται πιόνια

Γιατί εν' αργό, με πλησιάζει τρένο στην κορυφογραμμή

Αχ εν' αργό, με πλησιάζει τρένο στην κορυφογραμμή

Φράνσις είπε...

Τι θα κανω με τα ποστ-σφαχτες που ανεβαζεις μου λες; Γιατι δεμε λυπασαι βρε γλυκο μου χερουβειμ;Ειναι χαλια το ξωτικό.Και δεν μπορει ν'ανοιξει φτερα.Somebody has clipped her wing... μακια γλυκε μου. Απ τα ποιο ομορφα ποστ που εχεις γραψει.Θα σε σκοτωσω βρε!

Aposperitis είπε...

Και φοβάμαι μη φύγεις
μα ο άερας παγώνει
και η καυτή σου ανάσα
το μυαλό μου θολώνει

Και φοβάμαι μη φύγεις
μ'αλλο δρόμο δεν έχεις
και σου γράφω στο τζάμι
"Σ'αγαπώ... Να προσέχεις!"

Με κοιτάς μες τα μάτια
κι απορείς που δεν κλαίνε
η αγάπη δε φεύγει
είναι μέσα μας λένε.

aniaris είπε...

αυτος που μενει.

MTdoggie είπε...

δε μου λεει τιποτα απολυτως το τραινο(ετσι μου αρεσει να το γραφω και ας ειναι λαθος πλεον!).αποχωρισμους εχω ζησει μονο σε αεροδρομια και σε λιμανια, και αυτους συνοδευομενους με ελαχιστη συγκινηση γιατι δεν ηταν ποτε οριστικοι αποχωρισμοι.θα ηθελα ομως εστω μια φορα στη ζωη μου να ζησω αυτο που δειχνουν ολες οι ταινιες σε μια αποβαθρα τραινου:τελαυταιο φιλι πριν κλεισουν οι πορτες,αρχιζει σιγα σιγα το τραινο να απομακρυνεται,κολλημενος ο αλλος στο τζαμι του βαγονιου και εγω να τρεχω πισω του μεχρι που χανεται εντελως.εχει μια ιδιαιτερη ατμοσφαιρα η φαση με το τραινο ή απλα εχω επηρρεαστει πολυ απο τις μελο ταινιες!

vatraxokoritso είπε...

Μερικές πτήσεις ακόμη και με τρένο μπορείς να τις πραγματοποιήσεις τελικά...

kanataki είπε...

μωρέ καλά έλεγε ο Λαζόπουλος ότι το τρένο κλέβει την παράσταση......





υγ το eurostar πιάνεται?
υγ να βάλουμε και λίγο κοσμοπολίτικο αέρα βρε αδερφέ....

Ανώνυμος είπε...

Μας άφησες για μια βόλτα, με αυτοκίνητο και έξοδο στην Εθνική οδό και επέστρεψες στην αποβάθρα ενός τραίνου, κατά τα άλλα πετάς, έστω και χαμηλά και κάνεις που και που εγκώμια στο βυθό...
Τα ψώνια πάνε και με ποδήλατο..
Τα δαγκωματάκια στον ώμο έχουν εισιτήριο με προτεραιότητα, δεν έχει αναμονή!

lovething είπε...

Έχει κάτι πολύ γραφικό η αποβάθρα του τραίνου. όταν κάθομαι μόνη μου με πιάνει μελαγχολία. Η τελευταία φορά στην Ξάνθη ήταν κατάλληλο σκηνικό για ταινία...Αργά το βράδυ, λίγος κόσμος, καταρρακτώδης βροχή και κρύο. Την ταινία "before sunrise" θυμήθηκα!

Αληθεία το τραίνο δε γράφεται με "αι" πια?

leila είπε...

το τραινο προσθετει κατι (θεατρικο να το πω; μαλλον πιο πολυ συγκινηση θα το ελεγα καλυτερα..) στην ιστορια

cindaki είπε...

Φίλε μου, με ανατρίχιασες...

Sardonian είπε...

Ε, παναθεμα σε, θα με κάνεις να πάω στον σταθμό των τραίνων με τους αλβανούς..
ε πανάθεμα σε κι έκανα χρόνια να ξεχάσω
άιντε
έτσι όπως τα'κανες
σφύρα να φύγουμε
ξεροστάλιασα στην ουρά
ή τσάκω το κλαδί και κατέβασε το να σκαρφαλώσω

Paranoia είπε...

το καλύτερο μέσον να πετάς με σκέψεις

τι όμορφο ποστ!

τώρα μόλις μπήκα στο τελευταίο βαγόνι, ίσα που το πρόλαβα...

καλό μήνα μικρέ και ζαβολιάρη

E είπε...

Λάτρευα να ταξιδεύω με τραίνο. Ειδικά τα νυχτερινά ταξίδια Αθήνα – Θεσσαλονίκη, θα μου μείνουν αξέχαστα. Σ’ ένα από αυτά, γνώρισα έναν εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπο από τη Θεσσαλονίκη, δημοσιογράφο σε μικρής κυκλοφορίας εφημερίδα. Μιλάγαμε μέχρι το πρωί για απίστευτα πολλά θέματα, από τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου. Στο ταξίδι της επιστροφής, ω του θαύματος, ταξίδευα μ΄ έναν συνεργάτη του, χωρίς να το ξέρω. Του ανάφερα την γνωριμία μου και μ΄ ενημέρωσε ότι ο Α. δεν ζούσε πια, είχε σκοτωθεί σε κάποιο ατύχημα. Δεν ταξίδεψα ξανά με τραίνο. Ίσως να έτυχε... ίσως πάλι και όχι...

Να πάρει η ευχή, δεν βρίσκω τίποτα χαρούμενο να γράψω για τρένα και σταθμούς. Στο μυαλό μου βουίζει το «τραγούδι του παράξενου κόσμου», όποτε σκέφτομαι αυτή την ιστορία.

Εvgenia Tr είπε...

καλά...μεγάλος άνθρωπος ( χιχι )τίποτε άλλο δεν είχες να κάνεις και κοίταζες τι έκανε το ζευγαράκι;;; ντροπήηηη :Ρ

μου αρέσουν τα ταξίδια με τρένο!έχεις όσο χρόνο θες να σκεφτείς....
βέβαια υπάρχει και το άγχος να μην το χάσεις ή να κλείσει η πορτα και εσύ να μείνεις απέξω ή να βρεις την σωστή αποβάθρα ή το βαγόνι!

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

λενε οτι το κοψιμο απο χαρτι ειναι αυτο που ποναει πιο πολυ...

κατι τετοια γραπτα λοιπον, πονανε...
γιατι κοβουν...

Ανώνυμος είπε...

"Στους σταθμούς των τρένων αν κοιτάξεις πίσω αυτή η εικόνα παραμένει ως υπόσχεση"...το δανείστηκα από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα...κλείνω ματάκι, χτυπάω ώμο και λέω -Τσα, είδες που γράφω και ελληνικά;
Επίσης αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο μεταφορικό μέσο θα διάλεγα
ένα μονοθέσιο της f1...άσχετο αλλά μου ήρθε

Ανώνυμος είπε...

πολυ ερωτοχτηπημενοι και μελαγχολικοι εισαστε βρε παιδια!
γιατι;
ωραια τα ταξιδια με το τρενο,ωραια με το πλοιο και... γρηγορα με το αγεροπλανο!
δεν χωριζουμε μονο στους σταθμους!
ξαναβρισκομαστε,ξαναγνωριζωμαστε,ξαναγαπιομαστε!
ξαναζουμε!
σας λεει κατι αυτο το τραγουδακι που δεν το καλοθυμαμαι κιολας;!
"δεν κλαιω για τωρα,
δεν κλαιω την ωρα του αποχωρισμου,
κλαιω την ωρα του γυρισμου με τα σημαδια του σπαραγμου ,
κλαιω για την ωρα που δεν θα εχω πια ψυχη να σου πω ΣΑΓΑΠΩ!"
εμενα παντως τα ταξιδια δεν με περνουν...με φερνουν!
με επιστρεφουν στην βαση μου!
καθε φορα με αυτους που αγαπω!
και ειναι πολυ ωραια να επιστρεφεις καπου γνωριμα η αγνωστα!
με γνωριμους η με αγνωστους!
ουτε η αφιξη ουτε ο σταθμος,το ταξιδι ειναι που μετραει πανω απο ολα!
φροντιστε να διαρκεσει πολυ!
μακια
παρντον που σας βγαζω απο την ομορφη γυαλινη σφαιρα του μελο-ερωτα σας!
η ζωη ειναι τρελλα...χαμογελα!

Vrakas Kostas είπε...

Opoiou den tou aresei..as katevei!!
Kalhspera Spuro!

Αλεξάνδρα είπε...

Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας & Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου || Μαρινέλλα

Τα τρένα που φύγαν
αγάπες μού πήρανε.
Αγάπες και κλαίνε,
ποια μοίρα τις μοίρανε;

Δώς μου χέρι να πιαστώ
να πιαστώ, να κρατηθώ,
ένα γέλιο, μια ματιά
κι ανασταίνετ' η καρδιά.

Το τρένο σε πήρε
πουλί, χελιδόνι μου.
Σε τύλιξ' η νύχτα
κι ορφάνεψα μόνη μου.

Αυθόρμητα όσο διάβαζα σιγοτραγουδούσα αυτούς τους στίχους...

Μας ταξίδεψες πάλι σε έρωτες... παλιούς...

the muppet show girls είπε...

Με πρόλαβε ο an205!
Τα 504χλμ. γίνονται περισσότερα λόγω του τρένου και δεν το στενοχωριέμαι καθόλου.Το έχω συνηθίσει πλέον.Όπως κι οι ελεγκτές του ΟΣΕ.
Παρατηρώ ανθρώπους,ζευγάρια(σε ποια αποβάθρα μας είδες;),φαντάρους και φοιτητές και πιάνουμε κουβέντες...Κάθε ταξίδι διαφορετικό.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από 'κει
που ήμουνα ξένος.

Αλεξάνδρα είπε...

rodoyla-kelly:


Πάει έφυγε το τραίνο Νίκος Γκάτσος

Σβήνει τ' αστέρι του βοριά στην ανηφοριά κι ένα ποτάμι φωτεινό κυλάει στον ουρανό
Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά κάτω απ' τη ροδιά και μ' ένα δάκρυ μου θολό τα μάτια τους φιλώ
Πάει έφυγε το τραίνο έφυγες κι εσύ σταλαγματιά χρυσή σταλαγματιά χρυσή
Πάει χάθηκε το τραίνο χάθηκες κι εσύ σε γαλανό νησί σε γαλανό νησί
Πήρες απ' το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι το λαμπερό τ' αστέρι και πήγες σ' αλλη γή
Μ' όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή
Πάει έφυγε το τραίνο έφυγες κι εσύ σταλαγματιά χρυσή σταλαγματιά χρυσή

Σπύρο μου επιτρέπεις ε;

------ είπε...

με έχεις μπερδέψει εντελώς...
το τρένο είναι ο ίδιος ο έρωτας ή το μέσο που σε παίρνει απ`αυτόν;
και γιατί παρακαλώ δε μπορείς να κατέβεις, να πάρεις το άλλο και να επιστρέψεις;;
κι αν δε σε περιμένει αυτός ..κάποιος άλλος θα βρίσκεται εκεί που μόλις θα έχει αποχαιρετίσει...
και στο φιναλε ξαναμπαίνεις στο επόμενο και ξαναφεύγεις!
Αρκει να μη βγεις από το σταθμό διότι πρέπει να ξαναβγάλεις εισητήριο!!!!!
Και η κοπέλα η Μαριλένα που σούγραψε πρώτη...βρε χρυσό μου πόσα χρόνια θητεία πια έκανε ο φαντάρος..στους Αγίους Σαράντα υπηρετούσε;;;

fevis είπε...

Δεν έχω εικόνες από τραίνα... Ούτε καν από το μετρό.. Αλλά θα μου άρεσε πολύ σαν ιδέα να ζήσω έναν έρωτα στο Orient Express... Έναν έρωτα συνδιασμένο με πολυτέλεια, ατμόσφαιρα εποχής και με ένα έγκλημα αν γίνεται... Ένα πάθος εγκληματικό...Να αναστατώσει τα μικρά φαιά μου κύτταρα και όχι μόνο... :-)

ci είπε...

"Κάνε κάτι λοιπόν να χά-α-ασω το τραίνο"

ή

"Stop that train, I want to get on, my baby he is leaving me now
Stop that train I want to get on,
la la la la la la la la la la la Ouh yeah"


τα λατρεύω, με αποχαιρετισμούς ή υποδοχές..
(ή έτσι απλά!)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαριλένα: μια ζωή θητεία, που λέει και το τραγούδι, Μαριλού! Απολύθηκε τουλάχιστον ή ακόμα υπηρετεί;
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Specter: μια χαρά το έγραψες το τραίνο!
Καλό μήνα :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Γιώτα: κι εσύ να είσαι καλά!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ gazakas: κατεβαίνουνε στον πρώτο τον σταθμό, για να περάσει ένα άλλο «τρένο»...
Καλησπέρες!

E είπε...

Όχι που δεν θα έβρισκα παιδικό - χαρούμενο τρόπο αντιμετώπισης του θέματος:

Ποιό ήταν το νούμερο της αποβάθρας απ΄ όπου αναχωρούσε ο Χάρυ Πόττερ για το σχολείο του?

α. 9 1/2 (όχι βδομάδες, συγκεντρώσου)

β. 10 1/2

γ. 11 1/2

Ναι, το ξέρω είμαι διχασμένη προσωπικότητα, μπορεί και τριχασμένη, ποιος ξέρει?

Καλησπέρες :))

Μαριλένα είπε...

Τωωωρα.. Λες να 'μαι παντρεμένη με φαντάρο; :D

Εvgenia Tr είπε...

μαριλένα γουάι νοτ;;; χαχα
μπορεί να είχε αναβολή λόγω σπουδών :Ρ ή να ΄διέμενε στο εξωτερικόο κ να τον τσάκωσαν στα σύνορααα :))) άσε που μπορεί να ειν κ στρατιωτικός :D

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ rodoula-kelly: Συνθέτης ο Μάνος Χατζιδάκις, στιχουργός ο Νίκος Γκάτσος, ερμηνεία, αν θυμάμαι καλά, από Ζωή Φυτούση, από την Οδό Ονείρων.
καλησπέρες!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ an205: Έρχονται μέρες που αυτός ο πόνος σφάζει, φίλε…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ auburn Kate: άντε, πάρε σειρά, Κατερίνα, θέλουν αρκετές να με σκοτώσουν, ξέρεις!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Aposperitis: απίστευτη η ερμηνεία του Βασίλη…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ aniaris: αυτός που μένει, κουνάει μαντίλι...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ mtdoggie: σου εύχομαι να το ζήσεις, σκυλούνι μου, γιατί δεν είναι μελό ταινία, πραγματικότητα είναι…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vatraxokoritso: αν είναι στα 710 πόδια, ναι…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ tsaperdona: αυτό το έλεγε για την Ντενίση, όμως…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ magsie: Τα καλά τα ψώνια πάνε με όλους τους τρόπους!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ lovething: όλες οι αποβάθρες είναι σα σκηνικό ταινίας. Και για να ευθυμήσουμε, αντί του "before sunrise", θα σου χαρίσω το reach up for the sunrise!

Tο τρένο, βάσει της απλοποίησης, γράφεται έτσι, τώρα πια…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ leila: είχε συγκίνηση η ιστορία από μόνη της…
Καλησπέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ sofi-k: κι αυτό είναι καλό ή κακό;
:)
Καλησπέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Sardonian: έλα, έχω τσακώσει το κλαδί, σκαρφάλωσε, σκιουρίνο!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Paranoia: υπάρχουν πολλοί τρόποι να πετάς.

Εγώ μικρός και ζαβολιάρης;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Elena72: κάθε σταθμός έχει δει πολλές ιστορίες...

Απίστευτοι οι στίχοι του Γιώργου Ανδρέου στα «τραγούδια του παράξενου κόσμου».

Ανώνυμος είπε...

Αν έχεις την αγάπη, ασ' την να φεύγει με το τρΕνο...θα γυρίσει πάλι. Αρκεί να την περιμένεις στην αποβάθρα...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ευγενία: έχεις φύγει από σταθμό και να έχεις αφήσει πίσω μια μεγάλη αγάπη;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Βασιλική: κόβουν και δεν μπορείς να δέσεις και την πληγή…
Καλησπέρα

Εvgenia Tr είπε...

εν μέρη όχι...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ stavroulina: πες μου τι ζητάς, στους σταθμούς που αγάπησες… Κι αν πιάσω και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, άστο!
Βρε, σου είπα, να γράφεις όπως θες, δικό μας είναι το μαγαζί!
Δεν θα πρότεινα να ταξιδέψεις με f1... θα κατέβεις με λυκόπιασμα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ αριστεα: ε, έτσι είμαστε σήμερα, αυτή τη διάθεση έχουμε. Σόρι!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vrakas kostas: θα του επιστρέψουμε και το αντίτιμο του εισιτηρίου, Κώστα;
Καλησπέρες!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: η Βίκυ το είπε το τραγούδι όπως έπρεπε…
ευχαριστούμε για τους στίχους

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ the muppet show girls: ο an205 είναι ταχύτατος!
Κάθε ταξίδι, διαφορετικό...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: σε ευχαριστούμε και εγώ και η Κέλλυ!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Nana Tsouma: για αυτό το έγραψα έτσι, Νανά μου, για να καταλάβει ο καθένας ό,τι θέλει! Τσάμπα διαδρομή και χωρίς να πληρώσει εισιτήριο!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ fevis: μόνο εσύ θα το σκεφτόσουν έτσι!
:-)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Citronella: λατρεμένος Μητροπάνος!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Elena72: βασικά είσαι τετραχασμένη(!) προσωπικότητα
:))

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαριλένα: Γιατί, δεν μπορεί να έχεις σχέση με φαντάρο;
:D

@ Ευγενία: σουτ, βρε, αμέσως εσύ να πειράξεις τον κόσμο

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Manos S.: σωστός!

sofiaskar είπε...

Ο ζωντανός ο χωρισμός πολλές φορές είναι χειρότερος κι από το θάνατο.
Ένας αποχωρισμός, που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι στο σταθμό Λαρίσης. Το τρένο έφυγε και πήρε μαζί του πρόσωπο αγαπημένο, που δεν ήξερα αν και πότε θα το ξαναδώ.
Όταν το τρένο χάθηκε από τα μάτια μου περπάτησα μέχρι την οδό Σίνα και δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα εκεί. Ο πόνος είχε κυριεύσει το είναι μου και δεν έβλεπα τίποτα, δεν άκουγα τίποτα. Αυτός ο πόνος ήταν ο μεγαλύτερος που ένιωσα σε αποχωρισμό.
Αυτός που φεύγει πονάει, αλλά οι εικόνες, τα προβλήματα, οι συνθήκες που συναντά τον απορροφούν και παραμερίζεται του χωρισμού ο πόνος.
Είναι βέβαια κρυμμένος σε μια γωνίτσα της καρδιάς του και ξετρυπώνει κάθε φορά που είναι μόνος.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ sofiaskar: αυτός, όμως, ο πόνος, που είναι κρυμμένος σε μια γωνίτσα της καρδιάς και που ξετρυπώνει κάποιες φορές, σε τρυπάει βαθιά στην καρδιά...

Emy είπε...

''Όταν μπεις στο τρένο του έρωτα, θα το κάνεις όλο το ταξίδι και θα το ζήσεις, σα να είναι «το μόνο της ζωής σου ταξίδιον».''

Έτσι όπως τα λες είναι Σπύρο... Εάν ''την πατήσεις''... αναγκαστικά... δεν έχεις άλλη επιλογή...θα το κάνεις το ταξιδάκι...

Μπορεί να υπάρχουν πολλά εμπόδια κάποιες φορές, αλλά είναι αυτές οι στιγμές, οι στιγμες σιωπής... που ένα φιλί, μια αγκαλιά μπορούν να τα πουν όλα...και να μην υπάρχει ανάγκη για τίποτα άλλο... μόνο αυτά να είναι αρκετά...

Πολύ ωραίο post!

Καλό βράδυ!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Emy: μόνο αυτά είναι αρκετά; Δεν είμαι σίγουρος. Σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο ο χρόνος τα φανερώνει όλα.
Καλησπέρα

Emy είπε...

Όπως είπα, αυτά είναι αρκετά μόνο για κάποιες στιγμές..

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

ναι, Εμυ μου, σόρι, τώρα κατάλαβα, ξεκόλλησα!

gahan είπε...

πακέτο φίλε μου , πακέτο

μεγάλος ο πόνος και δεν περνάει με την καμία