Βροχή-θεά στην πόλη...

Το φως της ημέρας χαϊδεύει τις γαλάζιες κουρτίνες μου, στο στερεοφωνικό βαράνε οι Depeche, πίνω καφέ, τα deadlines των κειμένων στην agenda μου με στραβοκοιτάνε, μόνο όρεξη για δουλειά δεν έχω. Έξω η ποτιστική βροχή συνεχίζεται, έχει αλλάξει την πόλη σήμερα. Την έκανε πιο χαλαρή, της έβγαλε άλλο mood.
Έξω ρίχνει σταγόνες, στα πάσης φύσεως Μέσα Ενημέρωσης οι ραδιοαρβυλιές - σχετικά με την ακύρωση της συναυλίας της Madonna - συνεχίζονται, η Μάντυ έσπασε το πόδι της, το χέρι της, έχει ανεμοβλογιά, σύφιλη, βλεννόρροια, οστρακιά, κριθαράκι, χαλαζία, της έσπασε το στραπ ον, της χάλασε ο δονητής, αγοράζει σπίτι σε ελληνικό νησί, γίνεται καλόγρια.
Ανάβω τσιγάρο και γελάω μόνος μου, η φάρα των «δημοσιογράφων», απλώς δεν υπάρχει!

Η βροχή έξω συνεχίζεται, με νυστάζει, δεν έχω όρεξη να γράψω, η πρώτη-δυνατή-φθινοπωρινή-right through-βροχή έχει αλλάξει τα στάτους των φίλων μου στο facebook, όλοι χαρούμενοι είναι, γελάω κι εγώ, κοίτα τι μπορεί να κάνει μια βροχούλα. Ξέρω, όμως, ότι στο βάθος παίζει μια τόση δα μελαγχολία. Τόση δα.
Ναι, βιαζόμαστε να αλλάξουμε εποχή, αλλά - όπως και να το δεις - μια βροχή έπειτα από ένα μακρύ καλοκαίρι μπορεί να βάλει στην ντουλάπα, έστω και για λίγο, μακό μπλουζάκια, παρεό, μαγιό, την άσπρη γραμμή του μαγιό, πετσέτες θαλάσσης, γυμνούς ώμους, αντιηλιακά με άρωμα καρύδα, μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές που τώρα χτυπάει ο αέρας κι η βροχή. Στα συρτάρια του μυαλού μπαίνουν οι αναμνήσεις και, βασικά, η αίσθηση του χρόνου. Του γνωστού, ελεύθερου, άδειου, άφθονου χρόνου, του φίλου που δεν τον βλέπουμε ποτέ τον χειμώνα και κάνουμε παρέα μόνο τα καλοκαίρια. Σαν συγγενής απ’ την Αμερική ή τη Γερμανία.

Η βροχή συνεχίζεται, θα φτιάξω κι άλλο καφέ, δεν ανοίγω τηλεόραση, ίσως γιατί δεν θέλω να δω πόσοι κάτοχοι αυθαιρέτων - που πλημμυρίζουν σε κάθε βροχή – θα βγαίνουν στα κανάλια να φωνάζουν για το κράτος, ούτε θέλω να μάθω πόσες κλήσεις δέχτηκε η Πυροσβεστική για άντληση υδάτων. Θέλω αυτή η βροχή να μείνει σήμερα στο μυαλό μου ως κάθαρση από άσχημες σκέψεις και αρνητισμό.

Βγαίνω έξω απ’ το σπίτι, στη Γαλατσίου μια παρέα Πακιστανών γελάει και πίνει μπύρες στη βροχή, γελάω κι εγώ, μεγάλωσα σ’ έναν ασπρόμαυρο, ΥΕΝΕΔ, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να σκέφτομαι, μου θέτει συνεχώς διλήμματα, είναι πιο ενδιαφέρων. Στην Ομόνοια μια άλλη παρέα Νιγηριανών έχει στήσει ένα παζάρι στη βροχή, ξύλινοι πάγκοι με Levi’s στις πλάκες του πεζοδρομίου! Oι πωλητές είναι «ξένοι», οι αγοραστές των «μαϊμούδων», Έλληνες!
Ανάβω τσιγάρο, γελάω υστερικά, σκέφτομαι να ανοίξω να οροφή κι ας βραχώ, το σκέφτομαι ξανά και απορρίπτω τη σκέψη, δεν είμαι τόσο μποέμ που λέει κι η Κατερίνα, βρέχει ακόμα, η Αλεξάνδρας είναι μούσκεμα, σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλά να κράταγε όλο το βράδυ η βρόχα, και το πρωί να είχε καθαρίσει η ατμόσφαιρα, και τα βρόχινα νερά να έπαιρναν όλα τα «σκουπίδια» της πόλης.
Και να ’βγαινε ένας υπέρλαμπρος ήλιος...