Αναζήτηση

Το τελευταίο διάστημα διαπιστώνω – χωρίς να κάνω μεγάλη προσπάθεια - ότι όλοι έχουμε μπει για τα καλά στη διαδικασία αναζήτησης. Ο καθένας σύμφωνα με την προσωπικότητά του, τα θέλω του, τα σχέδιά του, τους στόχους του, τα όνειρά του για τη ζωή. Ταυτόχρονα, στην ίδια παρέα συναδέλφων, μπορώ να ακούσω για τον τύπο που ψάχνεται να βρει το καλύτερο home cinema, εκείνη που θέλει να κάνει το μεταπτυχιακό της κι ας φαλιρίσει, έως τον τύπο που διαβάζει τις ειδήσεις και θέλει να βάλει φωτιά στα πάντα, έτσι ώστε όλα να δημιουργηθούν απ’ την αρχή.

Είναι κι άλλος ο τύπος που ακούει όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, του λες ότι «με την τρέλα και το πάθος, το ζόρι που μπορεί να βράζει στην ψυχή σου, μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο», σου πετάει ένα «ποιον κόσμο, μωρέ, αν μπορέσει κάτι να γίνει θα το κάνει μόνο η τηλεόραση» και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο χάνεις το χρόνο σου.
Πώς την πατήσαμε έτσι; Κι όταν λέω «την πατήσαμε» και μας βάζω όλους μέσα, εννοώ ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν φάει αυτή την παραμύθα και υπάρχουν και οι άλλοι που δεν την έχουν φάει, αλλά έχουν επαναπαυθεί. Έχουμε επαναπαυθεί.
Πιστέψαμε ότι η λάμψη είναι μόνο στα πλατό, ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν υπάρχουν, κι αν υπάρχουν είναι γκρίζοι, πολιτικά ορθοί, φανατισμένοι, ιεροκήρυκες δίχως ζωή. Η εξαιρετικά όμορφη λέξη «αναζήτηση» έχει αντικατασταθεί από εκείνη που λέγεται «ψάξιμο» και μη νομίζετε ότι είναι απλά τα πράγματα. Από τον ευτελισμό ξεκινάνε όλα. Πρωτίστως των λέξεων.

Οδηγώ για το περιοδικό ένα Audi A6, για να πάω κόντρα σε όλο αυτό, φοράω μια κόκκινη μπλούζα που έχει τον Τσε επάνω της. Περνάω δρόμους με φώτα και ο Tσε είναι πάντα εκεί, πάλι, ξανά και ξανά, σα μύθος εμφανίζεται ξανά, για να (μου, μας) θυμίσει ότι οι ήρωες είναι γεμάτοι ζωή, ομορφιά, τρέλα, μόνο που τέτοιοι ήρωες πια δεν υπάρχουν. Ίσως γιατί και εμείς είμαστε έτσι: Χωρίς ζωή, ομορφιά, τρέλα. Μόνο συγκάτοικοι είμαστε στην κακώς εννοούμενη τρέλα.
Ανεβαίνω τη Γαλατσίου, ανάβω τσιγάρο, κάποια προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο, κάνω ελιγμό για να την αποφύγω, τα λάστιχα στριγγλίζουν σα δαιμονισμένα, 18 χρόνων πρέπει να είναι, γελάω, έτσι είναι οι πολύ νέοι, σαν την ίδια τη ζωή: Ανυπόμονοι και αχόρταγοι, αναζητούν τα ίδια που ψάχναμε κι εμείς στην ηλικία τους, σε ένα ταξίδι άγνωστο, που είναι η ίδια η ζωή. Σε μια ιδέα που δύσκολα γίνεται πράξη.
Δεν έχει σημασία, όμως. Σ’ αυτόν το δύσκολο δρόμο της αναζήτησης, απαραίτητο είναι μόνο ένα στοιχείο που μας δίνει τη δυνατότητα να συνεχίζουμε. Αυτό το "κάτι" που κάνει τη ζωή μας ενδιαφέρουσα, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία μας και τη φάση που περνάμε.
Την κοιτάζω στον καθρέπτη και με χαιρετάει σα να αναγνωρίζει και να με ευχαριστεί που έκανα τα πάντα για να τη σώσω, σε λίγο φτάνω σπίτι και κάπου πρέπει να παρκάρω αυτό το… πλοίο που οδηγώ, ενώ μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Σωκράτη: «Eν οίδα ότι ουδέν οίδα».
Κατεβάζω ταχύτητα, το αποφάσισα, θα πάω μια μεγάλη βόλτα απόψε, το σπίτι μου μπορεί να περιμένει. Η ζωή είναι εκεί έξω, όχι πίσω από τοίχους. Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε όχι στις οχυρωμένες ζωές μας.