Οι Σεπτέμβριοι της ζωής μας

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα καλές ή κακές εποχές, ποτέ μου δεν ξεχώρισα κάποιον μήνα ως τον πιο αγαπημένο ή το χειρότερό μου, αφού πάντα προσπαθούσα να χαίρομαι την κάθε στιγμή - κι αυτό δεν είναι διαφημιστικό κλισέ. Δεν μπορώ, όμως, να μην παρατηρήσω ότι, ανέκαθεν, Σεπτέμβριο δεν συνέβαιναν και τα καλύτερα. Εννοείται ότι κι οι άλλοι μήνες δεν πάνε πίσω, αλλά ο Σεπτέμβριος είναι, όπως και να το δεις, από μόνος του ένα ορόσημο. Προηγείται το καλοκαίρι της απόλυτης ανεμελιάς, της ραστώνης, προηγείται αυτή η εποχή που είναι μια ειδική κατάσταση σε αυτή τη χώρα. Έπειτα, ξεκινάει ημερολογιακά το φθινόπωρο, τα κεφάλια μέσα, αρχίζει μια νέα σεζόν που πρέπει να αφήσεις τη ραθυμία πίσω σου και να αναλάβεις το κουπί της όποιας γαλέρας κουμαντάρεις.

Όσους Σεπτέμβριους θυμάμαι στη ζωή μου, στο μυαλό μου πρώτα φτάνουν τα άσχημα και μετά έρχονται τα καλά. Σεπτέμβριος ήταν τότε που φθινοπώριασε απότομα, που συννέφιασε, που οι βροχές έπεσαν κι έπνιξαν κόσμο στη Χαλκιδική. Οι Σεπτέμβριοι της ζωής μας, μας έχουν φέρει σεισμούς, ναυάγια, πλημμύρες, τρομοκρατικές επιθέσεις, Δίδυμους Πύργους, εκλογές, νέα οικονομικά μέτρα, απεργίες, πορείες, κλειστό το κέντρο της πόλης, το καλοκαιρινό διάλειμμα - κάποιες φορές - τελείωσε με κομμένες ανάσες.

Σχεδόν έχω δεχτεί αξιωματικά ότι το καλοκαίρι θα τελειώνει, πια, μ’ έναν οδυνηρό Σεπτέμβρη, χωρίς να θεωρώ ότι αυτός ο μήνας είναι κακός. Έχω πειστεί, απλώς, ότι το καλοκαίρι, νομοτελειακά, θα σταματά με την ολική επαναφορά μας τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, εκεί όπου ο Kόρτο Mαλτέζε βαλτώνει στα νερά της πραγματικότητας που προδιαγράφουν άλλοι για μας. Στην απαρχή μιας εποχής που, πυκνά-συχνά, κουβαλάει κορυφώσεις και παρυφές, άνοδο και πτώση, θριάμβους και πανωλεθρίες, εργαζόμενους και ανέργους, συνταξιούχους και λεφτάδες και όλα να μπλέκονται γλυκά και πικρά στο έργο της ζωής μας.

Ο Σεπτέμβριος μπορεί να είναι πολύ καλό παιδί αλλά λιγάκι παρεξηγημένο, και έχει σταμπιλαριστεί στο συλλογικό ασυνείδητο πολλών, ως ένα ακλόνητο στερεότυπο μελαγχολίας.

Και αυτός ο Σεπτέμβρης, του 2011, είναι ένας από δαύτους, από τους Σεπτέμβριους της ζωής μας. Ο εν λόγω μας φέρνει - ίσως - στα χαράματα μιας πλήρους εθνικής αφραγκιάς, με δεκάδες σενάρια, που θα μας τρελάνουν στο τέλος. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να νιώθω και φέτος, όπως αισθάνομαι κάθε χρόνο, δηλαδή «Σπύρος, με ολόκληρα κομμάτια μελαγχολίας», για αυτά που έχουν ήδη γίνει άλλες χρονιές και συνειδητά ή υποσυνείδητα τα θυμάμαι. Αντιθέτως, φέτος, κι ενώ όλα θολά είναι γύρω μου, πιστεύω ότι, τελικά, κάτι καλό θα γίνει, βαρέθηκα να θεωρώ σιγουράκι ότι όλα θα πηγαίνουν χάλια κάθε Σεπτέμβρη. Φέτος, στο μετερίζι του «έχουμε-δεν έχουμε-λεφτά», μια ανεξήγητη ευφορία μουδιάζει το αίμα μου.

Για την κόντρα στο κείμενο βάζω να ακούσω Green Day,  αυτόν τον Σεπτέμβριο τον νιώθω σαν μια αρχή ταξιδιού που κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να μας βγάλει, ουδείς γνωρίζει τι κοσμογονικές αλλαγές μπορεί να μας φέρει και σε ποιο πεδίο μάχης θα πρέπει να πολεμήσουμε για τη ζωή μας. Tώρα που ο ήλιος τόσων καλοκαιριών έχει κάψει αρκετά το φιλμ της ζωής μου, τώρα που κυλάνε οι τελευταίες μέρες αυτού του Σεπτεμβρίου, νιώθω ότι αφυπνίστηκε, μάλλον, ένα άγνωστο κομμάτι του εαυτού μου, ένα αεράκι αισιοδοξίας που φουσκώνει τα πανιά της ζωής μας, για το παρακάτω.
Έξω ψιχαλίζει, ένας από τους Σεπτέμβριους της ζωής μου αρχίζει κιόλας να ξεπλένεται.