Ποιος πληρώνει τη νύφη;

Φυσικά και είναι ρητορικό το ερώτημα! Οι καλεσμένοι, πληρώνουν – πάντα - τη νύφη σ’ ένα γάμο. Και κυριολεκτικά και, πάνω απ’ όλα, μεταφορικά. Και λέω μεταφορικά επειδή – δεν ξέρω για σας – αλλά, σε κάθε γάμο που πηγαίνω και δεν αφορά συναδέλφους, παρά μόνο σόι, μεταφέρομαι!...

Να ξεκαθαρίσουμε, πρώτα απ’ όλα κάτι: Έχουν εξαιρετικά απίστευτη απόσταση οι γάμοι συναδέλφων και φίλων από τους γάμους που παντρεύεται κάποιος συγγενής.
Στους γάμους φίλων και συναδέλφων πας, γλεντάς, περνάς πολύ ωραία. (Παίζει και κάνα φάσωμα «με την Ελενίτσα που μένει μακριά, δεν έχει αυτοκίνητο και ποιος θα τη γυρίσει πίσω;». Εσύ είσαι λίγο Ντίρλοβιτς, ακούς «η Ελενίτσα θέλει να τη γυρίσεις από πίσω», δεν θέλει και πολύ).
Και ερχόμαστε πανηγυρικά στο «σήμερα γάμος - συγγενή - γίνεται σε ωραίο περιβόλι», που προσωπικά γάμο σε περιβόλι, έστω κι άσχημο, δεν έχω δει ποτέ μου. Όπου συγγενής, δηλαδή, κάποιος από την οικογένεια που καταφέρνει να επουλώσει το πλήγμα που δέχεται εσχάτως η αγία ελληνική οικογένεια και να φέρει όλο το σόι, επιτέλους, κοντά. Να ξεθάψει ρίζες και δεσμούς που υπάρχουν, αλλά είναι πολύ καλά θαμμένα. Να θάψει, από την άλλη, το τσεκούρι του πολέμου που παίζει σε κάθε ελληνική οικογένεια και, κυρίως, έχει ως βάση τα κληρονομικά. Γιατί η γενιά των γονέων μας, δεν το είχε καθόλου δύσκολο να κάνει αδερφό να μην ξαναμιλήσει σε αδερφό για ένα κωλοχώραφο με πουρνάρια στα Άνω Σέκλανα.
Οι γάμοι του... σογιού, λοιπόν, είναι από μόνοι τους μια Κίντερ-έκπληξη.
Βλέπεις θείους που έχεις να δεις από τότε που ο Γιαννάκης ήταν στην εθνική μεν, αλλά ως παίκτης και σήκωνε την κούπα μέσα στο Ειρήνης και Φιλίας.
Βλέπεις ξαδέρφια μακρινά που αγνοούσες την ύπαρξή τους, αλλά τώρα, ένεκα του γάμου, τους σφίγγεις το χέρι και χαμογελάς με το ύφος του «κουφέτα και συμπάθεια».
Σε όλα αυτά προσθέστε μια πρέζα από κιτς, κάποιες έχουν μπερδέψει τα μπουζούκια με τις βάτες και το γκλίτερ, ανακατέψτε με κοστούμια αντρικά εμποτισμένα με ναφθαλίνη (καθώς ο θείος, ένεκα του εγκεφαλικού δεν βγαίνει συχνά - έως ποτέ), κόκκινες γραβάτες και σαλάτες απείραχτες στις γαβάθες τους. Τόσο ανέγγιχτες όσο και οι μνήμες που βγαίνουν μέσα από όλο αυτό. Και εδώ κολλάει το «μεταφέρομαι», που έλεγα στο ξεκίνημα του κειμένου. Μέσα από το γλέντι του γάμου έχεις να θυμάσαι, μέσα στα πρόσωπα των συγγενών είναι εκεί όλα σου τα παιδικά χρόνια, όλα σου τα καλοκαίρια, τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής σου, με τον Αλουπογιάννη να σφαδάζει τα «πιο μεγάλα πράγματα τα έζησα μικρός» και να έχει δίκιο. Μέσα από τις ροτόντες με τα αναμμένα, γαμήλια κεριά, θυμάσαι Πρωτοχρονιές, χαρτιά από τους μεγάλους στην τραπεζαρία, εσένα μικρό να παίζεις με τα ξαδέρφια σου, το μυαλό φεύγει και θυμάσαι κι άλλα παιχνίδια με τους ανθρώπους που έχεις μπροστά σου και τους λείπουν μαλλιά, έχουν βάλει κιλά και είναι πια παντρεμένοι.
Για πασπάλισμα στη συνταγή βάλε και μπόλικο κουτσομπολιό, από τις γνωστές καρακαϊδόνες που δεν βλέπουν τα χάλια τους αλλά μπορούν να ασκούν κριτική σε όλους τους άλλους, εκτός από τα μούτρα τους. Να πουν για τον Νικολάκη που είναι λίγο τρελός, για τον Γιαννάκη που δεν έχει στεριώσει σε μια δουλειά, για την Αλεξία που χώρισε και ζει μόνη της σε ένα νησί, για τον Κώστα που είναι λίγο γκέι, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο, μόλις οι προαναφερθέντες είναι μπροστά, έχουν να πουν τα καλύτερα.
Κι εσύ είσαι εκεί, το ζεις όλο αυτό, αρχίζεις και κουράζεσαι να λες πού δουλεύεις, βαριέσαι θανάσιμα να σου λένε ότι σε διαβάζουν στα περιοδικά και στις εφημερίδες και σε ακούν κάθε απόγευμα στον Angel, «θεία, δεν ήξερα ότι σου αρέσει τόσο πολύ η Μαντόνα». Και το μυαλό σου συνεχίζει να χτενίζει το παρελθόν, βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, σε άλλες συσκευασίες, πολυκαιρισμένες. Είσαι εκεί και ακούς ιστορίες από τα παλιά που έχεις ακούσει πολλάκις, αλλά συνεχίζεις να χαμογελάς στο αστείο τελείωμα της ιστορίας κι ας μην είναι αστείο πια, γουρλώνεις τα μάτια με τάχα μου έκπληξη στην απροσδόκητη τροπή της ιστορίας που είναι πολύ σούπερ περιπέτεια για τη θεία, ασχέτως αν κάτι αντίστοιχο το ζεις σχεδόν σε κάθε έξοδό σου. Μένεις καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα και μετράς όχι μόνο τις παρουσίες, αλλά και τις απουσίες. Όλους αυτούς που έγραψαν το δικό τους κομμάτι στην ιστορία της ζωής σου. Ο θείος που σου έμαθε χειρόφρενα κι ανάποδα, ο άλλος που σου έλεγε μυστικά για τις γυναίκες και ο άλλος το πότε να ξέρεις να (ξε)φεύγεις από κάτι.
Και, κάπου εκεί, για να δέσει η γαμήλια τούρτα που οι νεόνυμφοι με χάρη κόβουν και αλληλοταΐζονται, έρχονται και οι ατέρμονες παύλα ανούσιες συζητήσεις για τον γάμο ως ιδέα, ακριβώς δηλαδή, η στιγμή που θέλεις να φύγεις με καπνούς, προτού φέρουν το κυρίως πιάτο (μπριζόλα με ρύζι λαχανικών, στανταράκι) ενώ τα τυροπιτο - σπανακοπιτο - λουκανοπιτάκια παραμείνουν ανέπαφα στο πιάτο σου.
Στα αφτιά μου έχω ακόμη τα περί γάμου ως «η απόδειξη της αρμόζουσας κοινωνικής συμπεριφοράς, ως ένα είδος ηθικού διαβατηρίου, το τεκμήριο της έξωθεν καλής μαρτυρίας ενός υγιούς ατόμου, ίσως ο θεμέλιος λίθος της συνοχής του κοινωνικού ιστού», το στομάχι μου ανακατεύεται, χαιρετάω με συνοπτικές διαδικασίες το σόι, πληρώνω στον παρκαδόρο, μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανάβω τσιγάρο, ουφ, ξανά ουφ.

Αρχίζω να κατηφορίζω προς την Αθήνα, και στα δικά σας οι ανύπαντροι (που δεν το εύχομαι!), Αγγελικούλα, αγαπημένη μου ξαδερφούλα, ειλικρινά σου εύχομαι να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή, όποιος έχει κάνει έναν αποτυχημένο γάμο καταλαβαίνει πόσο σημαντική είναι αυτή η ευχή. Ο καπνός στροβιλίζεται στη διθέσια καμπίνα, μου παίρνει τις σκέψεις ο αέρας και τις σηκώνει ψηλά, η Αθήνα είναι όμορφη μπροστά μου, γελάω μόνος μου, τώρα καταλαβαίνω γιατί λένε ότι ο γάμος είναι μυστήριο, δεν το εννοούν από τη θρησκειολογική του πλευρά, μυστήριο είναι.
Σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων, ένα πράγμα. Εξαφανίζει ανθρώπους...