19.4.07

Σκόρπιες, γαλλικές σκέψεις…


4 ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, που διεξάγονται την Κυριακή, (οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν για πρώτη φορά ισοπαλία της σοσιαλίστριας υποψήφιας Σεγκολέν Ρουαγιάλ και του Νικόλα Σαρκοζί), είναι μια καλή ευκαιρία να σας πάω μέχρι Γαλλία και Παρίσι
Πολλά χρόνια μετά από την πρώτη φορά που είχα πάει εκεί.

@ Σε σχέση με αυτό που έγραφα στο προηγούμενο ποστ μου, στο Παρίσι έχει άνοιξη, αληθινή άνοιξη, αυτή που έχουμε χάσει πια εμείς από τη ζωή μας. Oι παριζιάνικες εφημερίδες και τα περιοδικά πανηγυρίζουν στους τίτλους: «Ήρθε πάλι η άνοιξη».
Oι κάτοικοι αυτής της μεγάλης πόλης βγαίνουν όλοι στους δρόμους.
Oι Παριζιάνοι, οι Nεοϋορκέζοι, οι Λονδρέζοι, όλοι. Aυτοί που ζουν στην πόλη τους, την περπατάνε, τη γεμίζουν, την αγαπάνε. Kαθώς μεσημεριάζει και η θερμοκρασία ανεβαίνει, όλο το Παρίσι βγαίνει στους δρόμους, πίνει μπίρες στα cafe, αγκαλιάζεται στα φανάρια, φιλιέται στα παγκάκια. Παιδιά με πατίνια περνάνε σφαίρα στα πεζοδρόμια, κάθε Παρασκευή βράδυ κλείνουν τη St. Michel και κάνουν παρέλαση. Σχεδόν νιώθεις μέσα στην ατμόσφαιρα την επιθυμία του πλήθους της μεγαλούπολης, την επιθυμία για ζωή. Oι κάτοικοι των μητροπόλεων είναι εδώ, θέλουν να ζήσουν, να δουλέψουν, να αγαπήσουν στον τόπο που διάλεξαν, ντόπιοι και ξένοι σε μια νέα χώρα του μέλλοντος, το Παρίσι. Oι Γάλλοι που νόμιζα ότι ήξερα, αυτοί οι αλαζόνες που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο γαλλικά, έχουν πολύ αλλάξει. Έχουν περάσει τη δικιά τους λιτότητα, τόσο γκρίζα που ποτέ δεν φανταστήκαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, έγιναν σοφότεροι, πιο ρεαλιστές και τώρα που το Παρίσι αρχίζει ξανά να «κινείται», βλέπεις την όρεξη και τη χαρά για τη ζωή σχεδόν ανάγλυφη στα πεζοδρόμια, στο πλήθος που βγήκε να συναντήσει τον ήλιο. Ξέρουν ότι, αν αυτή η πόλη είναι έτσι, πρωτεύουσα της Eυρώπης, το οφείλει στους κατοίκους της, σ’ αυτό το μπέρδεμα χρωμάτων.

@ Στα περιοδικά, στους τίτλους, γαλλικές λέξεις μπερδεύονται με αραβικές, με αγγλικές, με γιαπωνέζικες, με λέξεις του Internet σ ένα υβρίδιο διαλέκτου της μελλοντικής γλώσσας. Tο Παρίσι είναι μια πόλη φτιαγμένη για τους ανθρώπους, το αντίθετο από την Aθήνα. Φτιαγμένη για να περπατιέται, με φαρδιά πεζοδρόμια, με παγκάκια, με τραπεζάκια έξω, με πεζούλια και σιντριβάνια. Yπάρχουν πόλεις κλειστές και ανοιχτές, αρχιτεκτονική «προς τα μέσα» και αρχιτεκτονική «ανοιχτή». Όταν επικρατεί η στασιμότητα, ο φόβος, η ακινησία, τα κτίρια «κλείνουν», στρέφονται προς τα μέσα, με τοίχους, φράχτες, πόρτες, face control. Όταν επικρατεί η ζωντάνια, η δημιουργία, η επιθυμία να συναντήσεις τον άλλο, η πόλη αλλάζει, ανοίγει. Γίνεται Παρίσι!

Περπατούσα κάθε μέρα πολλές ώρες κοιτάζοντας γύρω μου, συλλαμβάνοντας βλέμματα, στάσεις σωμάτων, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που στο Παρίσι κάνει τα πάντα φιλικά, να μυρίζουν ζωή και έρωτα, ενώ στην Aθήνα μοιάζουν αγχωμένα, χωρίς επιθυμία. Στις δημοσκοπήσεις βγαίνουμε ο πιο ξενόφοβος λαός της Eυρώπης. Θα συνηθίσουμε, θα καταλάβουμε, θα ωριμάσουμε, θα ζήσουμε μαζί τους, θα τους αγαπήσουμε, θα δούμε το όφελος, θα πάψουμε να φοβόμαστε. Όπως δεν φοβάται πια η Γαλλία του Zινεντίν Zιντάν, της Iζαμπέλ Aντζανί, του Mίλαν Kούντερα, του Aζεντίν Aλαϊά, του Mirwais. Όμως για να γίνει αυτό, μέσα μας θα παλέψουν ο φόβος και η εχθρότητα με την αποδοχή και τη γλύκα.

@ Στο Παρίσι, όπου τότε μείναμε τρεις-τέσσερις μέρες, φτάσαμε νωρίς το πρωί. Eκεί είχαμε τότε πολλούς φίλους που έμεναν μόνιμα. Έτσι, πάψαμε να κοιμόμαστε γύρω στις πέντε το πρωί. Tην τελευταία μέρα, κατά τις τέσσερις το απόγευμα, φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσουμε για το Λονδίνο. Ήταν τότε που μας μπήκε στο μυαλό να πάμε στο Λούβρο, να δούμε τη Mόνα Λίζα. Kαι έτσι φτάσαμε κυριολεκτικά τελευταίοι και καταϊδρωμένοι στην πόρτα του μουσείου, ακριβώς την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος έβγαινε. Δεν προλάβαμε…

@ La France s'ennui (H Γαλλία πλήττει) έγραφε τον Mάρτιο του 1968 ο Πιέρ Bιασόν Ποντέ, ένας από τους διασημότερους σχολιαστές της εφημερίδας Le Monde. Δύο μήνες αργότερα, αυτή η ίδια Γαλλία «που βαριόταν» είχε φέρει τον κόσμο άνω-κάτω. E, και; Kαι τι κατάλαβαν οι Γάλλοι; Oύτε καν τον Nτε Γκωλ δεν κατάφεραν να ανατρέψουν! Mήνες μετά, του έδωσαν να καταλάβει (με δημοψήφισμα) ότι είναι καιρός να πάρει σύνταξη! Kαι λίγα χρόνια αργότερα, επί σοσιαλιστή Mιτεράν, του κάνανε χαρές και πανηγύρια! Όπως έγραφε κι ένας Αγγλος δημοσιογράφος, οι Γάλλοι έκαναν τον Mάη του ‘68, ώστε να έχουν θέμα για να γράψουν 100 βιβλία! Πικρόχολος ο Eγγλέζος, δε νομίζετε; Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, μόλις τρία με τέσσερα χρόνια μετά το γαλλικό Mάη, είχαν καταγραφεί ήδη 207 βιβλία με θέμα την Eπανάσταση του ‘68!

@ Οι Γαλάτες, με φόντο την Κυριακή που έρχεται, ψάχνουν ακόμα το μαγικό φίλτρο που θα τους φέρει πίσω την «αναπόφευκτα» Mεγάλη Γαλλία! Θα το βρουν;

Υ.Γ.: Απέφυγα να γράψω για Πύργο του Άιφελ, Πεδία, εξεγέρσεις στα περίχωρα, το κίνημα των οικολόγων που σκάνε τα λάστιχα στα τζιπ αυτοκίνητα, τα γαλλικά αυτοκίνητα που δεν τα συμπαθώ καθόλου, εξαιρώντας κάποια Renault, το πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Ζιντάν...
Το Παρίσι είναι αυτό που το έχεις πάντα στην καρδιά σου. Που, όταν το σκέφτεσαι, μια γλυκιά (Αμελί) μελωδία με ακορντεόν χάνεται στ’ αφτιά σου…
Γράψτε κι εσείς τα δικά σας περί Γαλλίας – Παρισιού.
Μπον βουαγιάζ!

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

με πήγες πολλά χρόνια πίσω. Σε ευχαριστώ!!!!!

Little_Pat είπε...

Εμένα δε με πήγες πολλά χρόνια πίσω... Πριν 3 εβδομάδες ήμουν στο Παρίσι για 6 ημέρες. Μου έφτιαξες όμως ένα χαμόγελο στα μούτρα μου, τεράστιο και παριζιάνικο :)

Όμορφα τα περιγράφεις, Σπύρε. Ήταν σχεδόν ακριβώς οι κουβέντες μου, όταν γύρισα. Ενθουσιασμένη, ρομαντισμένη, μη σου πω και ήρεμη. Αυτή η πόλη σου βγάζει την απίστευτα αστείρευτη ανάγκη να περπατάς από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Τί να πρωτοπεριγράψω; Τα περισσότερα τα είπες, αλλά είπες τόσα λίγα... Την Μονμάρτη δεν ανέφερες, εκεί που η νεολαία είχε μαζευτεί στα σκαλιά, αμφιθεατρικά με θέα όλο το Παρίσι, και τραγούδαγαν μαζί με τους τραγουδοποιούς, που έπαιζαν ζωντανά μουσική, που αυτοσχεδίαζαν, με ένα ενισχυτή, μια κιθάρα κι ένα μικρόφωνο. Είναι να μη φωτογραφίζεις; είναι να μη βγάλεις το moleskine σου και να τραβάς γραμμές για να σχεδιάσεις αισθήματα, πρόσωπα, Άνοιξη στο Παρίσι;
Ναι, εντύπωση προκαλεί η αλλαγή των Γάλλων τα τελευταία λίγα χρόνια. Μα να τους μιλάω στα Γαλλικά και να μου απαντάνε με σπαστά Αγγλικά;;; Που; Στο Παρίσι!

Η διάθεσή σου, όποια κι αν ήταν, αλλάζει σε Άνοιξη. Έξι μέρες δε σταμάτησα να περπατάω και να ρουφάω εικόνες και ήχους. Θέλεις η αρχιτεκτονική και η ρυμοτομεία της Πόλης, θέλεις η ανάγκη μου; περπάτησα τόσο που την τέταρτη μέρα μέσα στο Λούβρο δεν ήλεγχα το γόνατό μου, και το γύρισα στο ίσωμα. Αλλά αυτή η Πόλη, όσο και να πονάς σε αγκαλιάζει. Από το Λούβρο στον Πύργο του Άιφελ με τα πόδια, με ένα τσακισμένο γόνατο, καλή παρέα και διάθεση σα να θέλεις να πετάξεις.....

Να μην αναφέρω τους παράδρομους πεζόδρομους στο πλάι του Σηκουάνα; Bateaux Mouche, αν σου λέει κάτι.

Μιλάς για ένα μωσαϊκό ανθρώπων στο κέντρο της Ευρώπης.

Κάτι σαν παράδοση, κάτι σαν έθιμο, μπορεί και ιεροτελεστία, του χρόνου τέλη Μαρτίου-Αρχές Απρι΄λίου εκεί θα είμαι, με ένα Paris visite στη κωλότσεπα, καινούργια παπούτσια να λιώσω, να λιαστώ ανάμεσα στε πρόσωπα που δε δείχνουν να τους τρέχει η ρουτίνα και το άγχος της καθημερινότητας.

Να ξαναπάμε, το λοιπόν....

ΥΓ: Να υποθέσω πως θα έχεις πέσει σε βαθιά ζήλεια, αφού κατάφερα να μπω στο Λούβρο. Και ενημερωτικά, δεν είχε καν ουρά, παρά τα πλήθη έξω από τη πλατεία. Πλήθη που καθόντουσαν στα σιντριβάνια, που μιλάγανε, τραγουδάγανε, πίνανε καφέ και κάπνιζαν παρέα με τα περίστερα του Παρισιού, περέα με ένα Παρίσι πιο ανθρώπινο.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που μου αρέσει πάντα στα κείμενά σου, εκτός από αυτά καθ' αυτά, είναι και οι ιντριγκαδόρικες φωτογραφίες που βάζεις. Μου θυμίζεις εκείνα τα παλιά χρόνια στην εφημερίδα. ήμουν υλατζού και πάντα, αν και διορθωτής, έκανες καλύτερα κασέ από μένα και έβρισκες καλύτερες φωτογραφίες σε σχέση με αυτές που είχα βρει εγώ.
Σε καμάρωνα, αλλά δεν στο είχα πει ποτέ. Θυμάσαι ποια είμαι;

aniaris είπε...

Έχω πάει σε αρκετές πρωτεύουσες της Ευρώπης αλλά σε όλες κάτι έλειπε. Όταν έφτασα στο Παρίσι,αν και ήμουν μικρή, είδα ό,τι έλειπε από τις άλλες πόλεις -κι ό,τι λείπει από τη ζωή μου τώρα-. Εκεί ζουν,εκεί ερωτεύονται και χαμογελούν ξέγνοιαστοι γιατί ο τόπος τούς εμπνέει και τους ηρεμεί.
Δυστυχώς η Αθήνα δεν μπορεί να συγκρίθει ούτε με το Παρίσι ούτε με καμία άλλη πρωτεύουσα.Είναι άσχημη κι ασχημαίνει και τους ανθρώπους της.

Ανώνυμος είπε...

Όταν επικρατεί η ζωντάνια, η δημιουργία, η επιθυμία να συναντήσεις τον άλλο, η πόλη αλλάζει, ανοίγει. Γίνεται Παρίσι!
Αυτό, για να χρησιμοποιήσω μια γαλλική λέξη, είναι το ρεζουμέ του κειμένου σου. Σε ευχαριστώ για τα ταξίδια!

an205 είπε...

Πρώτη Μαΐου - Μάνος Λοΐζος
Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες
Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί

Ανώνυμος είπε...

Παρίσι είναι όλα υατά που είπες και όσα δεν είπες και σκέφτεσαι. Ωραίον κείμενο!!!!

Ανώνυμος είπε...

πρώτη φορά πήγα στη Γαλλία το 1999. Από τότε δεν έφυγα ποτέ. Εσύ με πήγες και πάλι πίσω, σε εκείνα τα χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

Όταν θυμάμαι το Παρίσι το θυμάμαι πάντα με κίτρινο χρώμα και γκρι ,
κίτρινο στον ήλιο , σαν παλιά καρτ ποσταλ, γκρίζο όταν είναι βρόχινο.
Είχα σχεδόν ξεχάσει πως εκεί είχα περάσει μονάχα 3 , αλλά από τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μου , όταν το θυμάμαι μαζί με το κίτρινο ή το γκρι έρχεται πάλι η γέυση της ευτυχίας, μιας γεμάτης γεμάτης ευτυχίας.Ήμασταν μια παρέα φίλων τώρα όλοι σκόρπιοι, χρόνια να τους δω μα 3 μέρες το πιο ζεστό κομμάτι στη καρδιά μου.

Λατρεύω τα μικρά τετράγωνα πλακόστρωτα , τα λουλούδια στα πεζοδρόμια , ιδιαίτερα τα ροζ και τα κίτρινα , τις κατεβασμένες πολύχρωμες τέντες , τις κουρτίνες, την γεύση του κρασιού που ποτίζει τη θύμιση , το φως που κάνει τα κτίρια μεταφυσικά , τις ομπρέλες , τους πλανόδιους τραγουδιστές μέσα στο τρένο ,τα τρένα , τα ξημερώματα , τα απογεύματα με τα φώτα και τα πλήθη να κάνουν βόλτα σαν να μην έχει αρχή και τέλος , τα βράδια με το κρύο και τα στριφτά τσιγάρα με το καφέ γλυκό χαρτάκι, την θέα από ψηλά , που είναι σαν το όνειρο που θέλεις να ακουμπήσεις στο μαξιλάρι σου , σαν γλυκιά μελωδία , σαν χορός πάνω σε παλίο ρολόι , την βροχή , την βροχή , την βροχή , και τα χρώματα , τα χρώματα που σε πνίγουν , βγαίνουν από τις πόρτες του ντορσε , του πομπιντου , του λούβρου , και πλημμυρίζουν κρυφά τον αέρα.
--
Δεν θα ξεχάσω ποτέ , τον παράξενο άντρα με το καπέλο γεμάτο βρεγμένα χαρτιά , ποιος να 'ταν άραγε , ποιος να ταν που αν και νεκρός αιώνες τώρα ,δέχεται στο καπέλο του γράμματα .

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως σε ένα γεφυράκι του Σηκουάνα κάποιος κάποτε κατάφερε για λίγο μόνο να πετύχει τη λήθη.

si tu n' etais pas las ,το σαουντρακ

υγ, σορυ για τα πολλά , αλλά εσύ φταις και το ξέρεις:ρ

2Σx2 είπε...

Δεν έχω ξεκάθαρη γνώμη για το Παρίσι (δεν έχω πάει), δε μου αρέσουν πολλά πράγματα στην Αθήνα. Πιστεύω όμως πως κάθε πόλη είναι ένα εν δυνάμει Παρίσι σαν αυτό που περιγράφεις τόσο όμορφα. Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις πόλεις και οι άνθρωποι μπορούν να τις αλλάξουν και να τις κάνουν καλύτερες. Ανοίγοντας λίγο το μυαλό μας και έχοντας σε καίριες θέσεις άτομα που υπεύθυνα θα ασχοληθούν για το προφίλ της πόλης τους είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε Παρίσια στην Ελλάδα, ακόμη και στην Αθήνα. Να κληροδοτήσουμε μια ανθρώπινη πόλη στους επόμενους σβήνοντας κάθε ίχνος ξενοφοβίας, κουτοπονηριάς, εγωμανίας και ραγιαδισμού. Ίσως κάποτε στο μέλλον ένας εξίσου ικανός Γάλλος Σπύρος Σεραφείμ να μιλά με τόσο θαυμασμό για την Αθήνα του φωτός στους αναγνώστες του!
Καλό βράδυ!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας είπε...

Καλημέρα. Πολύ όμορφο και δελεαστικό το κείμενό σου. Μαγικό, θα έλεγα, για μια πόλη που όντως είναι αυτό. Αλλά δεν είναι βέβαια μόνο αυτό. Και όλοι το γνωρίζουμε. Είναι και πολύ απ' αυτό που έγραψες στην τελευταία σου παράγραφο. Πρόσφατα γεγονότα. Μόνο που εκεί αυτά έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα να ξεπεραστούν απ' ότι έχουμε εδώ. Αυτή η διαφορά είναι μεγάλη διαφορά. Συμπίπτουμε.

Ανώνυμος είπε...

Με έβαλες στο τριπ να θυμηθώ Παρίσι και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να λέω για αυτό. Αλλά, όμως, αυτό είναι το Παρίσι. Είναι τόσα πολλά μαζί...

μαριάννα είπε...

Εξαιρετικό ποστ! Εξαιρετική προσέγγιση ενός μύθου, μιας πόλης ταυτισμένης με το φως, με τον έρωτα, με τις επαναστάσεις, με τα κοινωνικά δικαιώματα, με την ανεξαρτησία, με τη μουσική, με το σινεμά, με την Τέχνη γενικά!!! Τί να πρωτογράψεις και τί ν' αφήσεις;
Καμιά άλλη πόλη δε θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον έρωτα τόσο απόλυτα, όσο το Παρίσι. Το Παρίσι δεν το αγαπάς. Μόνο να το λατρεύεις μπορείς.
Αν έχεις ζήσει στο Παρίσι, γίνεσαι ανίκανος να ζήσεις οπουδήποτε, συμπεριλαμβανομένου του Παρισιού. Τζον Άσμπερι
Εκείνο που λατρεύω στο Παρίσι είναι να περιπλανιέμαι άσκοπα και να προσπαθήσω να γνωρίσω όσο γίνεται εκ των έσω τα μέρη που φιλοξένησαν κάθε λογής καλλιτέχνες, διανοούμενους, πολιτικούς, επιστήμονες. Προσωπικά λατρεύω τους Παριζιάνους. Είναι ερωτικοί και ιδιαίτερα γοητευτικοί. Και αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο σκάνδαλο μ' ένα λεκτικό ανασήκωμα των ώμων, λέγοντας : «Mais c' est normal!» που όμως δεν είναι αδιαφορία, αλλά μια απίστευτα προχωρημένη ικανότητα να αποδέχονται και να κατανοούν εξωκατεστημένες, ανατρεπτικές, αντισυμβατικές συμπεριφορές. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι είναι πολλά χρόνια μπροστά και αυτό είναι αποδεκτό από παντού. Στο Παρίσι νιώθεις ελεύθερος. Δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο περιγράφοντας αυτή την ανεξαρτησία των Γάλλων και το πραγματικά ανοιχτό μυαλό τους. Αν και πολύς κόσμος έχει κάκιστη εντύπωση γι αυτούς. Δε θυμάμαι ποιός είχε πει τη χιουμοριστική ατάκα: Πανέμορφο το Παρίσι, αλλά...κατοικείται από Γάλλους!
Και ο Σταντάλ στο Περί Έρωτος: «Αν έλεγα, όπως πιστεύω, ότι η καλοσύνη είναι το χαραχτηριστικό των Παριζιάνων, φοβάμαι πως θα τους πρόσβαλλα. Δε θέλω να 'μαι ευγενής!»
Θα ήθελα να ζήσω στο Παρίσι ως flaneuse (περιπλανώμενη). Έτσι ακριβώς όπως ορίζει τον περιπλανώμενο ο Baudelaire. «Tο πλήθος είναι το πεδίο ορισμού του, όπως για το πουλί είναι ο αέρας και για το ψάρι το νερό. Tο πάθος και το πιστεύω του είναι να νυμφευτεί το πλήθος. Διότι ο τέλειος flaneur, ο παθιασμένος παρατηρητής, βρίσκει τεράστια απόλαυση στο να κατοικεί στην πολλαπλότητα, σε καθετί ταραγμένο, κινούμενο, μεταβατικό και άπειρο».
Τρελαίνομαι να πίνω τον καφέ μου στα μπιστρώ και στις γωνιές που αγαπώ. Να τριγυρνάω στις γειτονιές και στα σοκάκια του Marais, στο Quartier de enfants rouges και να νομίζω ότι θα δω τα παιδιά με τα κόκκινα σεντόνια, στο Σηκουάνα και στην Pont Neuf ειδικά, να θυμάμαι τους Εραστές της Γέφυρας με την υπέροχη Juliette Binoche, να συνεχίζω χαζεύοντας τα παλιά βιβλία από τα απίστευτα όμορφα περιπτεροβιβλιοπωλεία της όχθης και να καταλήγω στη Notre-Dame όπου εύχομαι να την πετυχαίνω χωρίς να συντηρείται ή να καθαρίζεται η επιβλητική της πρόσοψη και να ανεβαίνω για να πετάξω ψηλά πάνω από τις στέγες... Μετά να περνάω απέναντι στο αγαπημένο Quartier Latin και στα βιβλιοπωλεία του, να κάνω τσιγάρο στους κήπους του Λουξεμβούργου, να θαυμάζω το Πάνθεον με τις γύρω βιβλιοθήκες ή να χαζεύω τα κτήρια των σχολών. Κι άλλο καφεδάκι σε μπιστρώ εδώ...
Και μετά να συνεχίζω ανηφορίζοντας για βόλτα στη Montmartre και να μη χορταίνω τη Sacré-Coeur, τους πλανόδιους ζωγράφους, τις λουλουδούδες με τις πολύχρωμες ανεμώνες και τη θέα που απολαμβάνεις από ψηλά. Να παίρνω το μετρό και να πάω στην άλλη άκρη, για ψυχοθεραπεία στα μαγαζιά της Défense και φαγητό στα μαγαζάκια των Μαροκινών, σκεπτόμενη μια ακόμη φορά ότι ο Μιτεράν ανάμεσα στα λάθη του έκανε, πολύ περισσότερα καλά. Σαφώς πολύ περισσότερα.
Απογευματάκι να κατασκηνώσω στο αγαπημένο μου Musée Rodin στη Varenne και να πιω καφέ στο υπέροχο καφέ του κήπου του, παρέα με τα αγάλματα του Μπαλζάκ και των Αστών του Καλαί και να φέρνω στη μνήμη μου τα δυο τέρατα της Γλυπτικής, να ζουν τον παθιασμένο έρωτά τους μέσα από τις δημιουργίες τους και την λατρεία της Τέχνης τους. Να περάσω μια βδομάδα ολόκληρη για να χορτάσω το Musée d´Orsay, να τριγυρνάω στην Όπερα με βροχή και να απαγγιάζω για αχνιστό μοσχοβολιστό καφεδάκι στο De la paix και να αναρωτιέμαι σε ποιό από τα τραπεζάκια καθόταν ο Bresson και φωτογράφιζε, να αγοράσω καπέλα και γάντια από τη Galeries Lafayette, να πάω στου Raul και να βρω την αγαπημένη μου Ombre Rose του Jean Charles Brosseau, χαλάλι το ml ευρώ και παραπάνω, αφού δεν υπάρχει αλλού στην Ευρώπη...
Μετά να συνεχίζω στην place Vendome να χαζεύω τη χλιδή, την ποιότητα, τα σχέδια και την φινέτσα την άκρως απαγορευτική, να χζεύω το Palais de Chaillot και στην Concorde να μετρώ τα αγάλματα των πόλεων, αγναντεύοντας τη στολισμένη χριστουγεννιάτικα Champs-Élysées ...ενθυμούμενη το υπέροχο φιλμ Une Liaison Pornographique!
Σπύρο, σε ευχαριστώ θερμά για την παρακίνηση σε ταξίδια αναδρομικά. Έχεις το μεγάλο χάρισμα να δίνεις την επόμενη λέξη κι αυτό είναι πολύ όμορφο... και πολύ σπάνιο.
Φοβούμενη ότι ήδη καταχράστηκα τη φιλοξενία, σου ομολογώ ότι δίστασα πολύ να αναρτήσω την απάντηση και σκεφτόμουν να σου γράψω μόνο λινκ αναρτώντας το στο δικό μου, αλλά αυτό δε μου φαινόταν ευγενικό, έτσι δε θα αναφερθώ στο πολύ σοβαρό θέμα της πολιτικής. Θα ευχηθώ μόνο καλή επιτυχία στη Ségolène Royal και κάθε καλό στο Παρίσι και στη Γαλλία!

Σας χαρίζω μια Μουσική πανοραμική περιήγηση στο νυχτερινό Παρίσι και το υπέροχο Juliette Greco - Sous Le Ciel De Paris Καλή ακρόαση! :)

Ανώνυμος είπε...

κειμενάρα! μπράβο, Σπυράκο! Δεν έχω πάει ποτέ Παρίσι, αλλά από τη διήγησή σου είναι σα να έχω πάει.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Ανάβω τσιγάρο και αρχίζω να διαβάζω τα δικά σας σχόλια και γελάω μόνος μου. Τι να απαντήσω, τώρα, ξεχωριστά στον καθένα, στην καθεμία; Κάθε γραμμή που γράψατε, κάθε συλλαβή, είχε μια μεθυστική αύρα από την πόλη που εκλύει το πιο μεθυστικό φως που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Κάθε ουσιαστικό, κάθε ρήμα, κάθε επίθετο, είναι αυτό που θα ήθελα να γράψω. Αλλά ακόμα κι αν ένωνα τα δικά σας σχόλια με το δικό μου κείμενο, πάλι θα είχαμε να γράψουμε τόσα κι άλλα τόσα. Και όσοι τα διάβαζαν θα έγραφαν άλλα τόσα. Αυτό είναι το Παρίσι.

Γιώργο Αλ.
Little_Pat said...
Anonymous
aniaris
Μαντώ Κων
an205 said...
Μυρτούδι
Μιχάλη Τσ.
roxanne
2Σx2
Λεία Βιτάλη
Κωνσταντίνα Μιχ.
ghteytria
Αλέξη


Σας ευχαριστώ που ταξιδέψατε μαζί μου.
Χάρηκα που πήγατε σε μέρη που δεν είχα πάει εγώ, κάπου ζήλεψα κιόλας  όλοι μέσα μας θέλουμε να πάμε στο Παρίσι. Είτε ξανά, είτε για πρώτη φορά…
Σας περιμένω για καφέ ή σοκολά σε κάποιο μπιστρό, απ’ αυτά που μόλις μπαίνεις μέσα ένα ακορντεόν παίζει τις νοσταλγικές νότες του, ενώ το φως της ημέρας χαϊδεύει ένα βιτρό παράθυρο…
Σας ευχαριστώ για την παρέα!
Y.Γ.: Καλωσορίζω με χαρά τους καινούριους στην παρέα, με νοσταλγία θυμάμαι στιγμές που πέρασα με τους παλαιότερους.
Σας ασπάζομαι και σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο.

Cle Petridou είπε...

Έχω ζήσει στο Παρίσι 7 χρόνια κι έχω περπατήσει τους δρόμους, τα βουλεβάρτα, τις γειτονιές του μα και τις όχθες του Σηκουάνα και των καναλιών του. Άνοιγα τις βαριές πόρτες των προσόψεων (τότε δεν υπήρχαν ακόμη κωδικοί ασφάλειας) και χάζευα τις εσωτερικές αυλές, τους κήπους τα παράθυρα… Το Παρίσι έχει κι αυτή την κρυμμένη όψη των εσωτερικών πάσιο (που συνήθως στην χώρα μας είναι η πλέον παραμελημένη), τόσο καλά φροντισμένων και κρυμμένων μα και τόσο κοντά στο φως, που σου δίνει την εντύπωση 2 πόλεων σε μία.
Όταν επέστρεψα εξ ανάγκης στην πατρίδα το υποσυνείδητό μου έσβησε τα πάντα από το προσκήνιο του, προφανώς για να με… προστατεύσει και να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου εδώ.
Μου πήρε σχεδόν 20 χρόνια για να μπορέσω να αντικρίσω ξανά το Παρίσι και να ανακτήσω τις εικόνες και μνήμες που είχαν καταχωνιαστεί μέσα μου, μέσα από μια διαδικασία λύτρωσης που υποσυνείδητα πάλι την προκάλεσα μέσω των γαλλικών τραγουδιών που βάλθηκα να ξανακούω ξανά και ξανά για ένα μήνα…
Τώρα είμαι σε θέση να διαβάζω όλα αυτά τα υπέροχα που γράφετε για… «την πόλη μου» και δεν κάνω κλικ εξόδου από το Blog σας παρά μόνο δακρύζω και συνειδητοποιώ πως είχα με το Παρίσι μια από τις όμορφες ιστορίες αγάπης, σαν αυτές που σε σφραγίζουν και αφήνουν τα σημάδια τους για πάντα…

Αυτή η καταπληκτική πανοραμική φωτογραφία του Paris by night που έστειλε η Γητεύτρια κατάφερε πάλι να με γητέψει.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Το Παρίσι έχει κι αυτή την κρυμμένη όψη των εσωτερικών πάσιο. και όσο γράφουμε για αυτό, άλλα τόσα θα έχουμε να πούμε. Καλώς ήρθες!!