Maybe…

Mετά γύρισα σπίτι. Tο καλοκαίρι τέλειωσε, ήρθε ο Σεπτέμβρης, όπως το κάνει όλα τα χρόνια που γνωριζόμαστε. Χωρίς προπομπούς, χωρίς ταρατατζούμ, το διάλειμμα τέλειωσε, game over. Έτσι, η ζωή επέστρεψε στον – και καλά – φυσικό της χώρο, αυτό το πλάκωμα του στυλ «μη χαλαρώνετε, ο Σεπτέμβρης δεν τα σηκώνει αυτά». Το πλάκωμα γίνεται χειρότερο όταν θυμάσαι αυτά που είχαν οι Σεπτέμβριοι άλλων ετών, που δεν τα ξεχνάς. Σεισμός στην Αθήνα, κορμιά στη θάλασσα, δίδυμοι πύργοι, συνηθίσαμε πια ότι το καλοκαίρι θα τελειώνει με έναν οδυνηρό τρόπο.
Maybe, όμως, αυτός ο Σεπτέμβρης να είναι διαφορετικός...

Το maybe είναι η λέξη του καλοκαιριού που πέρασε, το φθινόπωρο γνωρίστηκε με τη λέξη αυτή, έδωσαν τα χέρια, κοιτάχτηκαν στα μάτια και κάνουν ήδη παρέα. Tο καλοκαίρι διαβάζω περισσότερο. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν το διάβασμα θερινή υπόθεση, πάντα διαβάζω. Ίσως γιατί πάντα δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα. Διάβασα πολύ αυτό το καλοκαίρι: Από Ζάχο Χατζηφωτίου και Μάνο Ελευθερίου, μέχρι Χρήστο Παπαμιχάλη, το βιβλίο του «Maybe». Δεν θα σας πω γι’ αυτό, παρά μόνο ότι είναι απ’ αυτά που φτιάχνουν κόσμους. Να το πάρετε. Τελεία.
(Χρήστο, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που πέρασαν, γι’ αυτά που θα έρθουν και, κυρίως, για αυτά που μου τα άφησες σαν φυλαγμένα μυστικά που δεν τα λες πουθενά)

Το βράδυ της Πέμπτης πήγαμε με τον Νίκο Μυλωνά στο Soul, έκαναν από κοινού τα γενέθλιά τους ο Παναγιώτης Χριστόπουλος του Gk και ο Λευτέρης Κεφαλάς του Red fm και του Free. Εκεί ήταν όλοι μας οι γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι, δημοσιογράφοι, ραδιοφωνατζήδες, εφημεριδάδες, περιοδικάδες και κάποιοι άλλοι και, κυρίως, άλλες που δεν ξέραμε και ούτε έμοιαζαν σε κανέναν από τους εορτάζοντες για να είναι συγγενείς, οπότε είπαμε με τον Μυλωνά να κάνουμε γκάλοπ να δούμε τι παίζει. Τελικά, κουβέντα στην κουβέντα – ή, καλύτερα, ουρλιαχτό στο ουρλιαχτό, λόγω δυνατής μουσικής - βρήκα μια ξαδέρφη μου. Δεύτερη ή τρίτη είναι, δεν ξέρω, θα σας γελάσω, απ’ το σόι του πατέρα μου, και δεν είμαι σίγουρος παρά το ότι τη ρώτησα οκτώ φορές και ποτέ δεν άκουσα τι ακριβώς μου είπε. Τον άφησα, λοιπόν, τον ακριβή βαθμό συγγένειας να πλανάται στον αέρα που έπαιζε με τις ψαγμένες μουσικές του Κεφαλά, μιλήσαμε και με την Εύα Αντωνοπούλου που ξεκινά τη Δευτέρα εδώ στον Angel 6-8, χαιρετήσαμε τα παιδιά και τα ευχαριστήσαμε γιατί περάσαμε τέλεια (στο Soul μου έφυγε η soul, όπως δήλωσα στο στάτους του facebook!) μπήκαμε στο αυτοκίνητο με τον Μυλωνά και ακούσαμε δυνατά «I kissed a girl» για να φύγει από πάνω μας το προγκρέσιβ.
Αυτό το τραγούδι ήρθε να βάλει φωτιά στις φαντασιώσεις μας, αυτό είναι το φθινοπωρινό σάουντρακ της Αθήνας που φλέγεται στους 40 βαθμούς και ονειρεύεται το μεγάλο ταξίδι σε άλλους κόσμους.

Ίσως, λοιπόν, αυτός ο Σεπτέμβριος να είναι ένας άλλος, διαφορετικός από αυτούς που πέρασαν και (δεν θέλουμε να) τους θυμόμαστε. Σκέφτομαι ότι μπορεί να τελείωσε το καλοκαιρινό διάλειμμα, αλλά θα περνάμε καλά και στο φθινόπωρο που – ημερολογιακά - είναι εδώ, αν μάθουμε να ζούμε και να περιμένουμε περισσότερα απρόοπτα στη ζωή μας, περισσότερα ανοιχτά αποτελέσματα, ανατροπές, εκπλήξεις, ανοιχτό στόμα και γουρλωμένα παιδικά μάτια, ο Γεωργελές στο Κλικ το έλεγε συνέχεια, αν η ζωή μας γίνει ένα καλοκαίρι μέσα στον χειμώνα.
Ανάβω τσιγάρο, σκέφτομαι αυτά που θα έρθουν και χαμογελάω, βάζω στο ριπίτ την Katte Perry, ξεχνάω τους στεγνούς διαχωρισμούς των εποχών κι αποφασίζω να αλλάξω εποχή για την υπόλοιπη νύχτα...