(Π)Άγια νύχτα

Οι τελευταίες ημέρες πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων στις εκδόσεις, έχουν πολύ κόπο και πολύ ξενύχτι, ατέλειωτους αιώνες μαζεμένους πάνω στα μάτια και στα χέρια σου, που πάντα κινδυνεύουν από το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα ή κάτι τέτοιο. Αυτές τις ώρες που η νύχτα έχει έρθει σαν ταξίδι στο νου για να αρμενίζεις ψηλά με φτερά στα πόδια και στα χέρια (που πάντα κινδυνεύουν από το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα ή κάτι τέτοιο, μην το ξεχνάμε).
Την ώρα, λοιπόν, που περιμένεις να επιμεληθείς ένα κείμενο ή να το γράψεις, μπορείς να πλάσεις κόσμους μυστικούς, σε μια νύχτα που δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα «πάγιά» σου, όπως και να λέγονται αυτά, σε μια νύχτα που κοντεύει η άγια νύχτα και που κάνει τόσο κρύο που γελάς μόνος σου, παίζεις με τις λέξεις και βγάζεις νέες. Μια νύχτα που έχει πάγο πάνω στα αυτοκίνητα, πώς λέγεται; Πάγια νύχτα…
Μα το μυαλό δεν σ’ αφήνει να ξαποστάσεις στη χαρά, γεννημένο να σκέφτεται είναι. Να σκέφτεται τα «πάγια», αυτά που σε κυκλώνουν. Μπήκε το δώρο των Χριστουγέννων; Πάλι έχει κίνηση; Πώς άλλαξε η ζωή μου; Πώς τα πήγα στη συνέντευξη με τον Χωμενίδη; Ήμουν ο εαυτός μου; Είμαι ακόμα ο εαυτός μου; Πόσο σου ήρθαν τα τέλη; Πόσο πληρώνεις πάγιο;

Γυρίζω το κλειδί στη μίζα, η Γερμανίδα μου με προειδοποιεί με μια νιφάδα στο ταμπλό ότι όλα είναι παγωμένα, αν θες να τα λέμε πάγια εκ του πάγου, ανάβω τσιγάρο και νομίζω ότι ο καπνός κάνει κρυστάλλους στο σκοτάδι, υπάρχουν πάγια που μπορείς να πληρώσεις σε κάποιο γκισέ, υπάρχουν και τα «πάγια» εκείνα που δεν ξεπληρώνονται, ενώ συνεχίζεις να τα «πληρώνεις». Τοις μετρητοίς, κιόλας, κι αυτά τα «πάγια», το μόνο αντάλλαγμα που σου ζητούν, είναι μερικές γκινέες απ’ τη σκέψη σου. Η αληθινή μου ευχή για το 2010, είναι να ξεπληρώσουμε τα «πάγιά» μας και να πάμε, πιο δυνατοί, στο παρακάτω, να παγιωθούμε σε αυτά που επιθυμούμε. Και θα είναι η πρώτη φορά που μπορείς να παγιωθείς, χωρίς «πάγια», ειρωνικό δεν είναι;

Ήταν μια νύχτα άγια που σκέφτηκα τα «πάγια», όλα τριγύρω παγωμένα-πάγια, σε μια νύχτα άγρια. Σε μια νυχτιά που έκοβες το κρύο με το μαχαίρι, ενώ άκουγες το θόρυβο του κρύου στα δόντια σου και τριγύρω είχε (π)άγια σιωπή. Μία από δαύτες που, κάποιες φορές, (σου) λέει τα πάντα…

FLUTE ROCK, 42 ΕΤΩΝ*

Ήταν 20 Δεκεμβρίου 1967 όταν οι Ίαν Άντερσον και Γκλεν Κόρνικ σχηματίζουν το ροκ γκρουπ των Jethro Tull.

Ένας από τους πολλούς θείους που είχα, ήταν αγροφύλακας. Ήταν ο απόλυτος νόμος των αγρών, λόγω της δικαιοσύνης που διακατείχε. Ένας απλός και ήσυχος άνθρωπος που αγαπούσε όλο τον κόσμο, που είχε μια υπέροχη οικογένεια και μια ήσυχη ζωή. Ένας συνάδελφός του, Βρετανός στην καταγωγή και λίγο… μπαρμπαδουλειάς, που «έπιαναν» τα χέρια του, εφηύρε τη μηχανή της σποράς, που έλυσε τα χέρια των γεωργών και τους έκανε να πίνουν malt στην υγειά του. Ταυτόχρονα, αρκετά χρόνια αργότερα, αφού ο ίδιος έζησε μεταξύ των ετών 1674 και 1741, θα ονοματοδοτούσε ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα της ροκ. Ξέχασα να σας τον συστήσω. Το όνομά του ήταν Jethro Tull...

Οι του συγκροτήματος κράτησαν αυτό το όνομα για μία εβδομάδα και αυτό ήτο άθλος! Κάθε εβδομάδα που έπαιζαν και σε κάποιο άλλο μέρος, άλλαζαν και το όνομά τους, κανένα δεν τους καθόταν καλά. Τελικά, αυτό ήταν και το τελευταίο όνομα που άλλαξαν. Τον Ιανουάριο του 1968 ηχογράφησαν το single «Sunshine Day», που κυκλοφόρησε από την MGM Records, αλλά το Jethro Tull - από λάθος - τυπώθηκε Jethro Toe. (Αν τον βρείτε αυτόν τον δίσκο να τον πάρετε, είναι συλλεκτικός. Άρα, να έχετε και το καρνέ των επιταγών μαζί σας).
Το ιδιαίτερό τους στοιχείο, από το ξεκίνημα έως και σήμερα, ήταν και είναι, τόσο το περίφημο φλάουτο, όσο και τα αξεπέραστα φωνητικά του τραγουδιστή και ηγέτη του συγκροτήματος, αυτής της εμβληματικής φιγούρας που φέρει το όνομα Ian Anderson. Οι Tull, αρχικά, έπαιζαν μπλουζιές, στη συνέχεια πασπάλισαν με στοιχεία από κλασική, φολκ, έθνικ και τζαζ μουσική και έψησαν το γλυκό με αύρες από φλάουτο. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο οι δημοσιογράφοι επινόησαν τον όρο «flute rock», μόνο και μόνο για να μπορέσουν να περιγράψουν και να οριοθετήσουν τη μουσική των Jethro.

Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 30 albums, έχουν πουλήσει περισσότερα από 60 εκατομμύρια αντίτυπα, έχουν δώσει πάνω από 2.500 live σε 40 χώρες.
Τώρα πια, που έχουμε πάρει μια απόσταση από τα γεγονότα, οι Jethro Tull θεωρήθηκαν – και όχι άδικα – ως οι πρωτεργάτες αυτής της μουσικής κίνησης που, αργότερα, χαρακτηρίστηκε ως art rock. Δεν ήταν, όμως, ο μοναδικός τίτλος, η μοναδική ταμπέλα που κουβάλησαν. Τα «Benefit» και «Aqualung» ήταν η αποτύπωση του ταλέντου τους, αυτό το ταλέντο που μπορεί να διαπρέπει στο «art rock», στο «blues rock», στο «folk rock» ή όπως αλλιώς μπορεί να ειπωθεί. Το θέμα είναι να μπορείς, χωρίς μεγάλη σκέψη, να αποκωδικοποιήσεις τον ήχο τους, αφού για τους Jethro Tull δεν υπάρχουν μόδες και μουσικά κινήματα, η ροκ είναι μία, διάολε. Αλλά υπάρχουν οι διαφορετικές εκφάνσεις της.
«Σε όλη μου την πορεία ήμουν ο τύπος που έπαιζε φλάουτο σε μια ροκ μπάντα. Ποτέ δεν άντεχα τον δυνατό θόρυβο με τον οποίον είναι συνυφασμένο το ροκ και θεωρούσα ότι τα καλύτερά μου τραγούδια όπως το "Aqualung" ή το "Locomotive Breath" μπορούν να αναδείξουν τη δυναμική τους και χωρίς ηλεκτρισμό, μόνο με ακουστικά όργανα».

Οι Jethro Tull «χτύπησαν» σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας γενικά και της μουσικής ειδικότερα, τότε που εξέπνεαν οι αγάπες και τα λουλούδια των 60s. Τη στιγμή, δηλαδή, που target είναι ο στόχος που μεταβάλλεται και που το target group υποστηρίζει, κουρασμένο, «δεν έχουμε τη διάθεση να αλλάξουμε τον κόσμο, δεν μπορούμε ή δεν ξέρουμε πώς να τον αλλάξουμε. Αλλά θα συνεχίσουμε να λέμε πόσο fucked up είναι». Από έναν τύπο, που είναι όλη μέρα μέσα στα λουλούδια, παίρνουν το όνομά τους και ο δικός μου θείος είναι εκεί ψηλά και δεν ανακάλυψε κάτι όπως ο Τζέθρο και ούτε έδωσε σε συγκρότημα το όνομά του. Άλλωστε, πόση επιτυχία θα έκανε ένα συγκρότημα με το όνομα «Φώντας Κίτσιος»;

* Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στο θείο μου που ήταν ροκ…

Πηγές

wikipedia.org www.jethrotull.com http://www.j-tull.com/

30 χρόνια London Calling

14 Δεκεμβρίου 1979, οι Clash κυκλοφορούν το άλμπουμ τους «London Calling», ένα από τα πιο επιδραστικά, όλων των εποχών.

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια, ε; Φακ, σαρανταρίζω… Στις 14 Δεκεμβρίου του 1979 κι ενώ ήμουν ήδη 7 ετών, κυκλοφόρησε το «London Calling» των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων Clash. 30 χρόνια μετά, το συγκρότημα αποφάσισε την επανακυκλοφορία του άλμπουμ με μια ξεχωριστή έκδοση.
Στο πακέτο, που θα έχει την πιασάρικη ονομασία «London Calling: 30th Anniversary Legacy Edition», εκτός από το cd, θα υπάρχει επίσης και το ντοκιμαντέρ «The Last Testament: The Making of London Calling» με μουσικά video και home made κινηματογραφικό υλικό του συγκροτήματος.
Τω καιρώ εκείνω, λοιπόν, και ενώ είχε μεσολαβήσει η διάλυση των Sex Pistols – εκείνο τον Ιανουάριο του 1978 - οι Clash, το καλοκαίρι του 1979, μπήκαν ξανά στο studio, αυτή τη φορά με παραγωγό τον Guy Stevens. Ας μην ξεχνάμε ότι είχε αναλάβει την παραγωγή πολλών από τα κλασικότερα τραγούδια τους. Μαζί, λοιπόν, ηχογράφησαν το «London Calling». Το LP είναι διπλό αλλά πωλείται στην τιμή του ενός, «πάρτε, κύριοι, τους Clash, δεν θέλουμε να βγάλουμε φράγκα». Αυτό ήταν κατά σειρά το 3ο τρίτο τους lp, από το οποίο βγαίνουν τα singles London Calling / Armagideon Time και Rudie Can't Fail / Bankrobber / Rockers Galore.
Θέλετε να αναφερθώ στις περγαμηνές του; Ας μην το πάμε μακριά. Σύμφωνα με δημοψήφισμα αναγνωστών του περιοδικού Rolling Stone, ο δίσκος αυτός χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ‘80. Του ’80; Μα, κυκλοφόρησε το ’79. Λεπτομέρειες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, το 2006, το περιοδικό ΤΙΜΕ το συμπεριλαμβάνει στα 100 καλύτερα albums που κυκλοφόρησαν, ever. Πέραν των διακρίσεων και των πωλήσεων, το σημαντικό είναι ότι στη συνείδησή μας παραμένει στα κορυφαία του είδους. Ακόμα και η εικόνα του εξωφύλλου είναι αντικείμενο για συζήτηση, remember, 30 χρόνια μετά. Η φωτογράφος Pennie Smith, που είχε κάνει τη φωτογράφιση, δεν πειθόταν με τίποτε να χρησιμοποιηθεί αυτή για το εξώφυλλο του δίσκου, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει καλή εστίαση.

30 χρόνια μετά - κι ενώ συνεχίζουμε να κινούμαστε με τη θέα που μας επιτρέπει η ομίχλη της εποχής, ενώ κοιτάζοντας πίσω, από απόσταση, όλα φαίνονται καθαρότερα, κατά πώς διατείνεται κι ο Κούντερα - το αυθεντικό artwork του άλμπουμ London Calling πρόκειται να μπει σε δημοπρασία. Σκίτσα, σχέδια και ζωγραφιές που οδήγησαν στον δίσκο του 1979, αναμένεται να φτάσουν το ύψος των 70.000 λιρών. Τη δημοπρασία θα πραγματοποιήσει ο οίκος Bonhams.com, στις 16 Δεκεμβρίου. Πέρα από το artwork, θα διατίθενται προς πώληση και δύο υπογεγραμμένες, σπάνιες φωτογραφίες της μπάντας.

Σύμφωνα με το συγγραφέα Lenny Kaye, «οι Clash ήταν η τέλεια μπάντα, ως μείγμα από τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, που όλος ο πολιτικός ζήλος και ο απτόητος ιδεαλισμός της εξερράγησαν μέσω της μουσικής έκφρασής τους». Ή, της όποιας έκφρασής τους. Ειδικά ο Στράμερ και ο Μικ Τζόουνς είχαν συλληφθεί πολλάκις, κατηγορούμενοι από διατάραξη της τάξης μέχρι την κλοπή μιας μαξιλαροθήκης! Τι να κάνεις, αυτά έχουν οι εκκεντρικοί σταρ. Ο Joe Strummer - το πραγματικό του όνομα ήταν Τζον Μέλορ, με πατέρα διπλωμάτη, ενώ ο ίδιος γεννήθηκε στην Άγκυρα - ένα μόλις μήνα πριν από το θάνατό του, το 2002, είχε δηλώσει για την πορεία των Clash: «Ήταν κάτι σαν επίδειξη πυροτεχνημάτων. Κάτι σαν ψυχεδελικό χτύπημα από κεραυνό, κάτι σαν απροσδιόριστο χρώμα».

Η χρονιά τελειώνει και ο κόσμος ψάχνει τους μουσικούς ήρωές του. Μαζεύει τις αναμνήσεις του και αναρωτιέται τι θα ακούσει μέσα στο 2010. Μέχρι τότε, κάνε ένα search στο youtube και δες το video clip του London Calling. Επιτέλους, ας μου κάνει κάποιος μήνυση για διατάραξη κοινής ησυχίας…
London calling to the faraway towns, now war is declared and battle come down…

Περισσότερα, εδώ
wikipedia.org theclash.gr Marcus Gray - "Route 19 Revisited: The Clash and London Calling".

Σαν σήμερα, στη μουσική

8 Δεκεμβρίου 1980, ο Τζον Λένον, μέλος των Beatles, δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη από τον Μαρκ Τσάπμαν.
O John Winston Ono Lennon ήταν και είναι όλα όσα έχουμε διαβάσει για εκείνον. Ήταν ένα από τα «Σκαθάρια», ήταν ακτιβιστής, είχε έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ήταν ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Με τη σύντροφό του Γιόκο Ονο, κατά πολλούς ρατσιστές η μισητή «κιτρινιάρα» που έφταιγε για τη διάλυση του συγκροτήματος, είχαν συστηματική πολιτική δράση: Από συνεντεύξεις και παραμονή στο κρεβάτι – γυμνοί - για μία εβδομάδα, μέχρι ομιλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Εκείνο το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από το ιστορικό κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης και ενώ ο τελευταίος επέστρεφε μετά από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened, που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ. Τέσσερις σφαίρες καρφώθηκαν στην πλάτη του Λένον, το αίμα-ποτάμι, το σώμα του έπεσε δίπλα στο αντίτυπο του δίσκου Double Fantasy, στο εξώφυλλο του οποίου είχε υπογράψει νωρίτερα. Δύο ημέρες αργότερα, η σορός του αποτεφρώθηκε στο κοιμητήριο του Φέρνκλιφ, στη Νέα Υόρκη.
Τόσο εν ζωή, όσο και μετά το θάνατό του, ο ακούραστος επαναστάτης συνέχισε να αποτελεί ένα σύμβολο της ειρήνης, το αδιαμφισβήτητο αντικείμενο μυθολογίας που από κάποιες πράξεις και μερικούς δίσκους, έτσι, αποσπασματικά, μπορούμε να διακρίνουμε το σπουδαίο ταλέντο του.
«Φαντάσου πως δεν υπάρχει παράδεισος / είναι εύκολο αν προσπαθήσεις / ούτε κόλαση κάτω από μας / πάνω μας μόνο ουρανός...

Υ.Γ.1: 8 Δεκεμβρίου 1979, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ το άλμπουμ «The Wall» των Pink Floyd, o εμβληματικός κώδικας αναγνώρισης που μπήκε ανάμεσα σε ντάνες βινυλίων που μπορεί να περιείχαν από το Γιώργο Κατσαρό και το σαξόφωνό του, μέχρι το «Final» των Wham.

Υ.Γ.2: Επίσης στις 8 Δεκεμβρίου, το 1943, γεννήθηκε ο Τζιμ Μόρισον. Έγραφε ποιήματα που κάποιοι εντελώς πεζά τα έλεγαν στίχους, κυρίως, με θέμα τα μάτια.

Λένον, Floyd, Μόρισον. Πόσα βράδια ακούγοντάς τους έχουμε περάσει με φίλους, με βερμούτ και παγάκια, καπνίζοντας, γελώντας ή κλαίγοντας… Μετριούνται οι στιγμές;
Διαβάστε περισσότερα
# Ray Coleman, Lennon: Τhe Definitive Biography, Harper 1992
# Alan Posener (μφ. Γιώργος Παναγιώτου), Λέννον, εκδ. Πλέθρον 1993
# www.johnlennon.com
# wikipedia.org