Άπερκατ, baby

«Ήθελε να κατατροπώσει τον αντίπαλό του. Να εξαϋλώσει την πυγμή του και να τον ρίξει στο καναβάτσο. Να είναι αυτός που θα στέκεται αγέρωχα όρθιος στο τέλος της αναμέτρησης, αυτός που θα υψώσει τη γροθιά του στον ουρανό. Να πολεμήσει με αξιοσύνη και να νικήσει χορεύοντας πάνω στο ρινγκ, πετώντας στα μήλα των ποδιών του...».

Έτσι ξεκίνησαν όλα. Βάζω το μυαλό μου να θυμηθώ πότε ήταν. Δύσκολο. Σα να έχεις φάει (άλλη μια) μπουνιά στο συκώτι και νιώθεις ότι εκεί τελειώνουν όλα. Η αλήθεια είναι ότι όλα τώρα αρχίζουν για το Άπερκατ και τον Αναστάσιο Οικονόμου, από τις εκδόσεις IntroBooks. Τον Τας, τον Τάσο, τον Tasus. Αν κι εγώ πάντα τον φώναζα Αναστάση. Επίσης, η αλήθεια λέει ότι όλα σχετικά με το βιβλίο φώλιασαν στο μυαλό του για μια πενταετία.
Αυτό το βιβλίο είναι και δικό μου, κι όχι επειδή του έκανα την αρχική επιμέλεια στο κείμενο. Είναι δικό μου επειδή έτσι το νιώθει κι ο Αναστάσης, που μια ζωή όλα θα του τα φέρνω τούμπα. Όλα, εκτός απ’ αυτή τη συγγραφή.
Η αλήθεια του είναι τόσο δυνατή, όσο κι ο Αρναούτης που βρέθηκε στην κορυφή, περνώντας μόνο μέσα από τα δύσκολα, που τα τράβαγε πάνω του σα μαγνήτης, για να τα αρπάξει μετά με νύχια και με δόντια και να τα νικήσει. Η ζωή του έχει μόνο τέτοια σκαμπανεβάσματα και ίσως αυτό να είναι ένα από τα στοιχεία που την κάνουν τόσο γοητευτική. Όσο και την απόδοσή της που έκανε ο κουμπάρος μου. Ναι, ξέχασα να το πω αυτό, δεν είμαστε μόνο συνάδελφοι, όχι μόνο κολλητοί, είμαστε και κουμπάροι.
Μέχρι τώρα έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο τρεις φορές, δεν του το είπα ποτέ. Όταν παλεύω με τα δύσκολα, όταν το «δεξί-αριστερό-δεξί» δε βγάζει καλή «επίθεση», ανοίγω τυχαία μια σελίδα του βιβλίου του και χάνομαι. Έτσι, για να θυμάμαι ότι ο μοναδικός - με νόημα - τρόπος για να αντιμετωπίζει κανείς το απρόοπτο της ζωής, τόσο το ευχάριστο, όσο και το δυσάρεστο, είναι ο τρόπος του πολεμιστή. Το οποίο σημαίνει ατάραχος, δυνατός και αποφασιστικός.
Να έρχεται γρήγορα στη μνήμη μου, νικώντας τη λήθη με νοκ άουτ, ότι το θέμα είναι πως, όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία, η δεύτερη, η τρίτη ή η τέταρτη - δεν έχει σημασία - να δώσεις το χτύπημα, με την προσποίηση που κάνει ο Mighty Mike, να δώσεις την ώθηση που χρειάζεται και, από τον πάτο που έχεις πιάσει, να φτάσεις και πάλι ψηλά.
Ναι, αυτό το βιβλίο είναι και δικό μου, για να μου θυμίζει το motto της ζωής μου: Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Ή τους δυνατούς. Αυτούς που μπορούν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και τους άλλους γύρω τους περήφανους.
Όπως ο Μιχάλης Αρναούτης στη δική του ζωή και καριέρα, όπως και ο Αναστάσης, αντίστοιχα, μας κάνουν, με κάνουν περήφανο.
Καλή επιτυχία στο Άπερκατ και στο Μιχάλη, περιμένω κι άλλα παρόμοια χτυπήματα.
Όπως κι απ’ τον Αναστάση. Αναμένω τα ίδια και μεγαλύτερα «χτυπήματα»…
Κι εγώ θα του χαρίζω τέτοια κείμενα, αν και ξέρω ότι δεν ξεπληρώνεις μια ζωή που χρωστάς, με λίγες αράδες, ούτε «δαίμονες» μπορείς να ξορκίσεις. Κι εγώ ξέρω ότι στον Αναστάση χρωστάω τη ζωή μου. Τώρα το ξέρει κι εκείνος. Και ίσως, κάποια στιγμή, να του δώσω τα εισιτήρια για να πάει στην Αμέρικα-Αμέρικα, που είναι (ένα ακόμη) όνειρό του, για να ξορκίσει κι εκείνος τους «δαίμονές» του...

«...Όταν κατέχεις τη στιγμή, καλύτερα να μην την αφήσεις να σου φύγει
Θα έχεις μόνο μία ευκαιρία, μην τη χάσεις
Επειδή η ευκαιρία έρχεται μία φορά μόνο στη ζωή...»