26.7.07

Νοσταλγία…

Οι τελευταίες μέρες πριν από τις διακοπές στα ΜΜΕ είναι περίεργες. Όσοι δουλεύετε, σε οποιοδήποτε πόστο, στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης(!) ξέρετε τι εννοώ, με νιώθετε.
Yπάρχει μια ένταση γεμάτη αναμονή, μαζί με κούραση μαζεμένη απ’ όλη τη χρονιά, τη σεζόν που τελειώνει. Μια νοσταλγία για τα παιδικά σου χρόνια που έκανες διακοπές τρεις μήνες. Tα «παιδιά» στις σύγχρονες μεγάλες πόλεις του κόσμου δεν σταματάνε να δουλεύουν. Ειδικά στα ΜΜΕ. Μπορεί να γράφουν άρθρα για να ξορκίσουν το χρόνο, για να «σκοτώσουν» το άγχος των αναγνωστών τους, αλλά για να τα γράψουν δεν κοιμούνται και γεμίζουν πολλά τασάκια με αποτσίγαρα. Και την ψυχή τους με άγχος.
(Τασάκια ή σταχτοθήκες; Anyway, το ίδιο λέμε!).

Το σίγουρο είναι ένα: O χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει.
Και όλοι, ανεξαρτήτως δουλειάς, κάνουμε συνέχεια το ίδιο λάθος. Πιστεύουμε πως αν βάλουμε το χρόνο να τρέχει, θα προλάβουμε. Συμβαίνει το αντίθετο. Όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο πιο λίγος χρόνος σού μένει.
Σ’ αυτό τον κόσμο των media, που ανήκουμε τελικά όλοι, είτε είμαστε πομποί, είτε είμαστε δέκτες, δεν υπάρχουν νεκρά διαστήματα, ο σταματημένος χρόνος είναι έγκλημα και χάνονται χρήματα για τους ιδιοκτήτες. Κι αν δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο, κατά τας γραφάς του Έκο, υπάρχουν δελτία ειδήσεων. Επίσης, εφημερίδες, περιοδικά βγαίνουν κανονικά, κάθε μέρα, κάθε μήνα, πάντα.
(Νοσταλγείς τα καλοκαίρια που πέρασαν και ήσουν σε μια παραλία και διάβαζες εφημερίδες ή περιοδικά, για να αδειάσει το μυαλό σου; Κάποιοι τα έγραψαν και ξενύχτησαν για να τα διαβάσεις εσύ)

O χρόνος πριν από τις διακοπές, σ’ αυτές τις δουλειές, σημαίνει διπλό κόπο, σημαίνει δουλειά για τις μέρες που λείπεις: Για το τεύχος του Σεπτεμβρίου που πρέπει να έχεις καλύψει κατά ένα μεγάλο μέρος, για να μην πεθάνεις από το άγχος, στις 20 Αυγούστου που θα γυρίσεις. Που θα πεθάνεις, τελικά, από το άγχος, αλλά κάποια άλλη στιγμή!
(Σε πιάνει νοσταλγία για τις ημέρες που αισθανόσουν ζωντανός;)

Αυτήν την ώρα που γράφω αυτό το ποστ σκέφτομαι μόνο θάλασσα, πελάγη που δεν έχω ταξιδέψει ακόμη, σαν ένα ζευγάρι μάτια που τα κοιτάς και χάνεσαι μέσα τους, ως εξ ιδίας θελήσεως ναυαγός.
Σκέφτομαι πώς θα διαχειριστώ καλύτερα το χρόνο που θα έχω, ούτε λεπτό δεν θέλω να πάει χαμένο. Σαν να είμαι και πάλι παιδί, ένα μεγάλο παιδί είμαι, όπου ο χρόνος παγώνει κυριολεκτικά σαν κοσμικό ενσταντανέ, σαν κάποια μεσημέρια του καλοκαιριού που η πυρακτωμένη γη, σε συνδυασμό με το εκτυφλωτικό φως και την τρομακτική σιωπή, φτιάχνουν ένα αόρατο πεδίο που με παγιδεύουν και δεν θέλω με τίποτε να φύγω από εκεί.
Σαν να κατακάθεται ο χρόνος, ως σκόνη, πάνω στην ύλη. Σαν να επιβραδύνονται οι κινήσεις μου, σαν να περπατάω σε κάποιον άλλον πλανήτη με πολύ μεγαλύτερο βαρυτικό πεδίο, έτσι νιώθω. Και το φευγαλέο άγγιγμα της σάρκας μπλοκάρει και ακινητοποιεί όλο το νευρικό σύστημα, με μια γλυκιά και πρωτόγνωρη ανατριχίλα.
(Όλα αυτά, περίπου, τα έχεις ζήσει. Τα νοσταλγείς;)

Τώρα που τα γράφω, αυτά έχω στο μυαλό μου κι ας έχω να παραδώσω ένα κάρο κείμενα κι ας έχω να επιμεληθώ 1,5 περιοδικό, κοντά στις 700 σελίδες πες. Δεν είμαι εδώ, όμως, έχω φύγει ήδη, είμαι στ’ ανοικτά, κολυμπάω στη θάλασσα της επιθυμίας, της λαχτάρας, του πάθους που βάφεται με τα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος κι αφήνει αλμύρα στα χείλια.

Κάπου, κάποια στιγμή, ίσως να ένιωσες ένα γλυκό μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Είναι τις φορές που νιώθεις μια απέραντη νοσταλγία για τα πράγματα που δεν έζησες. Ναι, μπορεί να νιώσεις και έτσι τη νοσταλγία. Όχι μόνο για τα πράγματα που έζησες και έφυγαν.
Κάπου, κάποια στιγμή, ίσως να ένιωσες ένα γλυκό μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Είναι τις φορές που νιώθεις μια απέραντη νοσταλγία για τα πράγματα που επιθυμείς να ζήσεις. Ναι, μπορεί να νιώσεις και έτσι τη νοσταλγία. Ναι. Γι’ αυτά που έχεις ονειρευτεί να ζήσεις και να τα κάνεις πραγματικότητα.
Και ένα φιλί - αυτό που θα δώσεις ακόμα και τώρα που μεγάλωσες - μπορεί να κρατήσει όσο η αιωνιότητα και να σφραγίσει μια και καλή το μέλλον σου, να σου δώσει ενέργεια για να πας μπροστά.
Γιατί όσα φιλιά και να έδωσες στο παρελθόν, ένα φιλί στη ζωή σου μπορεί να σε κάνει να νιώσεις σαν να το δίνεις για πρώτη φορά.
Έτσι ορίζεται, άλλωστε, και η μοναδικότητα των πραγμάτων. Που σε κάνει με χέρια ψηλά να φτάσεις τα πάντα. Να κάνεις την υπέρβαση.

«Σπυράκο, έχεις έτοιμο το κείμενο;».

Με φωνάζουν, πρέπει να σας αφήσω. Τη νοσταλγία για το μέλλον δεν μπορώ να αφήσω…
Εσύ, τι νοσταλγείς τώρα;

Υ.Γ.: «Μ' ένα γεια»…
Όπως θα μάθατε, η Πηγή Καφετζοπούλου, ευαίσθητη γυναίκα, λυρική, κυρία και αξεπέραστη blogger, έφυγε από κοντά μας κι εμείς κλαίμε. Οι άγγελοι, όμως, γελάνε.
Καλό ταξίδι, «Μάισσα»

30 σχόλια:

daydreamer είπε...

Αχ΄, μη μιλάς για νοσταλγια! είναι απο τα χειρότερα συναισθήματα που έχω ζήσει!Με πιάνει πανικός στην ίδεα πως κάποτε είχα κάτι όμορφο που το έχω χάσει για πάντα!!Γιατι νομίζεις έγινα daydreamer?

ΥΓ.Γνώριζα την Πηγή μέσα από τα παραμύθια της και δυσκολεύτηκα να πιστέψω στην είδηση.

industrialdaisies είπε...

Νοσταλγώ την απλότητα καταστάσεων και ανθρώπων που δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Πολλές φορές. Μελαγχολώ, πολύ και με πολλούς τρόπους.

Και μετά με πιάνουν χέρια δυνατά και στηρίζομαι σε ώμους στοιβαρούς και ξαναπροσγειώνομαι στο εδώ και το τώρα.

MTdoggie είπε...

απ'ολο το post κοιτα που κολλησα: τασακι ή σταχτοδοχειο? το σκεφτομουν και εγω πριν λιγες μερες και νομιζω οτι αν και ειναι το ιδιο το αποκαλουμε τασακι οταν το χρησιμοποιομε,ενω το λεμε σταχτοδοχειο οταν το εχουμε απλα για διακοσμητικους λογους.δικη μου θεωρια παντα!!

Αλεξάνδρα είπε...

Μελαγχολικός και πιγμένος!

Χρειάζεσαι διακοπές επειγόντως...

Αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα τέλειωνα τις υποχρεώσεις σου, έτσι για να έχεις λίγο χρόνο παραπάνω να ονειρευτείς τις διακοπές σου...

Σπυράκο έχεις όσο χρόνο θέλεις, θα σου φώναζα...

Ωραία το είπες: "Θα χαμογελούν οι άγγελοι..." Καλό της "ταξίδι"

fevis είπε...

Δεν νοσταλγώ τίποτα...Ότι θέλω, ότι ονειρεύτηκα, το έχω εδώ...

Я верю в Сталина είπε...

Θα προσπαθήσω να μην εμβαθύνω γιατί τότε δεν θα νοσταλγήσω αλλά θα μελαγχολήσω, έτσι θα περιοριστώ σε επιδερμικά πράγματα και θα σου πω ότι νοσταλγώ μία βόλτα με το αυτοκινητάκι μου (τρόπος του λέγειν το υποκοριστικό) με τελικές τουλάχιστον 250 (δηλαδή τόσο άντεχα εγώ) και το γύρο της Στοκχόλμης νύχτα σε άδειους δρόμους.

Νοσταλγώ βόλτα στο Σαρωνικό με ένα ιστιοφόρο σκαφάκι
μια κατάδυση με συσκευή κλειστού κυκλώματος, νύχτα χωρίς πανσέλληνο.

Νοσταλγώ, ένα πρωινό στο IKIES στην Οία, όταν δεν έχει βγει ακόμα ο ήλιος και να τον περιμένω να χαιρετηθούμε.

Ιππασία στην παραλία, όποια...

Νοσταλγώ τις εποχές που δούλευα DJ!

Για την ώρα αυτά...

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

νοσταλγω ενα μελλον που να μου αξιζει...
αυτο...

Φράνσις είπε...

ΝΟμιζω πως θα βαλω παλι τ κλαματα και θα φταει το εκιμενο σου αηδονακι μου.Νοσταλγώ αγκαλιες και χορταστικα φιλια.... πολλα φιλια, τη φωνούλα σου νοσταλγώ. Παω να λιποθυμησω. Βουτια δεν προβλέπεται... φιλακι μεγαλο γλυκο μου.

diva είπε...

Αγαπητέ Σπύρο
"Κάποιοι τα έγραψαν και ξενύχτησαν για να τα διαβάσεις εσύ"
Τα είπες όλα
Great Respect

(Νοσταλγώ όσα πιστεύω πως θα μπορέσω να ζήσω σε λίγο καιρό με νέους φίλους)

Valisia είπε...

Spuro,
einai tosoi polloi pou vriskontai sthn 8esh sou(mporei se diaforerika posta).Apla den sumfwnouses oti sthn fush tou an8rwpou einai na tou aresei panta auto pou den exei?
Parola auta prepei na ais8anesai tuxeros pou toulaxiston exeis thn douleia...Dioti alloi palevoun gi'auto kai mono!
Nostalgw thn ergasiomania!

E είπε...

Νοσταλγώ τους ανθρώπους που έφυγαν και τις στιγμές τους, τις που μου χάρησαν. Νοσταλγώ τις στιγμές του μέλλοντός τους, που δεν θα μοιραστούμε. Αυτό κάνει ιδιαίτερα πολύτιμο το παρόν. Τους ανθρώπους που είναι ΕΔΩ, χωρίς όρους και χωρίς όρια. Τελικά είμαι τυχερός άνθρωπος, κι ας μην το παραδέχομαι πάντα...

Οι μέρες κάνουν πάντα τη δουλειά τους, αυτή που ξέρουν καλύτερα: Περνούν! Το ζητούμενο είναι να μείνουμε όρθιοι μέσα τους, αν κι οι διορίες έχουν μια τάση να μας γονατίζουν... :) Καλό κουράγιο Σπύρο μου.

Φιλια,
Ε.

Ανώνυμος είπε...

J'en perds la raison ...

Εvgenia Tr είπε...

Να μην νοσταλγείς , όλα θα γίνουν.Αφέσου στους στιγμές που θα ζήσεις στις διακοπές , χαλάρωσε κ μην σκεφτείς όσα μπορεί να σε αγχώσουν μετά!!

Αθανασία είπε...

Νοσταλγω το μελλον που εγινε παρελθον με διαφορετικη πραγματωση....

Tf είπε...

Αγία Νοσταλγία
πέλαγο ανοιχτό,
πόσα σκαριά έχεις πάρει
για πάντα στο βυθό;

Vrakas Kostas είπε...

...Den mou les vre Spyrous?!!!
Valtos eisai??Dioti..ama thelw na pathw..katathlipsh..paw se alla..sites!
Ti se epiase twra me tis ..nostalgies???
Ama kathhsw file mou,na skeftw ti kai posa nostalgw....tote mallon tha perasw to upoloipon ths zwhs mou...se adraneia!!
Asta!Apla Kalhspera!

christina είπε...

Νοσταλγω εποχες που δε χρειαζοταν να παρω "αδεια" για να κανω διακοπες.

Νοσταλγω την ευκολια του να πετιεμαι απρογραμματιστα για καφε στα μερη που τωρα πρεπει να εχω κλεισει δωματιο μηνες πριν για να περασω λιγες αγχωμενες μερες, μειον δυο μερες στους δρομους.

:(

2Σx2 είπε...

Έχω ξαναναφέρει πόσο πολύ μου αρέσει η ετυμολογία αυτή της λέξης.
Νόστος και άλγος.
Πόνος για επιστροφή στον τόπο σου. Εναλλακτικά θα μπορούσες να ρωτάς ποιος είναι ο τόπος στον οποίο θες να γυρίσεις; και ο τόπος δεν είναι πάντα μέρος...

Καλά να περάσεις και το "μεταδιακοπικό" σοκ να είναι ανώδυνο!

Aggelos Spyrou είπε...

....

Νοσταλγώ τα φοιτητικά χρόνια στη Σαλονίκη. Όλα φαίνονταν τότε τόσο εύκολα να τα κατακτήσουμε...

Όσο για το άγχος... Σπύρο μου, πίστεψέ με, παντού υπάρχει ο χρόνος με το μαστίγιό του. Σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους υπάρχουν προθεσμίες και προσπαθούμε να τις προλάβουμε ή να τους κρυφτούμε. Αυτό το άγχος όμως είναι που δίνει νόημα στην "ξεγνοιασιά των διακοπών".

Από τα καλύτερα κείμενά σου για μένα αυτό. Με άγγιξε πολύ.

MARIA ANDREADELLI είπε...

Πόσο όμορφα τα γράφεις Σπύρο

Κάποιες φορές νοσταλγούμε πράγματα που δε ζήσαμε αφού τα άλλα ή τα έχουμε πια χορτάσει ή στην πορεία μας απογοήτευσαν.
Βέβαια υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν μας κουράζουν με τίποτα και όσο τα ζούμε τόσο τα αποζητάμε…

Πόσοι άραγε έχουν συνειδητά τολμήσει κάποια υπέρβαση;

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ daydreamer: Σου εύχομαι, λοιπόν, να σε πιάνει νοσταλγία για αυτά που θα έρθουν.

@ industrialdaisies: είσαι ευαίσθητο παιδί και σε έχουν πληγώσει, έτσι δεν είναι;

@ mtdoggie: χαχαχαχαχ όταν είναι σταχτοδοχείο τινάζουμε τη στάχτη μας, βρε!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ adiple: Οι υποχρεώσεις μου τελείωσαν μόλις τώρα. Αύριο Παρασκευή είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά.
Το μαγικό ραβδάκι, πάντως, κράτα ο, μην το χάσεις!...

@ fevis: σου εύχομαι να το χαίρεσαι όσο μπορείς και να μην τελειώνει ποτέ αυτό το συναίσθημα!

@ dimosthenis s.: δεν είναι τίποτε φοβερό που δεν μπορείς να κάνεις, πάντως. Σου εύχομαι να τα ζήσεις ξανά όλα αυτά…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Βασιλική: το μέλλον είναι ήδη εδώ. Να το χαρείς, λοιπόν, γιατί σου αξίζει…

@ auburn Kate: πάρε από μένα φιλιά και αγκαλιές και αυτές που θες να τις πάρεις από εκεί που πρέπει. Ναι;

@ diva: Συνέχισε να το πιστεύεις και είναι σίγουρο ότι θα γίνει! Και θα είναι σπουδαίο…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Valisia: Δεν κλαίγομαι για τη δουλειά, το αντίθετο. Όταν, όμως, αγαπάς αυτό που κάνεις, αφιερώνεσαι ώρες ατελείωτες και έτσι κουράζεσαι πολύ. Πάρα πολύ, όμως. Κι αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε εργασιομανείς και έχουμε έρωτα με τη δουλειά μας.

@ Elena72: Είσαι τυχερός άνθρωπος. Σου εύχομαι να παραμείνεις όρθια!…

@ stavroulina: Si seulement…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ευγενία: Αυτό θα κάνω, Ευγενίτσα!

@ Αθανασία: Καλύτερα, πάντως, από το να νοσταλγείς το παρελθόν που έγινε μέλλον και θα το φας στη μάπα και μετά…

@ Tf: Πολλά σκαριά έχει πάρει, Θανούλη μου! Πολλά…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vrakas kostas: να νοσταλγείς αυτά που θα έρθουν, Κώστα. Έτσι, απαλύνεται ο πόνος για αυτά που έφυγαν. Καλύτερα, θα έρθουν άλλα…

@ passer-by: και μία ημέρα να έχεις άδεια, αν έχεις διάθεση, θα περάσεις καλά…
(αυτό που είπες, λίγο μετά τα μέσα Αυγούστου, θα το κάνω ποστ)

@ 2Σx2: εγώ βλέπω ότι το δικό σου «μετα-διακοπικό» σοκ δεν είναι ανώδυνο και στεναχωριέμαι. Αν ήξερα ποιο τσουλάκι σε έκανε έτσι, που είσαι τόσο ευαίσθητο και καλό παιδί, αν ήξερα ποιο τσουλάκι σε έκανε έτσι, μόνο αυτό σου λέω, click-@!
Σε φιλώ και ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Aggelos Spyrou: χαίρομαι που σε άγγιξε αυτό που έγραψα. Αλλωστε, είναι θέμα Χημείας και το θέμα το κατέχεις καλά!

@ POETIC SIN: Την υπέρβαση την έχουν κάνει όσοι δεν φοβούνται τις συνέπειες της υπέρβασης και πάνε μπροστά, ξεκολλώντας από το τέλμα που έχουν περιέλθει. Με όποιο τίμημα.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ!

2Σx2 είπε...

Ώπα, ώπα, Σπύρο.
Καταρχήν, είναι καλό να τρώμε τα μούτρα μας ενίοτε, ξυπνάμε. Δεν είμαι ποτέ τόσο χάλια όσο φαίνεται από το σχόλιο σου, δεν αφήνω τον εαυτό μου να γίνει. Ακόμα και οι δύσκολες φάσεις είναι σχολείο και έτσι τις βλέπω.
Ευαισθησίες έχω και είμαι και γαμώ τα παιδιά όπως λες :)) αλλά έχω και μέτρο και αίσθηση αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας - όταν αυτά προσβάλλονται φεύγω μόνος μου.
Το χαρακτηρισμό τσουλάκι δεν τον δέχομαι και ειδικά για τις σοβαρές μου σχέσεις (για τις άλλες δεν πειράζει - δε θα παρεξηγηθούν άλλωστε!). Άσχετα με το τι μπορεί να έγινε και να χάλασαν, καθεμία για τους δικούς της λόγους, το να βρίζεις μια πρώην είναι σα να βρίζεις τον εαυτό σου. Έτσι το βλέπω. Γιατί από τη στιγμή που μια σχέση ήταν σοβαρή και είχε αισθήματα στη μέση δεν μπορώ να βρίσω. Εκτός κι αν όντως ήταν τσουλάκι αλλά και πάλι δεν φταίει εκείνη, φταίει εκείνος που έμπλεξε μαζί της και δεν μπορούσε από την αρχή να δει με τι άνθρωπο έχει να κάνει.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

2σχ2 μου, αγαπημένε, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είσαι καλά και την πρώην σου δεν την ξέρω και ούτε θέλω να την ξέρω, το οποίο σημαίνει, από την άλλη, ότι δεν μπορώ να προσβάλλω κάποια που δεν γνωρίζω. Εγώ βλέπω ότι ο φίλος μου δεν είναι καλά και όλα τα άλλα περιττεύουν.
Αυτό θέλω. Να είσαι εσύ καλά.
Και μακάρι να είσαι καλύτερα από ό,τι έχω καταλάβει εγώ ότι είσαι.

mourga είπε...

"έχεις έτοιμο το κείμενο;"
Τα σκυλιά του Παβλόφ έκκριναν σάλιο κάθε φορά που άκουγαν το καμπανάκι.
Εμένα με πιάνει κρύος ιδρώτας με το που ακούω αυτή την ερώτηση, έστω και 4 χρόνια μετά από τη σκλαβιά των ΜΜΕ που παράτησα για να έρθω στο νησί.
ευχαριστώ για το comment:)