Λεπτομέρειες...

Σαββατοκύριακο και να είναι καλοκαίρι κι ας μην ήρθαν ακόμη οι διακοπές. Το νερό το έκλεισα, το γενικό τον κατέβασα, (και του ηλεκτρικού και του εργασιακού μυαλού μου!), κλειδιά πήρα, βενζίνη φουλ, έφυγα.
Παρασκευή απόγευμα στην Πειραιώς, μποτιλιάρισμα και σφήνες ανάμεσα σε λεωφορεία και φορτηγάκια, είμαι πολύ καλύτερος όταν λειτουργώ υπό πίεση, στις λεπτομέρειες δηλαδή, πρέπει να προλάβω όταν η μπουκαπόρτα έχει αρχίσει να σηκώνεται, «ζητώ συγγνώμη, ήμουν σ’ ένα ρεπορτάζ», κοιτάζουν με φθόνο το κατάμαυρο ανοιχτό τετράτροχο και την ξανθιά που έχεις δίπλα σου, ανεβαίνεις και νιώθεις όλα τα βλέμματα πάνω σου, δεν κατεβάζεις το κεφάλι, είσαι γεννημένος νικητής, σου αρέσει που σε κοιτάζουν, κανείς δεν θα σου πει τίποτε. Όλοι αργούν…

Κατάστρωμα, τραπεζάκι, φρέντο σκέτο decaf, βαθιές ανάσες να πέσει η αδρεναλίνη που κρύβεις επιμελώς. Και για να προλάβει να λιώσει και η ζαχαρίνη στον καφέ σου. Λεπτομέρειες.
Μετά, όμως, έρχεται η θάλασσα και η μυρωδιά της και ξεχνάς τα πάντα. Γιατί έχεις πραγματικά ελεύθερο χρόνο. Για εκείνη. Μαζί της.

Την κοιτάς κρυφά κάτω από τα γυαλιά ηλίου, προσπαθεί να γράψει στο λαπ τοπ σου ένα κείμενο χρωστούμενο για το περιοδικό, σε ρωτάει λέξεις, κοιτάς αυτά που γράφει, διορθώνεις, το «πριν» συντάσσεται με «από» αλλιώς βάλε «προτού», σε θαυμάζει πολύ κι εσύ τη θαυμάζεις που σε ακούει χωρίς εγωισμό, πώς γράφεται η «διείσδυση» σε ρωτάει με απορία μικρού παιδιού και της απαντάς πάντα με το δικό σου τρόπο: «Πρέπει να σου πω εδώ, μπροστά στον κόσμο ή θα κάνεις υπομονή μέχρι το βράδυ;». Σε χτυπάει στο μπράτσο σου με το tattoo λέγοντάς σε «παλιόμουτρο», δεν το πιστεύει αυτό που λέει, γουστάρει που είσαι έτσι για εκείνη, σε θέλει τρελά για ό,τι είσαι. Για αυτό που είσαι. Για εκείνη και μόνο.

Κάνεις τσιγάρο, της δίνεις κάποιες τζούρες, δεν θέλει να ανάψει δικό της, θέλει να μοιραστείτε το δικό σου, λεπτομέρειες, τα πλήκτρα συγκρούονται με τα νύχια της, σε λίγες ώρες θα τα έχεις στην πλάτη σου. Τα νύχια της, όχι τα πλήκτρα…
Συνεχίζεις να την κοιτάς, το ξέρει, σηκώνει το κεφάλι, σου χαμογελάει και σου χαρίζει μια σειρά από μαργαριτάρια, τα δόντια της κάνουν τρελό positioning στο πρόσωπό της.
Σηκώνεσαι, πας μέχρι την κουπαστή για να την αφήσεις να δουλέψει, έρχεται μία δεσποινίδα για να σου ζητήσει φωτιά - και καλά - προσπαθεί να σου πιάσει κουβέντα, της απαντάς πολύ ευγενικά, αυτός είσαι, κύριος, γυρίζεις και κοιτάς εκείνη και τη βλέπεις να σου λέει στη νοηματική «θα σου τα κόψω» και είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν εννοεί τα καλώδια από τον υπολογιστή σου! Χαμογελάει, ξέρει ότι είσαι για εκείνη, ξέρει ότι έχεις μάτια μόνο για εκείνη και της αρέσει που αρέσεις. Και η στημένη σκηνή ζηλοτυπίας είναι μέρος του παιχνιδιού (σας). Και έρωτας είναι να αγαπάς ό,τι κάνει. Από το πιο σπουδαίο, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.

Βράδυ στο μπαλκόνι του ενοικιαζόμενου, καπνίζεις ένα τσιγάρο και κοιτάζεις τα φώτα των πλοίων μέσα στο πέλαγος, εκείνη είναι στο μπάνιο, λεπτομέρειες, ακούς το νερό να σταματάει και να ξεκινάει, θέλει - μόλις βγει από εκεί μέσα - να τη φας ολόκληρη, έχει ησυχία τριγύρω, ακούς την ησυχία, τόσο πολύ ησυχία… κάνει, μόλις βγει, όμως - από εκεί μέσα - η ησυχία θα παραχωρήσει ηττημένη τη θέση της στους ήχους σας…
Κοιτάζεις το κρεβάτι - που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν θα κοιμηθείτε σε αυτό πριν από τα χαράματα – και βλέπεις το πώς έχει ακουμπήσει τα πράγματά της, τα εσώρουχά της, το νυχτικό της, τη λοσιόν σώματος και έχει πολλή μεγάλη σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα τα κοιτάξεις όλα αυτά. Και το πρίσμα που τα κοιτάς. Για ρίξε μια δεύτερη ματιά στη φωτογραφία του ποστ, κάνοντας κλικ πάνω της. Another point of view…
Στο κομοδίνο έχει ακουμπήσει τον καπνό, τον αναπτήρα της κι ένα λάδι για σου κάνει μασάζ και να σε ξεκουράσει, για να σου πάρει από τους ώμους το βάρος όλου του κόσμου που κουβαλάς τις τελευταίες μέρες στη δουλειά.
«Αγάπη μου, βγαίνω», την ακούς να λέει μέσα από το μπάνιο, όχι για να προετοιμαστείς - είσαι πάντα έτοιμος για όλα και το ξέρει - αλλά για να αναγγείλει την άφιξή της. Έρχεται, σε φιλάει πολύ τρυφερά, ξέρει ότι αν χρησιμοποιήσει τη γλώσσα της δεν θα προλάβει να προετοιμαστεί όπως θέλει, τη φιλάς και βγαίνεις πάλι έξω, πρέπει να την αφήσεις να προετοιμαστεί όπως εκείνη θέλει, σου ετοιμάζει παράσταση και είσαι ο πρωταγωνιστής. Την ακούς να τραγουδάει με την αγγελική φωνή της, είναι ευτυχισμένη, εσύ την κάνεις έτσι, σε θέλει τρελά. Τρελά, όμως.

Σε φωνάζει, μπαίνεις μέσα στο δωμάτιο, κλείνεις πίσω σου τις κουρτίνες, καπνίζει και σε κοιτάζει με λαγνεία μέσα στα μάτια φυσώντας τον καπνό και κρατάει το τσιγάρο με τον πιο ωραίο τρόπο που έχεις δει ποτέ σου σε γυναίκα, ξαπλώνεις δίπλα της…

Στους ανθρώπους, στέκεσαι στις «λεπτομέρειές» τους. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, αυτές ερωτεύεσαι, με αυτές ερωτεύεσαι…