Μια μετακόμιση...

Κάθομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου. Πιθανώς, τη στιγμή που θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αυτό το σπίτι να μην είναι πια δικό μου. Μετακομίζω.

Οι μετακομίσεις, για όποιο λόγο κι αν γίνονται, έχουν μέσα τους κάτι μαγικό: Μέσα σε κούτες, σακούλες και σφραγισμένα κιβώτια, είναι γραμμένες οι ζωές μας, τις κουβαλάνε μέσα τους. Κλείνουν κύκλους και ανοίγουν άλλους.
Την προηγούμενη φορά που μετακόμισα εδώ, στο Γαλάτσι, στο Γαλατσάκι μου, έκλεινε ένας κύκλος στη ζωή μου και άνοιγε ένας νέος.
Ανάμεσα, λοιπόν, σε πράγματα που είναι υπ’ ατμόν, κάθομαι στο σαλόνι, το main δωμάτιο του σπιτιού, και κάνω τον απολογισμό μου. Ήρεμα, με τσιγάρο στα χείλη, κοιτάζοντας πορτοκαλί και μπλε τοίχους που ξέρουν τα πάντα για μένα, για τη ζωή μου, για τους φίλους μου, για όλα αυτά που έκανα, για όσα έπραξα. Για όλους εκείνους που πέρασαν από δω μέσα και έβαλαν σε πατώματα και ταβάνι τη δική τους αίσθηση, τη δική τους ζωή, τα δικά τους «αχ», τη φωνή τους πάνω ή κάτω από τη δική μου.
Εδώ έβαλαν τα δικά τους «όχι» και τα δικά τους «ναι», για να πάρει η ιστορία της ζωής μου, όπως και η δική τους, το δρόμο της. Εδώ, έσκασαν τηλεφωνήματα στις 3 τα ξημερώματα, εδώ άστραψαν οθόνες κινητών με μηνύματα που άλλοτε είπαν τα πάντα κι άλλοτε, τελικά, δεν είπαν τίποτε. Εδώ έβαλα το δικό μου γούστο, τη δική μου αισθητική που άλλοι επαίνεσαν κι άλλοι ξέρασαν, εδώ έμενε το δικό μου άγχος για να βρω να παρκάρω. Εδώ, σ’ αυτή τη γειτονιά που βγήκα με μποξεράκι για να πάρω εφημερίδες, εδώ που ήταν ο κόσμος μου επί δυο γεμάτα χρόνια. Εδώ, όπου το σπίτι αυτό ήταν η δεξαμενή σκέψεών μου, η έμπνευσή μου, το σπίτι μου είναι η ζωή μου, δεν έχει τίποτα παραπάνω από αυτό που είμαι, μου αρέσει που μπερδεύω τους χρόνους. Αυτό το σπίτι ήταν, είναι και θα είναι όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου γι’ αυτό: Ένα φωτεινό ορόσημο στη ζωή μου, ένας φάρος σε αυτά που έζησα, εδώ δεν υπήρχε κανένα σχέδιο, μόνο η διάθεση για πραγματική ζωή.

Δεν ξέρω αν η σωστή έκφραση είναι «θα μου λείψει αυτό το σπίτι». Άλλωστε, ποτέ δεν σου λείπουν τα ντουβάρια, αλλά τα γεγονότα, οι προσδοκίες, τα όνειρα που φωλιάζουν εκεί μέσα, εδώ μέσα. Γι’ αυτό, όταν θα με φέρνει ο δρόμος, θα περνάω από κάτω και θα κοιτάζω να δω αν υπάρχει κάποιο φωτάκι, ένας μικρούλης φάρος, θα περνάω από κάτω και θα εύχομαι να είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που θα ζουν έπειτα από μένα εδώ μέσα. Να είναι ευτυχισμένοι, όπως είμαι κι εγώ τώρα. Θα περνάω από κάτω για να μην ξεχάσω όσα έζησα εδώ.
Είμαι πολύ κουρασμένος, ιδρωμένος κάθομαι στην πολυθρόνα ν' ανάψω ένα τσιγάρο, κοιτάζω γύρω μου και με πιάνουν τα γέλια. Το σαλόνι είναι σαν αγορά της Φαλούτζα. Παζάρι, όλα στη μέση, ανοιχτά κουτιά σε ένα σπίτι που έκλεισε τον κύκλο του, ανοίγει έναν άλλον, εδώ που η πραμάτεια μου είναι μεσ’ τη μέση, ανοιχτή, αλλά έχει κλειστούς λογαριασμούς, δε χρωστάει πουθενά...
Meta com is o…
Το είπα και στην αρχή: Οι μετακομίσεις, έχουν μέσα τους κάτι μαγικό...