Πολύ…

Ενώ το αυτοκίνητο γουργουρίζει με λαγνεία τα κυβικά του, παρκάρω, μισή ώρα έψαχνα.
Έξω, στην Κηφισιά, έχει βγει ήλιος, κόσμος κάθεται στα πεζούλια κουβεντιάζοντας, η άνοιξη σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να μετατρέψει τον γκρίζο, σκληρό κόσμο σε κήπο, χαμογελάω.
Κατ’ ευφημισμό, βέβαια, άνοιξη, αληθινή άνοιξη, αυτή που έχουμε χάσει πια εμείς από τη ζωή μας, αφού η Eλλάδα έχει γίνει τροπική χώρα. Tο ένα βράδυ βρέχει με ψύχρα και το άλλο πρωί έχει 23 βαθμούς για τους επόμενους έξι μήνες. Aλλάζουμε απλώς το air condition από το heat στο cool και ξεχνάμε πώς ήταν η άνοιξη κάποτε, πώς ήταν εκείνη η γιορτή της ζωής που όλα ξαναρχίζουν σιγά-σιγά να ζεσταίνονται και να ανθίζουν γύρω μας κι εντός μας, μέσα στις καρδιές μας. Tι άνθρωποι θα είναι αυτοί που δεν θα ‘χουν γνωρίσει άνοιξη στη ζωή τους;
Ανάβω τσιγάρο και μπερδεύομαι με τους κατοίκους αυτής της μεγάλης πόλης που βγαίνουν όλοι στους δρόμους. Γύρω μου όλα τα χρώματα, όλες οι γλώσσες μπερδεύονται. Oι μητροπόλεις του 21ου αιώνα είναι πολύχρωμες, μ' αρέσει.
Στην καφετερία (έτσι μου αρέσει να τη λέω) πίνω μια γουλιά από τον φρέντο εσπρέσο decaf μου και ψάχνω τις τσέπες μου για τον καπνό Drum που αγόρασα σήμερα.
Τι μπορεί να έχει στις τσέπες του ένας άνθρωπος, σκέφτομαι και γελάω, η σερβιτόρα με κοιτάζει και γελάει κι εκείνη, ποιος ξέρει πόσο καιρό είχε να δει άνθρωπο να γελάει μέσα απ’ την καρδιά του;
Πετάω τα χαρτάκια και τα τηλέφωνα, είναι άνοιξη, ο ήλιος τα τοποθετεί όλα στις σωστές, μικρές τους διαστάσεις, τίποτε απ’ όλα αυτά τα χαρτάκια δεν αξίζει μεγάλης προσοχής. «Σπυράκο», σκέφτομαι, «πέτα τις μπίζνες καρντς που σου έδωσαν, άσε τους “winners” στην αναζήτηση της υπεροχής, οι πραγματικοί νικητές της ζωής είναι νέοι, χαζεύουν εδώ μπροστά σου στις βιτρίνες».
Το τηλέφωνο χτυπάει, είναι η Τζ., μου λέει για ένα μυστικό που ξέρουν, πια - τουλάχιστον - 10 άτομα, γελάω και πάλι. Πώς έχουμε γίνει έτσι; Ξεχνάμε την αξία των μυστικών, τη συνενοχή, το απαγορευμένο, δεν μοιραζόμαστε τίποτα πολύ σοβαρό με κανέναν, γιατί μοιραζόμαστε τα ασήμαντα με όλους, παρ’ όλο «που δεν πρέπει να τα πεις πουθενά, είναι μυστικό».

Ξεχνάμε την αναμονή, τη σταδιακή κατάκτηση, γιατί όλα γίνονται γρήγορα όπως στους χρόνους των media, όχι της ζωής και έτσι η ίδια η ζωή μας γίνεται συντομότερη. Tόσο φανερή, που κανείς δεν θέλει να την ανακαλύψει, τόσο βιαστική που κανείς δεν προλαβαίνει να την εκτιμήσει. Αυτήν και τα μικρά (γαλάζια) μυστικά της. Όποιος πρόλαβε θα τα ξεράσει στους άλλους. Μυστικό που το μοιράζονται πάνω από δύο, δεν είναι πια μυστικό.

Είμαι και πάλι στο δρόμο, είναι βράδυ, το δέρμα του καθίσματος χαϊδεύεται με το πουκάμισό μου, η μηχανή του αυτοκινήτου βαριανασαίνει από τα απότομα κατεβάσματα στις ταχύτητες. Aντί να στρίψω προς το κέντρο, συνεχίζω τη Συγγρού, που αυτή την ώρα δεν έχει πολλή κίνηση, δυναμώνω τον ήχο, στα ηχεία ακούγονται οι Concrete Blonde και το Mexican Moon, η ζώνη ασφαλείας σφίγγει το κορμί μου και αρχίζω σιγά- σιγά να φεύγω, να πετάω μακριά από τα ναυάγια, τα ομόλογα, τους Τσιτουρίδηδες, το χειμώνα, την πόλη, κατευθύνομαι προς τη θάλασσα και την άνοιξη.

Σταματάω όταν η βελόνα δείχνει απειλητικά 235, κοιτάζω γύρω μου, ευτυχώς δεν έχει μπάτσους. Ανασαίνω ακόμα βαριά, σχεδόν κυλάω πια, ήρεμος, ανοίγω το παράθυρο, χαμηλώνω τον ήχο, ανάβω τσιγάρο, έφτασα.

Δεν έχω όρεξη να πάω ακόμη για ύπνο, βγαίνω στη βεράντα με μπουφάν για ποτό, τσιγάρο και σκέψεις. Το μυαλό φεύγει, δεν θέλει πολύ.
Στο Eλ Πάσο φτάνω νύχτα, μόνο για να δω το φωτισμένο άστρο στο λόφο και το πρωί να περάσω τα σύνορα πάνω από το Pίο Γκράντε, που είναι μικρός και βρόμικος, στην ουρά μαζί με τους χιλιάδες Mεξικανούς, στο φυλάκιο της γέφυρας να με σταματήσουν οι Aμερικανοί τελωνειακοί, να μη με κοιτάξουν καν οι Mεξικανοί, ο διπλός δρόμος προς το όνειρο. H Δύση προς την ελευθερία χωρίς νόμους, χωρίς κυνηγητό, σαν δραπέτευση.
Στο αεροπλάνο της επιστροφής κρατάω το μόνο αμερικανικό περιοδικό που βρήκα. Έχει για υπότιτλο στο εξώφυλλο το μότο «We drink, we smoke, we gable».
Γλιστράει στα πόδια μου, καθώς με νανουρίζει η φωνή του κυβερνήτη, που με φέρνει ακόμη πιο μακριά απ’ την Ντολόρες.
Πόσο μακριά, πόσο πίσω στο παρελθόν και πόσο μπροστά στο μέλλον μπορεί να φτάσει ένα μυαλό; Η απάντηση είναι μία, με μια λέξη:
Πολύ…
Υ.Γ.: Πόσα «πολύ» μπορείτε να μετρήσετε στο κείμενο;
Πόσες Ντολόρες υπάρχουν σ' αυτή τη ζήση;