Αληθινός Εφιάλτης...

Βρέθηκα μέσα στο παγωμένο γραφείο meeting, όπου δέσποζε ένα μαύρο τραπέζι συνεδριάσεων. Ήμουν εκεί ως βοηθός του υπεύθυνου Τύπου της κυβέρνησης για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Εκεί ήταν όλοι τους, με παγωμένα χαμόγελα, ανέκφραστα πρόσωπα και κινήσεις νευρικές που προοιώνιζαν το τι θα συμβεί. Τα χέρια τους ήταν ιδρωμένα, οι παλάμες τους σφίγγονταν νευρικές και άφηναν μικρούς ατμούς πάνω στη λάκα του γραφείου. Απέναντί μου, ένα τεράστιο ρολόι μετέδιδε νευρικά τικ τακ στο χώρο. Ο δευτερολεπτοδείκτης του θύμιζε ιαπωνική κατάνα ή αραβικό σπαθί; Δεν έχει σημασία. Έμοιαζε κι αυτό έτοιμο να μου πάρει το κεφάλι. Τι θα τους λέγαμε; Τι θα απαντούσαμε; Το χειρότερο ήταν ότι τα λεπτά περνούσαν και ο εκπρόσωπος ήταν άφαντος. Τιιιτ, τιιιτ, την ησυχία έσπασε ένα μήνυμα που ήρθε στο κινητό μου. Με σχεδόν τρεμάμενα χέρια πάτησα «προβολή» και αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν η προσωποποίηση του εφιάλτη μου. «Δεν θα μπορέσω να έρθω, πες τους ό,τι έχουμε ετοιμάσει. Καλή τύχη».

Προτού προλάβω να ψελλίσω οτιδήποτε κι ενώ ένα παγωμένο αυλάκι από ιδρώτα διέτρεχε το μέτωπό μου, μια φωνή άγρια διέλυσε οποιαδήποτε σκέψη μου.
«Για άλλη μια φορά, οι θριαμβολογίες σας, κύριε Σεραφείμ, οι διθύραμβοι της κυβέρνησής σας, αποδείχθηκαν ψεύτικες, έωλες και βραχύβιες. Η δήθεν λογιστική υπέρβαση των στόχων, έγινε υστέρηση». Μέσα στη ζάλη μου δεν μπορούσα να διακρίνω σωστά, αλλά νομίζω ότι ήταν κάποιος Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Οικονομίας της Νέας Δημοκρατίας.
«Κι όλα αυτά, λίγες ημέρες μετά την αναχώρηση της Τρόικας από τη χώρα μας. Τυχαίο; Δεν νομίζω», πετάχτηκε κάποιος άλλος για να γελάσουν όλοι μαζί μ’ ένα άγριο γέλιο. Εκείνο που έχει ο θύτης όταν πρόκειται να παγιδεύσει το θήραμά του. Και το θήραμα, ήμουν εγώ...

Κάποιος άλλος, από το ΣΥΡΙΖΑ, χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι, ούρλιαξε μπροστά στο πρόσωπό μου: «Ζούμε την πλήρη, συνολική και παταγώδη αποτυχία του κατεδαφιστικού προγράμματος, που εφαρμόζουν κυβέρνηση-τρόικα στο 'πειραματόζωο' που λέγεται Ελλάδα».
Όλα γύρω μου γύριζαν τρελά. Κοίταζα σα χαμένος το ρολόι απέναντί μου και είχα την αίσθηση ότι ο χρόνος είχε παγώσει, όπως και το αίμα στις αρτηρίες μου.
Η δίφυλλη πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ορμή και εισέβαλλαν τέσσερις αστυνομικοί, μπορεί να ήταν και στρατονόμοι. Ο επικεφαλής τους έβγαλε από έναν φάκελο ένα χαρτί και - με, σχεδόν, ρομποτική φωνή – είπε σταθερά: «Η χώρα είναι σε απεμπλοκή από το μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ, η ριζική επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους θα γίνει με την Αμερική, που ορίζει δικό της κυβερνήτη στην Ελλάδα. Η χώρα τίθεται υπό στρατιωτικό νόμο. Κύριε Σεραφείμ, συλλαμβάνεστε».

Πετάχτηκα ιδρωμένος από την ξαπλώστρα στην παραλία, ένας εφιάλτης ήταν. Ο ήλιος φτιάχνει νέα χρώματα, η θάλασσα είναι ήρεμη σαν λίμνη και λικνίζεται σαν ατελείωτος όγκος από το περισσότερο μπλε που έχεις δει.

Ευτυχώς...
...Δεν είμαι στο γραφείο Τύπου της κυβέρνησης.
...Δεν με εγκαλεί κανείς για την οικονομία μας.
...Δεν έχουμε Αμερικανό διοικητή, οι γιάνκις δεν έχουν στείλει τανκ στη χώρα μας.
...Δεν με έχουν συλλάβει ως υπαίτιο.

Αν και τώρα που πίνω το φρέντο μου, μόνο για το ότι δεν είμαι στο γραφείο Τύπου είμαι βέβαιος...

* όπως δημοσιεύτηκε στο http://www.protagon.gr