10.9.07

6 χρόνια μετά…

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, το πρωινό σκιάστηκε από τα δύο αεροπλάνα που έπεφταν πάνω στους δίδυμους πύργους.
Ήμουν στη δουλειά και έπρεπε να αρχίσουμε να δουλεύουμε σαν τρελοί, ξέραμε ότι όλο αυτό που είχε γίνει δεν ήταν απλώς ένα υπερθέαμα καταστροφής, ήταν η αρχή για μια σειρά γεγονότων που δεν ξέραμε πού θα κατέληγε και τι θα συμπεριλάμβανε.
Το σίγουρο ήταν αυτό που βλέπαμε στις οθόνες μας: Φλόγες που αναπηδούσαν με εκρηκτική ορμή καθώς το δεύτερο αεροπλάνο καρφωνόταν στο δεύτερο πύργο, την ώρα που η προσοχή όλου του κόσμου ήταν στραμμένη εκεί. Με λίγα λόγια, η κατάρρευση των πύργων ήταν ένα αρμαγεδωνικό θέαμα που έθαψε στα σωθικά του γύρω στις τρεις χιλιάδες ανυποψίαστους πολίτες. Έτσι, για αρχή…

H κατάρρευση των πύργων δεν ήταν στιγμιαία καταστροφή μιας μέρας, αλλά πολύ περισσότερο, γι' αυτό έχει επηρέασε τόσο πολύ τη ζωή της πόλης, πέρα από το πένθος των θανάτων. Tις πρώτες μέρες είχε κλείσει το Mανχάταν. Tις πρώτες βδομάδες είχε αποκλειστεί όλη η περιοχή μέχρι το Σόχο. Mια τεράστια περιοχή. H σκόνη έφτανε τους 20 πόντους. Σταδιακά, άνοιγαν έναν-έναν δρόμο και επέτρεπαν στους κατοίκους να γυρίσουν σπίτια τους. O φράκτης γύρω από την περιοχή του WTC έχει μετατραπεί σε μνημείο πεσόντων. Kεριά είναι πάντα αναμμένα. Φωτογραφίες, ρούχα, παιχνίδια, σημειώματα.
Σημαίες μεσίστιες, πάνω σε Ralph Lauren μπλουζάκια όμορφων κοριτσιών, σε γραβάτες γερουσιαστών, στις κεραίες των αυτοκινήτων, ανεμίζουν στα χέρια, είναι ζωγραφισμένες στα Hammer που περιπολούν στους δρόμους H τελευταία σελίδα της κυριακάτικης έκδοσης των «New York Times» ήταν η αστερόεσσα με την οδηγία: «Kόψε, κόλλησε στο παράθυρο και νιώσε ελεύθερος».

O Mπους υπόσχεται στο έθνος ότι θα εκδικηθεί... Oι φήμες μιλάνε για Παλαιστίνιους τρομοκράτες. H πόλη κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Oι γραμμές του τηλεφώνου μπλοκάρονται, τα κινητά επίσης, η κυκλοφορία σταματάει, ο υπόγειος κλείνει, το ίδιο και οι γέφυρες που ενώνουν το Mανχάταν με το Mπρούκλιν, μαζί με τα αεροδρόμια της χώρας και τα σύνορα Mεξικού-HΠA. Στο Mανχάταν φοβούνται για νέα βομβιστική επίθεση.

Το βίντεο έπαιζε ξανά και ξανά για 72 συνεχόμενες ώρες. Η κάμερα εστιάζει στο αεροπλάνο που πλησιάζει, στους δύο πύργους που ανατινάζονται, στα συντρίμμια, στους ανθρώπους που πηδάνε από τον 85ο όροφο, στο αίμα. Η σκόνη σβήνει τα πρόσωπα. Και μετά πάλι από την αρχή. Τρόμος σε slow motion. Θα έμοιαζε με υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ αν είχε υπερήρωες και καλό τέλος, αλλά δεν είχε. Έμοιαζε περισσότερο με ένα αληθινό θρίλερ με αληθινές δολοφονίες, με αυτοκτονίες live, αδρεναλίνη. Και θύμιζε απελπιστικά το ματωμένο δρόμο που έχει πάρει η τέχνη. Ό,τι στοιχειώνει τα τελευταία χρόνια τα έργα τέχνης, αίμα, βία και θάνατος, υπήρχαν στην επίθεση των φανατικών στη Νέα Υόρκη, μόνο που αυτή τη φορά συνέβαινε στ αλήθεια. Παρακολούθησες live μια ανατριχιαστική «performance», μια «δράση». Με μόνη διαφορά ότι οι δράστες ήταν τόσο «παρανοϊκοί», που δεν δίστασαν να πεθάνουν. Ο διάσημος μουσικός Καρλ Χάινς Στοκχάουζεν χαρακτήρισε τις επιθέσεις μεγάλο έργο τέχνης, το μεγαλύτερο, μάλιστα, που έγινε ποτέ στον κόσμο.

Βέβαια, η καλλιτεχνική αναπαράσταση της βίας δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με αυτά που είδαμε live στις οθόνες μας, με αυτά που κάποιοι έζησαν στις 11/9. «Πώς θα νικήσουμε την τρομοκρατία*; Ας μην επιτρέψουμε στον φόβο να κυριαρχήσει στη ζωή μας. Ακόμα κι αν φοβόμαστε», λέει ο Σαλμάν Ράσντι. Η τρομοκρατία των εικόνων που γεννούσε η φαντασία των καλλιτεχνών μοιάζει τώρα συγκριτικά ανώδυνη. Μένει η πραγματικότητα.

H επίθεση στους δίδυμους πύργους της Nέας Yόρκης δημιούργησε ένα άλλο δεδομένο και έναν καινούργιο παγκόσμιο «εχθρό», τη διεθνή τρομοκρατία μεγάλου βεληνεκούς, από την οποία κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής.
Ο κόσμος μας ποτέ θα είναι πια ο ίδιος. Ή έτσι ήταν πάντα;
Άραγε τι θα είχε συμβεί και πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα εάν δεν είχε γίνει το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001; Ήταν τρομοκρατικό χτύπημα ή το έκαναν μόνοι τους για να προχωρήσουν τα όποια σκιώδη σχέδιά τους;

Το σίγουρο είναι ότι εκείνη η μέρα άφησε πίσω της αυταρχισμό, μιλιταρισμό και τρομολαγνεία και, κυρίως, το νεολογισμό «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που αποδείχθηκε στην πράξη πιο τρομακτικός κι από την ίδια την τρομοκρατία.
Αυτός ο πόλεμος εναντίον ενός αόρατου εχθρού πρόσθεσε πολλές χιλιάδες αθώα θύματα στους 3.000 νεκρούς της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι οι νεκροί των αμερικανικών πολέμων σε Αφγανιστάν και Ιράκ και των αιματηρών επιθέσεων της ισλαμικής τρομοκρατίας, η οποία έχει φουντώσει αντί να περιοριστεί.
Μια άλλη, ίσως όχι λιγότερο οδυνηρή κληρονομιά της 11ης Σεπτεμβρίου είναι οι τρομονόμοι που καταπατούν τις ατομικές ελευθερίες και η παράκαμψη ή και ο χλευασμός των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Μαζί τους, το κολαστήριο του Γκουαντάναμο, τόπος υπεράνω του νόμου, οι αυθαίρετες συλλήψεις, φυλακίσεις, απαγωγές και βασανιστήρια αληθινών ή φανταστικών υπόπτων στο όνομα της προστασίας των ΗΠΑ, οι εξονυχιστικοί έλεγχοι στα αεροδρόμια, οι κάμερες παρακολούθησης των πολιτών…
Μια δυσάρεστη, αν και απόλυτα ρεαλιστική, διαπίστωση για τη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή.
Και μια διαίσθηση: Ότι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα…




* (τρομοκρατία: (η) ουσ., επικράτηση με τον τρόμο// η διακυβέρνηση με σκληρά και βίαια μέσα// η χρησιμοποίηση βίας ή και απειλών βίας, ιδ. για πολιτικούς σκοπούς)

44 σχόλια:

Dream_Rider είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Dream_Rider είπε...

Η τρομοκρατία ήταν πάντα εκεί. Απλά (το "απλά" βέβαια είναι σχετικό) χτύπησε εκεί που πονούσε και με τρόπο ανεπανάληπτο. Εντυπωσιακά τρομακτικό. Ξεκάθαρα και αποφασισμένα. Και σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση...

Η αυριανή ημέρα δεν είναι η αρχή της παγκόσμιας ιστορίας αναφορικά με την τρομοκρατία. Είναι όμως ημερομηνία - ορόσημο για την περαιτέρω αναβάθμισή και εξέλιξής της.

Το παρελθόν από τότε ήταν όπως το περιέγραψες. Το μέλλον; Μάλλον ζοφερό.. Κι αυτό γιατί η επίθεση έδωσε δικαιολογία όχι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για τον περιορισμό των ελευθεριών που απολαμβάνουμε/ναμε ως πολίτες. Τώρα πλέον κοιτάμε 2 φορές πάνω από τον ώμο μας από φόβο.

Και για να δανειστώ τα λόγια του Βενιαμίν Φραγκλίνου:
"Κάθε κοινωνία που είναι πρόθυμη να παραδώσει λίγη ελευθερία για να κερδίσει λίγη ασφάλεια, δεν αξίζει τίποτε από τα δύο και θα χάσει και τα δύο.."

Σε ελεύθερη (δική μου πάντα) μετάφραση: Το αίμα θα φέρει αίμα, ο τρόμος τρόμο, η φωτιά φωτιά, η έντονη πίεση τη βίαια εκτόνωση... Και μπορεί οι επόμενοι τρομοκράτες να μην είναι μουσουλμάνοι, εξτρεμιστές η ταραχοποιά στοιχεία. Μπορεί να είναι αυτοί που θα αποφασίσουν οτι δεν μπορούν να αντέξουν άλλο να περιορίζονται. Και η αντίδρασή τους να μη είναι και τόσο "πολιτισμένη"..

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη, μα ακόμα πιο τρομακτικό είναι το γεγονός πως εγώ χάρηκα όταν το είδα! Κι ασφαλώς γιατί το είδα από την τηλεόραση, εκ μακρόθεν! Δεν ένιωσα στο πετσί μου ούτε μια στάλα αίμα ούτε τη δυσοσμία του καμένου, του θανάτου.Θα μου πεις το ίδιο συνέβη και με τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ, δεν ένιωσα όμως την ίδια ευχαρίστηση ή για να είμαι πιο ακριβής, την ηδονή της δικαίωσης.
Εγώ αναμένω με .. ανυπομονησία ένα δεύτερο μεγάλο χτύπημα στις Η.Π.Α.
Δεν ξέρω αν ακούγομαι ψυχρή, απάνθρωπη, σατανική, αλλά αν αυτός είναι ο μονόδρομος της ανθρωπότητας, τότε πρέπει να διαλέξουμε με ποιους θα είμαστε.Κι εγώ σίγουρα δεν είμαι με τους Αμερικανούς :)

Εvgenia Tr είπε...

πόσα ακόμη μας επιφυλλάσει το μέλλον...

monahikoslikos είπε...

Μακάρι να ήταν τρομοκρατικό χτύπημα, θα είχαμε κάτι να ελπίζουμε. Σήμερα πάνω από τους μισούς Αμερικανούς έχουν καταλάβει ότι ήταν μια απίστευτη προβοκάτσια που σχεδιάστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες με την υψηλή κάλυψη του Λευκού Οίκου.
Και με την ευκαιρία ο χρυσός που φυλάγονταν στα θησαυροοφυλάκια των υπογείων των διδύμων τι έγινε βρέθηκε;

Αλεξάνδρα είπε...

Στέκομαι στην διαίσθησή σου και την συνυπογράφω. Τίποτα δεν έχουμε δεί ακόμα.

Λοιπόν μου αρέσεις και επειδή έχεις μνήμη ρε συ Σπύρο.

Εύγε!

Αφησα τις ελπίδες μου που μεταξύ μας φρούδες ήταν adiple και μπήκα με το δικό μου το γνήσιο όνομα.

Ουφ δεν μπορώ τα immitasion ε

μαριάννα είπε...

Τί άλλο χειρότερο θα μπορούσε να επιφυλάξει το μέλλον; Μήπως δεν τα ζήσαμε φέτος τα χειρότερα εμείς; Αν υποψιαστώ ότι έχει κι άλλα...
Καλησπέρα σε όλους!

Niemandsrose είπε...

Η μέρα που άλλαξε την πορεία της Ιστορίας. Την πορεία που είχε αλλάξει ήδη, αλλά κάναμε πως δεν το ξέραμε.

Στη παλιά μου γειτονιά η αστυνομία σκότωσε μέσα στο μετρό ένα αθώο, καρφώνοντάς του επτά σφαίρες στο κεφάλι. Ούτε ένας δεν έχασε τη θέση του, κανείς δε δικάστηκε. Σ'αυτές τις μέρες ζούμε.

Είχα γράψει και μια ιστορία πριν καιρό γι'αυτά. Γιατί είναι πολλά αυτά που δε πρέπει να ξεχνάμε.

Σπύρο, το ίδιο νιώθουμε. Τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Lote Alcarin είπε...

Αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι πως όλη αυτή η καταστροφή, οι ζωές των αθώων, η φύση που θα μας εκδικηθεί(ήδη έχει αρχίσει), ο πόνος, το αίμα, τα δάκρυα, όλα είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης απληστίας, φανατισμού, μνησικακίας και παραφροσύνης. Όπως λέει και η γιαγιά μου...
Ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.... Να δω σε τι κόσμο θα ζουν τα παιδιά τους. Και τα δικά μας...

Σπύρος είπε...

Ότι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα… = Λυπάμαι πολύ που συμφωνώ :(

Shades είπε...

Σπύρο είμαστε πολύ μικροί για να μάθουμε την αλήθεια.. το αποτέλεσμα είναι τραγικό για χιλιάδες αθώα θύματα κι εκεί αλλά και αλλού όπως είπες.
Τα αθώα θύματα δεν έχουν χρώμα.. θρησκεία.. πατρίδα παντού αθώα θα είναι.
Υπέροχο ποστ αν και καλύτερα να μην υπήρχε η αφορμή να το έγραφες.
Καλημέρα φίλε.

Φράνσις είπε...

Δυο επισημανσεις: οι εξης τρεις: σε λατρευω που θυμασαι για λογαριασμο μας! και βαζεις αυτα τα compact αφιερώματα Σπυρουλη μου.Ευγε.Δευτερον, οταν είδα αυτη την εικονα στην τηλεόραση, γιατι δεν θυμαμαι ποιος διαολος με εβαλε και ανοιξα τηλεοραση εκεινη τη μερα, εβλεπα CNN,οταν ειδα τα αεροπλανα να πεφτουν πανω στους πυργους δεν το πιστευα.Δεν πιστευα οτι προκειται περι πραγματικοτητας.Ξερεις τι νομιζω ; 'Οτι εχουμε πορωθει τοσο πολύ με τις ταινιες καταστροφης, που κατα τραγικη ειτρωνια ειναι αμερικανικης παραγωγής, ωστε να αντιδρουμε οπως οι κατοικοι του χωριου με τον Πετρο που τους φώναζε΄: "λύκος,λύκος". Δεν ξερω ποιες θεωριες συνομωσίας αληθευουν για το συγκεκριμενο συμβαν, εχω ακουσει παμπολλες, εχουν γραφτει χιλιάδες σελίδες, καποιοι εβγαλαν φραγκα απ'α υτες τις θεωρίες,αλλα πιστευω οτι το κρυφο τους όπλο ειναι ακριβως η απιθανότητά τους. Σου λεει, ποιος θα το πιστεψει οτι συνεβη το Χ; Κανεις. Αλλα αυτη κανει τη δουλειά της.Υπογειως. Ρυθμίζει και μας καθορίζει, ετρροκαθορίζει.Καταλαβαινεις; Το πστευω ακραδαντα αυτο.Και τριτον, θα σου θυμισω το στιχο της Δημουλα:"θε μου και τι δεν μας περιμένει ακόμη"... κι ελπίζω να επαληθευτεί. Καλεμερα να εχουμε tweety μου.

sorry_girl είπε...

Τρομοκρατία;
Σ' αυτόν τον ορισμό εντάσσω πολλά φαινόμενα της καθημερινότητάς μας. Εδώ στη χώρα του Ελλαδιστάν.
Και στο Ιράκ.Και στο Μανχάταν.Και ελπίζω πως όχι στο Ιράν.
Απόγνωση.

Pan είπε...

Το ζήτημα είναι ότι την "τρομοκρατία" δεν την νικάς με κρατική τρομοκρατία, το χειρότερο είδος που μπορεί να υπάρξει.

Moloch είπε...

Το οπισθόφυλλο της New York Times με τη σημαία μου θύμισε
αυτό:
http://greek-flags-everywhere.blogspot.com/

Περαστικά μας...

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε φτάσει στα χρόνια που οι κακοί (για να μην γράψω οι χειρότεροι, συμφωνώντας μαζί σου) εφιάλτες των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας και σπλάτερ γίνονται πραγματικότητα. Ζούμε στα χρόνια που για να υπάρξει ο πόλεμος πρέπει να τον δούμε στο CNN. Τρομολαγνεία του διψασμένου θεατή, για τον οποίο η φρίκη ποτέ δεν είναι αρκετή. Ποιοι, πως γιατί μένουν να διερευνηθούν. Ίσως αιώνες μετά όπως και το μυστήριο του θανάτου του Κένεντι. Προς το παρόν μετρούμε μόνο πρωταγωνιστές, εσύ εγώ, ο άλλος και θεατές.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Και μια διαίσθηση: Ότι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα…"

Δυστυχώς, το εμπεδώσαμε, γιατί ακολούθησαν κι' άλλα...
΄Ηταν μόνο η αρχή.
Οι πόλεμοι πλέον έχουν άλλη μορφή...
Λυπάμαι τις επόμενες γενεές.

Γλαρένιες αγκαλιές

Μαριλένα είπε...

Πως πέρασαν τόσα χρόνια;
Μόλις τον προηγούμενο Σεπτέμβρη μου φάνηκε πως ήταν..

Θυμάμαι πολύ καλά τη συγκεκριμενη μέρα.

Καλησπέρα Σπύρο μου.
(έχεις κανένα μαθητή, να του ευχηθώ καλή σχολική χρονιά; :))

Talisker είπε...

Εγω Σπυρο,
δεν θα αναφερθω και τοσο στα γεγονοτα αυτα καθεαυτα..αλλωστε το εκανες με καθε επαρκεια
και παντα θα συγκλονιζουν τον καθενα μας ...

Θα κανω ας πουμε..
μια μικρη κριτικη για μενα
και για ολους οσους κατα καιρους απελπιζονται
η δεν υπολογιζουν τη ζωη..

Δεν ειναι μονο οι αυτοχειρες
ή οσοι οδηγουν μεθυσμενοι
αλλα και αυτοι ..
που μιζεριαζουν η την χαλαλιζουν και την σκορπουν λες και θα ζησουν για παντα...
κι εγω μαζι....
πρωτη και καλυτερη συχνα

Οταν με επιανε το μαυρο μου,
η οταν πνιγομουν...
σκεφτομουν παντα πως θελω να πεταξω..αν ειναι δυνατον στον ρυθμο του "σιγα μην κλαψω"..

αν ειναι να πεθανω ελεγα
να πεθανω πεφτωντας απο ψηλα..
να πεταξω εστω για λιγο...
να νιωσω αυτο το συναισθημα ...

Απο τοτε ομως
που ειδα τους ανθρωπους να

"πετανε"

και να σμπαραλιαζονται στον αερα
-ακομα- απο την αδυσωπητη δυναμη της βαρυτητας ,

απο τοτε που ειδα την αγωνια
του να μην εχεις να πιαστεις
και να μην ελεγχεις το σωμα σου ουτε καν φανταζομαι να αναπνευσεις μπορεις ..

απο τοτε...


καθε φορα που σκεφτομαι
"να πεταξω "
εστω και νοερα ..


ντρεπομαι..


για τον χρονο που εχω πεταξει στη ζωη μου...


και για την τυχη που δεν εκτιμω ..το να ζω !

κι εγω και πολλοι αλλοι..

κι επειδη οντως δεν ξερουμε τι μας περιμενει....

ζουμε απο τυχη...
γι αυτο να μαθουμε να ζουμε καλα πρεπει .....

BeBe είπε...

Κοίτα να δεις, που κι εγώ την ίδια διαίσθηση με σένα έχω. Δυστυχώς.
Καλησπερούδια

Cle Petridou είπε...

Κάτι που προσπαθούμε να ξεχάσουμε μα που δεν θα μας αφήσουν ποτέ να το καταφέρουμε…

Vrakas Kostas είπε...

Για το συγκεκριμενο γεγονος Σπυρο μου,δυο πραγματα νοιωθω:Απεραντη θλιψη και... οργη!
Απεραντη θλιψη γιατι..εχασαν την ζωη τους,τοσοι ανθρωποι!
Πως να σταθεις απεναντι σε μια μαννα και να της μιλησεις για τον γιο της που..εφυγε..
Πως να το πεις στην γυναικα/ανδρα..για τον συντροφο..
πως να το πεις στα αδερφια!!!Ναι πως να το πεις,σε ολους αυτους ετσι οταν τους παρεις..ξεχωριστα!
Απεραντη εξισου θλιψη νοιωθω ομως και για την ..καταντια αυτης της..χωρας,(γιατι εθνος δεν εινα)..oταν τους βαλεις ολους μαζι και δεις ποσο νιονιο τους λειπει!
Ποσο ευκολοπιστοι στο..Χολυγουντ ειναι!Ποσο αλλαζονες και σιγουροι,οτι ειναι το κεντρο του..κοσμου!
Ποσο..θεοφοβουμενοι μπροστα στη ..καμερα ειναι και τοσα ..αλλα!
Ηταν τοσο σιγουροι για την ..υπερδυναμη τους,για την.. εδρα τους,το οτι δεν μπορει να τους ..βρει αυτους κατι ..τετοιο,που αρχισαν τωρα που καταλαβαν οτι εγιναν ..ρομπα!κοινως τους..πηδηξαν οι ..τρομοκρατες;; με τις..ΧΑΜΗΛΕΣ τους ΠΤΗΣΕΙΣ...κυριολεκτικα..αρχισαν λοιπον τωρα να μιλανε για ..συνομωσιες για δολοπλοκιες και τετοια ηλιθια σκατα!Ετσι για να μην ..αναγνωρισουν την ..αδυναμια τους!
ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ!!
ΟΧΙ!Πριν παρεξηγηθω! Δεν ειμαι με τους κακους!Αλλα,δεν ειμαι και με τους..ΗΛΙΘΙΟΥΣ !!!
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ...Αισθανομαι οργη,γιατι τα παραπανω ολα ειναι ΔΥΣΤΥΧΩΣ...γεγονος!
ΥΓ.τεραστιο θεμα με πολλες οπτικες γωνιες,αλλα ετσι γενικα το βλεπω εγω!
Καλησπερες!

Ανώνυμος είπε...

Κάπου το εχεις ξαναπει αυτό το τελευταίο... Τωρα νομίζω πως το τεκμηρίωσες... Τώρα συμφωνώ και εγώ...
Φιλιά.

Νίνα είπε...

εμενα αυτο που με απασχολει ειναι το τι θα μπορουσαμε να κανουμε για να βαλουμε ενα τελος σ'αυτο..θα ζουμε παντα με τον φοβο της τρομοκρατοριας?
Σε λιγους μηνες μετακομιζω στη Γερμανια κι εξαρθρωνουν κλαδους της Αλ Καιντα. Θελω να παω ενα ταξιδι στην Αγγλια κι ολοι φοβουνται μην γινει κανα χτυπημα και βρεθω στους καταλογους παραπλευρων απωλειων..δλδ τι θα ακολουθησει? Θα κλειδωθουμε στα σπιτια μας στο τελος?! Και ναι ειμαστε ακομα στην αρχη...

------ είπε...

Ελπίζω μετά από 6 χρόνια να θυμόμαστε και τους δικούς μας νεκρούς από τις φετινές πυρκαγιες...
διότι άμα πρέπει να μην ξεχνάμε, τότε πρέπει πράγματι να μην ξεχναμε.
Μμμμμάκια Σπυράκο

genna είπε...

καλησπέρα πέρασα να πω, οδεύοντας προς την 12η χωρίς εφιάλτες...
καλόν ύπνο!!!!!

kanataki είπε...

ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα?


υγ θα επιτεθούν και στον πύργο της Τζάιαντ?
υγ και στον πύργο του Ο.Τ.Ε?
υγ έλα τώρα! γινου αισιόδοξος!
υγ τώρα!

X-myalismenos είπε...

Εχεις πιάσει την ορθή διάσταση του θέματος.
Αν υποθέσουμε πως όλ αυτά δεν ήταν στημένα,τότε εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως τα ισχυρότερα όπλα και ο φοβερότερος στρατός είναι αδύναμα εμπρός σε έναν άνθρωπο αποφασισμένο να πεθάνει.
Και δυστυχώς η ποιότητα ζωής και ο μέσος όρος ηλικίας πολλών ανθρώπων στον πλανήτη είναι τέτοιος, που τους ωθεί στην "πατριωτική" και "θρησκευτική" αυτοκτονία προκειμένου να ηρωοποιηθούν από τις μετέπειτα γεννεές αδικημένων και καταπιεσμένων.
Αυτή είναι η εκδίκηση του αδύναμου απέναντι στον δυνατό.
Τον φόβο τους θα χουνε και δυστυχώς θα έχουμε...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Dream_Rider: Θα συμφωνήσω μαζί σου. Αυτή την άσχημη αντίδραση φοβάμαι κι εγώ.

@ η ψυχη μου το ξερει: Σίγουρα με τους Αμερικάνους δεν μπορούμε να είμαστε, αλλά με χαλάει όταν την πληρώνουν αθώοι, όποιας εθνικότητας κι αν είναι…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ευγενία: Έχουμε να δούμε πολλά ακόμη...

@ monahikoslikos: Κι εγώ πιστεύω ότι ήταν προβοκάτσια, για να προωθήσουν «αυτά» που ήθελαν…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Αλεξάνδρα: Όλοι έχουμε μνήμη, Αλεξάνδρα. Απλώς, πολλές φορές, το… ξεχνάμε!

@ ghteytria: Μακάρι να μην έχει χειρότερα. Μακάρι…
Καλησπέρα!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ NIEMANDSROSE: Αυτό είναι ένα από τα λάθη μας. Κάναμε πως δεν το ξέραμε.

@ lote alcarin: όλα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων, κακών κινήσεων…
Δυστυχώς

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ LOCKHEART: όλοι λυπόμαστε, Σπυράκο, γιατί όλοι συμφωνούμε

@ Shades: μακάρι να μην υπήρχε η αφορμή, φίλε…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ auburn Kate: Η αλήθεια σε όλα αυτά που έχουμε διαβάσει, δεν θα βρίσκεται – όπως πάντα – κάπου στη μέση;

@ sorry_girl: η τρομοκρατία είναι γύρω μας και έχει πολλές μορφές…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Pan: είναι όντως το χειρότερο είδος που μπορεί να υπάρξει.

@ Moloch: Περαστικά και γρήγορα…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ doratsirka: Προς το παρόν μετρούμε μόνο πρωταγωνιστές, Δωράκι μου, και το κακό είναι ότι είμαστε κομπάρσοι…
καλησπέρες

@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ: και οι πόλεμοι και η τρομοκρατία έχουν άλλη μορφή, πολύ σωστά...

diva είπε...

Αυτός ο τομέας των αναρτήσεων σου είναι Μάθημα κι εσύ Κορυφαίος Εκπαιδευτής.
Καλώς σε ξαναβρήκα Ζορρό :-)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαριλένα: τα χρόνια περνάνε γρήγορα, οι άσχημες στιγμές δεν περνάνε, Μαριλού μου.
Μαθητή; Εγώ! Μια ζωή στην ίδια τάξη…

@ Talisker: Σιγά μην κλάψω. Όπως το είπες. Κι αν μπορώ να κάνω κάτι, θα το κάνω…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ BeBe: Είναι τραγική διαπίστωση αυτή η διαίσθηση. Δυστυχώς...

@ για την Αρλέτα: Δεν θα μας αφήσουν ποτέ…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ vrakas kostas: Οργή αισθάνομαι κι εγώ, Κώστα, και θλίψη για αυτά που έχουν σπαρθεί και θα βγάλουν άσχημους καρπούς…

@ onionfava: Στεναχωριέμαι πολύ που το τεκμηρίωσα. Μακάρι να κάνω λάθος…
Φιλιά

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Νίνα: Δυστυχώς, είμαστε ακόμη στην αρχή...
Και, κρίμα, δεν μπορούμε να κάνουμε σχεδόν τίποτε για αυτό…

@ Nana Tsouma: Αυτό είναι το θέμα, Νανούκο: Να μην ξεχνάμε….

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ genna: δύσκολο να περνάς από τη 12η χωρίς εφιάλτες... Σου το εύχομαι, όμως!

@ tsaperdona: μακάρι να μπορούσα να ζήσω μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι, αλλά δεν μπορώ, καλή μου. Η δική σου αισιοδοξία από πού πηγάζει; Πώς νιώθεις ότι εν σχέσει με το εν λόγω θέμα, όλα θα πάνε καλά;

@ EXARCHIOTIS: Όλοι υπό καθεστώς φόβου ζούμε, δυστυχώς…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ diVa: μακάρι να μη χρειαζόταν να γράψω ποτέ τέτοια κείμενα.
Σε ευχαριστώ, anyway, και ξέρεις ότι το δικό μου «ευχαριστώ» είναι από καρδιάς… Καλημέρα, γειτόνισσα!

Σοφία είπε...

Μια άλλη πτυχή αυτής της αποφράδας μέρας που πολύ λίγο συζητιέται, είναι το πόσο υπέφεραν και υποφέρουν όλοι αυτοί που εισέπνευσαν τη σκόνη εκείνη τη μέρα και τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, χωρίς έστω την στοιχειώδη προστασία μιας μάσκας. Και μιλάω για αστυνομικούς, πυροσβέστες, ιατρικό προσωπικό, εθελοντές αλλά και τους κατοίκους της περιοχής. Διάβαζα σε ένα σχετικό άρθρο χθες ότι υπολογίζονται σε χιλιάδες (μερικοί λένε και 100.000) αυτοί που αρρώστησαν, θα αρρωστήσουν και ενδεχομένως θα πεθάνουν, είτε επειδή βρέθηκαν σε λάθος σημείο την επίμαχη στιγμή της κατάρρευσης των πύργων, είτε επειδή έσπευσαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους.

Αυτά τα πράγματα είναι άσχημα, όπου και όπως να συμβαίνουν. Μπορούμε βεβαίως εκ του ασφαλούς να χαιρόμαστε που "βρήκαν το δάσκαλό τους" οι Αμερικάνοι, μέχρι να μας χτυπήσει κι εμάς την πόρτα η τρομοκρατία και να αλλάξουμε γνώμη...