27.12.11

Καμία δέσμευση

Το έχω γράψει ξανά, έχω ασχοληθεί πολλές φορές με το θέμα, χωρίς να έχω κάποιο σχετικό πτυχίο που έμεινε σε μορφή πάπυρου και δεν έγινε κορνίζα, ό,τι έχω ζήσει, ό,τι έχω νιώσει θα σας πω, θέλω να κάνετε το ίδιο.

Ειδικά το τελευταίο διάστημα, από προσωπική εμπειρία, από φίλους, γνωστούς και συνεργάτες, έχω διαπιστώσει ότι σε αρκετούς ανθρώπους υπάρχει αυτό που – σε ελεύθερη μετάφραση – θα χαρακτηρίζαμε ως «δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης». Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται αυτό, αλλά αν παρατηρήσετε, για παράδειγμα, τα status «φίλων» σας στο facebook, θα δείτε ότι αλλάζουν με την ταχύτητα που πασάρει ο Διαμαντίδης στον Γιασικεβίτσιους, σε παιχνίδι Ευρωλίγκας. Εκεί που ήξερες κάποιον ότι είναι σε μια σχέση, εν μία νυκτί γίνεται «single», έπειτα από δυο μέρες έχει πάλι μια «σχέση» και μετά είναι ξανά «single». Τους ρωτάς τι συνέβη και σου απαντούν με μια μόνιμη επωδό στα χείλη: «Έλα, μωρέ. Καλύτερα single». Έπειτα, γνωρίζουν ένα άτομο που κάτι τους κάνει, το γεμίζουν προσδοκίες, γουστάρουν τρελά και μετά, όταν το πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο πιο «σοβαρό», μη φανταστείς, κάνα τηλεφώνημα παραπάνω, «πνίγονται», εξαφανίζονται και «χωρίζουν». Έτσι, γύρω μου, πέραν των σχέσεων που υπάρχουν, καλά να ‘ναι τα παιδιά και καλούς απογόνους, αρχίζει και κάνει χωρισμός και μοναξιά, γύρω μου πληθαίνουν οι χωρισμένοι και οι μόνοι. Από άποψη, ως οι ίδιοι διατείνονται.

Νύχτες σαν αυτή της Δευτέρας 19 Δεκεμβρίου 2011, αυτές τις νύχτες που ρίχνει βροχή στην πόλη και την ξεπλένει, μπαίνω στο αυτοκίνητό μου και ταξιδεύω, να, εδώ γύρω, το πολύ μέχρι Χαλκίδα. Bάζω βενζίνη, παίρνω για το δρόμο διπλό εσπρέσο, προσπαθώ να πιω και κάνω σλάλομ ανάμεσα στις φλοίδες από τα καμένα λάστιχα των φορτηγών που έχουν κομματιαστεί στην Εθνική, το ηχοσύστημα βαράει μουσικές, έτσι «φεύγω» εγώ, είμαι στ΄ «ανοιχτά». Μαζί με το απέναντι ρεύμα ταξιδεύω παράλληλα με αυτοκίνητα που χάνονται, η βροχή και η νύχτα μόλις που προλαβαίνουν να διαγράψουν στα μάτια μου τις άξαφνες φιγούρες των απέναντι οδηγών που φωτίζονται για κλάσματα δευτερολέπτου και χάνονται, μοναχικά πρόσωπα, singles που λες, που δεν θα ξαναδώ. Σαν τις σημερινές σχέσεις, ένα πράγμα. Γνωρίζεις, ερωτεύεσαι, χωρίζεις, σε μια βδομάδα το πολύ. Ανέκαθεν, όταν οδηγώ, φτιάχνω ιστορίες, κάνω πριβέ προβολές στο παρμπρίζ μου, ταινίες με βασική υπόθεση τη μοναξιά, το χωρισμό, την αδυναμία συναισθηματικής δέσμευσης, την τρέλα της εποχής, τις ατάκες «σου δίνω τα πάντα», «αλλά εγώ δεν χρειάζομαι τίποτε».

Δεν είμαι ήρωας σε βίπερ με μοναχικούς ανθρώπους κάπου στο L.A., δεν είμαι ο ντετέκτιβ Mάιλο του Tζόναθαν Kέλερμαν για να βρω την άκρη, δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί κάποιοι άνθρωποι δίνουν αγάπη και κάποιοι άλλοι θέλουν μόνο σεξ και κάνα τηλεφώνημα σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε. Δεν μπορώ να πω αν είναι καλύτερα στη μία ή την άλλη περίπτωση, δεν είμαι ούτε ρομαντικός μόνο, ούτε μόνο κυνικός. Ξέρω, όμως, ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν επιλέξει να είναι κυνικά ρομαντικοί και κάποιοι άλλοι ρομαντικά κυνικοί. Και αυτούς τους αποφεύγω.

Ξέρω, επίσης, ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα του κατάλληλου timing, το θέμα είναι να ταιριάξουν τα «θέλω» των ανθρώπων, αλλιώς άστο, αγάπη μου, για να μην παιδευόμαστε. Υπάρχει και η παράνοια τύπου τη μια μέρα «σε σκέφτομαι και σε θέλω» και την επόμενη ο ίδιος άνθρωπος που το είπε αυτό, έχει εξαφανιστεί. Επίσης, έχω προσέξει ότι από τότε που βγήκαν τα κοινωνικά δίκτυα, είναι σύνηθες ένας χωρισμός να γίνει μέσω ενός μηνύματος εάν, βέβαια, δεν επιλεγεί ο εύκολος δρόμος της σιωπής: «Δεν με πήρε τηλέφωνο, δεν παίρνω κι εγώ», καμία εξήγηση, ούτε ένα ανέξοδο «αντίο, χάρηκα και να είσαι καλά». Λεπτομέρειες θα μου πεις, αλλά με αυτές ερωτευόμαστε, με αυτές ξενερώνουμε, χωρίς αυτές ξεχνάμε εύκολα.

Γυρίζω σπίτι, μπάνιο, ξύρισμα, πορτατίφ, και για καληνύχτα λίγο από Daniel Goleman και το βιβλίο του «Συναισθηματική Νοημοσύνη».
Αν μπορούσα να του κάνω συνέντευξη, θα τον ρωτούσα πολλά, αλλά η πρώτη ερώτηση θα ήταν αυτή: «Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν για ποιο λόγο επιλέγουν να μείνουν, συνειδητά, μόνοι; Γιατί δεν ξέρουν τι πραγματικά θέλουν;».
Κι αν μου απαντούσε, θα του έκανα την επόμενη ερώτηση: «Και γιατί, ρε μαν, τελικά, κάνει τόση μοναξιά εκεί έξω;».

5 σχόλια:

Αλεξάνδρα είπε...

Κάνει πράγματι πολύ μοναξιά εκεί έξω γιατί φαίνεται πολύ δύσκολο να ξεντυθούν τους εγωισμούς τους οι άνθρωποι, γιατί δεν νοιάζονται πια τόσο, γιατί η αδιαφορία τους τραβάει περισσότερο απ την αγάπη...
Πολύ καλό το βιβλίο που διαβάζεις :-)

Καλώς να μας έρθει ο καινούργιος χρόνος με ευδαιμονία, υγεία και αγάπη...

JoaN είπε...

μου δίνεις τα πάντα
ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα
και έτσι χωρίζουμε τώρα ανύποπτα, για να μη πληγωθούμε αργότερα"
Θεέ μου, μη χειρότερα. σαλαλαλα


"Ξέρω, επίσης, ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα του κατάλληλου timing, "-> α να γεια μας!

μήπως αυτή η φράση συνοψίζει όλην την ανάρτηση?!

new-girl-on-the-blog είπε...

..είναι που "εκεί έξω" μοιάζουν αφιλόξενες οι ώρες..ας ευχηθούμε μια χρονιά με λιγότερη συναισθηματική μοναξιά, γεμάτη από χαμόγελα..(κι ωραίες πτήσεις)!

MARIA ANDREADELLI είπε...

Εγωισμός και "πρέπει", γι' αυτό κάνει τόση μοναξιά, και θα κάνει, για όσο το επιτρέπουμε.
Καλημέρα!

Ange Alexiou είπε...

Αν μιλάς για τα εικοσάχρονα που αλλάζουν status κάθε Δευτέρα, αφρόψαρα τα λέω εγώ. Κολύμπι στην επιφάνεια. Θα μπουν και πιο βαθιά, στην ώρα τους.