Εξόριστοι στους δρόμους της Αθήνας

Η φωτογραφία που βλέπετε, μου ήρθε στο inbox μου με τον τίτλο: «Ο Μπομπ Σφουγγαράκης στην Αθήνα». Στην αρχή γέλασα πάρα πολύ, μετά, όμως, μόλις συνειδητοποίησα τη φρίκη που προέκυψε από τη δύναμη αυτής της φωτογραφίας, 35 χρονών μαλάκας έβαλα τα κλάματα. Έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο απανθρωπιάς. Φτάσαμε να γελάμε με τις ανθρώπινες τραγωδίες. Με αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Εμείς, βολεμένοι στις ζωούλες μας και δίπλα μας οι οικονομικοί μετανάστες, οι πρόσφυγες πολέμου που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, οι εκτοπισμένοι, οι χτυπημένοι από φυσικές καταστροφές, οι άστεγοι, μας κάνουν να γελάμε. Μας κάνουν να γελάμε με την κακή μοίρα τους.

Έχουμε καταφέρει και είμαστε σταρχιδιστές, έχουμε φτάσει στο σημείο να αγνοούμε αυτή την υπερκινητική ανθρώπινη μάζα που ονειρεύεται τη Γη της Eπαγγελίας, αλλά καταλήγει εξόριστη, εν προκειμένω, στους δρόμους της Αθήνας, εκεί που μπορεί πολύ εύκολα να χάσει την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά της. Πολύ εύκολα, όμως… Για να γελάμε εμείς…
Και ξαφνικά, το γέλωτά μας διακόπτει ο κρότος ενός πιστολιού που εκπυρσοκρότησε. Αλβανός λαθρομετανάστης τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά συνοριοφύλακα στη διάρκεια καταδίωξης που έγινε τα ξημερώματα σε παραμεθόρια περιοχή του νομού Φλώρινας. Δεν είναι τίποτα, καθησυχάζει τον λαό του ο πρωθυπουργός, σκουπίζοντας τα αίματα απ’ το κοστούμι, οι ξένοι φταίνε, η ξένη εγκληματικότητα, οι μετανάστες που έρχονται παράνομα στη χώρα μας και μας βάζουν σε πειρασμό. Επτά χιλιάδες, εξήντα τρεις λαθρομετανάστες, καθώς επίσης και 145 διακινητές - δουλεμπόρους, συνέλαβαν, από τις αρχές του 2007 έως και 31 Οκτωβρίου, οι λιμενικές αρχές της χώρας ημών, λέει ο Πρωθυπουργός μας υπερήφανος.
Την ίδια στιγμή που ο υπουργός απονέμει στα παλικάρια του μνείες για αυτή την «επιτυχία», ένορκη Διοικητική Εξέταση, για την καταγγελία 14χρονου Αφγανού ότι στο λιμάνι της Πάτρας, τραυματίστηκε με μαχαίρι από άνδρα του Λιμενικού Σώματος, διέταξε ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, Γιώργος Βουλγαράκης.

Για τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες της Eλλάδας, για τα εκατοντάδες εκατομμύρια συμπατριωτών τους στις χώρες τους, όμως, να ξέρετε, ότι δεν είναι κομμάτια, δεν είναι club sandwich που τρως στον καναπέ σου και βλέπεις ειδήσεις, είναι θύματα. Nα ξέρετε ότι στη συνείδησή τους η εικόνα του Ελληνάρα, πια, θα είναι η φιγούρα του υπανθρώπου που πυροβολεί και μαχαιρώνει αθώους στον δρόμο, (όπως την πάτησαν οι Σέρβοι φίλαθλοι χτες στη Σαλονίκη πριν από το παιχνίδι του Αρη με σερβική ομάδα) η εικόνα της Eλλάδας θα είναι ένα πεδίο βολής φτηνό, με δολοφόνους, ναρκοπέδια, μαζικές συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς, «ο νούμερο δύο να χτυπάει τον νούμερο 1», πνιγμούς στο Aιγαίο, μια χώρα που τους ασκεί βία, βία σε όλες τους τις κινήσεις, στην εργασία, στο να βρουν σπίτι, στην ουρά που περιμένουν για να εκδώσουν βίζα, στο όνομά τους που πρέπει να γίνει χριστιανικό, ο Αλί πρέπει να γίνει Γιώργος, στη θρησκεία τους που πρέπει να ξεχάσουν, γιατί εδώ δεν γουστάρουμε όσους είναι αλλόθρησκοι. Θα τους αλλάξουμε την Παναγία ανάποδα εμείς.

Ο ουρανός φεύγει βαρύς και αυτό το βράδυ, έχω τελειώσει εκπομπή και γυρίζω στο σπίτι, το αυτοκίνητο, μια Corvette Z06 μουγκρίζει τα 7.000 κυβικά της στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, όπου μερικές εκατοντάδες Kούρδοι κοιμούνται μέσα σε στρώματα αφρολέξ για να βρουν λίγη ζεστασιά. Για να τους λέμε εμείς «σφουγγαράκηδες» και να γελάμε. H Eλλάδα είναι φίλη του πάλαι ποτέ Oτσαλάν όταν πολεμάει τους Tούρκους, δεν είναι φίλη των Kούρδων όταν κοιμούνται στα πεζοδρόμια της ορθοδόξου πόλεώς μας. Είναι, απλώς, αστεία.
Ανάβω τσιγάρο με πίκρα στα χείλια για τα όσα σκέφτομαι. H επτάχρονη Μάριαν από την Αλβανία, που την πολτοποίησε προχτές ένα βαν στη Βουλιαγμένης, καθώς έπλενε τζάμια, με πλησιάζει. «Σου πλένω τζάμι;», μου λέει με ένα συντακτικό για να γελάνε οι αμόρφωτοι Έλληνες και να την κοροϊδεύουν που δεν ξέρει να μιλάει την υπέρτατη των γλωσσών..

«Όχι», της απαντάω, κοιτώντας την μέσα στα μάτια της που λαμπυρίζουν. «Θέλω να είναι πενταβρώμικα για να μου αφήνουν οι γυναίκες ποιηματάκια».
Αποστρέφει το βλέμμα της, γελάει πικρά και μου απαντάει σε άψογα ελληνικά:
«Παράτα μας, ρε βολεμένε και δεν θα με ξαναδείς ποτέ πια, σ’ αυτή τη ζωή.

Η αληθινή ζωή δεν έχει ποίηση, μόνο βαν έχει…».