Στη θάλασσα

Ήρθε άλλο ένα Σαββατοκύριακο.

Σαν κάθαρση για όλο το τρέξιμο της εβδομάδας, να μπαίνεις μέσα του κουρέλι, ρετάλι και να βγαίνεις άλλος άνθρωπος.
Ύλη στο περιοδικό κλείσαμε, μάτι, επίσης, δεν κλείσαμε, είμαι κουρασμένος, έχω μαύρους κύκλους, «μ’ αρέσεις όπως και να ‘σαι», μου λέει, «έχω το μαγικό φίλτρο για να γιατρεύω τα πάντα», γελάω, οδηγώ προς τη θάλασσα.
Πετάω παπούτσια, τα πόδια μου βυθίζονται στην άμμο, μπαίνει ανάμεσα στα δάχτυλά μου, η αποθεραπεία από την εργάσιμη εβδομάδα μόλις άρχισε.
Με κοιτάει, γελάει και τα μάτια της λάμπουν, στην πραγματικότητα μέσα τους βλέπω το έργο προσεχώς.

Η θάλασσα είναι ήρεμη, σαν λίμνη, ο ήλιος ανεβαίνει και ζωντανεύει τα σχήματα, φτιάχνει νέα χρώματα, η θάλασσα λικνίζεται σαν ατελείωτος όγκος από το περισσότερο μπλε που έχεις δει ποτέ. Δεν έχει καθόλου κόσμο, τη βλέπω μέσα από τα γυαλιά ηλίου μου και την παρατηρώ, το ξέρει ότι τη χαϊδεύει το βλέμμα μου, μένω στις λεπτομέρειές της. Τη γλώσσα που βρέχει τα χείλη, την άμμο πάνω στο κορμί της, χαμόγελα, παίζει μ' ένα παρεό, το κάνει φούστα, μαντίλι, σουτιέν, καπέλο, παίζει, φοράει μόνο το κάτω μέρος του μαγιό.
Βάζει την πλάτη της στο στήθος μου, σαν να θέλει να κρυφτεί στην αγκαλιά μου, καπνίζουμε από το ίδιο τσιγάρο, της χαϊδεύω τα ξανθά, λιτά της μαλλιά, της ψιθυρίζω στ’ αφτί το πώς πέρασα, «είσαι κουρασμένος», μου λέει, «αλλά θα σε ξεκουράσω εγώ γιατί σ’ αγαπάω», με φιλάει, τα χείλη της δεν μυρίζουν μόνο θάλασσα, έχουν τη δική της γεύση. Γεύση που μόνο το μυαλό σε κάνει να θυμάσαι.
Σηκώνεται, με πιάνει από τα χέρια, με σηκώνει, συνεχίζει να με φιλάει, η ανάσα της είναι κοφτή, με τραβάει προς τη θάλασσα, με κοιτάζει στα μάτια και γελάει, νομίζει ότι θα σταματήσω και δεν θα πέσω με τα ρούχα μέσα, συνεχίζω, με φιλάει κι άλλο για να εξαργυρώσουμε τα χρόνια που χάσαμε, καλό σαββατοκύριακο να έχουμε, κινητό δεν έχουμε πια, αλλά ποιος νοιάζεται, κόσμο δεν έχει τριγύρω, Σαββατοκύριακο έχουμε…