1 χρόνος (πολύ) Χαμηλές Πτήσεις

Το παρόν μπλογκ έχει γενέθλια. Έκλεισε, κιόλας, ένας χρόνος από τότε που έγραψα εδώ το πρώτο μου κείμενο.

«Άργησα λίγο, αλλά το αποφάσισα: Είναι άλλος ένας τρόπος να λες αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που αισθάνεσαι, μια άλλη δίοδος να επικοινωνείς με ανθρώπους που, πιθανώς, να μη γνωρίσεις ποτέ σου. Μια καλή αφορμή για να διαβάζεις απόψεις που μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με αυτές που κουβαλάς εσύ στο μυαλό σου.

Καλώς ήρθατε, καλώς βρεθήκαμε, για την ακρίβεια. Καλά να 'μαστε, να τα λέμε… (πολύ) Χαμηλές Πτήσεις είναι και ο τίτλος της στήλης μου στο περιοδικό CAR. Είναι επιλογή, είναι στάση ζωής να είσαι σπουργίτι και όχι γεράκι ή κάποιο άλλο αρπακτικό. Έτσι, βέβαια, ως σπούργος, κινδυνεύεις περισσότερο, αλλά μόνο έτσι έχει πλάκα. Είναι εντελώς λυτρωτικό να νιώθεις την αδρεναλίνη να κυλάει στο κορμί σου, να κυριεύει κάθε εκατοστό του εγκεφάλου σου. Είναι αρρώστια να πραγματοποιείς Χαμηλές Πτήσεις - σε ασφαλείς συνθήκες, για τους άλλους και για σένα – με ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Fly with me…».

Αυτά έγραφα τότε, ακριβώς ένα χρόνο πριν. Από τότε μεσολάβησαν 231 κείμενα, αφιερώματα, «χώσιμο», γκάζια, ανάποδα τιμόνια, ιστορίες με πολλά βογκητά, φωτιές, πλημμύρες, αντίο Αμαλία, μαύρα ρούχα στο Σύνταγμα, χαβαλές, πού να τα θυμάσαι όλα.
Τα γενέθλια ενός μπλογκ, τελικά, δεν απέχουν από τα γενέθλια ενός έμβιου όντος. Έτσι κι αλλιώς κι αυτό ψυχή έχει και παίρνει περισσότερη ζωή όσο εμπλέκονται με αυτό άνθρωποι, με τα σχόλιά τους.
Μέσω του μπλογκ είχα την ευκαιρία να σκεφτώ περισσότερο, να γνωρίσω αγαπημένους ανθρώπους που παίζουν – πλέον - σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, να έρθω πιο κοντά τους, να τους γνωρίσω από κοντά. Με άλλους «χάθηκα», μάλλον πήραν προσωπικά την απουσία μου από το σχολιασμό των κειμένων τους, κάποιοι άλλοι με έβγαλαν κι από το blog roll τους. Δεν κατάλαβαν, βέβαια, ποτέ ότι το blog roll ουδεμία σχέση έχει με το Ρολ, το γνωστό απορρυπαντικό, με το μπολγκ ρολ δεν μπορείς να «καθαρίσεις» ανθρώπους από τη ζωή σου. Κι αυτό είναι συμβουλή…

Οι άπειρες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δε με αφήνουν, όπως παλιά, ούτε να παρακολουθώ τι γράφετε, αλλά ούτε και να ανεβάζω κείμενα. Πλέον, το μπλόγκιν είναι σαν ένα χόμπι για μένα. Σαν ένα αυτοκινητάκι καρτ που δεν κυκλοφορείς με αυτό κάθε μέρα στους δρόμους της πόλης, αλλά το έχεις στο γκαράζ σου και όποτε κάνεις κέφι το βγάζεις και βολτάρεις.
Γιατί στα πιο ωραία πράγματα σε αυτή τη ζήση, κατά ένα μαγικό τρόπο, δεν μπορείς να ορίσεις εσύ τη συχνότητα επαφής μαζί τους. Γιατί αν θέλεις κάτι να διαρκεί πολύ, μην το κάνεις συχνά…
Εδώ είμαι, όποτε μπορώ. Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε, όσο κι αν προλαβαίνετε, σας ευχαριστώ που σχολιάζετε.

Χρόνια μας πολλά…