Κανείς εδώ δεν τραγουδά

(όπως δημοσιεύτηκε στο www.e-tetradio.gr)

Ένα μήνυμα στο κινητό από μια συνάδελφο, ήρθε να ταράξει την κυριακάτικη γαλήνη: «Ο Νίκος πέθανε, γαμώτο».

Δεν χρειαζόταν να ρωτήσω «ποιος Νίκος;». Ο Νίκος Παπάζογλου είχε χρόνια προβλήματα υγείας και το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο «Διαβαλκανικό Κέντρο», από όπου έφυγε πριν από λίγες ημέρες για το σπίτι του. Έδωσε γενναία μάχη, όπως μόνο μια ευγενική ψυχή μπορεί να δώσει. Τον είχα γνωρίσει μέσα από συνεντεύξεις που είχα καταφέρει να κλείσω μετά κόπων και βασάνων, αφού του ήταν πολύ δύσκολο να μιλάει για τον εαυτό του. Αντίθετα, μπορούσε να μιλάει με τον δικό του τρόπο για κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι. Σαν να τον βλέπω τώρα να μιλάει - με τα μάτια καρφωμένα στο στο άπειρο, με τα ακουστικά στα αφτιά - για το τίποτε μιας ευτυχίας, θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Ο Νίκος έφυγε το βροχερό πρωί της Κυριακής των Βαΐων του 2011, σε ηλικία 63 ετών. Δεν ξέρω τι άλλο είχε να δώσει στο τραγούδι, όμως ξέρω πως ό,τι έδωσε μέχρι τώρα είναι αρκετό για να τον θυμόμαστε με συγκίνηση, σε κάθε ερμηνεία του, σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει.
Θα τον θυμάμαι πάντα για τη γλυκύτητα της ψυχής του, για τη φωνή του που την άκουγες και ήσουν σίγουρος ότι δεν μπορεί να ανήκει σε άλλον, για το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό, που θα με κρατούνε, θαρρώ, σαν αλήθειες παλιές σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Θα τον θυμάμαι μέσα από τη χαμογελαστή εικόνα του, σε πρώτο πλάνο, στον δίσκο «Η εκδίκηση της Γυφτιάς».
Κι αν ψυχαναγκαστικά θα έπρεπε να τον θυμάμαι για ένα και μόνο τραγούδι, αυτό θα ήταν «Το Όνειρο».

Μα τα σημάδια μέσα μου, ούτε το ότι είσαι μακριά, ούτε ο καιρός θα σβήσει, ρε Νίκο.  
Καλή σου στράτα...