Κι έπειτα οι διακοπές τελείωσαν…

…κι έπειτα γύρισα ξανά στην Αθήνα που παλεύει να βρει τους ρυθμούς της. Όχι γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις τους ρυθμούς - αυτοί εκεί είναι, σου κλείνουν πονηρά το μάτι - αλλά επειδή το μυαλό και το κορμί αρνείται. Δυσκολεύεσαι να φορέσεις ρούχα και παπούτσια, αρνείσαι το πρωί να σηκωθείς από το κρεβάτι (ή από όπου σε βρήκε το πρωινό, do you copy?) για να πας στη δουλειά.
Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή αυτό που ζούμε όλο το χειμώνα, τελικά δεν είναι η «κανονική», η πραγματική ζωή.
Και το γράφω εγώ, εντελώς αυθάδικα, αφού θεωρώ ότι κάνω μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του κόσμου, άρα δεν τραβάω κάνα ζόρι που γυρίζω στη… φάμπρικα. Ίσως η άρνηση να επιστρέψεις πίσω στη δουλειά σχετίζεται με μια γενικότερη άρνηση που έχουμε για όλα αυτά που ζούμε, αφού, μην κρυβόμαστε, η καθημερινότητά μας έχει γίνει λίγο κλισέ, μπανάλ, πασέ, προβλέψιμη, κλειστή. Μονοκαλλιέργεια. Σπίτι-δουλειά. Τι κάνεις; Δουλεύω. Τρέχω. Στάνταρ ερωτήσεις, με στάνταρ απαντήσεις. Θεωρώ, λοιπόν, ότι έχουμε συνεχώς την ανάγκη να κάνουμε αποδράσεις με πάσης φύσεως «ταξίδια», για να ξεφεύγουμε. Συμφωνεί μαζί μου κι ο Ιρμπέν στα «Mυστικά του ταξιδιού», ο οποίος διατείνεται ότι δεν ταξιδεύουμε για να ξεκουραστούμε, αλλά για να αποδράσουμε από τις κοινωνικές συμβάσεις.

Ξεκινάει, λοιπόν, μια νέα σεζόν, κι αν θέλουμε να μας πάει καλά, ας πετάξουμε – όσο γίνεται αυτό – απέξω, τα πολλά «πρέπει» και, βασικά, τις κοινωνικές συμβάσεις που έχουν επιβάλλει οι «άλλοι» για μας. Και δεν το παίζω γκουρού, τα λέω (τα γράφω) για να τα ακούω (να τα διαβάζω) κι εγώ.
Ξεκινάει, λοιπόν, μια σεζόν, που μακάρι να φέρει καλές και μεγάλες ανατροπές, στιγμές που θα τις παρακολουθήσουμε με μάτια γουρλωμένα από ευχάριστες εκπλήξεις.
Σαν ένα καλοκαίρι, δηλαδή, μέσα στο φθινόπωρο ή το χειμώνα.

Υ.Γ.1: Δεν ξέρω γιατί έβαλα το West and Girls των Pet Shop Boys να ακούγεται στο μπλογκ (στην περίπτωση που μπορείς να το ακούσεις). Αλλά, γιατί όλα τα πράγματα που κάνουμε θα πρέπει να τα εξηγούμε; (Κι αυτό είναι άλλη μια συμβουλή για τη νέα σεζόν).
Υ.Γ.2: Και μην ακούσω την «ευχή» για «καλό χειμώνα», άλλωστε μεσολαβεί το φθινόπωρο. Καλή μας εποχή να λέμε, για να πιάσει, κιόλας…