Αναζητώντας το χαμένο (μας) χρόνο

Ήταν 18 Νοεμβρίου 1922 όταν πέθανε ο Μαρσέλ Προυστ, ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας. Στο μυαλό μου το βιβλίο του, «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο». Αυτό που ο Σεφέρης, δικαιολογημένα, αποκάλεσε «βιβλίο του Χρόνου». Τι λέτε; Να αναζητήσουμε το χαμένο μας χρόνο; Ο χρόνος μας, αρχίζει από τώρα…

«Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς. Μερικές φορές, μόλις έσβηνα το κερί, τα μάτια μου έκλειναν τόσο γρήγορα, ώστε δεν πρόφταινα ν' αναλογιστώ: “Με παίρνει ο ύπνος"…»

Αυτή είναι η αρχή του «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο».
Εσχάτως, είμαι τόσο κουρασμένος, που νιώθω ακριβώς έτσι.
Λέτε ο ύπνος να είναι πρώτος στη λίστα του χαμένου χρόνου της ζωής μας;
Μήπως έτσι χάνουμε χρόνο απ’ το να ζούμε πράγματα;
Πού πάει, αλήθεια, ο χρόνος όταν χάνεται;
Αυτή είναι η μία από τις πάμπολλες ερωτήσεις που δεν μπορώ να απαντήσω.
(κάποιες άλλες είναι, «πού πηγαίνουν οι μονές κάλτσες» και «πού πάει η αγάπη όταν φεύγει», αν και ξέρω ότι υπάρχει σχετικό βιβλίο για τις κάλτσες και, αντίστοιχα, τραγούδι λαϊκόν από την Πίτσα Παπαδοπούλου!).
Ερωτήσεις, ερωτήσεις δίχως απαντήσεις, ο χαμένος χρόνος της ζωής μου.

Μάλλον ο χρόνος και η μέτρησή του είναι… «πολιτισμένο» τερτίπι. Για παράδειγμα, στην Αφρική είναι τόσο σχετική η έννοια «χρόνος», ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο Αφρικανός το χρόνο, που σε κάποιο «Κόπα Άφρικα» υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στην τήρηση του προγράμματος, γιατί οι θεατές δεν έρχονταν ποτέ στα γήπεδα εγκαίρως.
Θεούληδες!
Ο Μελισσινός, στα χρυσά χρόνια του ΚΛΙΚ, όταν είχε πάει στην Ινδονησία, είχε πει ότι εκεί λένε «ο χρόνος είναι ατέλειωτος, άρα έχουμε χρόνο... Αυτό σημαίνει μη βιάζεσαι, μην αγχώνεσαι, μην παθαίνεις υστερία. Όλα θα γίνουν, όλα θα προχωρήσουν, απλά θέλει λίγη υπομονή. Kι αν είναι όλα να πάνε σκατά, θα πάνε ούτως ή άλλως, δεν έχει νόημα να πιέσεις την κατάσταση».
Εμείς, όμως, έχουμε μάθει να μην υπολογίζουμε σε τέτοιου τύπου ατάκες. Γιατί βλέπουμε το χρόνο σαν διάνυσμα και βιαζόμαστε να το διανύσουμε. Σ’ αυτή την αέναη μεταφορά μας μέσα στο χρόνο, ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει και εμείς, αντίστοιχα, βασικά, να δουλεύουμε. Και όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο πιο λίγος χρόνος σού μένει. Σ' αυτή τη μάχη με το χρόνο ποτέ δεν βγαίνεις νικητής, αυτά που θέλω να δω ποτέ δεν θα τα προλάβω.
Και έτσι, συνεχίζουμε να χάνουμε το χρόνο μας σε δουλειές άκυρες, σε σχέσεις ανέραστες, σε επισκέψεις ευγενείας, σε μποτιλιαρίσματα λαμαρίνας.
Πώς φεύγει έτσι ο χρόνος μας;

Μπαίνω μέσα σε μια BMW σειρά 3, αυτή μου έκατσε για τεστ μέσα στο ΣΚ, στάλες, πολλές στάλες βροχής, καταιγίδα στην Εθνική οδό, πόσος χαμένος χρόνος με χαμηλές ταχύτητες μέχρι να φτάσω στη Λαμία και να γυρίσω πίσω, ανάβω τσιγάρο και γελάω, ο χρόνος είναι σχετικός, σκέφτομαι, το απέδειξε κι ο Αϊνστάιν, ενώ η πλάτη μου, που χαϊδεύεται με τα δερμάτινα καθίσματα, δονείται απ’ τα μπάσα των Guns N' Roses στο November Rain…

«If we could take the time to lay it on the line
I could rest my head
Just knowin' that you were mine
All mine
So if you want to love me then darlin' don't refrain
Or I'll just end up walkin'
In the cold November rain…»

Μετά γυρίζω στο σπίτι, βρεγμένος είμαι, το πουκάμισο κολλάει πάνω μου, θέλω να αράξω, γαμώτο, φεύγει το Σαββατοκύριακο, χάνεται ο ελεύθερος χρόνος μου, θέλω ν’ ονειρευτώ λίγο. Ξαπλώνω στον καναπέ και διαβάζω σε μια νύχτα το βιβλίο του Ζαρκαδάκη «Αρχιπελάγους Πολιτεία».
Εδώ ο χρόνος μπερδεύεται, πώς γίνεται να μεταβαίνει κάποιος χρονικά από Βυζάντιο στον Κολόμβο, να κι η Ατλαντίδα και ο 20ός αιώνας. Όλα αυτά συνυπάρχουν σ’ ένα μικρό νησί του Αιγαίου και κάποιοι, επιτέλους, έχουν βρει το μυστικό και μπορούν να ξεπερνάνε το χρόνο και το θάνατο…
Μετά, ξημερώματα πια, το καντράν του κινητού μου φωτίζεται, Πλανήτης Γυναίκα καλεί Σπύρο, είναι η Κ.
Eisai xypnios, mwro mou? Thelw na me pareis apopse. Mporeis?