9.9.09

Μια μετακόμιση...

Κάθομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου. Πιθανώς, τη στιγμή που θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αυτό το σπίτι να μην είναι πια δικό μου. Μετακομίζω.

Οι μετακομίσεις, για όποιο λόγο κι αν γίνονται, έχουν μέσα τους κάτι μαγικό: Μέσα σε κούτες, σακούλες και σφραγισμένα κιβώτια, είναι γραμμένες οι ζωές μας, τις κουβαλάνε μέσα τους. Κλείνουν κύκλους και ανοίγουν άλλους.
Την προηγούμενη φορά που μετακόμισα εδώ, στο Γαλάτσι, στο Γαλατσάκι μου, έκλεινε ένας κύκλος στη ζωή μου και άνοιγε ένας νέος.
Ανάμεσα, λοιπόν, σε πράγματα που είναι υπ’ ατμόν, κάθομαι στο σαλόνι, το main δωμάτιο του σπιτιού, και κάνω τον απολογισμό μου. Ήρεμα, με τσιγάρο στα χείλη, κοιτάζοντας πορτοκαλί και μπλε τοίχους που ξέρουν τα πάντα για μένα, για τη ζωή μου, για τους φίλους μου, για όλα αυτά που έκανα, για όσα έπραξα. Για όλους εκείνους που πέρασαν από δω μέσα και έβαλαν σε πατώματα και ταβάνι τη δική τους αίσθηση, τη δική τους ζωή, τα δικά τους «αχ», τη φωνή τους πάνω ή κάτω από τη δική μου.
Εδώ έβαλαν τα δικά τους «όχι» και τα δικά τους «ναι», για να πάρει η ιστορία της ζωής μου, όπως και η δική τους, το δρόμο της. Εδώ, έσκασαν τηλεφωνήματα στις 3 τα ξημερώματα, εδώ άστραψαν οθόνες κινητών με μηνύματα που άλλοτε είπαν τα πάντα κι άλλοτε, τελικά, δεν είπαν τίποτε. Εδώ έβαλα το δικό μου γούστο, τη δική μου αισθητική που άλλοι επαίνεσαν κι άλλοι ξέρασαν, εδώ έμενε το δικό μου άγχος για να βρω να παρκάρω. Εδώ, σ’ αυτή τη γειτονιά που βγήκα με μποξεράκι για να πάρω εφημερίδες, εδώ που ήταν ο κόσμος μου επί δυο γεμάτα χρόνια. Εδώ, όπου το σπίτι αυτό ήταν η δεξαμενή σκέψεών μου, η έμπνευσή μου, το σπίτι μου είναι η ζωή μου, δεν έχει τίποτα παραπάνω από αυτό που είμαι, μου αρέσει που μπερδεύω τους χρόνους. Αυτό το σπίτι ήταν, είναι και θα είναι όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου γι’ αυτό: Ένα φωτεινό ορόσημο στη ζωή μου, ένας φάρος σε αυτά που έζησα, εδώ δεν υπήρχε κανένα σχέδιο, μόνο η διάθεση για πραγματική ζωή.

Δεν ξέρω αν η σωστή έκφραση είναι «θα μου λείψει αυτό το σπίτι». Άλλωστε, ποτέ δεν σου λείπουν τα ντουβάρια, αλλά τα γεγονότα, οι προσδοκίες, τα όνειρα που φωλιάζουν εκεί μέσα, εδώ μέσα. Γι’ αυτό, όταν θα με φέρνει ο δρόμος, θα περνάω από κάτω και θα κοιτάζω να δω αν υπάρχει κάποιο φωτάκι, ένας μικρούλης φάρος, θα περνάω από κάτω και θα εύχομαι να είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που θα ζουν έπειτα από μένα εδώ μέσα. Να είναι ευτυχισμένοι, όπως είμαι κι εγώ τώρα. Θα περνάω από κάτω για να μην ξεχάσω όσα έζησα εδώ.
Είμαι πολύ κουρασμένος, ιδρωμένος κάθομαι στην πολυθρόνα ν' ανάψω ένα τσιγάρο, κοιτάζω γύρω μου και με πιάνουν τα γέλια. Το σαλόνι είναι σαν αγορά της Φαλούτζα. Παζάρι, όλα στη μέση, ανοιχτά κουτιά σε ένα σπίτι που έκλεισε τον κύκλο του, ανοίγει έναν άλλον, εδώ που η πραμάτεια μου είναι μεσ’ τη μέση, ανοιχτή, αλλά έχει κλειστούς λογαριασμούς, δε χρωστάει πουθενά...
Meta com is o…
Το είπα και στην αρχή: Οι μετακομίσεις, έχουν μέσα τους κάτι μαγικό...

15 σχόλια:

mpoumpoula είπε...

τα σέβη μολυ για το υπέροχο κείμενο!

χχχ

Φράνσις είπε...

Σπυρουλη μου, σιχαίνομαι τις μετακομίσεις... ισως επειδη σιχαινομαι τις αλλαγες.Αυτες που μου επιβαλλουν οι αλλοι κι οχι αυτες που εγω αποφασίζω...Απ'το σπιτι που μετακομισα, το οποιο δεν ηταν ευτυχως με ενοικιο, εζησα 36 χρονια.Και στο κουδουνι της εσωτερικης εξώπορτας(ναι υπαρχει τετοιο πραγμα οταν απ την εξωπορτα ανεβαινεις 21 σκαλιά για να φτασεις στην εξωπορτα του διαμερισματος)εχω γραψει:hic sunt leones... Γραμματα γνωριζεις αηδονακι μου, και ησουν και τριτοδεσμιτης, καταλαβαινεις φανταζομαι τι σημαινει.Το εγραφαν οι παλιοι χαρτογραφοι στο σημειο που τελειωνε ο γνωστος κοσμος.Οταν μετακομιζα ημουν μεσα στην καταθλιψη και τα νευρα.Μ'εσωσε ενας πολυαγαπημενος μου που τον επρηζα καθε μερα.Οταν εφτασα στο καινουργιο σπιτι, ευτυχως κι αυτο οχι με ενοικιο, τρελαθηκα(με την καλη εννοια) απ ΄την ησυχια και τη θεα στη θαλασσα στο βαθος,βλεπω Πειραια,και το βουνο απεναντι.Τωρα λεω οτι επιτελους οι γονεις μου ζουν στο σπιτι που ανεκαθεν επρεπε να ζουν.Εγω δεν ξερω σε τι σπιτι θα ζησω με τα μυαλα που κουβαλαω.Ξερεις... Ακομη ψαχνω παντως ενα σετ εσωρουχων που ηξερα που το ειχα πακεταρει και οταν ξεπακεταρισα, δεν το εβρισκα με τιποτα το ρημαδι.Σου ευχομαι, οσα πακεταρεις να τα ξαναβρεις, οσα σουταρισες να μην τα βρεις μπροστα σου, και να μην κανεις το λαθος και να αναθεσεις στους μεταφορεις να σου κουβαλησουν τα μικροπραγματα(βλ. απο βιβλια, κουζινικα,μεχρι μικροεπιπλα).Οσα μπορεις να κουβαλησεις με το αυτοκινητο, καντο!θα γλυτωσεις απο μικρα εγκεφαλικα τυπου: που ειναι το βιβλιο το Μποτόν γαμω το κερατο μου;Εδω μαζι με του Εμπειρικου το'χα βαλει. Μουυυυυυυτς.

JoaN είπε...

Όντως έχουν κάτι μαγικό. Κάτι που φτάνει και σε άτομα που δεν εμπλέκονται άμεσα σ αυτή!!!

(κάτι αντίστοιχο βγάζει κ η εύρεση νέου σπιτιού και η απ το μηδέν διακόσμησή του.)

"Τα 'χω μαζέψει κι έχω πλέον ξεμπερδέψει
Γράμματα,ρούχα,αντικείμενα φθηνά
Μια μετακόμιση ξανά στο δρόμο για το πουθενά
Και που θα βγάλει δεν το ξέρω ειλικρινά. σαλαλαα"

vatraxokoritso είπε...

πάμε πάλι γι' άλλα!
Κολυμπάμε, προχωράμε!

(θα ερχόμαστε οικογενειακώς να μας ψήνεις μπριτζόλες! χαχαχα)

Aggelos Spyrou είπε...

Μέτρησα τις φορές που έχω μετακομίσει από μωρό ακόμα (λόγω επαγγέλματος πατέρα).

Στα 37 μου χρόνια έχω μετακομίσει... 14 φορές...

Κι όλο αυτό με κάνει να θέλω να φεύγω, κι ας μένω πολλές φορές σε ίδια σημεία ή γύρω απ' αυτά...

Μαγικό κείμενο.

Καλησπέρα. :)

Αλεξάνδρα είπε...

Στον κύκλο που ανοίγει να είναι όλα καλύτερα και ομορφότερα.

Πατάμε στο παρελθόν και προχωράμε στο μέλλον πατώντας το παρόν.

Κι είναι όμορφες οι σελίδες του βιβλίου της ζωής που γυρνούν. Και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω.

Να είσαι καλά!!!

Unknown είπε...

Γεια σου ωραία ψυχή..
:)

the muppet show girls είπε...

Σπύρο καλή αλλαγή.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μ'αρέσουν οι μετακομίσεις. Ειδικά για αυτές τις στιγμές που κάθεσαι οκλαδόν στο ξύλινο πάτωμα με ένα τσιγάρο στο στόμα και πίνεις κρασί γιορτάζοντας το τελευταίο σου βράδυ ανάμεσα σε στοίβες βιβλία, πακεταρισμένα έπιπλα, διπλωμένες αφίσες και μουσικές. Κι αναμένεις να χωρέσεις τη ζωή σου σε καινούριους τοίχους, με νέα χρώματα. Και υπόσχεσαι να θυμάσαι τις λεπτομέρειες κάθε φορά που περνάς από τη γειτονιά.

http://www.youtube.com/watch?v=u10X_KWeYtA

Φιλιά και καλή εποχή

ovenedo είπε...

μετακομίζω σε καινούριο σπίτι...
προσπαθώ
προσπαθώ να το αγαπήσω για αυτά που θα μοιραστώ μαζί του...

είναι μισογεμάτο τώρα...μ αρέσει που δεν είναι μισοάδειο...είναι μια αρχή για μένα...

είναι τόσο περίεργες οι μετακομίσεις...

έχουν να κάνουν με το φώς

το καινούριο μου σπίτι έχει ξύλινα πατώματα...νιώθω πως θέλει να με αγγαλιάσει

...δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά σε σένα...
μαλλον όχι...
μεπαρέσυρε το κείμενο...
καλή συνέχεια στη καινούρια σου ζωή!!!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Το έχω ζήσει κι εγώ αυτό το "ποίημα" και σε νοιώθω.

Υπομονή και καλή διαμονή στο καινούργιο, Σπύρο.

Καλή εβδομάδα να έχουμε.

Κώστας
vloutis.blogspot.com
vloutis.wordpress.com

Georgia είπε...

Μα πόσο μαγικό το κειμενό σου...

φάβα είπε...

με γυρισες σε στιγμες γνωριμες... με ταξιδεψες σε εικονες..

τι ομορφο post, μαγικο!

mare είπε...

Το καινούργιο κρύβει πάντα κάτι μαγικό.Σαν τις λέξεις στο post σου. Mαγικές! Καλή αρχή, στη νέα σου ζωη, Σπυράκο!

Εvgenia Tr είπε...

Καλορίζικο το νέο κατάλυμα :)
Όλα αλλάζουν γύρω μας τίποτα δεν μένει στάσιμο,ακόμη και αυτό που θεωρούμε "καταφύγιό" μας(κυρίως τα βράδια).
Σίγουρα πήρες τα πάντα από αυτό, αναμνήσεις, εικόνες και αδημονία για το τι θα σου φέρει το νέο!
Ευχές,να είναι γεμάτο από όσα επιθυμείς!

lll είπε...

Σοκαρίστηκα λίγο όταν το διάβασα. Ακριβως την ίδια περίοδο ήμουν στην ίδια ακριβως φάση, με τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες σκέψεις πιθανά με τους ίδιους φόβους. Είναι φοβερά παρήγορη η σκέψη του κλεισιμου ενός κύκλου με την αρχή ενός νέου.