20.9.08

Βροχή-θεά στην πόλη...

Το φως της ημέρας χαϊδεύει τις γαλάζιες κουρτίνες μου, στο στερεοφωνικό βαράνε οι Depeche, πίνω καφέ, τα deadlines των κειμένων στην agenda μου με στραβοκοιτάνε, μόνο όρεξη για δουλειά δεν έχω. Έξω η ποτιστική βροχή συνεχίζεται, έχει αλλάξει την πόλη σήμερα. Την έκανε πιο χαλαρή, της έβγαλε άλλο mood.
Έξω ρίχνει σταγόνες, στα πάσης φύσεως Μέσα Ενημέρωσης οι ραδιοαρβυλιές - σχετικά με την ακύρωση της συναυλίας της Madonna - συνεχίζονται, η Μάντυ έσπασε το πόδι της, το χέρι της, έχει ανεμοβλογιά, σύφιλη, βλεννόρροια, οστρακιά, κριθαράκι, χαλαζία, της έσπασε το στραπ ον, της χάλασε ο δονητής, αγοράζει σπίτι σε ελληνικό νησί, γίνεται καλόγρια.
Ανάβω τσιγάρο και γελάω μόνος μου, η φάρα των «δημοσιογράφων», απλώς δεν υπάρχει!

Η βροχή έξω συνεχίζεται, με νυστάζει, δεν έχω όρεξη να γράψω, η πρώτη-δυνατή-φθινοπωρινή-right through-βροχή έχει αλλάξει τα στάτους των φίλων μου στο facebook, όλοι χαρούμενοι είναι, γελάω κι εγώ, κοίτα τι μπορεί να κάνει μια βροχούλα. Ξέρω, όμως, ότι στο βάθος παίζει μια τόση δα μελαγχολία. Τόση δα.
Ναι, βιαζόμαστε να αλλάξουμε εποχή, αλλά - όπως και να το δεις - μια βροχή έπειτα από ένα μακρύ καλοκαίρι μπορεί να βάλει στην ντουλάπα, έστω και για λίγο, μακό μπλουζάκια, παρεό, μαγιό, την άσπρη γραμμή του μαγιό, πετσέτες θαλάσσης, γυμνούς ώμους, αντιηλιακά με άρωμα καρύδα, μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές που τώρα χτυπάει ο αέρας κι η βροχή. Στα συρτάρια του μυαλού μπαίνουν οι αναμνήσεις και, βασικά, η αίσθηση του χρόνου. Του γνωστού, ελεύθερου, άδειου, άφθονου χρόνου, του φίλου που δεν τον βλέπουμε ποτέ τον χειμώνα και κάνουμε παρέα μόνο τα καλοκαίρια. Σαν συγγενής απ’ την Αμερική ή τη Γερμανία.

Η βροχή συνεχίζεται, θα φτιάξω κι άλλο καφέ, δεν ανοίγω τηλεόραση, ίσως γιατί δεν θέλω να δω πόσοι κάτοχοι αυθαιρέτων - που πλημμυρίζουν σε κάθε βροχή – θα βγαίνουν στα κανάλια να φωνάζουν για το κράτος, ούτε θέλω να μάθω πόσες κλήσεις δέχτηκε η Πυροσβεστική για άντληση υδάτων. Θέλω αυτή η βροχή να μείνει σήμερα στο μυαλό μου ως κάθαρση από άσχημες σκέψεις και αρνητισμό.

Βγαίνω έξω απ’ το σπίτι, στη Γαλατσίου μια παρέα Πακιστανών γελάει και πίνει μπύρες στη βροχή, γελάω κι εγώ, μεγάλωσα σ’ έναν ασπρόμαυρο, ΥΕΝΕΔ, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να σκέφτομαι, μου θέτει συνεχώς διλήμματα, είναι πιο ενδιαφέρων. Στην Ομόνοια μια άλλη παρέα Νιγηριανών έχει στήσει ένα παζάρι στη βροχή, ξύλινοι πάγκοι με Levi’s στις πλάκες του πεζοδρομίου! Oι πωλητές είναι «ξένοι», οι αγοραστές των «μαϊμούδων», Έλληνες!
Ανάβω τσιγάρο, γελάω υστερικά, σκέφτομαι να ανοίξω να οροφή κι ας βραχώ, το σκέφτομαι ξανά και απορρίπτω τη σκέψη, δεν είμαι τόσο μποέμ που λέει κι η Κατερίνα, βρέχει ακόμα, η Αλεξάνδρας είναι μούσκεμα, σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλά να κράταγε όλο το βράδυ η βρόχα, και το πρωί να είχε καθαρίσει η ατμόσφαιρα, και τα βρόχινα νερά να έπαιρναν όλα τα «σκουπίδια» της πόλης.
Και να ’βγαινε ένας υπέρλαμπρος ήλιος...

21 σχόλια:

agrampelli είπε...

Τι όμορφο κείμενο!Μου ξεπλύνατε όλες τις γωνίες του μυαλού μου...

vatraxokoritso είπε...

καλά στα λέει...

Ανώνυμος είπε...

Το μόνο που ξέρω για τη βροχή που αγαπάτε, είναι πως ξεπλένει ό,τι βρώμικο, πνιγερό και στενάχωρο κινείται στην ατμόσφαιρα και το σωριάζει μπρος στα πόδια μου, πάνω από κλειστούς υπονόμους που δεν το αφήνουν να κυλήσει μέσα τους και να χαθεί.

Unknown είπε...

βρέχει στην πόλη όπως κλαίει η καρδιά μου, il pleut sur la ville comme il pleure dans mon coeur, που 'λεγε κι εκείνος ο περιθωριακός φίλος του ρεμπώ, ο πολ βερλαίν...
αν μπορούσε να βρέξει μέσα μας και να πάρει τα σκουπίδια, όπως γράφεις...
γιατί περνάει ο καιρός σα λεωφορείο 'γεμάτο', κι εμείς 'μένουμε και περιμένουμε', ωραίο τραγούδι, θυμάσαι;
κι η τρίτη φλασιά, ενός ισπανού αυτή τη φορά:
το νερό είναι καθαρό γιατί δεν έχει μνήμη.

αυτό. αφιερωμένο στη χτεσινή βροχή (σου).
καλό φθινόπωρο...

JoaN είπε...

... και ζήσαμε εμείς καλά...κι αυτοί καλύτερα... .

elafini είπε...

Μου έλειψαν τα κείμενά σου...

Σαν το μέσα μας ο καιρός...αναποφάσιστος...

Αλεξάνδρα είπε...

Με τρελαίνουν τα αντιηλιακά με άρωμα καρύδα.

Με τρελαίνει η βροχή ειδικά αν μπορώ να κολυμπάω ταυτόχρονα στη ζεστή θάλασσα. Με τον γκρίζο ουρανό από πάνω....

Χθες βράδυ αναζήτησα τα πόδια του καλού μου που καταφέρνει να είναι πάντα ζεστός. ΄Αδραξα την ευκαιρία και ξεκίνησε ένας χορός για δυό.

Κι η βροχή απ΄έξω straight through....

Φιλιά

Dreamer on the Poof είπε...

Εκτός απο το να το ξανασκεφτείς,
μπορείς και να το ωτακουστείς...

^^^ταιριάζει νομίζω (σου) (της)^^^

***Υποκινητής => ο ποιητής...***

Dreamer on the Poof είπε...

ΥΓ1. της βροχής,της βόλτας,
της πόλης, της Αθήνας,
( της νυχτερινής ), . . .
τηςάλληςτης δεν μπορώ να υποθέσω . . .

ΥΓ2. και επειδή με έχει πιάσει ένας οίστρος, με την αρχέγονη ερμηνεία, αυτές τις μέρες,
ας βρούμε τα εύκολα της Ελένης
με μια μικρή βοήθεια
και μία πολύ καλή μουσικοφωνητική επιλογή
από την Dawn Upshaw...

Unknown είπε...

michelan, έχω μείνει έκθαμβη μπροστά στην ικανότητά σου...
εν τω μεταξύ, 'πάτησα' το όνομά σου για να δώ μπλογκ σου, αδύνατον...

Dreamer on the Poof είπε...

@ abttha

ευχαριστώ για το copliment!
αλλά τα τεχνικά θέματα είναι τυφλοσούρτης,
εύκολα άμα ανακαλύψεις το πώς!
το δύσκολο είναι να δημιουργείς
και εκεί είμαι περιορισμένων δυνατοτήτων!

Για την απάντηση β)
θα σε παραπέμψω σε ένα σχόλιο μου
σε μιας Real's Blonde blog:
το 12ο σχόλιο
κάνε και κλικ, αξίζει...

[ παίζει ρόλο όμως και το τί πατάς <<<>>> ]

*** !!! sorry boss για το chat !!! ***

Εvgenia Tr είπε...

είναι υπέροχο να έρχεται μια δικαιολογία για χουχούλιασμα στο κρεβάτι και να λες πως φταίει ο καιρός , οι σκέψεις που φέρνει η αλλαγή του καιρού και η αίσθηση ενός ζεστού ρούχου που ξέρει να σε αγκαλιάσει!

Φράνσις είπε...

Ορ΄σιτε! τι κατάλαβες τώρα που μας εχει κανει μούσκεμα ο βρωμόκαιρος μωρε αηδονακι μου; Από προχθες εχει λυσσαξει, και προβλεπεται συνεχεια.και δεν εχω αγορασει ακομη εκείνες τις ωραίες γαλοτσες πο εχω βαλει απο περυσι στο μάτι.(καλα για τα οικονομικα δεν το συζητώ καθόλου! )Ύπάρχουν κι οι "επιμελώς ατημέλητοι" μποεμ Σπυρουλη μου, ξερεις, αυτοι/ες που φορανε nude make up επειδη ταιριαζει με τα boho ρουχα τους, ή μ'αυτα που εχουν αναφορες στα κουρελια που φοράνε οι τριτοκοσμικοι συνάνθρωποί τους, οι οποιοι ομως δεν εχουν τα φραγκα για να τα αγορασουν. Μουτςςςς.

Maria Mikro Analogo είπε...

Ω ναι :D Όπως ακριβώς τα λες! Γεια σου γείτονα (την ίδια θέα πρέπει να αντικρίζουμε... ίσως).

Dream_Rider είπε...

Μια βροχή πάντα αλλάζει το φως και τη διάθεση. Ειδικά οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές.. Αλλά αν δε βρέξει, πώς θα δούμε το ουράνιο τόξο;....

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ agrampelli : Δεν έκανα τίποτε! Λίγο τις γωνίες πήρα! Καλησπέρα!

@ vatraxokoritso : Σιγά...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ passer by : Πάλι τα συνεργεία δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, όπως πάντα...

@ abttha : Φυσικά και θυμάμαι το τραγούδι...
καλό φθινόπωρο...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ JoaN : έτσι, σαν παραμύθι...

@ elafini : Εντελώς, όμως...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Αλεξάνδρα : οι καλύτεροι χοροί είναι αυτοί για δυο...

@ michelan : πάντα προσπαθώ να αφουγκραστώ...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ευγενία : γιατί είναι ωραίο το χουχούλιασμα...

@ auburn Kate : να πάρεις τις γαλότσες, θα χρειαστούν...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Μαρία : Γεια σου, γειτόνισσα!

@ Dream_Rider : Κι εμένα μου έχει λείψει το ουράνιο τόξο...