Hell, hell, park n’roll

Η ώρα είναι περασμένη και ψάχνω να παρκάρω. Στο Γαλάτσι. Ο χειρότερος συνδυασμός, τέτοια ώρα-τέτοια λόγια. Οι θέσεις έτσι κι αλλιώς είναι περιορισμένες και, περασμένα μεσάνυχτα, δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει κάποιος. Ποντάρω μόνο σε κάποιον εραστή που πήγε, «χτύπησε» και δεν υπήρξε διανυκτέρευση. Υπολογίζω (ελπίζω-εύχομαι), επίσης, σε κάποια άδεια θέση που, απλώς, δεν έχω δει.

Ξαφνικά, το αυτοκίνητο που βρίσκεται μπροστά μου και ο οδηγός του ψάχνει θέση επίσης, με αλάρμ στέκεται στην άκρη του δρόμου. Περνώντας από το στενό που σταμάτησε, με την άκρη του ματιού μου βλέπω μια άδεια θέση, αλλά πρέπει να κάνω το γύρο.
Πρώτη, δευτέρα, γκάζι, σε πόσα sec πρέπει να καλύψω το «ράλι οικοδομικού τετραγώνου»; Νομίζω ότι έσπασα το ρεκόρ, φτάνω, αλλά… Fuck! Δεν μπορεί… Πότε πρόλαβε να παρκάρει κάποιος άλλος; Πλησιάζω και οι φόβοι μου γίνονται πραγματικότητα: Ο οδηγός που είχε κάνει στην άκρη για να περάσω, είχε στο μυαλό του ότι θα έκανε παράνομα όπισθεν για να πιάσει τη θέση. Και δεν το είχε, απλώς, στο μυαλό του, το έκανε πράξη. Είναι γυναίκα, το μισοσκόταδο κάνει τα μπλε μάτια της να γυαλίζουν από ικανοποίηση και αυταρέσκεια. Κατεβάζει το τζάμι και, με χαμόγελο κατευθείαν απ’ τη Σιβηρία, μου λέει, απαξιώνοντάς με:
«Έχασες!».
– «Εγώ νομίζω ότι κέρδισα», της λέω με χαμόγελο, φεύγω και στο επόμενο στενό με περιμένει μια ωραιότατη θέση.

Κέρδισα, παίζοντας, μάλιστα τίμια. Την επόμενη ημέρα που πέρασα για να πάρω το αυτοκίνητό μου, εκείνη ήταν εκεί και προσπαθούσε να καταλάβει εάν της έκλεψαν το δικό της ή αν το είχε σηκώσει η Τροχαία. Εγώ ήξερα ότι είχε συμβεί το δεύτερο, επειδή η ωραιοτάτη δεσποινίς δεν είδε ποτέ ότι πάρκαρε σε μια από τις εισόδους του Δημαρχείου, που απλώς δεν έχει καμία σήμανση...

Παιχνίδια επιβίωσης στο σύγχρονο κόσμο, στην πόλη που ψάχνεται για να παρκάρει.
Aν έπαιζα στο «Lost», θα ήμουν ο Tζακ ή ο Σόγιερ; Έτσι κι αλλιώς, την Kέιτ θα ερωτευόμουν. Στανταράκι…