Το Πάσχα είναι…

…η πανάρχαια θλίψη της απώλειας, του τέλους, που συνοδεύεται έπειτα από τη χαρά της αναγέννησης, της άνοιξης, της νέας ζωής, της νίκης της αγάπης κόντρα στον παλιοθάνατο.

…γεννημένο για να γεννάει σκέψεις.

...οι ψαλμοί του μικρού Χρήστου Σαντικάι. Να δω στη μικρή οθόνη και Πέτρο Γαϊτάνο και είμαι βέβαιος ότι ήρθε το Πάσχα...

...οι λαμπάδες για τα βαφτιστήρια: Kυκλοφορούν σαν πολυκαταστήματα - το έχω γράψει ξανά - από μόνες τους, δεν κοστίζουν μια περιουσία και σβήνουν το ίδιο βράδυ που ανάβουν. Αλλά θα του μείνει του πιτσιρικά, ο-καουμπόη-του-μεσονυχτίου-και-το-σκουτεράκι-Πάουερ-Ρέιντζερ κ.λπ.)...

...να είσαι σε νησί. Μόνο σε νησί έχω νιώσει τη δύναμη του Πάσχα, αυτή τη δύναμη που νόμιζες ότι ανάβλυζε από τα βράχια και έκανε τους ανθρώπους αλλιώτικους, η περιφορά του Επιταφίου, οι φλογίτσες στα στενά, τα πετρόχτιστα δρομάκια.

...η Κυριακή του Πάσχα και Πρωτομαγιά ταυτόχρονα του ’94 που έφυγε για πάντα ο Σένα, στερώντας μας μια για πάντα τα δωρεάν μαθήματα οδηγικής ευφυΐας. Ήταν η πρώτη φορά που το Πάσχα είχε Μεγάλη Εβδομάδα αλλά όχι Ανάσταση.

...αυτά που γίνονται κάθε χρόνο και δεν τα αντέχω. Δεν μπορώ άλλα τσιγκέλια. Άλλα αίματα. Άλλες πεταμένες προβιές προβάτων. Φτάνει το αίμα τους, πλημμύρισε το δυάρι μου. Δεν τρώω ούτε το αρνί, ούτε τα κατσίκια. Μου μυρίζει το κρέας τους, έχω δυσανεξία.

... ο Χριστός που, μάλλον, ήταν Έλληνας. Γιατί μέχρι τα 30 ζούσε με τη μαμά του, αυτή νόμιζε ότι ήταν Θεός κι εκείνος πίστευε ότι ήτανε παρθένα!

...η διαπίστωση πως αν ο Χριστός σταυρώνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, υπάρχουν άνθρωποι που σταυρώνονται κάθε μέρα.

...οι θρησκευτικές συζητήσεις που σκάνε άξαφνα στην παρέα. Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν υπάρχει εκεί πάνω Παράδεισος. Αυτό που γνωρίζω καλά, είναι ότι εδώ κάτω σίγουρα είναι η Κόλαση, εδώ κάτω κι ο Παράδεισος.

Και μπορεί στο Χάρλεμ, εάν είσαι τυχερός, να δεις αγγέλους.

Καλό ΠΑΣΧΑ…