Η 2η περίπτωση…

Έξω έχει τρελό ήλιο. Αλλά τρελό, όμως. Πολλή κακή διαπίστωση στην περίπτωση που δουλεύεις και που πρέπει να έχεις παραδώσει 2.500 λέξεις… χτες!
Γιατί δουλεύουμε; Γελάω μόνος μου, την ξέρω την απάντηση. Ανάβω τσιγάρο και ξεφυλλίζω ένα περιοδικό που υπάρχει πάνω στο γραφείο μου με σελεμπριτιλίκια και γκλαμουριές και συνεχίζω να γελάω μόνος μου.
Η δημοσιότητα είναι το αφροδισιακό των στερημένων, η ασθένειά τους λέγεται «time poverty», αυτή είναι η νέα φτώχεια, όσοι έχουν χρήμα δεν έχουν χρόνο να το ξοδέψουν.
Αυτό είναι το πεπρωμένο τους. Να είναι διάσημοι αλλά, τελικά, το πεπρωμένο τους, λέει ότι δεν πρόκειται να περάσουν ποτέ πραγματικά καλά.
Πεπρωμένο; Τι κουβέντα, μου άνοιξα τώρα. Πολλή μεγάλη.

Στη φιλοσοφία, σε σχέση με το πεπρωμένο, υπάρχουν δυο σχολές σκέψης: Η μια που λέει πως τα πάντα είναι προκαθορισμένα, το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», πως ό,τι δηλαδή και να κάνουμε, αυτό που πρόκειται να συμβεί θα συμβεί. Και η άλλη που λέει πως τα πάντα κινούνται ελεύθερα και τίποτε δεν προκαθορίζει τίποτε.

Τώρα, διαλέγω τη δεύτερη περίπτωση. Να κινηθώ ελεύθερα. Θα κλείσω το pc, θα πάρω την τσάντα μου, θα μουρμουρίσω στους συναδέλφους κάτι που δεν θα είναι ούτε «γεια», ούτε «γυρίζω σε λίγο» και θα φύγω. Θα βάλω τον ήλιο στον καθρέπτη του αυτοκινήτου και θα φύγω…

Πάω θάλασσα, να τα πω λίγο με μένα. Αύριο θα σας έχω νεότερα…
Βγείτε έξω. Πάμε εκεί έξω. Το άσμα βαράει δυνατά. Ξέρετε ποιο είναι;

Let's go outside
In the sunshine
I know you want to, but you can't say yes
Let's go outside
In the meantime
Take me to the places that i love best…