Καιρός για σκέψεις

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στα ΝΕΑ το οποίο αναφερόταν στην έλλειψη προσωπικού και στην ελλιπή συλλογή μετεωρολογικών δεδομένων που, σύμφωνα με εργαζόμενους στην ΕΜΥ, έχουν ως αποτέλεσμα την αστοχία της πρόβλεψης, κάποιες φορές.

Ωραία. Και, τώρα, τι θα κάνουμε ως πολίτες; Θα τα βάλουμε (και) με την ΕΜΥ; Τις τελευταίες ημέρες η μισή Ελλάδα κατηγορεί την άλλη μισή «που μας έφερε εδώ», και όλοι μαζί όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, σε λίγο θα φτάσουν μέχρι και τον Βενιζέλο. Τον Ελευθέριο, εννοώ.

Φυσικά και υπάρχουν προβλήματα, κάποιοι έχουν να λύσουν τη  δύσκολη εξίσωση της επιβίωσης, αλλά έχουμε μπει τόσο καλά στο πετσί του ρόλου αυτού, του ζοχάδα, που μας διαφεύγουν πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια άλλα. Επειδή καταδεικνύουν νοοτροπίες, συμπεριφορές, αντιλήψεις και προτεραιότητες.

Αναφέρω κάποια από αυτά που συνειδητοποίησα τις τελευταίες ημέρες.

Το μαγικό βράδυ εκείνης της ημέρας, ανάμεσα σε σκουπίδια και ρημάδια, σκυλάδικα, σκοτάδια, εκείνη τη νυχτιά που τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν μια ατελείωτη σειρά από πολύχρωμες, διψασμένες για βενζίνη λαμαρίνες, λόγω του επαπειλούμενου τερματισμού του ανεφοδιασμού σε βενζινάδικα, πάρα πολλές φορές βρέθηκα εγκλωβισμένος κι εγώ στην ουρά. Όλες τις φορές την πάτησα με τον ίδιο τρόπο: Ο οδηγός του προπορευόμενου οχήματος, απλώς, ήθελε να βάλει βενζίνη, αλλά δεν ήθελε να βγάλει φλας. Όταν συνειδητοποιούσα τι συνέβαινε, έπρεπε να βγω ξανά στη λωρίδα κυκλοφορίας, κάτι που ενέχει πιθανό κίνδυνο για ατύχημα και βέβαιους κινδύνους για τα νεύρα σου.

Στο επόμενο φανάρι ένα κορίτσι με βρώμικα ρούχα και καθαρή ψυχή, που φαίνεται στα μάτια της, θέλει να καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου του κυρίου που μιλάει άπταιστα τα... ειρωνικά. Εκείνος την κοιτάει μέσα από τα πανάκριβα γυαλιά μυωπίας του και τη διώχνει σα μύγα, με ένα νόημα που κουνάει τα αμορτισέρ του τετρακίνητου κάρου του. Το κορίτσι έρχεται σε μένα, δεν δέχεται χρήματα χωρίς να μου καθαρίσει τα τζάμια, fair deal. «Θέλω να μου γράφουν ποιήματα, poems» της λέω, μαζί με ένα φίλο της που πουλάει καλάμια ψαρέματος απαγγέλλουν κάτι στη γλώσσα τους, γελάω, το γέλιο μου κόβεται, ο δρόμος είναι αδιάβατος. Έχει κλείσει από αυτοκίνητα που θέλουν να βάλουν βενζίνη. Η ζωή συχνά δεν έχει ποίηση, δεν έχει μόνο ποιήματα, έχει και κίνηση, που μπορεί να σε τρελάνει. Οκτάνια εναντίον συναισθήματος.

Λίγο παρακάτω, ένα κοριτσάκι, ούτε τεσσάρων ετών, παίζει πάνω στην καρότσα ενός ημιφορτηγού που είναι εν κινήσει, κρατώντας στα χέρια του μια πάνινη κατασκευή που υπείχε, μόνο στα μάτια της μικρής, τη θέση μιας Μπάρμπι. Κι έμεινα εγώ, μια κούκλα σπασμένη, στα μισά του δρόμου, χωρίς να ξέρω εάν έπρεπε να πάρω πρώτα την Πρόνοια ή αν έπρεπε να συνεχίσω να χαζεύω τη μικρή που ήταν αληθινά ευτυχισμένη με αυτό που (δεν) είχε.
Κι όλα αυτά, σε μια διαδρομή τριών τετάρτων της ώρας. Φαντάσου τι συμβαίνει γύρω μας, σκέψου πόσα τέτοια περιστατικά παίζουν έργο γύρω μας κι εμείς χάνουμε τα καρέ τους.     

Το Σαββατοκύριακο που θα έρθει, μέχρι στιγμής, ξέρω ότι θα είναι βροχερό. Ή πολύ βροχερό, ό,τι πει η πρόβλεψη. Προσωπικά, θέλω να βρέξει χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα, θέλω να ρίξει, απλώς, μια ποτιστική βροχούλα, από αυτές που ξέρουν να νοτίζουν συνειδήσεις. Επιθυμώ να πέφτουν στάλες σαν κάθαρση, να μην ξέρεις αν βρέχει ή αν κλαις, να πέφτουν σταγόνες σαν ένα βαλς χαμένων ονείρων. Θέλω να βλέπω τα αυτοκίνητα σα μικρά, αστρικά χόβερ κραφτ να πλανάρουν στην άσφαλτο, όπως εμείς πλανάρουμε - κάποιες φορές - στις στροφές της ζωής μας, συνεχίζοντας να αναζητούμε τις μοναδικές λεπτομέρειες, που κάνουν τη διαφορά. Αν το καλοδείς, τις λεπτομέρειες των άλλων ερωτευόμαστε, για τις λεπτομέρειές μας, μας μισούν.  

Τώρα, μπορείς να μου πεις «τι σχέση έχει η ΕΜΥ με όλο αυτό το κείμενο»; Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι είδα τους Ινδιάνους να μαζεύουν ξύλα για το χειμώνα.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά – κι έρχεται κρύο...