27.4.10

Αντίο, κορίτσι μου...

Αγαπημένη μου, Λούσυ

Έστω και καθυστερημένα, σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε αποχαιρετήσω, όπως θα έκανα για κάθε μέλος της οικογένειας. Γιατί τόσα χρόνια, 12 συναπτά, ήσουν μέλος μας, ήσουν η «κόρη» μου, όπως λέγαμε και γελούσαμε όλοι. Γιατί ο ερχομός σου, αυτό έφερε στο σπίτι. Μόνο γέλια και χαρά.
Έπειτα, άρχισαν τα «προβλήματα». Ναι, σε φωνάζαμε με το όνομά σου, αλλά πώς το γράφεις αυτό; Λούσι, Λούση, Λούσυ, ή Λούση; Loucie ή Lousi; Το ξεπεράσαμε γρήγορα αφού είχαμε άλλο θεματάκι. Άρχισες να τρως παγκάκια, παπούτσια, κάγκελα, ό,τι τρωγόταν, τέλος πάντων. Οπότε ο καθένας από μας, στην οικογένεια Σεραφείμ, ξεκινήσαμε να σε φωνάζουμε όπως μας ερχόταν. Λουσάμπλ, Λουσέξ, Λουσάκι, Λουσέτο. Ξεχνάω κάποιο; Δεν έχει σημασία. Για μένα ήσουν και θα είσαι για πάντα η Λούσαινα. Η κυρία Λούσαινα για την ακρίβεια, με τη γνωστή αεροδυναμική μουσούδα που σε καθιέρωσε ως το πρώτο turbo λυκόσκυλο στον κόσμο, ιδίως όταν έβλεπες γάτα ή οποιοδήποτε ζώο που μπορεί να έμοιαζε με γάτα. Α, ναι. Θυμήθηκα. Είχαμε κι άλλο «θέμα»: Ήσουν λυκόσκυλο καθαρόαιμο ή είχες και ρίζες από χάσκι; Οι κτηνίατροι της περιοχής έλεγαν ότι μπορεί να είσαι και τσέχικο λυκόσκυλο. Σιγά, ρε παιδιά, να μην είναι Skoda η κόρη μου. Οι υπόλοιποι σήκωναν τα χέρια ψηλά, βασικά με τη συμπεριφορά σου. Το σίγουρο είναι ότι είχες δυο τεράστια αυτιά-ραντάρ.
Τόσα χρόνια στην οικογένεια άκουγες τα πάντα, ήξερες τα πάντα, μόνο η μιλιά σου έλειπε για να πεις κι εσύ την άποψή σου.

Κι όταν οι γονείς έλειπαν, σε έβαζα κρυφά στο γραφείο μου για να σε έχω δίπλα μου και να γράφω, αλλά μην τους το πεις, ούτε τώρα. Τι να κάνω, αφού εκεί σου άρεσε. Ό,τι θέλει η Λούσαινά μας. Aνάμεσα στις μουσικές μου και σε κείμενα για πολιτικό ρεπορτάζ, science fiction. Tόσα χρόνια διάβαζες πρώτη ό,τι έγραφα, «έλα, κορίτσι μου, ρίξε μια ματιά, σου αρέσει; Όχι βόλτα τώρα, βρε μάτια μου, που έχεις κληρονομήσει τα μάτια μου, έχω δουλίτσα».
Ο καπνός από το τσιγάρο μου σε ζέσταινε και σου είχα εξηγήσει ότι - στη δική μου επιστημονική φαντασία - οι σκύλοι και ειδικά οι σκύλες, είναι οι θεοί-εξωγήινοι του πλανήτη «Αργκουντακούρφ», όπως ήταν εκείνη η ιερή κραυγή σου, όπως έκανες όταν αγρίευες για κάτι. Προφανώς, επέστρεψες θεά στον Πλανήτη σου.

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ...
Ο μπαμπάς

10 σχόλια:

roundel είπε...

Στεναχωρήθηκα ρε συ....
Είναι σαν να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο. Και αγχώθηκα γιατί ξέρω πως σε μερικά χρονάκια θα το περάσω και γω αυτό με τον Αρη και δεν θέλω με τίποτα! Μερικές φορές τον παίρνω αγκαλιά και του λέω "Μπορείς να ζήσεις για πάντα?"
Αλλά είπαμε τίποτα δεν κρατάει για πάντα!

Καλό βράδυ...

Ioanna είπε...

Συγκινήθηκα πολύ... να σας πώ ότι η Λούσυ ήταν πολύ τυχερή που είχε εσάς για πατέρα της. Δεν θα μπορούσε να βρεί καλύτερο!!!... από εκεί που είναι, από τον πλανήτη της θα σας προσέχει!!!...
Χαιρετισμούς, σας φιλώ!.

Giannis Kafatos είπε...

ειναι πολύ περίεργο: τι να πεις σε κάποιον για μια απώλειά του?
Μια κουβέντα ίσως: μην ξεχάσεις ποτέ. ό,τι θυμόμαστε ζει μαζί μας.
Ευχαριστούμε που "μας εμπιστεύθηκες" τις αναμνήσεις σου.

Unknown είπε...

Λυπάμαι ειλικρινα. Τον γνωρίζω αυτόν τον πόνο!

Φράνσις είπε...

Βρε Σπυρουλη μου, ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗΝΕΣ!!!!!! Εχω χασει κι έγω κατοικίδιο, πτηνό, όταν ημουν πολυ πολύ μικρούλα. Λόω αυτης ακριβως της απώλειας, οι γονεις μου δεν μου επαιρναν ποτε κατοικιδιο, γιατι δεν αντεχαν ,λεέι, την απώλεια δεύτερη φορά.(Ο πραγματικος λογος ομως, ήταν η ελλειψη χώρου...) Ακου, τούρμπο σκυλί! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Μπορεί να βρεις αλλο. Μην αποθαρρύνεσαι, υπαρχου τοσα ζουζούνια στα τέσσερα πόδια ,εχε τα ματια σου ανοιχτά. Αυτο που θ' ανεβασω σε λιγο, καλως εχοντων, θα ειναΙ αφιερωμενο σε σενα. ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

MARIA ANDREADELLI είπε...

Πριν τρια χρόνια έχασα τον γατο μου, τον είχα σαν παιδί μου. Καταλαβαίνω. Οι πρώτες εβδομάδες ήταν αβάσταστες, μέχρι και μήνες μετά καμιά φορά ξυπνούσα κάποιο βράδυ και τον σκεφτόμουν και έκλαιγα. Τώρα πια έχει μείνει μια γλυκιά ανάμνηση από τις όμορφες μέρες που είχαμε μοιραστεί.

Να είσαι καλά και να θυμάσαι τις στιγμές σας.

Αλεξάνδρα είπε...

Tο σπουδαίο είναι πως βρεθήκατε και μοιραστήκατε στιγμές.

Το καταπληκτικό με τα ζώα είναι πως σε δέχονται όπως είσαι χωρίς καν κριτική. Και απλά σ΄αγαπούν.

Να την θυμάσαι και εκείνη θα ζει ΠΑΝΤΑ στην καρδιά σου.

Artanis είπε...

Όποιος δεν αγαπά τα ζώα, δεν αγαπά ούτε τα παιδιά του
κι όποιος δεν έχει μεγαλώσει με ένα ζώο δεν μαθαίνει ποτέ την ανιδιοτελή αγάπη...
Τυχαία σε βρήκα, καλησπέρα...

Μαίρη (Ginger) είπε...

Τρυφερέ μπαμπά, σίγουρα η Λουσαίνα σου κάνει παρεούλα με τον Μπένζυ μου τώρα. Από την ημέρα που αναγκάστηκα να κουνήσω καταφατικά το κεφάλι μου συμφωνόντας να τον βοηθήσουμε να "φύγει" για να μην υποφέρει άλλο, προσπάθησα να τον βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου, να τρέχει χαρούμενος μέσα σε καταπράσινα χωράφια χωρίς λουράκια και φράχτες. Την αγάπη που μας δίνουν δεν την ξεχνάμε ποτέ και τελικά μπορεί να είναι και η μοναδική τόσο αληθινή αγάπη κι αφοσίωση που παίρνουμε σ'όλη μας τη ζωή. Είμαι σίγουρη ότι θα έχει πάντα μιά ξεχωριστή γωνιά στην καρδιά σου όπως της αξίζει. Νάσαι κάλά φίλε μου.....

Erisadesu είπε...

σε νιώθω απόλυτα
εγώ έχασα και την Λούση
και μερικούς μήνες μετά την Κάντυ η οποία δεν άντεξε την ζωή χωρίς την μητέρα της...απο τότε δεν έχουμε πάρει άλλη παρέα στο σπίτι μας λείπουν κάθε μέρα.