Ημερολόγιο οδοστρώματος

Το Σάββατο, από το μεσημέρι και μετά, όλο έβρεχε. Mια θεία βροχή. Καλά, δεν είμαι σίγουρος για το βαθμό συγγένειας, μπορεί να είναι και ξαδέρφη βροχή. Απ’ αυτές τις τσουρ-τσουρ βροχές που πότε δυναμώνουν και πότε… δυναμώνουν περισσότερο!
Πώς κλείνει αυτό το πράγμα;
Η τηλεόραση δεν έχει σταματήσει να παίζει σκάνδαλα και εν δυνάμει σκάνδαλα. Έλεος! Μουλιάσαμε στο σκάνδαλο. (Πιο πολύ, βέβαια, μουλιάσαμε από την υποκρισία, ότι όλα όσα γίνονται – και καλά – δεν τα περιμέναμε)
Η βροχή από εκεί ψηλά μουσκεύει τα πάντα, η βροχή σκανδάλων εδώ κάτω, πλέον, δεν σχετίζεται με βαρομετρικά, κάθε μέρα μπορεί να ρίχνει καρεκλοπόδαρα με σκάνδαλα, το κοινό των δύο βροχών είναι ότι και στις δύο, όλοι είμαστε ίσοι. Όπως και στο κρεβάτι, άλλωστε. Μια ολόκληρη πόλη στον βυθό. Αν και το μέλλον μας, όπως λένε οι ειδικοί, έχει πολλή ξηρασία.
Διάλεξε από τώρα τη «βροχή» σου. Και παρά το γεγονός ότι επιλέγω τη γλώσσα που βρέχει τα χείλη, την αφηρημένη έκφραση όταν σκέφτεται κάτι που μόλις άκουσε, τα χαμόγελα, το μαντίλι με τα οποίο παίζει (το κάνει εσάρπα, παρεό, καπέλο Assassin's greed) βγαίνω στη βροχή για να πάρω εφημερίδες..

Στη γωνία Γαλατσίου και Βεΐκου και απόψε έχει στηθεί ένα παζάρι στη βροχή, πάγκοι με cd, περιοδικά και εφημερίδες στο πεζοδρόμιο! Σπρώχνονται για να πάρουν τις εφημερίδες με τα «καλά» τα cd, η μάχη της ενημέρωσης μόλις άρχισε! Κάποιοι συνάδελφοι όλη την εβδομάδα ξενυχτούσαν για να παραδώσουν στην ώρα τους τα κείμενά τους, τα ρεπορτάζ τους, τις αναλύσεις τους, τα άρθρα τους, αλλά αν δεν έχεις μέσα καλό δώρο ή μπλοκ μπάστερ, τον ήπιες. Απλά.
Mε πιάνουν τα γέλια, η κυρία στον πάγκο, που με ξέρει πια και μόλις με βλέπει μου βάζει στη σακούλα τις αγαπημένες μου κυριακάτικες, με κοιτάζει παραξενεμένη που γελάω μόνος μου.
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής, τώρα βρέχει περισσότερο, πού-είναι-η-βάρκα-οέο, περπατάω ή, καλύτερα, κολυμπάω μέσα στη βροχή, τραγουδάω το Ποτάμι του Νίκου και τα πόδια μου βουλιάζουν στις λούμπες, ανάβω τσιγάρο και προσπαθώ να πάρω γρήγορες ρουφηξιές προτού σβήσει και γελάω μόνος μου. Κι όμως, είναι Σάββατο προς Κυριακή, 6 Απριλίου 2008.
Τα αθλητικά μου βουτάνε στα νερά, κάποιος περνάει με το σωρό από τις λαμαρίνες του από δίπλα μου και με κάνει μούσκεμα, σκέφτομαι να του φωνάξω «μαλάκα», αλλά μπορεί να μου πει παραπονεμένος «και γιατί μου το θυμίζεις;» και προτιμώ να σκέφτομαι άμμο και αλάτι, νερό θαλασσινό σαν σμαράγδι.
Γυρίζω στο σπίτι, γεμίζω ζεστό νερό την μπανιέρα, η αποσυμπίεση μόλις άρχισε…

Ήταν η τελευταία βροχερή νύχτα της χρονιάς, την άλλη μέρα ο ήλιος έκαιγε κι άρχισε το καλοκαίρι. Ναι;