14.12.09

30 χρόνια London Calling

14 Δεκεμβρίου 1979, οι Clash κυκλοφορούν το άλμπουμ τους «London Calling», ένα από τα πιο επιδραστικά, όλων των εποχών.

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια, ε; Φακ, σαρανταρίζω… Στις 14 Δεκεμβρίου του 1979 κι ενώ ήμουν ήδη 7 ετών, κυκλοφόρησε το «London Calling» των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων Clash. 30 χρόνια μετά, το συγκρότημα αποφάσισε την επανακυκλοφορία του άλμπουμ με μια ξεχωριστή έκδοση.
Στο πακέτο, που θα έχει την πιασάρικη ονομασία «London Calling: 30th Anniversary Legacy Edition», εκτός από το cd, θα υπάρχει επίσης και το ντοκιμαντέρ «The Last Testament: The Making of London Calling» με μουσικά video και home made κινηματογραφικό υλικό του συγκροτήματος.
Τω καιρώ εκείνω, λοιπόν, και ενώ είχε μεσολαβήσει η διάλυση των Sex Pistols – εκείνο τον Ιανουάριο του 1978 - οι Clash, το καλοκαίρι του 1979, μπήκαν ξανά στο studio, αυτή τη φορά με παραγωγό τον Guy Stevens. Ας μην ξεχνάμε ότι είχε αναλάβει την παραγωγή πολλών από τα κλασικότερα τραγούδια τους. Μαζί, λοιπόν, ηχογράφησαν το «London Calling». Το LP είναι διπλό αλλά πωλείται στην τιμή του ενός, «πάρτε, κύριοι, τους Clash, δεν θέλουμε να βγάλουμε φράγκα». Αυτό ήταν κατά σειρά το 3ο τρίτο τους lp, από το οποίο βγαίνουν τα singles London Calling / Armagideon Time και Rudie Can't Fail / Bankrobber / Rockers Galore.
Θέλετε να αναφερθώ στις περγαμηνές του; Ας μην το πάμε μακριά. Σύμφωνα με δημοψήφισμα αναγνωστών του περιοδικού Rolling Stone, ο δίσκος αυτός χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ‘80. Του ’80; Μα, κυκλοφόρησε το ’79. Λεπτομέρειες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, το 2006, το περιοδικό ΤΙΜΕ το συμπεριλαμβάνει στα 100 καλύτερα albums που κυκλοφόρησαν, ever. Πέραν των διακρίσεων και των πωλήσεων, το σημαντικό είναι ότι στη συνείδησή μας παραμένει στα κορυφαία του είδους. Ακόμα και η εικόνα του εξωφύλλου είναι αντικείμενο για συζήτηση, remember, 30 χρόνια μετά. Η φωτογράφος Pennie Smith, που είχε κάνει τη φωτογράφιση, δεν πειθόταν με τίποτε να χρησιμοποιηθεί αυτή για το εξώφυλλο του δίσκου, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει καλή εστίαση.

30 χρόνια μετά - κι ενώ συνεχίζουμε να κινούμαστε με τη θέα που μας επιτρέπει η ομίχλη της εποχής, ενώ κοιτάζοντας πίσω, από απόσταση, όλα φαίνονται καθαρότερα, κατά πώς διατείνεται κι ο Κούντερα - το αυθεντικό artwork του άλμπουμ London Calling πρόκειται να μπει σε δημοπρασία. Σκίτσα, σχέδια και ζωγραφιές που οδήγησαν στον δίσκο του 1979, αναμένεται να φτάσουν το ύψος των 70.000 λιρών. Τη δημοπρασία θα πραγματοποιήσει ο οίκος Bonhams.com, στις 16 Δεκεμβρίου. Πέρα από το artwork, θα διατίθενται προς πώληση και δύο υπογεγραμμένες, σπάνιες φωτογραφίες της μπάντας.

Σύμφωνα με το συγγραφέα Lenny Kaye, «οι Clash ήταν η τέλεια μπάντα, ως μείγμα από τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, που όλος ο πολιτικός ζήλος και ο απτόητος ιδεαλισμός της εξερράγησαν μέσω της μουσικής έκφρασής τους». Ή, της όποιας έκφρασής τους. Ειδικά ο Στράμερ και ο Μικ Τζόουνς είχαν συλληφθεί πολλάκις, κατηγορούμενοι από διατάραξη της τάξης μέχρι την κλοπή μιας μαξιλαροθήκης! Τι να κάνεις, αυτά έχουν οι εκκεντρικοί σταρ. Ο Joe Strummer - το πραγματικό του όνομα ήταν Τζον Μέλορ, με πατέρα διπλωμάτη, ενώ ο ίδιος γεννήθηκε στην Άγκυρα - ένα μόλις μήνα πριν από το θάνατό του, το 2002, είχε δηλώσει για την πορεία των Clash: «Ήταν κάτι σαν επίδειξη πυροτεχνημάτων. Κάτι σαν ψυχεδελικό χτύπημα από κεραυνό, κάτι σαν απροσδιόριστο χρώμα».

Η χρονιά τελειώνει και ο κόσμος ψάχνει τους μουσικούς ήρωές του. Μαζεύει τις αναμνήσεις του και αναρωτιέται τι θα ακούσει μέσα στο 2010. Μέχρι τότε, κάνε ένα search στο youtube και δες το video clip του London Calling. Επιτέλους, ας μου κάνει κάποιος μήνυση για διατάραξη κοινής ησυχίας…
London calling to the faraway towns, now war is declared and battle come down…

Περισσότερα, εδώ
wikipedia.org theclash.gr Marcus Gray - "Route 19 Revisited: The Clash and London Calling".

2 σχόλια:

ikor είπε...

The ice age is coming, the sun's zooming in
Meltdown expected, the wheat is growing thin
Engines stop running, but I have no fear
Cause London is drowning and I, live by the river

Τι μας θύμισες τώρα φίλε...

Ήμουν στη συναυλία του Joe στο Σπόρτινγκ λίγο πριν φύγει. Θα τη θυμάμαι για πάντα.

Τεράστια μπάντα! Έχω όλους τους δίσκους τους. Σπουδαίοι!

Φράνσις είπε...

Δεν ειχε καλη εστίαση ή ήταν πολύ "εμπρηστική";;;;; Σπυρουλη μου, οι μεγαλες μπάντες, κατα την ταπεινη μου γνωμη, είναι μεγαλες ακριβως επειδη λαμπουν όσο γουσταρουν και με τον τροπο που γουσταρουν, δεν μπαινουν σε καλουπια, και παντα ακομη κι οταν νομιζεςι πως τις ελεγχεις, αυτες κανουν το δικο τους.Προσον των ελευθερων ανθρωπων δεν ειναι αυτό; (Εγω,οπως θυμασαι ισως, σου ριχνω ενα χρονο, αρα ειμαι πιο κοντα στα 40.. μπλιαξ.Αλλα ετσι κι αλλιώς δεν φαινομαι ουτε νιωθω κοντα στα σαραντα.Κοψε 20!)Μακια.