Ποιος πληρώνει τη νύφη Νο2

Όπως κάποιοι θα διαβάσετε στο στάτους μου στο Facebook, το βράδυ του Σαββάτου πήγα σε άλλον έναν γάμο. Την προηγούμενη φορά που είχα πάει σε γάμο, έγραψα ένα ποστ. Τώρα, ήρθε η ώρα για τη συνέχεια, για το μέρος βου...

Απολύτως τίποτε δεν άλλαξε από αυτά που έγραψα τότε. Απλώς, κάντε αλλαγή στο όνομα, τώρα παντρεύτηκε η Ράνια μας, συνάδελφος από τον Πόλις 88.6 που, πλέον, αυτός ο σταθμός δεν υφίσταται. Από αυτόν, όμως, έμειναν άνθρωποι που τους είδα πάλι και χάρηκα πολύ.
Σε όσα θα διαβάσετε στο «Ποιος πληρώνει τη νύφη», αν σκρολάρετε λίγο πιο κάτω, προσθέστε πιτσιρίκια που τρέχουν δεξιά κι αριστερά ουρλιάζοντας, μέχρι να έρθει η ώρα να κοιμηθούν σε κάποια καρέκλα, γκαρσόνια που από την πολλή εξάσκηση-τριβή με το επάγγελμα έχουν καταφέρει να σου πετάνε τη σαλάτα (που δεν θα φας ποτέ) δίπλα από το ποτήρι με το κρασί, χωρίς να ρίξουν τίποτε κάτω ή πάνω σου.
Τέλος, για να το κλείσω το θέμα «γάμος», μπας και ξεκολλήσω και προχωρήσω και σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, έχω να παρατηρήσω ότι όλα στους γάμους δουλεύουν όπως θα έπρεπε να λειτουργεί και το ελληνικό κράτος. Δηλαδή, με μια αξιοζήλευτη σειρά, χρόνια τώρα η ίδια: Ώρα τελέσεως του μυστηρίου στις 07.00. Ο γαμπρός είναι ήδη εκεί, στην ώρα του, με το ύφος του «μαλάκα, πάω για κρέμασμα, αντίο ζωή». Εκεί είναι και οι καλεσμένοι που έχουν καταφτάσει και αρχίζουν να σχολιάζουν τα πάντα. Η νύφη φτάνει με την καθυστέρηση ακαδημαϊκού τετάρτου, ενώ ήδη βαριέσαι και σε πιάνει τεταρταίος πυρετός. Ξεκινάει το μυστήριο, ο παπάς είναι κατανυκτικός σε βαθμό συγκίνησης (του καντηλανάφτη), το ζεύγος βγαίνει έξω από την εκκλησία, εκεί πέφτει το ρύζι καθώς η Ιερά FIFA, εεε, σόρι, η Ιερά Εξέταση, εεε, συγγνώμη, η Ιερά Σύνοδος, έχει εκδώσει οδηγία, όπου σύμφωνα με αυτήν, απαγορεύεται η ρίψη αντικειμένων, φωτοβολίδων και φυσικά ρυζιού, εντός του ναού.
Ακολουθεί η χαιρετούρα, να ζήσετε, καλούς απογόνους και στα δικά σας, γεια σας.
Έπειτα, έχεις να βρεις το κέντρο «Αρμενάκι», όπου θα γίνει η δεξίωση. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Το να τρέχεις με χίλια στη Λεωφόρο Μαραθώνος και να πρέπει να δεις το κατάστημα φωτιστικών «Η κωλοφωτιά» για να στρίψεις επιτόπου, δεν είναι και ό,τι καλύτερο ή κάτι εύκολο. Επίσης, γιατί όλα τα πάρκινγκ τέτοιων κέντρων διασκεδάσεως έχουν χώμα; Μα, για να γίνονται τα παπούτσια σου άσπρα. Ο γάμος το θέλει το λευκό της αγνότητος, ίσως γι’ αυτό!
Η αξιοζήλευτη σειρά, είναι ΚΑΙ εκεί, στο κέντρο: κάθεσαι στριμωγμένος και πλάτη με πλάτη με την κυρία Τούλα που και τρώει, αλλά και μιλάει πολύ. Έπειτα από μια ώρα που έχεις φάει μόνο μισό κιλό ψωμί (και το «μόνο» πάει στο ότι δεν σου βγάζουν κάτι άλλο, είναι το γνωστό «ξεροψώμι») έρχονται οι νεόνυμφοι που έχουν βγάλει φωτογραφίες για να θυμούνται όταν θα χωρίσουν (κακία, αλλά παίζει!), κόβουν την τούρτα, αλληλοταΐζονται, ο φελλός της σαμπάνιας βγάζει το μάτι του κυρίου Τάκη «αλλά δεν πειράζει, γούρι-γούρι», πίνουν σαμπάνια, χορεύουν ένα κομμάτι του τύπου The power of love, οι κάγκουρες από κάτω χτυπάνε τα σερβίτσια για να φιληθεί το ζευγάρι. Βγαίνουν τα παγωμένα ορεκτικά, τα μαζεύουν προτού τα φας, έρχεται το κυρίως, που είναι - κυρίως - παγωμένο, βγάζουν την τούρτα κι αρχίζει ο χορός. Πάρε τα κλαρίνα, πάρε τα βιολιά, να κι άλλο ένα να χορέψει ο παππούς, κάποιοι γίνονται ντίρλα, τα πιτσιρίκια κοιμούνται, σήμερα γάμος γίνεται και ώπα της...
Ε, κάπου εκεί φεύγεις, χάρηκα πολύ, είμαι μέσα σε ένα Mini Cooper Works, γελάω, τα 200 άλογά του γεμίζουν λάστιχο την άσφαλτο, τσιγάρο, η μουσική γεμίζει με νότες την καμπίνα, «ο γάμος είναι happy αλλά πάντα έχει και end» σκέφτομαι, κατεβάζω μια τρίτη στο κιβώτιο και χάνομαι στη νύχτα...