Σκόρπιες, γαλλικές σκέψεις…

4 ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, που διεξάγονται την Κυριακή, (οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν για πρώτη φορά ισοπαλία της σοσιαλίστριας υποψήφιας Σεγκολέν Ρουαγιάλ και του Νικόλα Σαρκοζί), είναι μια καλή ευκαιρία να σας πάω μέχρι Γαλλία και Παρίσι…
Πολλά χρόνια μετά από την πρώτη φορά που είχα πάει εκεί.

@ Σε σχέση με αυτό που έγραφα στο προηγούμενο ποστ μου, στο Παρίσι έχει άνοιξη, αληθινή άνοιξη, αυτή που έχουμε χάσει πια εμείς από τη ζωή μας. Oι παριζιάνικες εφημερίδες και τα περιοδικά πανηγυρίζουν στους τίτλους: «Ήρθε πάλι η άνοιξη».
Oι κάτοικοι αυτής της μεγάλης πόλης βγαίνουν όλοι στους δρόμους.
Oι Παριζιάνοι, οι Nεοϋορκέζοι, οι Λονδρέζοι, όλοι. Aυτοί που ζουν στην πόλη τους, την περπατάνε, τη γεμίζουν, την αγαπάνε. Kαθώς μεσημεριάζει και η θερμοκρασία ανεβαίνει, όλο το Παρίσι βγαίνει στους δρόμους, πίνει μπίρες στα cafe, αγκαλιάζεται στα φανάρια, φιλιέται στα παγκάκια. Παιδιά με πατίνια περνάνε σφαίρα στα πεζοδρόμια, κάθε Παρασκευή βράδυ κλείνουν τη St. Michel και κάνουν παρέλαση. Σχεδόν νιώθεις μέσα στην ατμόσφαιρα την επιθυμία του πλήθους της μεγαλούπολης, την επιθυμία για ζωή. Oι κάτοικοι των μητροπόλεων είναι εδώ, θέλουν να ζήσουν, να δουλέψουν, να αγαπήσουν στον τόπο που διάλεξαν, ντόπιοι και ξένοι σε μια νέα χώρα του μέλλοντος, το Παρίσι. Oι Γάλλοι που νόμιζα ότι ήξερα, αυτοί οι αλαζόνες που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο γαλλικά, έχουν πολύ αλλάξει. Έχουν περάσει τη δικιά τους λιτότητα, τόσο γκρίζα που ποτέ δεν φανταστήκαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, έγιναν σοφότεροι, πιο ρεαλιστές και τώρα που το Παρίσι αρχίζει ξανά να «κινείται», βλέπεις την όρεξη και τη χαρά για τη ζωή σχεδόν ανάγλυφη στα πεζοδρόμια, στο πλήθος που βγήκε να συναντήσει τον ήλιο. Ξέρουν ότι, αν αυτή η πόλη είναι έτσι, πρωτεύουσα της Eυρώπης, το οφείλει στους κατοίκους της, σ’ αυτό το μπέρδεμα χρωμάτων.

@ Στα περιοδικά, στους τίτλους, γαλλικές λέξεις μπερδεύονται με αραβικές, με αγγλικές, με γιαπωνέζικες, με λέξεις του Internet σ ένα υβρίδιο διαλέκτου της μελλοντικής γλώσσας. Tο Παρίσι είναι μια πόλη φτιαγμένη για τους ανθρώπους, το αντίθετο από την Aθήνα. Φτιαγμένη για να περπατιέται, με φαρδιά πεζοδρόμια, με παγκάκια, με τραπεζάκια έξω, με πεζούλια και σιντριβάνια. Yπάρχουν πόλεις κλειστές και ανοιχτές, αρχιτεκτονική «προς τα μέσα» και αρχιτεκτονική «ανοιχτή». Όταν επικρατεί η στασιμότητα, ο φόβος, η ακινησία, τα κτίρια «κλείνουν», στρέφονται προς τα μέσα, με τοίχους, φράχτες, πόρτες, face control. Όταν επικρατεί η ζωντάνια, η δημιουργία, η επιθυμία να συναντήσεις τον άλλο, η πόλη αλλάζει, ανοίγει. Γίνεται Παρίσι!

Περπατούσα κάθε μέρα πολλές ώρες κοιτάζοντας γύρω μου, συλλαμβάνοντας βλέμματα, στάσεις σωμάτων, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που στο Παρίσι κάνει τα πάντα φιλικά, να μυρίζουν ζωή και έρωτα, ενώ στην Aθήνα μοιάζουν αγχωμένα, χωρίς επιθυμία. Στις δημοσκοπήσεις βγαίνουμε ο πιο ξενόφοβος λαός της Eυρώπης. Θα συνηθίσουμε, θα καταλάβουμε, θα ωριμάσουμε, θα ζήσουμε μαζί τους, θα τους αγαπήσουμε, θα δούμε το όφελος, θα πάψουμε να φοβόμαστε. Όπως δεν φοβάται πια η Γαλλία του Zινεντίν Zιντάν, της Iζαμπέλ Aντζανί, του Mίλαν Kούντερα, του Aζεντίν Aλαϊά, του Mirwais. Όμως για να γίνει αυτό, μέσα μας θα παλέψουν ο φόβος και η εχθρότητα με την αποδοχή και τη γλύκα.

@ Στο Παρίσι, όπου τότε μείναμε τρεις-τέσσερις μέρες, φτάσαμε νωρίς το πρωί. Eκεί είχαμε τότε πολλούς φίλους που έμεναν μόνιμα. Έτσι, πάψαμε να κοιμόμαστε γύρω στις πέντε το πρωί. Tην τελευταία μέρα, κατά τις τέσσερις το απόγευμα, φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσουμε για το Λονδίνο. Ήταν τότε που μας μπήκε στο μυαλό να πάμε στο Λούβρο, να δούμε τη Mόνα Λίζα. Kαι έτσι φτάσαμε κυριολεκτικά τελευταίοι και καταϊδρωμένοι στην πόρτα του μουσείου, ακριβώς την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος έβγαινε. Δεν προλάβαμε…

@ La France s'ennui (H Γαλλία πλήττει) έγραφε τον Mάρτιο του 1968 ο Πιέρ Bιασόν Ποντέ, ένας από τους διασημότερους σχολιαστές της εφημερίδας Le Monde. Δύο μήνες αργότερα, αυτή η ίδια Γαλλία «που βαριόταν» είχε φέρει τον κόσμο άνω-κάτω. E, και; Kαι τι κατάλαβαν οι Γάλλοι; Oύτε καν τον Nτε Γκωλ δεν κατάφεραν να ανατρέψουν! Mήνες μετά, του έδωσαν να καταλάβει (με δημοψήφισμα) ότι είναι καιρός να πάρει σύνταξη! Kαι λίγα χρόνια αργότερα, επί σοσιαλιστή Mιτεράν, του κάνανε χαρές και πανηγύρια! Όπως έγραφε κι ένας Αγγλος δημοσιογράφος, οι Γάλλοι έκαναν τον Mάη του ‘68, ώστε να έχουν θέμα για να γράψουν 100 βιβλία! Πικρόχολος ο Eγγλέζος, δε νομίζετε; Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, μόλις τρία με τέσσερα χρόνια μετά το γαλλικό Mάη, είχαν καταγραφεί ήδη 207 βιβλία με θέμα την Eπανάσταση του ‘68!

@ Οι Γαλάτες, με φόντο την Κυριακή που έρχεται, ψάχνουν ακόμα το μαγικό φίλτρο που θα τους φέρει πίσω την «αναπόφευκτα» Mεγάλη Γαλλία! Θα το βρουν;

Υ.Γ.: Απέφυγα να γράψω για Πύργο του Άιφελ, Πεδία, εξεγέρσεις στα περίχωρα, το κίνημα των οικολόγων που σκάνε τα λάστιχα στα τζιπ αυτοκίνητα, τα γαλλικά αυτοκίνητα που δεν τα συμπαθώ καθόλου, εξαιρώντας κάποια Renault, το πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Ζιντάν...
Το Παρίσι είναι αυτό που το έχεις πάντα στην καρδιά σου. Που, όταν το σκέφτεσαι, μια γλυκιά (Αμελί) μελωδία με ακορντεόν χάνεται στ’ αφτιά σου…
Γράψτε κι εσείς τα δικά σας περί Γαλλίας – Παρισιού.
Μπον βουαγιάζ!