Αθήνα-Ρώμη-Νίκαια και πίσω

Επαγγελματικό ταξίδι. Παραλίγο να αναβληθεί, δε βρίσκουμε πτήση. Βρήκαμε. Πάμε; Πάμε..
Οι Κάννες, όταν δεν έχουν το φεστιβάλ, είναι μια ήσυχη πόλη. Την ησυχία – στην «ηρεμία» μας - διαταράσσουν κάποια «Πωλείται». 900 χιλιάρικα για ένα σπίτι, μάδα φάκα. Αν τα έχεις, βλέπεις Μεσόγειο κάθε μέρα. Από το ξενοδοχείο, από το μπαλκόνι του Ράντισον Χοτέλ, η Μεσόγειος μου κλέβει τη ματιά, το μάτι φεύγει για αλλού. Αν βρεθείς εκεί, η μεγάλη θάλασσα ταξιδεύει γρήγορα τις επιθυμίες σου, είναι αυτό που λέω εγώ «μεσογειακή (δια)τροφή μυαλού». Χωρίς «φούσκωμα» σκέψης, κάνει την καρδιά να λειτουργεί καλύτερα, ό,τι κάνει δηλαδή και η κανονική μεσογειακή διατροφή. Αλλά στο συναίσθημα.

Μια παρέα άναψε φωτιά μπροστά στην παραλία, με κιθάρες τραγουδάνε το Historia de un amor. Ένα ίδιο τραγούδι, για τόσες διαφορετικές ιστορίες αγάπης. Ανάβω τσιγάρο, τους κάνω δεύτερα φωνητικά, καλησπέρα μον αμί και τα πρόσωπά τους φέγγουν από τη φλόγα της φωτιάς τους. Από αυτή που άναψαν κι από εκείνη της ψυχής τους. Που είναι πάντα η πιο φάουσα…
Γράφω στο χέρι, πάνω στις σελίδες του μπλοκ που χαρίζει το ξενοδοχείο, για να μην ξεχάσεις ότι πήγες εκεί. Γράφω σε φύλλα που νοτίζουν και δε φταίει μόνο η υγρασία της Μεσογείου, το συναίσθημα έχει 90% υγρασία. Γράφω στο χαρτί για να μην ξεχάσω, να μην ξεχάσω, να θυμάμαι. Αν δεν τα γράψω στο χαρτί, απλώς δεν υπήρξαν ποτέ.

Άργησα πολύ να γράψω αυτό το ποστ, σα να ήθελα να σιτέψει λίγο ακόμη μέσα μου. Άλλωστε, τα καλύτερα γκολ μπαίνουν στην παράταση. Στις παρατάσεις της ζωής μας. Οι μικρές γιορτές που κάνει το μυαλό μας όταν νικά το χρόνο και κάποιες φορές και την απόσταση, αφού η χειρότερη απόσταση δεν είναι πάντα η χιλιομετρική.
Ένας σκέιτερ, στη μία μετά τα μεσάνυχτα, τρέχοντας, προσπαθεί να ξορκίσει ό,τι τον κυνηγάει. Ό,τι κάνουμε όλοι μας, δηλαδή.
Ναι. Σε αυτές τις μικρές γιορτές που κάνει το μυαλό μας…